ჩვენი საყვარელი ლექსები, VI ნაწილი

დედა #####ნა ზესტაფონს,
გამონაბოლქვმა ფეროსი,
ღმერთო აცხონე იმქვეყნად,
კიწმარიშვილი ეროსი.

ყუბანეიშვილი

***
ახლოს ,
სულ ახლოს ჩამიქროლა ბედნიერებამ,
ახლოს,
სულ ახლოს,
ზედ ყურისძირთან.
მომელამუნა მაგ თმებივით,
მაგ ჩურჩულივით
და აცდენილი ტყვიასავით გაიზუზუნა...

შოთა ნიშნიანიძე

ნუ გახდი ავად, ვინც მარტოა. მითუფრო - ღამით.
მითუფრო - როცა სხვაგანაა. სხვაგან და მარტო.
როცა ვერავინ ანუგეშებს სიტყვით ან წამლით.
გდია სასტუმროს ბნელ ნომერში. საბანი, პალტო,
თუკი რამ იყო, წაიფარა. მაინც აციებს.
და ბოთლშიც წყალი ცოტავდება, საცაა, დაცლის.
ნუ გახდი ავად, ვინც მარტოა. თანაც კაცია.
კაცი ასეთ დროს გაცილებით სუსტია. კაცი
გაცილებით ძნელად უძლებს ფიზიკურ ამბებს,
როცა მარტოა. როცა გვერდით არ არის იგი,
- დედა, და, ცოლი, საყვარელი, - რომელიც დარბის
ცალ ხელში წამლით, მეორეში - წყლიანი ჭიქით.
და სულ გახსოვდეს ის სიმწარე, როგორ იმატა
სიკვდილის შიშმა. აქ სიკვდილის. უკვე ხედავდი,
რა საწყლად ეგდო თეთრ ზეწარზე შენი ცხედარი;
და როგორ შეგრცხვა ამ ყველაფრის, როცა ინათა.

ზვიად რატიანი

ავტორის მიერ წაკითხულზე ვგიჟდები!

არშიყი

სურით მორთულ სარკმელზე
მიძვრებოდი როს კიბით,
ნებივრობდით ცისკრამდის
შენ და შენი როსკიპი...

ჟამი წამოგპარვია -
აუღია ის კიბე!
რაღა დარჩა! - წარსულში
უიმკიბოდ ისკუპე...

ტ. ჭანტურია

უკვე დაღამდა. როგორც იქნა, დავრჩით მარტონი.

შეხედე! ზეცა არაქაურ სიწმინდით ელავს,

ახლა ღამეა ამ მიდამოს ბატონ_პატრონი,

მდინარეს გულზე აბნევია ვარსკვლავი ყველა.


ასეთ წუთებში ვერ აზროვნებს საღად გონება,

შეშლილს მიწოდებ და გრძნობები მართლაც შემშლიან,

სიყვარულს უხმობს ყველა ფიქრი და მოგონება,

ვერ გავჩუმდები _ არ მინდა და არც შემიძლია.

მე ვიტანჯები, მოწამეა მაღალი ღმერთი,

კარგად მისმინე და გაიგე! _ ვნებებს არ ვმალავ,

მე შენ მიყვარხარ და მინდიხარ, შენ ერთადერთი,

მე შენ მიყვარხარ და არ ძალმიძს ყოფნა სხვაგვარად..

(ათანას ფეტი)

ტანს გეტმასნება სველი ალერდი.
ჭვირვალი კაბა გიმხელს თეძოებს.
და აზიდული მაღალი მკერდით
მიეფინები მწვანე ეზოებს.
დაქნილი ფრჩხილით ტაროებს კორტნი
და ტაროც ხვდება ძუძუს რძიანი.
გაკოცებს ხავო სიმინდის ყლორტის -
და ატევრილი სხეულმზიანი
როგორც ავაზა
შენ ტანმხურვალი
დაეძებ კუროს -
რომ დაგიურვოს...
გხედავ და ვიცი: შენი კუნთები
დათესლილია ჩემი სურვილით.
წამოვიწევი... შენ გაბრუნდები
გადალეწილი მხეცის წყურვილით -
და გავარდები...
დაგედევნები...
თეთრი მუხლები თითქო ჰკივიან:
შენი ვარ შენი მოდი გევნები,
მეც დაგეწევი და ცხელწვივიანს
აგიყვან ხელში
და გადაგისვრი დიდ საწნახელში -
რომ შენი ტანით დავსრისო მაგრად
მწიფე მტევნები...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები: -
უნდობი ტალღა და ხვლიკი ლუში.
ათასი ქალი ყველა მრუში.
აშარა თუ ხარ კახპა და ურცხვი.
გწყურია ვაჟი უცხო და უცხო.
არა ხარ ჩემი. არ ხარ არვისა.
თუმც არაოდეს არა ხარ უარზე.
იცოდე: მოვგრეხ ნებას ყუაზე.
ერთბაშად შეგსვამ ღვინოს ქარვისა.
და შენი თმების წითური მორგვით
მიგაკრავ მაგრად
ცხენის ძუაზე...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები:
ეხლა მადონნა - წმინდა - ხასხასა.
რა გიყო მე შენ უძღებო ხასავ?!
ნელი და ტკბილი
ქვემეფინები -
რომ გადავიქცეთ ჩვენ კიდევ წყვილი.
ელამურ ღიმილს მომახვევ რიდეთ.
მეც დავრბილდები რისხვარის მოშლით.
აგამზეურებ როგორც შუბის ტარს
ირუბაქიძის
და ერთხელ კიდევ
გასუდრულ მტევანს
გაგშოლტავ ლოშნით.

გრიგოლ რობაქიძე "გველის პერანგი"

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან,
გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ,
არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა,
რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა.

დამელოდე, მე უთუოდ დაგიძახებ,
რადგან მხოლოდ შენი ნატვრა მასულდგმულებს,
მთვარის შუქზე ჩამომადე თავი მხარზე
და "მიყვარხარ"_უსასრულოდ მაჩურჩულე.

დამელოდე, დრო ლოდინით თუ არ დაგღლის,
თუ ცოდვისთვის მიტევება შეგიძლია,
ყველა გრძნობას, ფიქრად ქცეულს,
შენ გაჩუქებ მხოლოდ,რასაც ჩემი ჰქვია.

და იმ ცაზე, საიდანაც თოვდა სევდა,
დაგანახებ ტრფობის ქარით დაშლილ ღრუბლებს...
დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან
და ოდესმე გულში მაგრად ჩაგიხუტებ.

რაწამს გატყორცნის გამოცდილი მტყორცნელი ისარს,
მან თითქოს იცის, უმალ რაღაც გუმანით ხვდება -
არ გაუმართლა და ისარი სამიზნეს სცდება
თუ უზუსტესად დაესობა ნატყორცნი მიზანს.

ეს შენც იცოდი, ჩემს უშფოთველ ცხადსა და სიზმარს
მზერა რომ სტყორცნე, რომ აღსრულდა განგების ნება
და რომ წარმტაცა - ო, მადონნა! - ტრფიალმა შვება
და უიმედოდ ვუმზერ ახლა წყვდიადს თუ სისხამს.

მე კი ის ვიცი - ნეტარებამ აღგივსო სული
და თქვი: “სიყვარულს მოჰყოლია სიამე როდის?!
მის საწყისშივე უწერია შვებას სასრული!...”

და ახლა, ოდეს გავხდი მსხვერპლი ვნების და ცოდვის,
ოდეს სიცოცხლე წამებაა ზღვარგადასული,
მე ვუხმობ სიკვდილს და მის ნაცვლად ტკივილი მოდის.

"(ფრანჩესკო პეტრარკა)

ღმერთო,ნუ მოჰკლავ პატარას,
ნუ აუტირებ მშობელსა,
ნუ მიაბარებ შავ მიწას
ამ სოფლის გაუცნობელსა,
ნუ ვნახავ ბავშვის კუბოსა
ნუ გამხდი შენსა მგმობელსა!
აცადე, გაძღეს სიცოცხლით, -
ავის და კარგის ნახვითა,
შაეძლოს მამულის დაცვა
გამაგრებულის მკლავითა.
თუ არ აცლიდი,სოფელი
რადღა აჩვენე თვალითა?!


ვაჟა-ფშაველა

ბევრს შევსწრებივარ წუთისოფლად ლამაზ განთიადს,
მინახავს მთებზე მოთამაშე ცისკრის სხივები,
ავდევნებივარ მწვანე მოლზე ოქროს ათინათს,
წყაროც მინახავს, გრძნეულ შუქზე ნალივლივები,
ზოგჯერ კი დილას შემზარავად წარბიც შეუკრავს,
ღრუბლების ხროვა შეჰპარვია ღვთიურ იერში,
არ უნაღვლია, რომ სამყაროს ნათელ დღეს უკლავს
და უმოწყალოდ ჩაბინდულა დასალიერში.
მზემაც ხომ ჩემთვის მხოლოდ ერთხელ გამოანათა,
ვაი, რომ მისი სახის ნახვა ერთხელ მეღირსა,
ჩვენს ერთად ყოფნას დრო აჩუქა ერთმა საათმა
და მალე მზერა მეც ღრუბლებით გადამენისლა.

მე რა შევკადრო მიწიერ მზეს?! - ცაც ხომ ასეა -
მზის მოლოდინში გამუდმებით ღრუბლით სავსეა.

ლუდი ედუღა, ბიჭებო, ვილის -
ელან და რობინ ვეწვიეთ ამფსონს,
სამი ჩვენებრი წურბელა ლხინის
სკოტლენდის ცისქვეშ, თქვი, რომელს გახსოვს!

არც მე ვარ მთვრალი, არც შენ ხარ მთვრალი,
ჯერ მხოლოდ ოდნავ გვიბრწყინავს თვალი.
მამალი ჰყივის, ცისკარი ღვივის -
დამისხი, ძმაო, დღეის და ხვალის!

სამი ლომკაცი, ძმაკაცი სამი
სუფრას ვუსხედვართ მთვარიან ღამით;
ავმტყდარვართ ხშირად,
დავმსხდარვართ ლხინად -
კიდევაც შეგვყრის კათხა და ჯამი!

ბებერი მთვარე კაშკაშებს ბაღში,
თვალს გვიკრავს ციდან - დაგვაცა, ბიძავ!
სურს გაგვიტყუოს ოხერმა სახლში -
ცდა მოუხდება დილამდე, ვფიცავ!

უკანასკნელი ის იყო ჩვენში,
ვინც შინისაკენ პირველი გასწევს,
ხოლო პირველი - ყველაზე ბოლოს
ვისაც სასმური უგონოდ დასცემს.

არც მე ვარ მთვრალი, არც შენ ხარ მთვრალი,
ჯერ ისე, ოდნავ გვიბრწყინავს თვალი.
მამალი ჰყვირის, ცისკარი ღვივის -
დამისხი, ძმაო, დღეის და ხვალის!







აბა ორიგინალში ვინ წაიკითხავს?


Willie Brew'd a Peck o' Maut

O Willie brew'd a peck o' maut,
And Rob and Allen cam to see;
Three blyther hearts, that lee-lang night,
Ye wadna found in Christendie.

We are na fou, we're nae that fou,
But just a drappie in our ee;
The cock may craw, the day may daw
And aye we'll taste the barley bree.

Here are we met, three merry boys,
Three merry boys I trow are we;
And mony a night we've merry been,
And mony mae we hope to be!

We are na fou, we're nae that fou,
But just a drappie in our ee;
The cock may craw, the day may daw
And aye we'll taste the barley bree.

It is the moon, I ken her horn,
That's blinkin' in the lift sae hie;
She shines sae bright to wyle us hame,
But, by my sooth, she'll wait a wee!

We are na fou, we're nae that fou,
But just a drappie in our ee;
The cock may craw, the day may daw
And aye we'll taste the barley bree.

Wha first shall rise to gang awa,
A cuckold, coward loun is he!
Wha first beside his chair shall fa',
He is the King amang us three.

We are na fou, we're nae that fou,
But just a drappie in our ee;
The cock may craw, the day may daw
And aye we'll taste the barley bree.





This post has been edited by nick_el_son on 25 Jul 2014, 22:20

წვიმიანი დღე


დღეს ისევ ცივა, ცა მოქუფრა სიბნელის დაღმა,
დღეს ისევ წვიმს და ქარი დაქრის აღმა და დაღმა...
ჩასჭიდებია სურო-ვაზი დამსხვრეულ ლოდებს,
წვიმა და ქარი ფოთლებს აცლის და ისიც გოდებს...
და ისევ ცივა, ცა მოქუფრა სიბნელის დაღმა.

ჩემს ცხოვრებაშიც დაქრის ქარი, აღმა და დაღმა,
ისევ მაწვიმს და ცა მოქუფრა სიბნელის დაღმა;
ჩემი ფიქრები ჩაეჭიდნენ დამსხვრეულ წარსულს
და ჩემს უსასო სიჭაბუკეს სიცოცხლე არ სურს...
და ისევ მცივა, ცა მოქუფრა სიბნელის დაღმა.

აწ კმარა, გულო! ნუ იტკიებ ხსოვნის იარებს,
ღრუბლების მიღმა ცა ელვარებს და მზე ბრდღვიალებს;
და რითაც ბერი გული ნაღვლობს, შენც ნაღვლობ იმას -
უნდა გაუძლოს ზოგჯერ კაცმა ცხოვრების წვიმას...
და ცა მოქუფროს ზოგჯერ უნდა სიბნელის დაღმა.


ჰენრი ლონგფელო
(1807-1892)

არ შემიძლია და მე ავად ვარ,
ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს.
ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ,
მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.

იყო ოცნება, როგორც შენობა,
იყო გაფრენა ხიდან იმ ყვავის.
მკლავდა იღბალი და უშენობა,
მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.

კრთოდა გულიდან სხვა სტრიქონები,
ქრებოდა ლანდი შავი ნიღაბის.
შენ მიდიოდი და მიგონებდი,
შენ მიდიოდი, მე არ ვიყავი.

ტ. გრანელი