წიგნი, რომელმაც მდუღარე, ცრემლებით გატირა = ( ( (

მადამ ბოვარიმ
17-18 წლისას დაახლოებით

მდუღარე ცრემლით არც ერთ წიგნზე არ მიტირია, მაგრამ მაგრად დამაღონა შემდეგმა მოთხრობებმა:

ჟიულ ვერნის ,,კაპიტან ჰატერასის მოგზაურობა და თავგადასავალი".

სეტონ ტომფსონის ,,ნაცრისფერი დათვის ცხოვრება".

,,ოქროს საწმისი".

არ ვიცი, მარა ეგ ქალი არ მევასება
რაღაც ანა კარენინასავით ტიპია


ისე, ბოლოს კუნდერაზე წამოვიტირე, ძაღლის სიკვდილის ამბებზე
ომების დროსაც ცხენები უფრო მეცოდებიან ხოლმე, ვიდრე ადამიანები, რა ვიცი რატო

ბიძია თომას ქოხი
10-12 წლის ვიყავი
მეტი არც მიტირია წიგნზე მგონი მაგრამ მაშინ მთელი დღე ვერ დავწყნარდი

ბევრზე მიტირია, მაგრამ ყველაზე მეტი გელაშვილის "ამბრნი, უმბრნი და არაბნი"-ზე ვიტირე მახსოვს გულამოსკვნილი ვტიროდი)) კარამაზოვებზე ვიტირე, ილიუშკას სიკვდილზე "კლოუნის თვალთახედვაზე" არ მიტირია, მაგრამ ძალიან სევდიან ტალღაზე გადამრთო.

გრიგოლ აბაშიძის '' ლაშარელა'',ლილეს ტრაგიკულ ბედზე ყოველ წაკითხვაზე მეტირება.. დუმბაძის '' ჰელადოს''..