anibanis leqsebi.

"მე არ ვწერ ლექსებს, ლექსი თვითონ მწერს" ამას ტიციანი ამბობდა და ნამდვილი ლექსი სწორედ ასეთია, თავისით მოსული... და არა ტვინის სადისტური ჭყლეტის შედეგად მიღებული უღიმღამო რითმები და უემოციო სიტყვები:) სამწუხაროდ ასეთი პოეტუშკები ბევრი გვყავს და თანაც ყველა "პრეზიდიუმში" ზის:)

ნანკა, აუცილებლად აჩუქეთ ხოლმე დღის სინათლე თქვენს საოცარ ლექსებს, რადგან ისინი შემდეგ, ჩვენ მკითხველებს საოცარ ემოციებს და განცდებს გვჩუქნიან:)

Iberianson
გალაქტიონზე რას იტყვი რომელიც ბევრს წვალობდა თავის ლექსებზე????

kardu
რატომ უნდა შემომაკვდე ხელში
რაღა მაინცადამაინც გალაკტიონი? გალაკტიონი ერთია და მორჩა!!!
''სხვები'' ათასობით არიან! მოდი,გაიხსენე,აბა?!

* * *

გამოუცნობი ტკივილი დამაქვს,
შენი დაკარგვის ტკივილი დღემდე,
ასეთი დიდი შეცდომა რა მაქვს,
მე ხომ შენს კეთილ ჭაღარას ვენდე.

ის დღე ოცნების ახდენას გავდა,
(თუკი ოცნება ოდესმე ხდება.)
ქუთაისს წვიმის ეფარა ფარდა
და ყველაფერი ღვთის იყო ნება...

1984
NANKA

დედამ საკეცით ნაკვერჩხლები მიყარ-მოყარა
და თავმომწონედ, დაბრაწული მჭადებით სავსე
ხის გობი დადგა ამოზელილ ლობიოს გვერდით.
ყინავდა გარეთ და ლიცლიცი გაქონდა სასმელს,
ფიცრულ სამზადში სიკვდილმისჯილ წიწაკებს თოკზე,
ახრჩოლებული შუაცეცხლის კვამლი ითვლიდა.
გადატეხილი მჭადის ოხშივარს და ქონდრის სურნელს
თუთუნის კვამლთან ერთად ნთქავდა სტუმართა მკერდი.
ვიღას ახსოვდა შროშის კეცებს მოფარებული,
ხელის მტევანით დაღდასმული ობოლი მჭადი,
რომელსაც თვალი გაურბოდა საკვამურისკენ.
სამფეხა ტაბლას სიცივისგან ბალანაშლილი
ძუნკალი ლეკვი შეფარებოდა...
და დავიწყების ამაზრზენად მკვდარ სიჩუმეში,
მომწვან-მოშავო ობს იკიდებდა მიტოვებული არგახსენება...

25.10.2003
NANKA

მსახიობი
ის იყო ყველას საოცნებო,ნაზი ასული,
მზისფერი თმებით და უძიროდ ლურჯი თვალებით,
(დღევანდელი დღე,ხვალის შემდეგ,როგორც წარსული,
გაგვახსენდება და ცრემლებს ვერ დავემალებით.)
და მოდის ეხლა რუსთაველის ფართო გამზირზე,
გრძელი საწვიმით,დაფლეთილი,გაშლილი ქოლგით,
მოაჩხაკუნებს ძირგავარდნილ სანდლის აბზინდებს
და ოქროსფერი საყელურით მოყვება დოგი...
ახორხოცებულ ბიჭ-ბუჭების ირიბ მზერაზე,
შეიშმუშნება და ხოხბისებრ მოიღერს კისერს,
და ყოველდილით ამ ცხოვრების მრუდე სცენაზე
მორჩილი სახით ,მარტოდმარტო გამოდის ბისზე.
1989
NANKA

ერთი კითხვა მაქვს: ანიბანი ვინ არის?

djindjidrinji
ანიბანი ჩემი შვილიშვილია.(ანანო)
* * *
შენ
რომ არ გტკენოდა,გაგეფინე წაქცეულს მინდვრად,
რომ არ გწყენოდა,გადავმალე ღიმილქვეშ ცრემლი,
როგორც ოცნება, საგულეში მესახლე მკვიდრად,
და შენს სიყვარულს დამღეროდა გრძნობათა მრევლი.

და განშორება უუძლურეს სიტყვებად დარჩა,
და ცისსაყართან ირეოდნენ ღრუბლები ეჭვთა,
და მეწამულად ბრიალებდა დედოფლის ფარჩა
და ცერზე შენგან ნაბოძები მიმინო ეჯდა.

და სიყვარულზე დაგეშილი ფრინველის მზერით,
ეფერებოდა ციცაბოებს ნაცრისფერ კლდეთა,
სათავადოსკენ ნამუსრევი მიქონდათ ძღვენი
და არსაკიძეს დასტიროდა ბებერი მცხეთა...

18.11.2003
NANKA
* * *
ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები,
კლდენი ჩამორეცხონ ცრემლებმა,
შორიდან მოგიარონ მორიდებით,
სიტყვა ვერ შეგბედონ მდევრებმა.
ხვამლი და მთაშავა ჩამოზვავდეს,
მამულეთს გაქონდეს გოდება,
ქარაფებს გადავლებულ ამორძალზე,
უხმოდ გისამძიმრონ ლოდებმა.
ახლად გამოჩორკნილ სატივეზე,
ვეფინო უშენობით დაღლილი,
ბებერი რიონის ნაპირებზე,
ტკივილი დაყმუოდეს ძაღლივით.
დევკაცნი მიტატებდნენ მორიდებით,
მძიმედ მიითვლიდნენ ნაბიჯებს...
ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები,
შენში უჩემობა გაგიჟდეს.

30.11.2003
NANKA
* * *
გამოგზავნილია: ორშ დეკ 01, 2003 8:00 წერილის სათაური:

--------------------------------------------------------------------------------

* * *

მყვირალობისას თორმეტ სანთელს ავინთებ ქედზე,
წყალდიდობისას გადავლეკავ დახატულ ჭალებს,
სუბსარქისისას ვიბობოქრებ ქარიშხლის გვერდზე
და კვირტობისას შენთან ერთად გავახელ თვალებს.

ყვავილობისას გაგეშლები სოსნად და ვარდად,
მარიამობას ჩამოგიკრავ ერდოზე ზარებს,
სათიბობისას გავხუნდები მოცელილ დარდად,
და ღვინობისას ჭურ-მარანის შეგინგრევ კარებს.

ფოთოლცვენისას ავცეკვდები სურვილით ქარის,
გიორგობისთვეს შენს სარკმელთან მომიტანს ბედი,
ქრისტესშობისას ავმაღლდები სხეულში ქალის
და აღსარებად ავკვნესდები სიმღერით გედის.

დიდთოვლობისას დაგიფარავ ციცაბოს გზათა,
ენძელობისას ლილო-ჭრილოდ მოგივალ ხევში,
და როცა მარტი აგისუსხავს სისველეს თვალთა,
ტყემლის ყვავილად ჩაგაკვდები საფიცარს ხელში.

01.12.2003
NANKA

* * *

საუკუნე,წელიწადი და თვე,
კვირა,დღე და საათი და წუთი,
წამი, მელანქოლია და მე,
ყელში უშნოდ გაჩხერილი ბურთი.
ღამე, კარზე კაკუნი და... შენ,
გარეთ თავსხმა,გალუმპული თმა,
''გაზაფხული შემოსულა,ლენ'',-
როიალი, თითები და ხმა.
შამპანიური, ბუხარი და სითბო,
თვალი თვალში,მოპარული მზერა,
გახელება,გაგიჟება,რითმა,
სინანული,სიგარეტი,წერა...
ყოყმანი და მიხურული კარი,
სველი დილა,ნაცრისფერი დღე,
შიშველ მხრებზე მოხვეული ქარი,
სიყვარული,აპრილი და ...მე.
14.12.2003
NANKA

This post has been edited by N A N K A on 14 Dec 2003, 13:25

????
დამფრთხალი სული კბილით მიჭირავს,
კედელზე აჩრდილს მასპინძლობს სარკე,
გულისწამღებად მოთქვამს ჭრიჭინა
და შვინდის ტოტი აწყდება სარკმელს.
სუნთქვას მიჩერებს სიბნელე მკაცრი,
დრო ქარაფებში მდინარედ მირბის,
მოწამეთასთან ამოდის კაცი
და თმებში მაწნავს ყვავილთა გვირგვინს.

უი
მაპატიეთ,დაუმთავრებელი ლექსი გამომექცა
აუცილებლად დავასრულებ
* * *
ქუთაისი

დამფრთხალი სული კბილით მიჭირავს,
კედელზე აჩრდილს მასპინძლობს სარკე,
გულისწამღებად მოთქვამს ჭრიჭინა
და შვინდის ტოტი აწყდება სარკმელს.
სუნთქვას მიჩერებს სიჩუმე მკაცრი,
დრო ქარაფებში მდინარედ მირბის,
მოწამეთასთან ამოდის კაცი
და თმებში მაწნავს ყვავილთა გვირგვინს.
სხეულში ქრება ლოდინით დაღლა,
ათას მადლობას ვწირავ მარჩენალს,
რომ შემობრძანდა სიზმარში ახლა,
ჩემი ოცნების გადასარჩენად.
შორით ორეულს აწყდება თვალი,
ცოდვილი სული კბილით მიჭირავს,
ტაძრის სიღრმეში ლოცულობს ქალი
და მარტოობას მოთქვამს ჭრიჭინა.

21.12.2003
NANKA

N A N K A
კარგია

GT.ge

* * *

ერთ დღეს ჩამოჰკრა დედოზარმა და გაიყინა,
ცას შეშინებულს ნაცრისფერი დაედო წამით,
სადღაც,სხეულში სულთმბოძავმა გრძნობამ იკივლა
და თბილ სარეცელს მიესვენა შიშველი გვამი.
მოახლოებულ შეღამებას სიკვდილის კონცხთან,
ყმუილით ხევდა სამყაროზე გამწყრალი მგელი,
დასისინებდა ამაზრზენად სულგაყრილ ხორცთან
და გამარჯვებას ზეიმობდა სამოთხის გველი.
10.02.2004
N A N K A

N A N K A
კარგი ლექსებია და ძალიან მომეწონა