ჯარჯი ფხოველი, ძალიან კარგი ქართველი მწერალი

"და სხვები" და სხვა

"და სხვები" ხომ მრავლად იყვნენ საქართველოში:
მახსოვს: ზურგიდან უყურებდნენ იმათ აჩრდილებს,
რომ სახეები არ დაენახათ!

ღმერთო ჩემო, ამქვეყნიდან
ზოგიერთი ისე წავიდა,
რომ წინიდან არ დაუნახავთ:
ხელი არავის გაუწვდია,
მუშტი არავის დაურტყია...
არც არავინ გადახვევია!

გა#####დები: მეც იქ ვიდექი:
უნივერსიტეტის "და სხვებში" და
მწ. კავშირის "და შხვებში" და
დიდი ქალაქის "და სხვებში" და
მთლად საქართველოს მრავალ "და სხვებში"...

ღმერთო, ღმერთებო, "და სხვებში" იდგა
დიდი პოეტი შოთა ჩანტლაძე!..

და ქეიფი "და სხვებთან" ერთად
მაღრანის ტყეში ქეიფსაც ჯობდა!..

ანგელოზის სუნთქვა ახლდა
აქ "და სხვების" ნათქვამ სტრიქონებს...

ღმერთო, ნუთუ აღარ მომელს
"და სხვების" ძებნა ძაან მაგარ პახმელიაზე!..
როცა ძნელად საშოვნელია
შატილის ლუდი და ყველაზე იაფი "პრიმა"...

რა ვქნა, ეხლა ის მეცოდება,
ვინც "და სხვებთან" არა მდგარა გულდარდიანი...

საქართველოს უსახელო ტყე:
გამახსენდა ის ბავშვობის სიხარულივით...

აბა, "და სხვებს" რა გამოლევს საქართველოში...
აგერ ქუჩაში გულობლად რომ მიისაწყლება,
ზურგიდან ვამჩნევ: ის უნდა იყოს!
მივალ, წინიდან შემოვუვლი,
ხელს ჩამოვართმევ,
და ვანუგეშებ: დაივიწყე "და სხვებში" დგომა,
მოდი, მე და შენ დავივიწყოთ ოხერი ვინმე,
ვინც "და სხვებში" ჩაგწერა და,
ვინც ზურგიდან გიყურებს დღემდე!..

ის გაიხსენე, აქ ზოგმა "და სხვამ"
უკვდავებაში რომ შეაბიჯა...

გეტყვი: იმ ბედკრულ საუკუნეში
"და სხვებში" იდგა ვაჟა-ფშაველა!
"და სხვებში" იდგა გულდაჭრილი გალაკტიონი!
აქ ისტორიის "და სხვებიც" იყვნენ...

"და სხვები", ეხლა თქვენ გეკითხებით,
რატომ გამაგდეთ თქვენი ჯოგიდან:
მე ხომ ვიყავი უეჭველად პირველი "და სხვა".

სტუმარი არ ვარ, გამოგიტყდებით,
"და სხვები" კლუბის ძველისძველი მასპინძელი ვარ!

2011

„იახსრის გორზე შუადღისას დაკლული ხარის
თვალები დადის ჩემი ქოხის ჩათვლემილ ჭერზე“.



This post has been edited by Bobgure on 26 Jan 2014, 18:55

გაიხსენებ აქ სამშობლოს დილებს,
შავ დღეებს და ისტორიის დილეგს!
შორს გახედავ სოდომსა და გომორს,
დაღლილ ხელებს თვალზე მოიჩრდილებ...

წინ დაგხვდება სისხლის მატიანე,
ჩრდილოეთის გზები ჩასაკეტი!..
საქართველოს მოთმინება მეტი არის:
საქართველოს ჭრილობებზეც მეტი!

2011

გმარხავენ და ცრემლებს გაწვეთებენ
გულები, მიწაზე მიბმულები...
გზები, ათასწლობით ნაცვეთები,
შენს დარდს უკანვე გიბრუნებენ.

რომ გფლეთდა, ის ფიქრი წაიშალა,
სიზმარო, ზღაპარო, არაკო და...
სტრიქონო, შენა ხარ ქარიშხალი,
ტანზე დახვეული ანაკონდა.

წყვდიადი წამწამებს ახამხამებს,
ეშვება სიბნელე ახოვანი...
თვალი ვეღარ სწვდება ახმახ ღამეს,
ტანმაღალ ვარსკვლავებს: თანხმოვანებს...

იგრძენი წყურვილის აბოლება,
სიტყვების წრიალი, ფეთიანი...
წერტილი, ამ ლექსს რომ აბოლოებს,
გულმწარე წყვდიადის წვეთი არი!

ეს მთები

ეს მთები, როგორც მამაშვილები:
კაცები, თავი ვინც გაიმეტა,
მოვლენ და იმედს მომაშველებენ:
ეს მთები მყვანან ბოლო იმედად!

თქვენ ამარიდეთ სიტყვა უცადი,
თქვენ დამასიზმრეთ გზები, ხიდები...
ფიქრი, გულიდან მწვანე ფურცლამდი
თქვენ მოიტანეთ ხელისკიდებით...

მთებო, გადამხვევთ სავსე მთვარის ხელს,
ჩემს გულში თოვლი უნდა გაკვალოთ,
მოდით, დათვალეთ, დაახარისხეთ
სტრიქონი, წმინდა და სააკვანო!..

ეს მთები: მთების გულში ეტევი...
ეს მთები: მდგარნი მაშველებივით...
ეს მთები: მთები და იმედები...
ეს მთები, როგორც მამაშვილები...



ჩემი წინაპრები

ამ მთებს შეადნენ თქვენი ხმები, თქვენი სიტყვები
არახიჯის ღრმა ხევებში
და ვანხევის უღრანებში,
მიჩხის ტყეებში...

აქ ბალახსა რწყავს თქვენი სიტყვა,
გზებსა ღორღავს,
კედლებს ამაგრებს...
ლოცვად გაისმის კვრივ ადგილებში,
ლოცვად ისმის ხატის კარებზე.

თქვენ აქა ხართ: ჩუმნი, უხმონი;
თვალმოწკურულნი, ეჭვით მზირალნი
მომჩერებიხართ და ჩემ ბილიკს თვალს არ აშორებთ...

ჩამომძახეთო, რომ დაიბარეთ,
თავისუფლება ჩამომძახეთო!

ეს სიტყვები მიყინულია
მისელურის კლდეებზე ხავსად...
ჩანჩქერებად იმსხვრევა არახიჯის ღრმა ხევებში,
მიჩხის ტყეებში...

დიდო ციგრო ქისტაურო,
გვარის ლეგენდად ქცეულო...
გუთნისდედებო შიოშ და შერმაზან,
გივო და მარტიავ, ცხვარბევრო,
ბახავ და ხიზანავ!..

შუაგზაზე რომ შემოგაღამდათ:
ზოგი მტრის ჯავრით მახვილს დაეგეთ!..
ზოგმა ყულფში რომ გაჰყავით თავი!..
სამწვერის გორი ჩაიარეთ,
მაგრამ ვეღარ ამოიარეთ!

ნეტავ, ვინმემ თუ ჩამოგძახათ
საქართველოს ეს ნახევართავისუფლება!

თქვენი ხმები, თქვენი სიტყვები
შერჩენილია მისელურის კლდეებზე ხავსად...
ქარის ქვითინად გამოისმის
უბისთავის ფერდობებზე, თეთრკაბიან არყიანებში...

ხოლო თვითონ აქა დგეხართ:
ჩუმნი, უხმონი...
მომჩერებიხართ
და ჩემ ბილიკს თვალს არ აშორებთ!

დიდი სოფელი არახიჯა,
ბედისწერამ რომ წაშალა,
თქვენით არის დასახლებული...

და გაისმის თქვენი სიტყვები
თქვენს დარგულ ხეთა მერქნის წრეებში...

და, თუ კარგად მივაყურადებ,
თქვენი მერნების ფეხისხმას ვიცნობ:
ზოგნი დიდგორის გზას ადგეხართ,
ზოგნი კიდევ კრწანისისკე მიეშურებით!

ამ ლექსში რომ შეგაყოვნეთ,
პატიებას მოვითხოვ, ძმებო,
აბა, რა გითხრათ, თქვენნაირი სიცოცხლე და
თქვენნაირი სიკვდილი მინდა!

2011

"ცისკარი", 2011 წლის # 9

This post has been edited by Bobgure on 16 Oct 2014, 04:02

შურისძიება იცის ბალახმა

მწვანე დუმილი აწევთ საფლავებს.
მოკვდა წარსული. ველიც გადახმა.
ო, საბოლოო და დამზაფრავი
შურისძიება იცის ბალახმა!..
წლები იმედებს ბნელში ხაფრავენ.
არა ნათელი ცისა... არა ხმა!..
ო, საბოლოო და დამზაფრავი
შურისძიება იცის ბალახმა!..