დავწეროთ ლექსები,, რომლებიც ჩვენს გულზე გადის...

_ _ _ _ _

ფსევდო-სიყვარული, ფსევდო-სიხარული,
ფსევდო-სიბრალული, ზიზღიც კი ფსევდო,
დგახარ და დგახარ დატუქსულივით
ასე ადვილია შეცნობა?....ენდო....
უფსევდოესი ნაზი მზერები,
ფიქრის სიშტერე, თვალებში ნესტი....
და იფანტები, და იკარგები,
ერთი პაწია მარცვალი ფეტვის...
გამეტებული ძველი პურივით
გამოფიტულან წამები ერთობ...
ღიმილიც გერჩის რაღაცნაირი...
სიკვდილს მაინც შეიძლება ენდო?
ფსევდო რწმენები, ფსევდო-სევდები,
სიცოცხლე უკვე... უხამსი "ჟესტი"...
გიხდება ყოფავ გენიოსმა რომ
გიწოდა "პალატა № 6"....
მაფიქრებს, მაოცებს, მაოგნებს, მთრგუნავს
მიწა, ისევ რომ ტრიალებს ჩვენთვის,
უძლებს მავანთა ფსევდო- ნაბიჯებს
ჯღანვისმაგვარი ღიმილი გეკვრის....
ბევრი გაკიცხავს ჩემს აპათიას
და ვაღიარებ! სულ არ მანაღვლებს
რას ჩურჩულებენ ვიღაცეები...
საკუთარს მიხედონ სულის....სარდაფებს...
ფსევდო სიბრძნეთა ძვირი კონები,
მძლავრთაგან ძლეული მზე..."ევერესტი"....
ო როგორ გშვენის ყოფიერებავ
დამღა "პალატა № 6"....

მიმაგრებული სურათი

დაგიწერე უგუნებო სტრიქონები,
ვღუღუნებდი დაღონებით,
გწერდი - წვიმდა...
და დღეების ერთმანეთზე მიყოლებით,
სახლში მარტოს გადატანა გამიჭირდა.
შეგეჩვიე... ახლა რაღა დამრჩენია,
მოგონებებს გულის ჯიბით დავატარებ,
თუ ცხელ ზაფხულს შემოდგომა აჩვევს ნიავს,
მე უშენო სიცივეებს ვუღებ კარებს.
გეფერები... სიზმრის კვალი დამჩნევათ
ფერმკრთალ ხელებს...
თვალებს ახელ ცხადში როცა,
ხვდები სიზმრად იმისათვის მოგევლინე,
რომ უჩემო გათენება მომელოცა...
ახლაც გწერ, რომ მეშინია ღამის მოსვლის,
სარეცელი შენი სუნთქვით აღარ თბება,
განა რამე?
მაგრამ როცა წვიმა მოდის,
ვტირი... რადგან ჩახუტება მენატრება.

პ.წ.

დრკ...

არ მავიწყდება ტემპი,
რომელიც უკვე არ ცემს,
ის სტროფი იყო კენტი,
ერითმებოდა კვარტეტს.