თემის გახსნას ვაპირებდი და თურმე ყოფილა, ამიტომ აქ დავწერ.
რამოდენიმე დღის წინ ჩემმა ფემინისტმა მეგობარმა მთხოვა წამეკითხა თამთა მელაშვილის "შაშვი შაშვი მაყვალი" და "გათვლა".
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ გათვლას ვერ გაუძელი ბოლომდე და შაშვი და მაყვალი თუ რა ჯანდაბაც არის- ეგ წავიკითე და მაგ წიგნზე ვისაუბრებ დღეს.
ერთ დღეში წავიკითხე და პირველი რაც ჩემ მეგობარს მივწერე იყო: როდის წაეთრევი გოგო, შენს ჰამბურგში და მეც დამასვენებ და შენც დაისვენებ-მეთქი)))
სიმართლე რომ ვთქვა, დიდი მოლოდინი არ მქონდა და ველოდებოდი საშუალო დონის წიგნს. სამწუხაროდ იმაზე დიდი კვერცხობა დამხვდა,ვიდრე ველოდი.
პირველ რიგში მინდა აღვნიშნო, რომ ჯერ კიდევ ბავშვობიდან, როდესაც ფემინიზმი რა იყო არ ვიცოდი სრულად ვიზიარებდი თანასწორობის იდეას.
მახსოვს საქართველოში პირველად როდესაც ჩამოვედი და ქართული ცუდად ვიცოდი სუფრაზე ერთმა ასაკოვანმა კაცმა მითხრა, ქართველი გოგო უნდა მოგაყვანინოთ ცოლად და ჩემი მანქანით მოვიტაცებთო. ეს მოტაცება ვერ მოვწვი რა ჯანდაბა იყო. შემდეგ როდესაც გავიგე თუ რას ნიშნავდა მოტაცება- გავაპროტესტე, ეგ როგორ შეიძლება-მეთქი, რაზეც სიცილით მიპასუხეს, თავიდან იპრანჭებიან თორემ მერე ეგუებიან, ანდა მეტი რა გზა აქვთო. ეს თქვეს და ე.წ
"ხაზეინკების' ანუ დიასახისების სადღერგძელო დალიეს დიდი მოწიწებით.
იმის შემდეგ ბევრი დრო გავიდა და საკმაოდ კარგად დავინახე ქალების გასაჭირი ამ ქვეყანაში. და მართლა არის მაგაზე დასაწერიც, გადასაღებიც და ზოგადად ხმა ამოსაღები. გუწრფელად ვამბობ, გამიხარდება თუ ვინმე გაართმევს თავს და იმ ქალების გასაჭირს,რომლებიც იტანჯებოდენ ადრე და იტანჯებიან დღეს,მათ ხმას ყველას გააგონებს. ნამდვილად საჭიროა მსგავს თემებზე საუბარი და ტაბუს მოხსნა. ოღონდ არა ესეთი ფსევდო ფემინისტური ჭ კლასის ლიტერატურით,როგორიც ეს წიგნია. და მაინც რა აქვს ამ წიგნს ასეთი ცუდი. ფეისბუქზე რომ ჯგუფებია წიგნებზე სადაც გარტყმაში არ არიან ლიტერატურის და მაგათი გონება ვერ გაცდა
კოსწიას და ნოდარას, იქ ეწერა ზოგიერთებს იმიტომ არ მოგვეწონა უხამსი სიტყვებია ბევრიო
ნუ, რა თქმა უნდა- ეგ არ არის ამ წიგნის პრობლემა და ზოგადად ხელოვნებაში ჩარჩოები არ უნდა არსებობდეს. საქმე სულ სხვა რამეში გახლავთ.
პირველ რიგში მთავარი გმირი ეთერო არის სუფთა კარიკატურული პერსონაჟი. ავტორი აშკარად არ იცნობს რეგიონებში როგორ ცხოვრობენ ქალები და სტეროტიპებით არის გაბრუებული. რა თქმა უნდა, სავსებით შესაძლებელია ვინმე მართლა იყოს ეგეთი ადამიანი არა მხოლოდ რეგიონში დედაქალაქშიც, უბრალოდ აი, საერთოდ არ ასახავს რეგიონში მცხოვრები ქალის სახეს. სექსი ახლა კი არა საბჭოთა კავშირის დროს ჰქონდათ ე.წ შინაბერებს და თუ არ ჰქონდათ ეჭვი მაქვს არანაკლებ მეტი იცოდენ, ვიდრე ეთერომ იცის და თავად წიგნის ავტორმა
ნუ, თავად გმირი არანაირ ემპათიას არ იწვევს. არადა ანა კარენინას ტკივილიც განვიცადე თავის დროზე, მადამ ბოვარსაც გავუგე და ბოლოს და ბოლოს იმ გამოღლევებულ ჟულიენ სორელზე შეყვარებული ის ქალიც შემეცოდა.
კარქი, ჯანდაბას ჩავთვალოთ რომ მწერლის მიზანი- ეგ არ იყო ჩვენ რომ ეთეროს ამბავი გულთან მიგვეტანა ახლოს. არ ვუარყოფ- სავსებით შესაძლებელია. მაგრამ სუფთა კარიკატულური პერსონაჟი რომ არის მაგას რა ვუყოთ ? ჯანდაბას, ეგეც დავიკიდოთ.
ამით ამ წიგნის მინუსები არ მთავრდება სამწუხაროდ. ფემინისტური ხაზი ძაან ბანალური და ხელოვნურია. აეეე, საწყალი ეთერო, ძმა და მამა უშლიდა ხელს თორემ
ზვიადის ქალების კლანში თუ არა, მიშას ფანკლუბში მაინც ამოყოფთა თავს. ყველაზე ღადაობა ის არის,რომ არ ვიცი გაეპარა თუ არა, როგორც მახსოვს მამამისი დიდი ხნის გარდაცვლილა და თუ ამ ჩვენ ეთეროს რამე უნდოდა, მოახერხებდა კიდეც, ნუ კაკ მინიმუმ 49 წლამდე დღნაურს მაინც.
წერის სტილს რაც შეეხება: იმდენად ბანალური და პრიმიტიულია, მაგზე უკეთესად არჩევნებს რომ აყალბებენ ციცო დეიდები, ისინი დაწერენ.
ნუ ეთეროს ცნობიერების ნაკადი მოდერნისტული ლიტერატურის სტლში, საერთოდ ეპიკია. ### #####ის გარდა მეტს ფაქტობრივად არაფერს იძახის.
სხვათა შორის, ე.წ ფემინისტმა კაცებმა (ეგ რა სასტავია ვერ ამოვხსენი ჯერ), მაგის გამო აქეს და ადიდეს; არ მოგესმათ, სწორედ ყლის და #####ის ასე ხმამაღლა ძახილი ყოფილა ქართულ ლიტერატურაში კედლის ნგრევა და გარღვევა. მოკლედ, პინკ ფლოიდის ცნობილი მუსიკის ჩართვა გვაკლია.
ასევე საშინელება, როდესაც ავტორი ცდილობს ცინიზმს და შავ იუმორს.
იმდენად ხელოვნური და უფანტაზიო მცდელობები აქვს, დავიტანჯე მაგის ცოდვით.
ნუ, ფინალი აქვს ეპიკი. ინდური სერიალებში ბევრად მაგარ ფინალს იხილავს ადამიანი.
მოკლედ, ფემინიზმის სახელით კიდე რამდენიხანი უნდა გაგრძელდეს ამ ჭ კლასის ლიტერატურის გაფეტიშება არ ვიცი რა
თამთა მელაშვილი, ,,გათვლა"
