მზე გამოჩნდა, დიდი, უშველებელი, წითელი მზე. ნელ-ნელა აიწია ცის ლურჯისკენ და მთების სიმწვანესაც მოავლო წითელი სხივი. პირველად დავინახე, რომ ცეცხლი წყლიდან, ისევ მხურვალე ცეცხლად ამოვიდა და წყალთან გამარჯვებული ცეცხლი დარჩა. მერე მახსოვს, ხალხი ამ დიდ, წითელ საოცრებას, სიხარულით ეგებებოდა და ყველა ზღვისკენ გარბოდა. რომ ჩამოვედით “გულრიფშში”(აფხაზეთი) წვიმდა და იმ დღეს ეს წითელი, დიდი და საოცარი ცხელი ბურთი არსად ჩანდა. წუხილს და სინანულს ვხედავდი ყველას თვალებში, თითქოს გაბრაზებულები იყვნენ, რომ არ დაუხვდა და სხივები არ შეაგება სტუმართმოყვარეობის ნიშნად.
_ რატომ არიან შეწუხებულები? – ვეკითხებოდი დედას.
_ მზეს უცდიან, რომელიც არ მოდის.
_ მერე, ხომ მოვა?
_ მოვა, მაგრამ, მზე რომ დაგხვდება მაინც სხვაა, თითქოს შენს სიყვარულს და დიდი ხნის ლოდინს გამოხტავს, და შენც ამ ყველაფრისგან ივსები, იზრდები, ცოცხლდები და მასავით ძლიერი ხდები.
_ თბილისში რატომ არ მეუბნებოდი ამას. იქ სხვა მზეა?
_ ჰო. იქ სხვა მზეა, უფრო სწორად, მზე ყველგან ერთია, ერთი სიცოცხლის მზე ანათებს, საქართველოშიც და იაპონიაშიც, იტალიაშიც და ინგლისშიც, უბრალოდ, ზღვაზე ამოსული მზე სულ სხვანაირია.
და მართლაც, სხვანაირი იყო, რაღაცნაირი სევდიანი და წითელი, უთბილესი და უკეთილშობილესი, ჩვენი და მთელი კაცობრიობისაც. წითელი მზე არასოდეს მენახა და ის დედამ დამანახა, როგორც უდიდესი მოვლენა ჩვენს სამყაროში, რომლის გარეშეც სიცოცხლე წარმოუდგენელი იყო.
თორნიკე გურჯინთახი '' ბუხარი''
თუ გსურს ღირსეულს მიაყენო ჩრდილი, უღირსის ქებას უნდა მიჰყო ხელი. კონსტანტინე გამსახურდია.
Как воздух, ты мне до безумия нужен... (с)
ჩემიდან შენამდე შორია,
შენიდან ჩემამდე - პირიქით...
თორნიკე გურჯინთახი
