thanosკი, ჯერ ეგ წავიკითხე
ძაან კარგი წიგნია, უფრო ლაითი და სახალისო წასაკითხია, ვიდრე Twice Dead King
ტრაზინი და ორიკანი მაგარი პერსონაჟები არიან
პენსიონერი ცოლ-ქმარივით ჩხუბობენ
თარგმნაც დავიწყე, მაგრამ რამდენიმე თავი გავქაჩე და მერე დამეზარა :დ ცოტას ჩავაგდებ
აქტი პირველი: ქალწულ-სამყარო
ნეფრეთი: ვარსკვლავღმერთები გვაუწყებენ, რომ ცეცხლში შესვლის შემდეგ სიკვდილი აღარ გვეცოდინება. მაგრამ ნუთუ ვერ ხედავ ტრაგედიას? სიკვდილის ცოდნა - სიცოცხლის ცოდნას ნიშნავს.
ჰალიოსი: მაგრამ, ჩემო ფაერონო, თუკი ღმერთებმა სიცოცხლე არ იციან, მაშ, რა იციან?
ნეფრეთი: სიძულვილი, ჰალიოს. უსაზღვრო და მარადიული.
-ომი ზეცაში. აქტი I, სცენა V, სტრიქონები 3-5
თავი პირველი
ვიდრე არსება, რომელსაც იმპერატორს უწოდებენ, თავს გამოავლენდა, ვიდრე აელდარები აღზევდებოდნენ, ვიდრე ნეკრონტირები გაცვლიდნენ თავიანთ ხორცს უკვდავ ლითონზე, სამყარო ძალადობით დაიბადა. და იგი უფრო საშინელი იყო, ვიდრე ნებისმიერი ძალადობა, რასაც სამყარო შემდგომში ნახავდა. რადგანაც ომის წინა ხაზები არაფერია მტანჯველ გეოლოგიურ ცვლილებებთან შედარებით, და ვერც ერთი ქობინი - სულ ერთია, რამდენად დიდი - ვულკანური ძვრების მილიარდობით წელს ვერ გაუტოლდება. სამყარო უსახელო გახლდათ, ვინაიდან მასზე ჯერ არავინ ცხოვრობდა, რომ სახელი დაერქმია. საბრძოლო კრეისერის სიმაღლის ყინულის ფენები წინსვლების შემდეგ უკან იხევდნენ. ტექტონიკური ფილები კონტინენტებს ერთმანეთზე აწნეხდნენ - მათი შეჯახებებისგან მთების ქედები ისე ჩნდებოდა, როგორც კბილები - ბავშვის ღრძილებზე. სამყაროს დიდ ოკეანეში წყალქვეშა ვულკანი ფსკერზე გავარვარებულ მაგმას ანთხევდა და თანდათანობით კუნძულს აჩენდა. შემდეგ კი - მომდევნოს. ამ ადგილზე ოკეანური ფილა გადადიოდა და კუნძულები ჩრდილო-დასავლეთით მიჰქონდა, სადაც ვულკანური დუღილი შავ, ცივ წყალში ნელდებოდა. გრძელი არქიპელაგი წარმოიქმნა და ზღვის მოოჭვილ სილურჯეს უძველესი კოდივით წერტილ-ტირედ გაედევნა.
ამ კუნძულების გარშემო, გარკვეული აზრით, პირველი ცივილიზაციები ჩამოყალიბდა. თბილ წყლებში მიკროორგანიზმები გაბატონდნენ, მათი ბრძოლა გადარჩენისთვის ისეთივე სახელოვანი იყო, როგორიც აქ გამართული შემდგომი ბრძოლები იქნებოდა. მაგრამ მათი ჭიდილები, მათი გამარჯვებები და მათი კანიბალიზმები არავის აღუნუსხავს - თვით ამ ორგანიზმებსაც კი არა. აზროვნება ზედმეტი გართულება იყო.
შემდეგ დიდი ქალაქების მშენებლები გამოჩნდნენ. მარჯნის პოლიპების კოლონიები, რომლებიც მაღალ, ძაბრისებ კოშკებს და განტოტვილ არქიტექტურულ წნულებს აგებდნენ - მწვანე და ისფერ ქალაქებს, რომლებიც სიცოცხლითა და საქმიანობით იყო სავსე.
და ყველა სხვა დიდი ცივილიზაციის მსგავსად, მათაც გარდასულთა ძვლებზე დაიწყეს შენება. ფენა ფენას მოსდევდა: ყოველი თაობა კვდებოდა და ქვავდებოდა, ხოლო ცოცხლები არც ფიქრობდნენ, ისე ხარობდნენ წინამორბედთა ვრცელ ნეკროპოლისზე.
შესაძლოა, სამყაროს პირველი ცნობიერი არსებები ამ დიდ რიფებს შორის მოლივლივე თევზები იყვნენ. შიშის, ტკივილისა და შიმშილის გარდა სხვა ემოციები არ ჰქონდათ, თუმცა მათმა გამოჩენამ ახალ ეპოქას დაუდო დასაბამი - სიცოცხლე აღარ იყო უგრძნობ ორგანიზმთა მსვლელობა, რომლებიც არსებობდნენ, რათა ეარსებათ. მათ ახლა აღქმა შეეძლოთ.
როდესაც წყლიდან დიდი ხვლიკები ამოვიდნენ, ბრძოლა ფეხების, კუნთებისა და ძლიერ პარკუჭებში სისხლის სწრაფად გადამქაჩავი გულების ჭიდილად იქცა. და მიუხედავად იმისა, რომ ეს ხვლიკები გონიერებით თევზებს ძალიანაც ვერ უსწრებდნენ, მათ განცდის უნარი ჰქონდათ. ენაზე ცხელი სისხლის გემო სიამოვნებდათ, დაჩირქებული ჭრილობებით იტანჯებოდნენ და დედობრივი თავდადება შეეძლოთ. მრავლად იხოცებოდნენ, მათ გახრწნილ სხეულებს გეოლოგიური პროცესები სრესდა: ალმასებად და ნავთობად, რომლისთვისაც ოდესმე სხვა არსებები ერთიმეორეს ამოწყვეტდნენ.
ხოლო ზოგიერთნი, ძალიან ცოტანი, უკვდავებას ეზიარნენ. შლამში გამომწყვდეულებს, ბოლომდე გახრწნა არ შეეძლოთ და მათი ძვლების კალციუმს, ატომ-ატომად, ქვა ანაცვლებდა, იქამდე, ვიდრე მთლიანად ქვის ჩონჩხებად არ იქცნენ. ფორმით მარადიულებს, სხეულებისაგან აღარაფერი შემორჩენოდათ. იმიტაცია გახდნენ იმ სიცოცხლით სავსე არსებებისა, ერთ დროს რომ იყვნენ.
უსახელო სამყაროზე მილიარდობით წლის განმავლობაში გრძელდებოდა სიცოცხლე, ისე, რომ დანარჩენ გალაქტიკას მასთან საერთო არაფერი ჰქონდა.
შემდეგ, ერთი ღამით, ლეშიჭამია ზავრმა იყნოსა, რომ ქარში რაღაც შეიცვალა. გრძელი დინგი ცისკენ ასწია და ისეთი რამ დაინახა, რაც აქ არასოდეს მომხდარიყო.
ცაში, გადღაბნილ ცისარტყელაზე, ახალი ვარსკვლავები ბრიალებდა - სინათლის წერტილები, რომლებიც ერთმანეთთან არაბუნებრივად ახლოს მოჩანდა. წერტილები ავბედითი, კუნძულების საფარველივით მწვანე ცეცხლით ელვარებდა და ცაში ღრუბლებივით მოძრაობდა.
ლეშიჭამიას რუდიმენტულ ტვინში ასეთი უცნაური მხედველობითი ინფორმაცია მხოლოდ შხამიანი მცენარეების შეჭმით გამოწვეულ ჰალუცინაციებს უკავშირდებოდა. მისმა სხეულმა ღებინების რეფლექსს მიმართა და კვერცხის გული და ძირხვენები ამოანთხია, შემდეგ კი ზავრი დაბალი ხეების ლაბირინთს შეეფარა.
ლეშიჭამია ფრთხილად უცქერდა, როგორ დაეშვა ძირს სინათლეები. ვეება არსებების ნამგალა ფრთები წინ იყო გამოშვერილი, ხოლო შავი სხეულები ღამის ფონზე ძლივს მოუჩანდათ.
სხვა ყველას მსგავსად, ვისაც ამ კუნძულზე თავის გატანა შეეძლო, ლეშიჭამიაც დანახვისთანავე სცნობდა მტაცებლებს.
არსებების მუცლიდან ცივი, ზურმუხტისფერი სინათლე ჩამოიღვარა და ლეშიჭამიამ უცხო რაღაც იყნოსა: გამდნარი, მინად გადაქცეული ქვიშის სუნი.
ნათებიდან ორფეხა არსებებმა გამოაბიჯეს და სანაპიროზე წარმოქმნილი მინა მათ ფეხქვეშ დაიმსხვრა. მათ სხეულებზე ვარსკვლავების შუქი ისე ციმციმებდა, როგორც მზის სხივები - ზღვაზე, ხოლო თვალები მფრინავი მტაცებლებივით მწვანედ ანთებოდათ.
სამყარო უსახელო აღარ იქნებოდა.
თავი მეორე
აელდარების სამყარო სეფარილი, აღმოსავლეთი საზღვარი
ათი ათასი წელი დიდ გამოღვიძებამდე
ძირძველი თქმულებები, რომლებიც სულთმომღერლების თაობიდან თაობას გადაეცემოდა, აცხადებდა, რომ ყველა, ვინც ქვას შეეხებოდა, დაიწვებოდა:
"ხელს ცეცხლოვანი შერჩება გრეხა,
სიცხე დახეთქავს კბილთა გალიებს,
ძვლებს აუტყდებათ ტკაცუნი შეშად -
მე უძველესი მზენი დავლიე..."
სიმღერების მიხედვით, ეს სპეკალი მეტეორიტი იყო: მოხეტიალე და ცნობიერების მქონე, და ყოველი ჩავლილი ვარსკვლავისაგან ენერგიას ისრუტავდა. ამბობდნენ, რომ ზეცაში-ომის დროს მეომრები მისი საშუალებით თავად ღმერთებს განასხეულებდნენ.
თუმცა ტრაზინმა დიდი ხნის წინათ ისწავლა, რომ აელდარული ფოლკლორის აბსურდები არ დაეჯერებინა. მათი მოდგმა, ასეთი სიძველის მიუხედავად, მაინც თავიანთი ორგანული ტვინების დაკრულზე ცეკვავდა.
ტრაზინი უკვე იმდენი ხანი იყო, გალაქტიკაში მოგზაურობდა, რომ აღარც ახსოვდა, რომელ წელს დაიწყო. აგროვებდა. შეისწავლიდა. კოსმოსის კულტურებს ახარისხებდა.
და ერთი, რაც ისწავლა, ის იყო, რომ ყველა საზოგადოებას საკუთარი მთა გამორჩეული ეგონა. რომ იგი მეზობელი ტომის მთაზე უფრო წმინდა გახლდათ, და რომ იგი ქვეყნიერების ერთადერთ ჭეშმარიტ ღერძს წარმოადგენდა.
მაშინაც კი, როდესაც აუხსნიდი, რომ მათი წმინდა ქედი უბრალოდ, ტექტონიკურ ფილათა შემთხვევითი კავშირი იყო, ან რომ მათი კურთხეული მახვილი საკმაოდ ძველი, თუმცა არცთუ იშვიათი უცხოპლანეტური რელიქვია - (როგორც წესი, ეს ახსნები დიდად არ მოსწონდათ) - თავიანთ თქმულებებს მაინც ვერ ელეოდნენ.
რასაკვირველია, ეს იმას არ ნიშნავდა, თითქოს ცის კამარაზე ღმერთები არ მოიძევებოდნენ. ტრაზინმა იცოდა მათი არსებობის შესახებ, იმიტომ, რომ მათ მოკვლაში ედო წილი. მაგრამ ასევე იცოდა, რომ ის, რაც საზოგადოებებს ღმერთები ეგონათ, მეტწილად, მათივე მდიდარი ფანტაზიის ნაყოფი იყო.
და თუმცა არ სჯეროდა, რომ ეს სპეკალი უძველესი ღმერთების ძალის გამტარი იყო, ეს არ ნიშნავდა, რომ არ ღირდა, ჰქონოდა იგი - ან რომ არ ღირდა, აელდარებს იგი დაეცვათ.
და მართლაც, ძვლოვან დარბაზებში ბრძოლის ექოები ისმოდა.
ტრაზინმა საკუთარი ცნობიერება გაფანტული დატოვა, რათა ვითარება შეეფასებინა. მისი გონების ერთი ნაწილი არსებულ პრობლემას უტრიალებდა, მეორე კი ლიჩმცველთა კაპიტნის ოკულარული აპარატიდან იყურებოდა.
არსების თვალებით ტრაზინმა დაინახა, რომ მისი ლიჩმცველების ფალანგა ჯერაც იცავდა ტაძრის კარიბჭეს. პირველ მწკრივში მდგომთ დისპერსიული ფარების კედელი შეეკრათ და ფაზა-ხმლები თოფის ჩახმახებივით შეემართათ. მეორე მწკრივში მდგომთ საბრძოლო ცელები შუბებივით მოეღერებინათ წინა მწკრივის მხრებს ზემოთ, ისე, რომ მთელი მწობრი მოზუზუნე მახვილებით იყო გაძეძგილი.
სრულყოფილი ფორმაცია იყო, შენიშნა ტრაზინმა. და სრულიად უმოძრაო.
მათ ქვემოთ, კიბეებზე, ექსოდიტების გვამები დაფენილიყო - ბუმბულებით მორთული ბადე-აბჯრები ქირურგიულად სწორ ხაზებად იყო გადაჭრილი, კიდურები და თავები - მოკვეთილი. მისმა ყნოსვითმა სენსორებმა ჰაერში დამწვარი კუნთოვანი ქსოვილის ნაწილაკები დააფიქსირა.
მორიგი შეტევა მზადდებოდა. ტაძრის წინ გაშლილ ბაღში, სადაც ხუთი მოუკირწყლავი ბილიკი ერთდებოდა, დეკორატიულ მცენარეებსა და ძვლისაგან გამოთლილ კერპებს შორის აქა-იქ კრთებოდა ექსოდიტი აელდარების ლანდები.
იგი ხედავდა, შორს როგორ მობაჯბაჯებდა უზარმაზარი, გრძელკისერა და ღონიერი ხვლიკი, რომელსაც კუზიან ზურგზე პრიზმული ქვემეხები ედგა.
ტრაზინმა იგი სამიზნედ მონიშნა ორი წერის-ცელისთვის, რომლებიც ცაში დამზღვევ წრეებზე ტრიალებდნენ.
შურიკენების ჯერი წამოვიდა და სარკმელზე მოყრილი წვრილი სეტყვასავით აწკარუნდა ნეკრონების ფარებზე. ერთი ფირფიტა ლიჩმცველს ოკულარულ ღრუში ჩაესო და მისი თვალის ავბედითი ცეცხლი ორად გაყო. მეომარს ამაზე რეაქცია არ ჰქონია და არც მწყობრი დაურღვევია. ლითონის ჭირვეული ჭრიალით, მისი თავის ცოცხალმა შენადნობმა მონომოლეკულური ფირფიტა უკანვე ამოაგდო და იგი ფარფატით, მოწყვეტილი ფოთოლივით დაეშვა კიბეზე.
ტრაზინმა მას კაპიტნის თვალებით დახედა: წრიული დისკო იყო, ორმაგი სპირალური არხით. ჩვეულებრივი აელდარული დიზაინი ჩანდა, შენახვად არ ღირდა.
მან ჰაერში ცვლილება შენიშნა და ცაში აიხედა, სადაც პირველი წერის-ცელი თავდასხმით რკალს ხაზავდა. დიდმა ხვლიკმა ბოლო წამს გაიგონა ხმა და გველისებრი თავი შემოატრიალა, რათა მოახლოებული კომეტა დაენახა.
წერის-ცელის კორპუსიდან მოვარვარე ენერგიის თეთრი სხივი გამოიჭრა და გაბურდულ ტყეში ცეცხლის ხაზი გაავლო. სხივმა არსების გრძელ კისერში გაიარა და მისი ზედა მესამედი მოჭრილი ტოტივით ჩამოვარდა. ვეებერთელა ტანი შეტორტმანდა, შედგა და ფეხზე დარჩა. შემდეგ მეორე წერის-ცელის სხივმა ფერდში გაიარა და პრიზმული ქვემეხების დეტონაცია გამოიწვია. აფეთქებების კასკადმა არსება ნაწილებად გაგლიჯა - იისფერი ენერგიის ტალღამ იარაღთან მსხდომი ეკიპაჟი ასობით კუბიტზე გატყორცნა.
საწყენია, გაიფიქრა ტრაზინმა, რომელიც უცქერდა, როგორ იწვოდა ცხოველის გვამი, ერთი ასეთი მინდოდაო.
მაგრამ დამატებითი პროექტების დრო აღარ ჰქონდა. ქალაქის ცისარტყელასავით მორთული კოშკების თავზე ნიჟარის ბუკების ხმა ისმოდა, და ხედავდა, კიდევ რამდენიმე დიდი ხვლიკი როგორ მოალაჯებდა ტაძრისკენ. ერთმა ორლულიანი შურიკენ-ქვემეხი ცისკენ შეატრიალა და უკანდახეულ ცელებს ცეცხლი გაუხსნა. ექსოდიტები პრიმიტიულები იყვნენ, მაგრამ თუკი საკმარის რაოდენობას შეკრებდნენ, ტრაზინის ამკრებელ რაზმს ადვილად მოერეოდნენ.
სეფარილი იღვიძებდა, რათა სამყაროს-სული დაეცვა.
ტრაზინმა ლიჩმცველების კაპიტნის სხეული მიატოვა, საკუთარ ცნობიერებას შეუერთდა და საქმეს დაუბრუნდა.
Warhammer 40000-ომი და სისასტიკე.
