ჩვენი საყვარელი ლექსები,, VII ნაწილი

ჩვენ არყოფნიდან მოვედით,
და ვნახეთ ყოფნა რაც არი,
აზრი ამქვეყნად ყოფნისა
თითქოს არი და არც არი

წინ წყალი, უკან მეწყერი
ცეცხლი და ბოლოს ნაცარი
ბედნიერებას ვეძებდით
მაგრამ ვერ ვპოვეთ მარცვალი
სიკვდილი - დედა ყოფილა,
სიცოცხლე - დედინაცვალი.

ვახუშტი კოტეტიშვილი

ტატო.
რეზოც და პასტერნაკიც.

* * *

თვა­ლებ­ში ჩაგ­ხე­დე და

სა­კუ­თა­რი თა­ვი და­ვი­ნა­ხე და­პა­ტა­რა­ვე­ბუ­ლი.

მაღ­ლა ავ­ი­ხე­დე, ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი­სა­კენ, და მივ­ხ­ვ­დი:

იქ­აც სა­კუ­თა­რი თა­ვი უნ­და და­მე­ნა­ხა,

ოღ­ონდ გაზ­რ­დი­ლი.

შოთა იათაშვილი

გარეთ ქროდა ზამთრის ქარი.
ზამთრის ქარი გაყინულ მტვერს აყრიდა გამვლელებს სახეში.
ის იჯდა მეგობართან და სვამდა ღვინოს.
მეგობართან იყო ღვინო და იყო სითბო.
მეგობართან იყო მეგობარი და იყო ღვინო და იყო სითბო.
ხოლო ფანჯრებს იქით მოჩანდა გვიანი ღამე
და ისმოდა ძლიერი ქარი.
ძალიან გვიანი ღამე მოჩანდა ფანჯრებში,
მაგრამ მას მაინც არ უნდოდა სახლში წასვლა.
მას არ უნდოდა სახლში წასვლა,
რადგან მას სიამოვნებდა სითბო
და სიამოვნებდა მეგობარი
და სიამოვნებდა ღვინო
ის სვამდა ღვინოს
და მასში თბილად და სასიამოვნოდ იღვიძებდნენ მიტოვებული იმედები.
დიდი ხნის წინ მიტოვებული იმედები.
ახლა ეს სულაც აღარ იყო მტკივნეული.

****
ღმერთი არა გწამთ? მითხარით, ვინ ვარ?
ჩემს გაოგნებას დაუდე ზღვარი.
არც მუსლიმანი გახლავართ გულით,
არც ქრისტიანთა გზაზე ვარ მდგარი.
არც მაღრიბელი არა ვარ, ვიცი,
არც მაშრიყელთა მზითა ვარ მთბარი,
არც ზღვის ჭიპია სამშობლო ჩემი,
არც ეს ხმელეთი, ესოდენ მყარი.
არ მომდგამს მიწა, არ მომდგამს წყალი,
არ მომდგამს ცეცხლი, არ მომდგამს ქარი,
არავითარი ამ ქვეყნის ნივთი,
არავითარი ამ ნივთთა დარი.
არც ინდოელთა მოვსულვარ მთებით,
არც გამივლია ბოლღართა ბარი,
არც ვარ ჩინელი, არც ხორასნელი,
არცა ვარ მკვიდრი ერაყის მხარის.
არც იმ ედემის იმედი მალხენს,
არც ჯოჯოხეთის არ მზარავს ზარი,
ადამი არ ვარ და ევაც არ ვარ,
არც მხიბლავს მათი სამოთხის კარი.
სამკვიდრო ჩემი არ არის არსად
და ყველგან ჩემი სამკვიდრო არი.
არავითარი ნიშანი არ მაქვს
და მარადისი წინ მიდგას დარი.
იმ გაორებას ვაქციე ზურგი, _
მე რომ მაწვნია დღეები მწარი,
ერთს ვეძებ მხოლოდ, ერთს ვეძებ მხოლოდ
და ენაც მხოლოდ ერთისთვის ვძარი.
ის არს პირველი, ის არის ბოლო,
ის არის ჩემი არსობის ფარი,
მხოლოდ ის ვცანი მე შორის სხვათა,
მხოლოდ მას აქებს დღეს ჩემი ქნარი.
ხომ საიქიო არ მწამს და არ მწამს,
სააქაოსაც ხომ ხელი ვკარი!
ტრფობისგან მთვრალი მივენდე რინდებს
და მაწანწალებს ავუბი მხარი.
მე სიყვარულმა ჩამიდგა სული,
მიპკურა გულზე ციური ცვარი
და სჯობს, ტრფიალით ვცოცხლობდე, ვიდრე
უსიყვარულოდ ძირს ვეგდო მკვდარი.
რა საოცარი ბარტყი ვარ, კვერცხში
დავფრინავ, თუმცა კვერცხს არ აქვს ბზარი.
ჩავფლულვართ ქვეყნად არსობის ლაფში
მე, ჩემი მოდგმა და ჩემი გვარი.
გესმის, შამს თაბრიზ, დავთვერი ძლიერ,
ისე ვსვი, როგორც გინახავს ხარი,
ახლა წანწალი დავიწყო უნდა
და იქნებ სადმე შევჩერდე წყნარი.


* * *
მე დავიბენი, აღარ ვიცი, ვინა ვარ, რა ვარ?
სული ვარ, გონი თუ სხეული, ვინა ვარ, რა ვარ?

მე კაცი მქვია, თუმც არ ვიცი კაცობის არსი,
აზრი ვარ, ფორმა თუ სახელი, ვინა ვარ, რა ვარ?

როგორ აღვწერო საკუთარი თავი, ცეცხლი ვარ,
წყალი ვარ, მიწა, თუ ჰაერი, ვინა ვარ, რა ვარ?

უგონო ვარ თუ გონიერი, განშორებული,
თუ მასთან მყოფი, აღარ ვიცი, ვინა ვარ, რა ვარ?

ამ სამყაროში მაქვს თუ არა ადგილი ჩემი,
არარაობა თუ რაობა, ვინა ვარ, რა ვარ?

განდეგილი თუ მოქეიფე, მთვრალი, ფხიზელი,
მწდე ვარ, ღვინო თუ სასმისი ვარ, ვინა ვარ, რა ვარ?

სიყვარული ვარ, მოყვარული თუ საყვარელი,
მოძღვარი ვარ თუ შეგირდი ვარ, ვინა ვარ, რა ვარ?

მე ქრისტიანი ბერი ვარ თუ სუფი დერვიში,
ან იქნებ თავად მესია ვარ, ვინა ვარ, რა ვარ?

მე უსხეულო სული ვარ თუ უსულო გვამი,
ცოცხალი ვარ თუ გარდაცვლილი, ვინა ვარ, რა ვარ?

სანთელი ვარ თუ უკუნეთი, შხამი, ბადაგი,
მახინჯი ვარ თუ მშვენიერი, ვინა ვარ, რა ვარ?

მე ზღვის გმინვა ვარ თუ გოდება გაოგნებისა,
ოკეანე ვარ თუ ხომალდი, ვინა ვარ, რა ვარ?

უნიშნოდ იქცა ნიშანი და უენო ენა,
უნიშნობათა შემნიშნავი, ვინა ვარ, რა ვარ?

ვინმემ რომ მკითხოს, ვინაობა, რა ვუპასუხო
შტერად შთენილმა და უბირმა, ვინა ვარ, რა ვარ?

შემსე ტაბრიზის სევდისასაც ამას იტყვიან
და მეც მას ვწუხვარ, რომ არ ვიცი, ვინა ვარ, რა ვარ?

This post has been edited by merciamercia on 28 Aug 2015, 22:16

ოთახში ვსდუმდი და წვიმდა ოდნავ
და ვწუხდი გვიან გაფრენილ დღეზე,
და როგორც ცეცხლი, გარს მეხვეოდა
ფიქრი, სიკვდილზე და სიშორეზე.

იდგნენ ქარები მძიმე დარდების
და იშლებოდნენ შუქები სიმად.
ვნანობდი განვლილ მზიან დარებზე,
უიმედობას ანთებდა წვიმა.

ვუმზერდი სანთელს და მომაგონდა -
დღე სიხარულის რომ კრთოდა წინათ.
ფიქრში ვიყავი, ძალა არ მქონდა,
თვალი დავმალე და მიმეძინა.

ტერენტი

შოთა ნიშნიანიძე
შემოქმედება თურმე ჯვარცმაა

შემოქმედება თურმე ჯვარცმაა,
თუკი ატარე ნამუსის ქუდად,
არ გაგიკვირდეს არცერთი მარცხი,
წარმატება კი,გიკვირდეს მუდამ.

ზოგ გამარჯვებას სდევს ანათემა,
ზოგ დამარცხებას - დიდების ბუკი.
ბევრი ცრურწმენა გადანათდება
ჯორდანო ბრუნოს კოცონის შუქით.

და თუ ცხოვრება მართლაც ომია
და თუ იღბალი ვარსკვლავს ჰგავს ცთომილს,
შემოქმედება ასჯერ ომია,
ყველაზე დიდი და მძიმე ომი.

მხოლოდ ამნაირ ომებს სალამი!
ომში ვარ... ვიბრძვი,ფანდებს ვიგონებ...
ჭრილობებს როდი ვითვლი - არამედ
ჭრილობებივით დახსნილ სტრიქონებს!

შევურიგდები ბევრ განქიქებას,
ბევრ დამარცხებას, - საშინელს ყოვლად,
მაგრამ ვერასდროს შევურიგდები
საკუთარ თავთან წაგებულ ბრძოლას.

ზოგ გამარჯვებას სდევს ანათემა,
ზოგ დამარცხებას - დიდების ბუკი,
ბევრი ცრურწმენა გადანათდება
ჯორდანო ბრუნოს კოცონის შუქით.

შემოქმედება თურმე ჯვარცმაა,
მოყვრის სიმცირე და მტრის სიმდიდრე.
არ გაგიკვირდეს არცერთი მარცხი,
გამარჯვება კი მუდამ გიკვირდეს.

მე სილამაზე ისეთიც მიყვარს,
სამავნეოა, არვის არგია.
მაგრამ მე მიყვარს… როცა ვუცქერი,
საამურია, ფრიად კარგია.
იცნობთ ხომ იმათ! ვეფხვსა და ლომსა,
შეუპოვარი ორივეს ჰქვიან,
დანავარდობენ ლერწმოვანებში,
რამდენს ცხოველს ჰკვლენ, რამდენს სისხლს ჰღვრიან!
იმათ ხმაზედა, იმათ კვალზედა
შიშით დნებიან ცხოველნი, თრთიან.

მიყვარს არწივი, ცას მონავარდე.
არც იმასა სწამს ძმობისა მცნება;
არც კარგი სული არწივს უდგია,
ბევრი ფრინველი იმისგან სწყდება.

რა მემართება?! ბილწი ფიქრები
შენ გამიწმინდე, გონების ჭრაქო!
რასა ჰგავ ესა? მტარვალთა მტერმა
ვეფხვ-ლომის კბილი და კლანჭი ვაქო?
მელამაზება და მიტომ ვაქებ
ვეფხვსა და ლომსა, მათთან არწივსა,
თუმც-კი ტყვიასაც არ დავარიდებ
და არ დავაცლი სროლას არვისა.
სილამაზისა კვლას, მითვისებას
მე როდი მიშლის ბილწი ბუნება,
შაერთებული სიყვარულთანა
სისხლის მოყვარე გრძნობის ცდუნება.
ირემიც მიყვარს, ყელ-ყურ-ლამაზი,
ხარი ირემი, რქაბუდიანი.
თუ შემხვდა ტყეში, მყისვე თოფს დავკრავ,
არ მეკრძალება მივცე ზიანი
ყოვლად უმანკოს და უვნებელსა.
ასეთი არის ადამიანი!


ვაჟა ფშაველა

თემურ ელიავა - გაუგზავნელი წერილი

ისევ თქვენ გწერთ, გევედრებით ნება დამრთეთ
კიდევ ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ მოგიგონოთ,
არც კი იცით რა უსაზღვრო პატივს დამდებთ
ამ წერილს თუ წაიკითხავთ, ქალბატონო.
გაწყენინეთ? თქვენს წინაშე ქედს მოვიხრი,
თუკი ჩემგან წყენა დაგრჩათ სამახსოვროდ
მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშს გიხდით,
მომიტევეთ, მომიტევეთ ქალბატონო.
მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები,
მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ,
დამიჯერეთ, ყველა წმინდანს გეფიცებით,
დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.
რაც კი დარჩა უთქმელი და სამახსოვრო,
ეხლა მინდა გაგიმხილოთ მშვიდი დარდით,
ბროწეული რომ გაყავით სანახევროდ,
აი, სწორედ, სწორედ მაშინ შემიყვარდით.
ისევ თქვენ გწერთ ქალბატონო, მომაგონდით,
უცნაური მწუხარებით, მკრთალად, მღვრიედ,
გახსოვთ ის დრო, ყველაფერს რომ მპატიობდით,
ეხლა კიდევ, ეს წერილიც მაპატიეთ.
ვწუხვარ...
უკანასნელ სალამს განდობთ,
ეხლა უნდა სამუდამოდ მიგატოვოთ,
მაპატიეთ, მომიტევეთ, დიდად გმადლობთ,
დიდად გმადლობთ, რომ მიყვარდით ქალბატონო...

http://www.gpoets.com/2015/09/temur-eliava...eli-werili.html

ვწევარ და ვუსმენ. ქარია გარეთ.
მე ბნელ ოთახში ვწევარ და ვუსმენ:
გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი
კედელზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს.

სად გაქრა შენი ფერკმთალი სახე,
სუნთქვა სიჩუმის და ფოთოლცვენის,
ან ის სიზმრები, ერთად რომ ვნახეთ,
აუხდენელი სიზმრები ჩვენი.

ახლა მჭირდები... შენ არც კი იცი,
შენ ვერც იფიქრებ, როგორ მჭირდები...
შეეძლო მარტო შენს ბავშვურ სიცილს
გაევსო სახლი მზით და ჩიტებით.

სად გაქრი... საით გაყევი ქუჩებს...
სად დაგავიწყდი... სად ვიყავ მაშინ...
ან იქნებ ვინმეს მოუნდა უცებ,
ჩემი ყვირილი გაიგოს ქარში.

საბრალო სული! დე, იყოს ასე!
მე არ მრცხვენია ვნებები ჩემი,
მე ყოველ ღამეს - შენი ხმით სავსეს -
ვხვდები ცახცახით და გულისცემით.

მაგრამ შენ სად ხარ... ქარია გარეთ,
ისევ ქარია და ისევ ვუსმენ:
გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი
კედლებზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს.

ოთარ ჭილაძე

უჰ.. რამდემი ხანი აღარ დამიპოსტავს

მახსოვს ის ცელქი ცქრიალი,
მუცოში მოცვზე ცილობა,
ცად ცისარტყელას ციალი,
ოცნება და სიცილობა.
კოცნა დამქცევის სიცივის
ან ცვენა ცხელი ცრემლების,
ან ცივი ცვარის ციმციმი,
ცერებში ცეკვა ცელების.
კლდის ცქერით ზღვა გაოცება,
ცად აცერილი ფიცარი,
ან საოცნებო ცხოვრება,
სიმტკიცით შენაფიცარი.
ან ციყვის მომცრო ცაცებით,
ცირცელზე გადაცოცება,
ალიცლიცული ცაცხვები,
ცად ატყორცნილი ლოცვებად.
ან ჯერაც გასაციები,
ცვრიანი ხორცი აცმული,
მეცხრე ცას ასაცილები,
ცხელი კოცონის ტკაცუნი.
იმაზე ანცი ოცნება
რაც არ იცი და რაც იცი,
ცის-კარზე ცის დამორცხვება,
ცისფერ სივრცესთან ლაციცი.
ციცინათელას ციალი,
ოცნება და სიცილობა,
გახსოვს ის ცელქი ცქრიალი,
მუცოში მოცვზე ცილობა?

გელა დაიაური

უტყვსა მინდორსა, მწვანოვანსა, ნაზარდი,
ნაზად შეხრილი, გაფურჩქვნილი, მუნ ვარდი
ხანცა იღიმვის, ხანცა ნაზობს წყნარადი,
სცქერს რხევით წყაროს, მოწანწკარეს, ტანადი.

ზეფირო – მქროლე, განმაგრილე, მღელვარე,
მსუბუქად ჰქროდა, ყვავილთ ამაელვარე;
იაც სოსნადა, ნარნარადა, მდგომარე
ვარდის ახლოსა, უკლებლობსა მარადი.

ვარდი ამაყი იტყვის წყნარი, მცინარი:
„იავ, წვრილ-ძირავ! ნახე, შენთან ვინ არი;
ვით თავისუფლობ, ვითა ლაღობ აქ მდგარი?
რად არა იცი, მეტრფის კაცად კაცადი?“

იამან თმენა, სრულ მოსმენა ინება;
ვარდი ქარითა ბორბალითა იძრცვნება –
მაშინ შიშველი, გაფლიდული იხრება,
ეტყვის იასა: „აწ ვგრძენ ჩემი ნაბადი“.

ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1832 წ.

გაზაფხულის წვიმა მინდა მე აპრილის თქეში,
გვირილის და მზის შეხვედრა ატმის სამყოფელში .
შენს ნაწნავში ბზის ჩატნევა და დამალვა ქვევრში,
მზეზე თბილი კოცნა მინდა ღიმილის კუთხეში.

სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს შენი მზის ქვეშ ყოფნა...
მინდა შენთვის ზვრების გაშლა და სიცოცხლე ვაზის .
დაბრუნებულ წისქვილს უსწრებს შენით გულის შფოთვა
და სიკვდილი მირჩევნია შენთან გაყრას ამ გზის

შატილის ცის ვარსკვლავები არეკლილი თვალში,
ჩარგლის ფერდზე შემოდგომა, მოლოდინი ზამთრის .
მიყვარს შენი ტკბილი სუნი, ფოთიალი თმაში ...
სავსე მთვარის სიყვითლე და მოლოდინი ავდრის.

ირაკლი გაფრინდაშვილი

This post has been edited by giojavaxa on 25 Sep 2015, 22:12

ფრენა გამიგია...
ცისკარს ატაცებულ,
ბებერ არწივის ჩრდილს - მიწა აირეკლდეს.
ფრთების მოქნეული, ექოდ გადაცემულ,
ნისლში ამოხლეჩილ კლდეებს აკივლებდეს!

დგომა გამიგია...
მთის ქიმს თავაწეულ,
ეულ, ხვადი ჯიხვის - ხევებს დაჰყურებდეს.
მზეზე გამოხარშულ ქვათა ათასწლეულს,
სხვა კი არაფერი - დგომით აყრუებდეს!

რიდი გამიგია...
ნაწნავჩამოშლილი
ლამაზ, ქალწულ ქალ თვალს - გიშრად აელვებდეს.
თლილწელმოხდენილ ტანს, უხლებმკერდაყრილი,
რიდში გადახლარულ ეშხით გაღელვებდეს!

კაცი გამიგია...
წვერს თეთრშეპარული,
თუმც შით ძარღვებშიაც, თრობა შერეოდეს.
განა არ გაივლოს ფიქრი ეშმაკური?
ამ ფიქრს - კაცი უნდა ერეოდეს!

საბა ჯორჯაძე

ბაბუ

მზე ჰკიდია ზღვების გაღმა გაღვივებულ ბუხართან,
როგორც ახლადგამომცხვარი ცხელი კეცის მჭადი...
ძველ ნაბადზე წაწოლილი წარსულებზე ვწუხვარ და
მთვარე, როგორც წველა ყველი, მყინვარწვერში ჩადის
სანამ ცეცხლი საბოლოოდ წითელ თვალებს მინაბავს,
ურწევს არწივს ჩემი ცოლი კავკასიურ აკვანს
და კედლიდან გადმომზირალ ვერმოსწრებულ წინაპარს
ვეუბნები: -აქ ვარ, ბაბუ! მოვედი და აქ ვარ!
მოვედი რომ ავაშენო, ავაჩემო თავიდან
ოსმალთაგან გადამწვარი მუხის ძველი ოდა.
ბაბუ, ის დრო აღარ არის, ბაბუ, ის დრო წავიდა!
- დანგრეული ეკლესიაც ავაშენეთ ჰოდაააა,
ჰოდა, ბაბუ, წელს პირველად შენი თოფიც ვაჭექე,
ომში არა, მაშინ როცა შემეძინა ვაჟი...
მერე ჩვენი იზაბელაც მივაცალე რვა ჭიქა,
სიხარულით მე და სუფსა თავს ვიღრჩობდით ზღვაში...
ამ მხარეში რომ იყავი სიმღერებით ცნობილი,
მეც შენსავით ნამეტარი ნამეხარი ხმა მაქვს...
ბაბუ, მეც მყავს ერთი კაი აჭარელი ძმობილი
გულიანი, ქრისტიანი, ათი შვილის მამა...
სანამ ცეცხლი საბოლოოდ წითელ თვალებს მინაბავს,
ურწევს არწივს ჩემი ცოლი კავკასიურ აკვანს
და კედლიდან გადმომზირალ ვერმოსწრებულ წინაპარს
ვეუბნები: -აქ ვარ, ბაბუ! მოვედი და აქ ვარ!


გენრი დოლიძე