თანამედროვე პოეზია., (ახსნა არ დაეტია და თემას დავურთავ...)

აწმყო იმოსა ბურუსით, ცამდე იმართა კედელი,
აზრი გაქცევას აღარ აქვს, ზეცამ დაჰკარგა ელფერი,
გახსოვს... გრძნობების ფეთქვა, ვით ცხელი ლავა ვულკანის?
თავგანწირული წინ სწრაფვა, საპირისპიროდ გრიგალის?

გახსოვდეს, მუდამ შენთან ვარ, სარკმელს რომც ჩაქრეს სანთელი,
სულის სითბოთი გაგათბობ, მზემ რომ გაცილოს სხივები.
ცხოვრებით ქანცულს, დასნეულს კვლავ მოგიშუშებ იარებს,
სინანულის ცრემლს დაგიშრობ, ლაღი სიამით აგავსებ,

ცხოვრება ამოუცნობი, ხან რთული არის, ხან საღი,
ხან ყოფისაა სასჯელი, ხან ცოდვა–მადლი ამაგის.
ხან ამაღლებას გვატრთოლებს, ხან ცეცხლსა კერას გვანარცხებს,
ხანაც ცხოვრების ფერმწერი დიდების ტვიფრსაც დაგვადებს...

გახსოვდეს, მუდამ შენთან ვარ, ვით მზეს ამშვენებს ნათელი,
მთვარეს – ბურუსით მოცული მშვიდი საღამო, პირმკრთალი...
გახსოვდეს, მუდამ ჩემს სულთ ხარ, საგულეთადაც იქეცი,
მარადის უკუნისამდე სიყვარულს ჰშობავს ღვთის მადლი!

Angel-ina
/12.08.2014/
* * *
ADOLF777
ადმინნნ პროგრესი თუ არის იქნებ მითხრათ)) ნუ რა თქმა უნდა ბოლო ლექსებს თუ გადახედავთ)

This post has been edited by nmiranda761 on 12 Aug 2014, 21:15

მიმაგრებული სურათი

ერთ-ერთი მაგარი პოეტია, ტრისტან (ბერდია) არაბული, წაიკითავ თუ არა მის რომელიმე ლექსს, ხვდები რამხელა პოეტური ნიჭი, სიმართლე, სიყვარული და კაცობაა ამ ადამიანში.

დავდებ მის რამოდენიმე ლექსს.


ჩემი ცხოვრების კიბეზე,
სულ აღმა – დაღმა დავალ
და თავი ჩემი ვერ რჩება
საკუთარ თავთან დავას.
ვერაფრით შევაგნებინე,
იყოს, რაც იყო, იყო.
წარსულს ვერ მოატრიალებ
შენ ჩემო თავო ბრიყვო!
როდემდე უნდა მოუნდე
უკვე განვლილის ქილიკს,
საით მიყავხარ, ის კითხე
კლდეებზე გაბმულ ბილიკს.
იქნებ აროდეს შემცდარხარ,
იქნებ კიდევაც შეცდი,
ბედის მორჩილი ხომ არ ხარ,
ცდება ის, ვინაც ბედს ცდის.

----------


დილა გუროში

მზეწვია მზესთან მაწვევს და
ცასწავალა ცად მპატიჟებს,
ჩიტებო რამ გადაგრიათ,
ან რად გსურთ რომ მე გავგიჟდე?
არ იცით,რომ ვერ ვიცხოვრებ
საცა არ გავჩნდი, იმ ბუდით,
სად წამომსვლელი მე მნახეთ,
მიწას ვარ ჯაჭვით მიბმული.
იფრინეთ ფრთახატულებო,
იწივწივეთ და ცას წადით,
მე კი მადლობა ჩიტებო,
რომ მინახულეთ წასვლამდის.


------


არაგვის პირზე ნისლები
ცხვრის ფარასავით დაყრილან,
მთების უბეში შეყუჟულს
თქვენი ღიმილი მაკლია.

ცისკარი ცერზე დავისვი,
ღამე ბეჭებით მიჭირავს,
თქვენს უნახაობას ვჩივი,
თორემ სხვა არა მიჭირს რა.

(ეს ლექსი მან თავის მეგობრებს მიუძღვნა).

ეჰ

სამყარო გაგიᲟდა
კედლებს ეხეᲗქება
ციხიდან გაქცეული
Ჩემი ფიქრები.

სუნზე დაგეᲨილი დოგი
კვალᲨი მიდგას,
ფეხები მეკვეᲗება
გზაა გაუვლელი.

მგონია დავნებდე
Ძალა აᲦარ Შემწევს
Თქვენ რამდენი ხარᲗ
მე მარტო ერᲗი.

წინ ნავი მოსᲩანს
მᲗის მდინარეა,
მოდიᲗ აბა ეხლა
კვალᲨი დამიდექიᲗ.
* * *
მᲗაᲨი

აᲦარაა სველი
წამწამები გრᲫელი,
მოაგროვა ერᲗად
მან გაᲨლილი Თმები.
გახეხილი ჯინსი,
მოტმასნილი სვიტრი,
გადამალა სადᲦაც,
კაბები და პრინტი.
გადაიდო მხარზე
მოლბერტი და ფუნჯი,
ბავᲨვობაᲨი ლექსᲨი
სულ არ იყო ცუდი.
მოიწყინა ბარᲨი
გაეᲨურა მᲗაᲨი,
გაახსენა ბაბუმ
საკმანᲫი და კეხი.
მიაწეპა ქვის კეცს
დოლაბივიᲗ მᲭადი
გაიხსენა ბებოს
Შინდის ᲨეᲭამანდი.

* * *
ველოდები Თქვენს Შეფასებებს. გმადლობᲗ!


მინდა დავიᲫინო


მინდა დავიᲫინო, არ მინდა
ვუყურო ᲨეᲨლილᲗა სპექტაკლს,
აქ რეᲟისორი ნიᲦბიᲗ გამოდის,
სცენარისტი კი საერᲗოდ არ Ჩანს.

Ჩემი არ არის ეს დრო ნამდვილად
ვერ ვეგუები მე ანარქიას,
სირაქლემა ხარ, მეტყვის მავანი
და გამიᲗელავს ფეხქვეᲨ მანტიას.

რაც ვინდაᲗ ის ᲗქვიᲗ, ტაᲨს ვერ დაგიკრავᲗ,
ოვაციები არ მეხერხება,.
იქნდბ ჯობია რომ დავიᲫინო
მე ამ სპექტსკლის ბილეᲗი არ მაქვს.
* * *
ტაიმ აუტი

დᲦეს ისე გაწვიმდა
ცა ᲗიᲗქოს დაიქცა,
სარკმელᲗან ვზივარ და
არ ვიცი რა მინდა.

ფიქრები მოდიან
ველური ბრბოსავიᲗ,
ფარხმალი დავყარე,
ავწიე ალამი.

ამ ომᲨი მარტო ვარ,
არ მიᲗხრა დანებდი,
მე მხოლოდ ავიᲦე
დᲦეს ტაიმ აუტი.

ცხოვრებას მივყვები
მე აᲦმა დინებიᲗ.
მოვა დრო გავცურავ
მე დაᲦმა დინებიᲗ.
* * *
ბანალური აზრები


ბანალური აზრები,
დილიᲗ ყავა ნაᲦებიᲗ,
სავარᲫელᲨი Ჩავჯდები
აბრეᲨუმის ხალაᲗიᲗ.
ფარდას არც კი გადავწევ,
მუსიკას კი ავუწევ,
ტელეფონსაც გამოვრᲗავ
არ ᲨემეხოᲗ არავინ.
ჯერ ᲨევᲩერდეᲗ მოცარტზე,
მერე კიდევ ბოდლერზე,
რექვიემმა დამᲦალა,
გადავიდეᲗ Შტრაუსზე.
მერე ისე მომᲨივდა
გავიკეᲗე რიზოტო,
ნეტავ მალე Ჩამოვლენ
სოფიკო და რეზიკო? ;