ნისლენბურგის ქრონიკები

°iki°


უუ-უუცნაურესი

ნისლიანი სამრეკლო (დასაწყისი)

როდესაც ძველი სამრეკლო ზარების რეკვას იწყებს, ნისლენბურგელები თითებს გადააჯვარედინებენ.

სამრეკლო ნისლის ტბაშია .
ნისლის ტბას ერთ დიდ სიცარიელეს უწოდებენ რომელიც სახლებს შორის ოდესღაც შემოიღვარა . დაბალი სახლები სულ ჩაყლაპა და მაღლები ეხლაც დგანან შიგ ნისლის ტბაში.
ზოგი ტბაში შეტივტივებული სახლის სახურaვი ხანდახან გამოჩნდება ნისლებს შორის და მალევე ისევ ჩაიმალება სიცარიელეში.
იშვიათად ვინმეს უნდახავს ძველი სამრეკლო. შეიძლება არც არავის უნახავს და იგონერბენ რაღაცას.
ამბობენ თუ სამრეკლოს ზარები რეკავენ , ესეიგი ვიღაცა სამუდამოდ დაავიწყდათ.

-ვიღაც სამუდამოდ დაავიწყდათ - იქითკენ გაიხედა გოჩაკაცმა საიდანაც მოგუდული ზარების ხმა ტალღებად ეჯახებოდა მისი ბინის ფანჯარას ნისლთან ერთად. ფეხის თითები გადააჯვარედინა რადგან ზუგზე იწვა და ხელის გულებს იღლიებში ითბობდა.
- ბებერი სტალკერები ამბობენ სამრეკლოსკენ 108 ბაგირხიდი მიდისო.
იშვიათად ვინმე სტალკერობს ნისლის ტბის ტერიტორიაზე.
ან რა უნდა იყოს იქ ისეთი ვინმეს რამეში გამოადგეს?!

ამავე დროს სწორედ ასეთ გაუგებრობა ადგილბში შეიძლება იმალებოდეს საუკეთესო არტეფაქტი, მთელი ცხოვრება რო შეგინახავს თუ იპოვი.

სწორედ ნისლის ტბის მივიწყებული ბიბლიოთეკიდან გამოუტანიათ უხუცეს სტალკერებს „მგლის სახარება“ ახლა რომ ინახება სამხარეო მუზეუმში და დიდი ხანია მოიპარეს მაგრამ ეს არც მუზეუმის ადმინისტრაციამ იცისდა არც დამთვალიერებელმა.

აქ ადრე მოხალისეები სტალკერობდნენ. ალბათ 400 – 500 წლის წინათ.
შეიძლება ნისლიც არ იყო ასეთი მკვრივი და მხუთავი.

ელხა ვინღა იცის იმ ბაგირხიდების წნული ლაბირინთი?!

ეს ხიდები ხან წრეებზე ატარებენ სტრალკერებს, ხან ისეთ ადგილებში შეიტყუებენ საიდანაც ვეღარ გამოხვალ. ზოგგან ჩაწყვეტილია ან თავისი ძველი ადგილიდან სხვა ადგილზე გადაკიდებული.
ერთი სიტყვით სამრელოსთან ვერ მიხვალ. ან რა უნდა მოიპარო სამრეკლოდან? ზარს ვინ ათრევს ნისლის ჭაობში?

ან მეზარე როგორ აგნებს ყოველ დღე? ან თუნდაც წელიწადში ერთხელ?

-ისე თუ მეზარეს აეკიდები და ქვეშქვეშთვალთვალით გაყვები, შეიძლება მიაგნო კიდეც იმ სამრეკლოს.
-იქნებ სამრეკლოსში 1982 წლის გამოშვება ტელეფონების წიგნი იდოს?
ან რაიმე ფასეული არტეფაქტი?
მაუზერერი ბანდიტიზმის დროებიდან კრამიტის ქვეშ შემორჩენილი.
ამბოენ სამრეკლოს გუმბათში ადრე ბანდიტები იმალებოდნენო. ვერც ვერასდროს დაუჭერიათ, საქმე ეხლაც გახსნილია საქალაქო პროკურატურაში.

-მაგრამ სატელეფონო წიგნი უკეთესი იქნებოდა.- ფიქრობს წამოწოლილი გოჩაკაცი და ფეხის თითებს უკან გადმოაჯვარედინებს.

-ამდროს ტელეფონზე დარეკეს და ვიღაცა იკითხეს.- გოჩაკაცმა რეაქციის გარეშე დაკიდა.
პირველად არ რეკავენ.
საერთოდ უნდა გაათიშინოს ტელეფონი ატეესიდან.
-მე აღარავინ მირეკავს და ვიღაცას ვინც შეიძლება სულ არ არსებობს სულ ურეკავენ.
-ფანტომური ზარებია.- დაასკვნის გოჩაკაცი და იქითკენ იყურება საიდანაც წეღან ზარის რეკვამ ააზრიალა ისედაც გაბზარული ფანჯარა.

იმ ნისლში შეიძლება სატელეფონო წიგნია,
იქ აუცილებლად ეწერება ვინმე ვინც გაახსენდება და დაურეკავს.

ამ დროს ფოსტალიონმა კარების ქვეშიდან წერილი შემოაცურა და სადარბაზოში ისევე გაქრა როგორც მატერიალიზირდა. გოჩაკაცს არცერთხელ არ მიუსწრია ფოსტალიონისთვის. ნინძასავით ქრება ბნელ სადარბაზოში.
-იქნებ ზემოთ ხტება და ჭერზე ეკრობა ღამურასავით, -ეჭვები უჩნდება ვინმე გოჩაკაცს . სადარბაზოში ნახევარი წელით იყურება კარებიდან, მაგრამ ზემოთ ახედვა შეეშინდაბა და თავის შემოსასვლელში. ფეხსაცმლის ჩასაცმელ ტუმბოზე ჩამოჯდება და წერილს ისე ხსნის მარკა არ დააზიანოს.
წერილს ვიღაც კაცს წერენ, და ეს ფოსტალიონი ამასთან მოათრევს.
ერთხელაც ვერ წაიჭირა ფაქტზე, რო აღკვეთოს ეს გაუგებრობა.
და ყოველ ჯერზე ეშინია ზემოთ ახედვა იქნებ ფოსტალიონი მართლა ჭერზე კიდია ღამურასავით?!
- ხო სისულელეა? მაგრამ აბა სად უნდა ქრებოდეს ორ წამში?
და საერთოდ გადასვლა სჯობს ამ სახლიდან. - ხან ვიღაცაში ეშლებათ და ხან თავს ვერ ახსენებს, ბიბლიოთეკარს. 12 წლის წინ კართოთეკაშიც ვერ მოძებნეს მისი გვარი. მას მერე აღარ მისულა, ბოიკოტი გამოუცხადა .

ინფორმაციას რადიოში უსმენდა.
და წიგნები რადიო ფანტომის ეთერში გასული ბულშიდოს ტრენინგებით ჩაანაცვლა.

ბულშიდოს რადიოსეანსებზე საკუთარი პოტენციალის გახსნას სწავლობს დღემდე და შედეგებით კმაყოფილია. წინა კვირას ხატვაც კი მოუნდა.
იმ დღეს საღებავების ქილის გახსნა სცადა და რო არ გამოუვიდა თავი დაანება.
მარტო შავი გახსნა თავისუფლად და ისიც გამხმარი აღმოჩნდა.

ბულშიდოს ტრენინგებმა მიახვედრა, რომ სტალკერობა უნდოდა ყოველთვის და ის კი უბრალო გოჩაკაცად დაიბადა.
-რად უნდოდა ამას ბულშიდოს ტრენინგები? ყოველთვის ოცნებობდი ძირძირა სართულებზე გეხეტიალა გოჩაკაცო და ხიფათი ხიფათხე გადაგემტვრია. - ოცნებობდი ღიად და დაუფარავად საკუთარ თავთან.

- სამსახურის გზის იქით, სულ ერთხელ იყავი გასული , ლილითის ტაძრაში საორღანო კონცერტის მოსასმენად. ისიც სამსახურიდან წაგიყვანეს კულტურულ ღონისძიებაზე ტრამვაით . მაშინ ორღანი „ჩრდილოეთის ქარს“ უკრავდა თავისით და მგონი მოგეწონა ან გეძინა კიდეც როგორც უკანასკნელად.
კიდევ სად გიმოგზაურია შენი სამსახურის იქეთ?
ან ქალაქის ერთით ქვედა სართულზე თუ ჩასულხარ, თუნდაც უმიზეზოდ ?
- ნუ გადადებ, ახლავე დაიწყე, თორემ არასდროს არ დაიწყებ. მხოლოდ ახლაა გახსნილი შენი შესაძლებლობების პორტალი. სხვა დრო აღარ იქნება.- ბულშიდოს გურუ ხაზის რადიოდან უჩიჩინებს 62 წლის გოცაკაცს, რომელსაც სტალკერობა უნდოდა მაგრამ ზამბარების დამმუხტავად იმუშავა 42 წელი. მანამდე ცოტა ხანი ხაზვაც სცადა რომელიღაც საპროექტოში, მაგრამ არ გამოსდიოდა და დაანება ან შემცირებაში მოყვა. ზუსტად არ ახსოვს.

-მერე 42 წელი მუხტე ზამბარები და აქამდე ართრიტის სამკურნალო ფული იშოვე, ისიც იპოთეკიდან დაამატე.

-სახსრებს რო მოვირჩენ აუცილებლად გავალ სასტალკეროდ. პირდაპირ ნისლიან ტბაში, პირდაპირ დაფარულ სამრეკლოში.
-პირველივე ცდიდან წამოიღებს თავის უიშვიათეს არტეფაქტს უკვეშემოხუცებული გოჩაკაცი.
იქნებ ეს სატელეფონო წიგნიც იყოს. და მაშინ დაურეკავდა ვინმეს, ვისაც იცნობდა.

- შენ დაკარგე შენი უკანასკნელი შანსი თუ უკვე არ იმოქმედე და ისევ ცივ შემოსაცვლელში ზიხარ ფეხსაცმლის ტუმბოზე, პალტოს უკან თავშერგული!
- წერილით ხელში რომელიც არც გახსნილია არც დაბეჭდილი რადგან მარკადაუზიანებლად გაუხსნიათ.
-შენ დააგვიანე თუ ფლოსტები გაიხადე და ბათინკის ჩაცმა დაიწყე.
- შენ კიდევ 43 წელი დამუხტავ ზამბარებს არტელ „მუხტში“ და არტელსაც არ გამოივცლი.
- შენ სახლში კიდევ ბევრჯერ დააკაკუნებს ფოსტალიონი და ჭერზე შეხტება.
-და ტანსაცმლის კარადაში უცხო კაცის ტანსაცმელს ნახავ ოღონდ შენსას ვერა.
-და ტელეფონით მარტო ოხუნჯი კლოუნები დაგირეკავენ.
-და წერილსაც სხვას მისწერენ და შენ მხოლოდ მარკებს შეაგროვებ ოდნავი ხალისით...

(ვეღარ ამოისუნთქა ამდენი ბრტყელი ფრაზები რადიოძენგურუმ- მაგრამ გოჩაკაცს აღარ ესმოდა.

...
... (ნისლი)
...
ის უკვე უახლოესი ბაგირხიდის ნისლში ბიაბრაგუნებს ბათინკებს რომლებიც ბოლო სამი დღეა რატომღაც არც გაუხდია.
... (ნისლი)
...

„ხოლო თუ თქვენ უკვე მოქმედებთ, მაშინ ჩემი არ გესმით და ჩემი ეთერში ყოფნასაც არა აქვს აზრი“... გაილია ვიღაცის ცივ ცარიელ სახლში რადიო ეთერი და ტეტატალღების შრიალი დატოვა.

ხიდებზე ნისლი უფრო ცივია , ნისლიან ტბაში.
... პირველივე შემხვედრ ხიდზე ცივმა ნემსიანმა ქარმა უკან გამოაცურა ნორჩი სტალკერი.

- ეხლა სახლში რომ დავბრუნდე ბულშიდოძენმასტერი ტვინს მომიტყნავს.

ამიტომ შემობრუნდა და თავიდან სცადა.
ამჯერად თავისუფლად გადაიარა ოდნავ არეული ნაბიჯით ხიდი რომ არ აეთამაშებინა.
- ჰმ, რა ადვილი ყოფილა. არსად არ უნდა იჩქარო!
რამდენადაც აჩქარდები მით მეტად გაგიჯიუტდება სახის ქარი.

ამის სენტენციის შესამოწმებლად უკან გადავიდა და მერე ისევ გადმოვიდა ბარგირხიდზე.ნელა, თავდაჯერებით.
ჩათვალა რომ პირველი ხიდის ფანტომი დაძლია და ჰოპა სადღაა ხიდი? სადაა უკან დასაბრუნებელი ბაგირხიდი?
არც უკან დასაბრუნებელი ხიდია და არც წინ ჩანს ნისლის გარდა არაფერი.
...(ნისლი)

ჩანს მხოლოდ ბაგირ ხიდების განტოტებები ფეხებ ქვეშ.
-ყველა გზა სწორია რადგან ყველა ერთნაირად უცნობია შენთვის.- ახსენდება ბულშიდო მასტერის შეგონებები რადიოდან.

ზოგგან ნისლი მკვრივდება რძესავით , ზოგგან კი გაიფანტება და ტრამვაის გაჩერების განათებას ხედავს სადღაც ცივრცეში და ხედავს ასევე გზების მინიშნებებს სანამ ნისლი არ გადაფარავს.

გზას დაუფიქრებლად ირჩევს, რადგან ფეხები შიშს სწრაფად მიჰყავს...

....
....(ნისლი)
....
განისლულ ტრამვაის გაჩერებაზე ორნი დგანან და ტრამვაის ელოდებიან.
ჩვენი სტალკერი შეუმჩნებლად ათვალიერებს კენგურუსავით ჩახმულ ადამიანს, რადგან ძალიან ეცნობა.
- ეს ალბათ მეზარეა, ზარები უნდა დარეკოს?
- ალბათ ქალაქში ვიღაც სამუდამოდ დაავიწყდათ და ამან ზარები უნდა დარეკოს როგორც წესია თუ ჩვეულება.
-ტრამვაი არ მოვა.- თავჩახრილი ბუტბუტებს მეზარე.
გოჩაკაცს ხმაც ძალიან ეცნობა, თითქოს მთელი ცხოვრება ესმოდა . მაგრამ ვინ ოხერია ვერ იხსენებს.
თან ის თავს არ წევს ზემოთ არასდროს. არც საუბრისას/
თითქოს მოკრა მის თვალებს მზერა , ეცნო, მაგრამ ვერავის მიამსგავსა.
-ტრამვაი არ მოვა სანამ ვინმე ელოდება.

....
....(ნისლი)
...

-ტრამვაი მაშინ მოდის როცა არ ელოდები.
- ჩვენ უკვე სამი დღეა ვდგევართ და არაფერს გამოუვლია.
შეიძლება 120 წელიც მოგვიწიოს.

გოჩაკაცი ცდილობს ხელის გულებზე დააკვირდეს კენგურუსავით ჩაცმულ თავდახრილ კაცს, იმისთვის რომ დარწმუნდეს მის მეზარეობაში.
-მეზარეს ხელები გასპილოსკანებული ექნებოდა.
თავდახრილი მეზარე ხელის გულებს ერთმანეთხე მიწყობით მალავს.
-თუმცა მე თვითონ ვატრიალე სახელურები 42 წელი. ხელები ხომ ყველა გოჩაკაცს გასპილოსკანებული გვაქვს?

....
....(ნისლი)
-მე მოგდევდი შენ თუ შენ მომდევდი მე ამ გზაზე?
არცერთს არ ახსოვს.
ტრამვაი არ მოდის.
-თუ შენ ხარ მეზარე მაშინ მე მოგდევდი შენ. თუმე ვარ მეზარე მაშინ შენ მოიპარებოდი ჩემს კვალზე. მაგრამ მე ნამდვილად არა ვარ მეზარე.
-აბა ვინ ხარ?
... უსიტყვოდ კიდევ სამი დღე იდგნენ ტრამვაის გაჩერებაზე.
გოჩაკაცმა ვერ გაიხსენა ვინ არის და რას აკეთებს.
სანამ დამაზოლებულ ხელისგულებზე არ დაიხედა ერთხელაც.

-მე ვარ მეზარე!
...შენ დამდევ ჩრდილივით.

...
....
-მაშინ შენ ვიღა ხარ?
-მე უბრალოდ ტრამვაის ველოდები.
- ტრამვაი არ მოვა სანამ ვინმე იმას ელოდება.- თქვა და ხიდიდან პირდაპირ ნისლეულში გადახტა . სიპი ქვასავთ ჩავარდა უხმოდ. ჭაში რო ვედრო ჩავარდება ეგრე ჩავარდა.

.....
..... (ნისლი)
.....

ათი წლის ტრამვაის ლოდინის შემდეგ გოჩაკაციც გადახტა.
...
....
(ნისლი) (ნისლი) (ნისლი)
...
..
ნისლიანი სამრეკლო (მეორე ნაწილი)

"ტრამვაი იგვიანებს 01 წამით" - ეწერა იმ გაჩერების საინფორმაციო ტაბლოზე.
ტაბლო ციმციმებდა და ახლდებოდა ინფორმაცია რაღაც პერიოდულობით.

"ტრამვაი იგვიანებს 01 წამით" ,- "ტრამვაი იგვიანებს 01 წამით.

-რით ვერ გავიდა ეს ერთი წამი ?
- კარგი კიდევ ერთ წამს დაველოდები.

მაგრამ გადის ის ერთი წამიც და ისევ ახლდება ინფორმაცია ტაბლოზე - "ტრამვაი იგვიანებს ერთი წამით".


- რო გადავხტე შეიძლება მაინც და მაინც იმ დროს მოვიდეს.
უნდა დაველოდო კიდევ ერთი წამი.
იმ ერთ წამსაც ელოდება და ტაბლოს შესციცინებს.
ტაბლოს სუსტი ნათება ცხვირს ოდნავ უწითლებს, ერთ წამიანი ინტერვალებით.
"ტრამვაი იგვიანებს 01 წამით"

- სხვანაირად მაინც დაწერეთ.
"ტრამვაი მოვა ერთ წამში" ან "ტამვაის მოსვლამდე დარჩა 01 წამი" .

- ან საერთოდ დაწერეთ რომ შეფერხებაა და მეც დავისვენებ.
ან დაწერონ ბოლობოლო , რომ მოიხსნა ეს ტრამვაი და აღარ დაველოდები.
მაგრამ არა, ერთ წამში განახლებაა და ტაბლოზე "ტრამვაი იგვიანებს 01 წამით" - კიდევ ერთხელ გამოისახება.

- რაღაც სისტემური არევაა. შეიძლება რამე ჩაკეტილ ციკლში ჩავარდა.
ტრამვაი გზაშია და სადღაც არის ან იქ არ არის მაგრამ არის სხვაგან. მაგრამ როგორ მოხვდებოდა იქ სადაც არის თუ ყოველ მოცემულ მომენტში ერთი წამით იგვიანებს?


- ასე ხო მოძრაობაც შეუძლებელია. შეიძლება ის ვაგონი არც დაძრულა ტრამვაების პარკიდან.
- მაგრამ შეიძლება აქაც არის სადმე ახლოს. ნისლში ჩაყუჟული.

გოჩაკაცს არ დაუთვლია რამდენმა წამმა ჩაიარა უქმედ , მაგრამ სხეულით იგრძნო ათი წლით დაბერება.
- ერთი წამის მაგივრად ათი წელი დაიგვიანა, როგორც მინიმუმ.


გაჩერების კიდესთან მივიდა და გადაწყვიტა ბოლო წამს აღარ დალოდებოდა...

....
.... (ნისლი)....
....

...

ტრამვაი რათქმაუნდა იმ წამს მოვიდა როგორც კი მისი ფეხები გაჩერბის ბაქანს მოშორდა.
...
მერე სულ ნისლი იყო.
წლები არაფერი ყოფილა სხვა.

პირველი დღე ყვიროდა . თავიდან ფეხებით ქვემოთ ვარდებოდა.

მერე მობეზრდა ყვირილი, მაინც არავის ესმოდა. ქვემოთ უკიდეგანო ცარიელი ნისლეულია და გაუთავებელი ვარდნა.

შეიძლება ქალაქის ყველა სართულსაც ჩაცდა უკვე. ხო უეჭველი ვერ იქნება მისთენბურგი უსასრულო სართულიანი?
სადღაც ხომ უნდა თავდებოდეს?

მუცლით ქვემოთ ვარდნა რომ მობეზრდა ზურგზე გადმოტრიალება მოახერხა. ნელ ნელა . იფიქრა ხელებგაშლილი ვარდნა უფრო შეესაბამებოდა მის მდგომარეობას.

შეიძლება 1 წელი ეგრე ვარდებოდა შეიძლება მეტიც.

გარშემო მხოლოდ ნისლი ირეოდა და არცერთი ობიექტი არ გამოუჩენია.

ერთი ორჯერ თოლიას ჭყავილი გაიგონა სადღავ შორს , მისი ვარაუდით სადღაც 45 წელს გადმოხტომიდან.

- ნეტა უნდა დამეცადა ის ერთი წამი ?
სადღაც ოცდამეშვოდე წელს დიდი ნახტომიდან მივიდა იმ დასკვნამდე რომ თავიდანვე უნდა გადმომხტარიყო. პირველი წამს როცა ტრამვაის საინფორმაციო ტაბლომ მოატყუა.

ახლა ხომ გაცილებით ქვემოთ იქნებოდა თავქვე უსასრულობაში .

და დასათვლელი წლებიც მეტი ექნებოდა.
ერთადერთი რასაც მისი ცნობიერება ეყრდნობოდა დროის აღრიცხვა იყო. ნისლი აღარაფერს გაჩვენებს , ფანტომების ინტერესშიც აღარ ხარ. გადმოვარდნილი საათი ხარ, რომელიც არც არასდროს არ დაეცემა, რომ ბოლოს და ბოლოს დაილეწოს უმცირეს ჭანჭიკებად.
ხელებგაშლი ვარდნა რო მობეზრდა ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო და ისე ვარდებოდა. ბევრი წელიწადი.

მერე ხელები თავს უკან ამოიდო. კიდე ბევრი წელი.

....
... (ნისლი)...
....

ნეტა გაზეთი წამოყოლოდა სახლიდან. წაიკითხავდა მილიონჯერ.
მერე მილიონჯერ წაიკითხავდა მარჯვნიდან მარცხნივ.
მერე ზემოდან ქვემოთ.
მერე დიაგონალზე . მერე უკუდიაგონალზე.
მერე ხმოვანების გამოტოვებით.

....
...

მერე იმ სიყვებიდან ახალ ისტორიებს ააწყობდა. მერე იმათაც წაღმაუკუღმა წაიკითხავდა წარმოსახვაში.

უსასრულობა სიცარიელესავით არის. რამდენიც არ უნდა შეავსო მაინც არაფერი იცვლება. სულ რომ ლენინის სახელობის ბიბლიოთეკა წამოგეღო მაინც ზეპირად ისწავლიდი ამხელა ვარდნაში , წაღმა უკუთმაც და დიაგონალზეც.
და ეგეც დაგავიწყდება როცა იქნება და მერე ისევ თავიდან წაიკითხავ.

შეჩურჩულებულები
(შესავალი)

ნისლენბურგის ქვედა მინუსოვანს ქვემოთ დაუთველი სართულების სიღრმეებში ელექტრო გველთევზების რეზერვუარია. სადაც ელექტროობას გამოიმუშავებს ქალაქი. თავისით, ავტომატურად. ადამიანის ჩარევის გარეშე.
კონსტრუქცია იმდენად მარტივია , სართულ საუუკუნეებს შემდეგაც ვერ გაფუჭებულა.
რეზერვუარში სადაც მრავლდებიან ელექტროგველთევზები ჩაშვებულია მცირებუსუსოვანი სპილენძის ღეროები. ანოდი და კათოდი- აქეთ იქეთ მხარეს. მუნუსოვანი მუხტის მატარებელი გველთევზები ანოდს ეჯახებიან რადგან მასთან შეხებას თვლიან გამაღიზიანებლად და დადებითი მუხტის მატარებელი გველთევზები შესაბამისად კათოდს ეჯახებიან . ასე გადაეცემა მუდმივი დენი უზარმაზარ ტყვიის აკუმულიატორებს. რომლებიც ნათურებს დღემდე კვებავს ნისლენბურგში. თუმცა ნისლენბურგი უკვე დიდი ხანია გაცდა ელექტრო ენერგიის ეპოქას და მექანიკურში გადავიდა . მანამდე ორთქლის და ნახშირის ეპოქა ყოფილა.

ორთქლის ეპოქამდე -ელექტრონული. მანამდე - ნახევარგამტარული, მანამდე- კვანტური . მანამდე ალბათ კვარკული.
ან რამე კიდე უფრო ელემენტარული. შეიძლება ოდესღაც ვაკუუმიდანაც ქაჩავდნენ ენერგიას.

ახლა ვის ეცოდინება. ეხლა მისტენბურგის თხრობის მომენტში, რადიოგადამცემის აწყობა ცოტას თუ ახსოვს, რადიომიმღებები კი შემორჩენილია რაიონულ მაღაზიებში.

ეხლა მისთენბურგში წინწასული მექანიკის ეპოქა დგას და მეტი ქვემოთ სადღა წავიდეს ძნელად წარმოსადგენია.

ელექრტო გველთევზები კი კვლავაც ამარაგებენ ქალაქის შემორჩენილ ფარნებს ელექტროენერგიით. ძუანახშირის ნათურების წარმოება რათქმაუნდა ეპოქას დაავიწყდა, მაგრამ მათი შოვნა ჯერ კიდევ შესაძლებელია სართულების სიღრმიდან. დრო და დრო ახალ მიტოვებულ ქარხანას აღმოაჩენენ სტალკერები . რომლის საწყობის ბარაქიან ძარცვას შეიძლება წლები დაჭირდეს.

ნათურები ქალაქში ისევ ანთია. ნათურები ქალაქში არც არასდროს ქვრება. არის ცრურწმენა რომ თუ ჩააქრე შეიძლევა ვერღარც აანთო.
ამიტომ ბურგომისტრმა აკრძალა ნათურების ჩაქრობა , გააუქმა მათი მომსახურება და დაადგინა რო ყველამ თავის ნათურას მიხედოს.
ნათურებს ბევრი არ მიხედავს, იქნებ ღამე არ აძინებს და თვალებში ანათებს ქუჩიდან.
მაგრამ აქ სულ ღამეა, თუ მთვარე კარგად ანათებს და ნისლიც შედარებით გაიფანტა, ესეიგი დღეა, თუ არადა სულ ღამეა და ღამედ ითვლება ოფიციალურადაც.

ამიტომ ქუჩის ნათურების ცვლა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. მზე ვარსკვლავივით შორს მოჩანს და უმეტესობამ არც იცის რა არის მზე, ბოლო 70 წელი ახლოსაც არ მოუნათებია.
მთვარის კურსი ამ ახალი ათასწლეულის კურსია სადაც მზის ხსენებაც კი ცუდი ტონია. ხოლო მზის თაყვანისცება საერთოდ სიცოცხლის მოსპობით დასჯადი .

ამიტომ მისთენბურგელები ხან მთვარის შუქზე ხედავენ, ხანაც ქუჩის ნათურების თაფლისფერ ბჟუტვაზე, რომლებსაც არასდროს აქრობენ.

მაგრამ ქალაქი ძალიან დიდია. ამბობენ ერთ დროს მოსახლეობას ცხრა მილიარდისთვისაც მიუღწევია. ალბათ მაშინ ჯერ კიდევ მზე იჯდა ნისლენბურგის ღმერთების ტახტზე და ხალხს შორტები ეცვა ძირითადად.

* * *
იმის გამო რომ რეზერვუარში სრული სიბნელეა. გველთევზები თვალების გარეშე იბადებიან და ელექტროსტატიკური მუხტით ორიენტირდებიან ერთმანეთზე. მაგრამ ხანდახან მაინც ეჯახებიან. და თუ დადებითად დამუხტული გველთევზა უარყოფითად დამუხტულ გველთევზას შეეჯახა შემთხვევით, რაც ხანდახან ხდება, ისეთს დაიბათქუნებს, თითქოს ქალაქს მეხი დაეცაო ქვემოდან.
გველთევზების მთელი პოპულაცია ამოწყდება უზარმაზარ თუჯის წყალსაცავში და სანამ სანამ არ გამოიჩეკება ქვიშიან ფსკერზე დაყრილი ქვირითი ელექტროგველთევზებისა, სანამ არ დაიზრდებიან, დააჭამენ წინა თაობის ნარჩენებს, მოიდებენ კანზე კილოვატებს, ქალაქ ნისლენბურგის ბაგირხიდებს განათება არ ექნება და ეს წლები შეიძლება გაგრძელდეს.

თხრობისდროინდელ მისთენბურგში ყველას ახსოვს ბოლო 25 წლოვანი შუქის ავარია. ამბობენ მთვარე მაშინ ისე გააქტიურდაო როგორც არასდროს.

ახლა ქალაქი ისე ანთია როგორც უნდა ენთოს. აქ ანთია, იქ არ ანთია. 10 არ ანთია, 1 ანთია.
არც ეხლაა ქალაქი 9 მილიარდი და რასაც ანათებს ისიც გაცილებით ზედმეტია გაუდაბურებული ქალაქისთვის.
- ზოგგან , ისეთ უბნებში ანთია მარტო შენი კატა თუ გაიქცევა თორე იქ კიდე არავინ შევა შემდეგი 35 წელი.
-ისეთ უბნებში ანთია ვირთხებიც დაწყდნენ შიმშილით, იმდენად ყველაფერი გამოხრულია.
ერთ ფანარი კი ანთია.

-სადღაც რომელიღაცა უბანში ერთ ასეთ ფანარს ერთი ლოთი მიყუდებია.
მთვრალია და სახლში ვერ მიდის.
ზოგჯერ თითქმის გამოფხიზლდება, გაახსენდება ვინ არის და სახლში წასვლას დააპირებს.
ამ დროს მასთან მოჩვენებებს, რომელიღაც სარდაფში მოპარული ღვინო მიაქვთ, ისევ დაათრობენ და ლამფიონის ბოძს მოაძებნინებენ.
მიყუდებია ლოთი ლამფიონს. ორივე ხელით ეკვრის სიყვარულივით.

-რატომ გათრობენ მოჩვენებები თვალების ჩაქრობამდე?

მარტო ლოთმა იცის რომ თუ არ დალევს ძალა გამოეცლება და ის ბოძი თავზე დაეცემა.
იმიტომაც სვამს
და კიდევ იმიტომ, რომ თუ ის ბოძი დაეცემა მისთენბურგის წონასწორობა დაირღვევა და მისთენბურგი ამოყირავდება აისბერგივით.
ჩვენ კი ყველანი ნისლეულში ჩავცვივდებით თავებით. ავტორის ჩათვლით. ეს ტექსტიც ხომ მისტენბურგის ბიბლიოთეკაში იწერება?!
ან თუ არ ჩავცვივდით ქვემოთ, ხელებზე სიარულს ვისწავლით ამოტრიალებული ადამიანებივით.


თუმცა გამოვბუნდეთ ისეთი ადგილებიდან სადაც მოჩვენება მეტია ვიდრე სულიერი.
სანამ ის უკანასკნელი ფარნები ანთია. თორემ თუ გადაიწვა მოჩვენებებად არ ჩაგვტოვოს იმ სიბნელეში.

უკან უკან ნათურების კვალს გამოვუყვეთ, მაცნე კოშკებივით რომ შეციმციმებულან.
შედარებით დასახლებული უბნებისკენ, სადაც რაღაცეები ხდება.

ამბობენ ქალაქი სიმაღლეში იმდენივეა რამდენიც სიგანეში...

შეჩურჩულებულები
(შესავლის მეორე ნაწილი)

ამბობენ ქალაქი სიმაღლეში იხელაა რამდენიც სიგანეში.

სიგანეში კი ქალაქი იმხელაა, რომ ჯერ არც ერთ მკლვლევარს არ შემოუფრენია თავისი ფაუშმაისერით.
ფაუშმაისერი მექანიკური კერძო თვითმფრინავებია, ზამბარის ძალას იყენებს მოძრაობის ენერგიად. იმითაც ვერ შემოუფრენიათ მისთენბურგი, თუმცა გარკვეული მოგზაურების მონაყოლით 28 დამუხტული ზამბარა გამოუცვლიათ ცაშივე, ფრენისას. მეტი ალბათ საბარგულში არ ეტევა.
მკვლევარები სულ რაღაცას იკვლევენ, მაგრამ მისთენბურგის სიგრძე სიგანე, სიღრმეს, დღემდე ვერ მიაკვლიეს.
ამბობენ აი იმ აეროსატის სიმაღლიდან , პროფესორ კვაშილავას თვალჭოგრიტით ათიათასობით ეული ანთებული ფარანი დაუთვალაიო უკვე, გაუდაბურებული ქალაქის უდაბნოში.
დღემდე ითვლის და არ ჩამოდის აეროსტატიდან.

ასი ამდენი კიდევ ჩამქვრალია საუკუნეებია.
თოკიდან გაქცეული სარეცხიც იშვიათად შემოეხვევა რომელიმეს.
იქ არაფერი არ ხდება. იქ მეც იშვიათად დავდივარ. იქ სულ მაყვლებს შეუბოჭავთ ქუჩაც და სახლიც. კილომეტრობით. ათიათასობით ლიკომეტრობით. იქ შეიძლება კიდევ უფრო შორს სადმე სულ სხვა ცივილიზაციაც არის, შეიძლება სულაც სხვა ტიპის არსებებით დასახლებული. ან ერთი არსებით დასახლებული.

იქ რო იყვირო ტარაკანაც ვერ გაიგონებს. იქ მარტო შიძლება სადმე ლენცოფა შეტოკდეს და ორი თესლი დაუვარდეს შხამიანი კბილებიდან, სულ ეგ მოხდება თუ ძალიან იყვირებ.

იქაც კი შეიძლება რომელიღაც ასკილით შებოჭილ ქუჩაში სადმე ფარანი ენთოს. ან ციმციმებდეს კიდეც, ან ზუსტად ეხლა გადაიწვა.

ერთმა პალტოკაცმა პირპირა უბანში დენიც კი გადმოიყვანა ერთერთი ასეთი ფარნიდან საკუთარ სახლში. ტელევიზორი რომ ვერ ჩართო ( ტელევიზია არ არსებოს უკვე ყველა თანამედროვე რადიოზე გადავიდა),
პალტოკაცმა ლამფა მოიდგა საწერ მაგიდასთან და ის ჩართო.
იქ წერდა სამუშაოდან წამოღებულ რაღაც პეტიციებს.
დილით რომ კოპირებაში ჩაეშვა უკვე და მორჩენილი სამუშაო დრო კაბინეტში გამოეძინა.
დღის ბოლოს მორჩენილი სამუშაოს სახლში წამოიღება მოუწევს და გათენებამდე უნდა აწრიპინოს კალამი მჭრალ ქაღალდზე . მისი მეზობელი ფანჯრიდან გადახტა რატომღაც თავით.

ლამფა ძალიან გამოადგა, შემოყვანილი დენით. მანამდე სიბნელეში წერდა.
დრო და დრო იმ ოფიაციალურ დოკუმენტებში ხატავდა წერის ნაცვლად, რაღაც კარაკულებს.
ბევრი დოკუმენტი გააფუჭა, მაგრამ საყვედური არასდროს არ მიუღია.
ალბათ არ კითხულობს არავინ.
დოკუმენტი იმისთვის იწერება რომ სადმე შენახული იყოს დოკუმენტად.
ეს რომ გააცნობიერა საერთოდ აღარაფერს წერდა, მარტო ხატავდა იმ დოკუმენტის ფურცლებზე. მერე დაბეჭდავდა უკვე დილისკენ, ოფიცილური ბეჭდით. და დილით უკვე მასიურ კოპირებში გაუშვებდა. დოკუმენტი ერთი არ უნდა იყოს, ის ხომ შეიძლება გააყალბოთ, ამიტომ დოკუმენტის მართებულებას მისი კოპიები უნდა ადასტურებდნენ. რაც მეტი კოპიო შენახულა სხვადასხვა არქივებში მით მეტად ზემოთ იწევს დოკუმენტის სანდოობის ინდექსი.
82 წლის პალტოკაცი ორიგინალ დოკუმენტებში ხატავს და ყველა დოკუმენტის კოპიო პალტოკაცის კარაკულებითაა ნაჟღაბნი.
არც ორიგინალში ჩაიხედება ვინმე და მითუმეტეს არც მის კაპიროვკით გადატანილ კოპიაში. კოპიოები ხუთი ფენა კაპიროვკის ქაღალდით გადააქვთ. მეტი დადგენილებით აკრძალულია. საბეჭდი მანქანის ძალა ვეღარ ატანს თუ მეტი ქაღალდი და კაპიროვკა დევს ფენებად. მესამე ფურცელზე უკვე მარტო სამი ასო ჩანს.
მაგრამ გარკვეული ცდომილება დასაშვებია და არ იბრაკება.
მეოთხე და მეხუთე ფურცლებდა საერთოდ არაფერი წერია, მაგრამ არც ის დოკუმენტი იბლოკება.
მთავარია დიდი მელნის ბეჭედი აჯდეს და სადმე შეინახონ.

დოკუმენტიების დასაბეჭდი დეპარტამენტი საამქროდ გადააკეთეს , შტატი გაზარდეს და კერძო კომპანიებსაც კი გადააბარეს ნაწილი სამუშაო.
როდესაც საწარმოო სიმძლავრეები მაინც ვერ აყვა სამუშაოს მოცულობას, კერძო პირების დაქირავება დაიწყეს და ზოგს საათობრივი ანაზღაურება დაუწესეს და ზოგიც გამომუშავებაზე აბრაგუნებს საკუთარ საძინებლებში, ოფიციალურ ბეჭედს ოფიციალურ დოკუმენტებზე და დილით დამქირავებელთან მიაქვს გამოძახებული ტაქსის საბარგულით.
დამქირავებელი კი შეიძლება შუალედური კომპანია იყოს , ან კერძო ბრიგადირი.
მოკლედ სამუშაო ყველასთვის მოიძებნება.
დასაბეჭდი დოკუმენტები მოაქვთ და მოაქვთ, პრიალა ტყავის პოტრტფელიან პალტოკაცებს.
თუ დოკუმენტს წითელი ლენტა აკრავს წარწერით „სასწრაფოა“ კანცელარია ასეთ დოკუმენტს ურიგოდ იბარებს პალტოკაცისგან და სახლში უშვებს ხელფასის დაპირებით. ახლა უკვე აზრი აღარ აქვს ამ დადგენილებას, რადგან ყველა პაპკას "ზესასწრაფო" აწერია და ყველა პალტოკაცი ურიგოდ მიიწევს წინ, პორთფელების თავში ბრაგუნით.


როცა სამუშაოს რაოდენობას ხედავ , სასწრაფო კაბინეტში ჩაის დალევაა .
მერე ჭიქის დასადები ადგილიც არ იქნება,
მანამ სანამ დამლაგებელს არ გადააყრევინებს ვიღაც პალტოკაცი.
და ახალების შემოზიდვას დაიწყებენ საწყობის მუშები.

ეს ახლები შეიძლება 25 ხუთი წლის წინანდელებიც იყოს, გააჩნია რა სისწრაფით ატარებდნენ რეგისტრაციაში კონკრეტულად ამ პოზიციაზე მომუშავე წინა პალტოკაცები. ზოგი დღეში 5 დოკუმენტს გაატარებდა, და ზოგიც 5 ათასს როგორც ამტკიცებდა.
პალტოკაცი რომელმაც დენი ქუჩის ფარნიდან გადმოიყვანა და ლამპა შეაერთა, პუნქტუაციის რედაქტორია ოფიციალურად. მძიმე წერტილებს ასწორებს ტექსტში.

რეალურად კი რაღაც ქიმერებს ხატავს. არც ლომი როა და არც არწივი.
არც გველი როა და არც ფრინველი.
ხანდახან ისე მოსწონს თავისი ნამუშევარი თავის ხელმოწერასაც ტოვებს ფურცლის კიდეზე. და მერე უშვებს წარმოებაში,
ხანდახან ფიქრობს რომ როდისმე ვინმე მოიკითხავს ამ დოკუმენტს და ცდილობს მისი სახე წარმოიდგინოს.

დრო გადის და პალტოკაცი ტექნიკას ეუფლება, აკადემიურ ხატვას, სავარჯიშოებსაც ხატავს შტრიხებში. თაბაშირის ცხვირებს. თავის ქალის ანატომიას.

ოფიციალირი დოკუმენტი იმდენად ბევრია დასადგენი, პალტოკაცი უკვე დიდ წარმატებებს აღწევს უკვე ფერწერაში არათუ გრაფიკაში.
82 წლის ასაკში არტისტის ამბიციაც გაეხსნა და ნამუშევრების გაყიდვასაც ცდილობს იქაურ მშრალ ხიდზე. სადაც სხვა პალტოკაცებიც ასევე წარმოადგენენ თავიანთ ნამუშევრებს ხანდახან. ხიდზე რომელზეც მყიდველს ჯერ არ გაუვლია , მაგრამ თუ არ დაელოდე არც გაივლის.

-დგანან და ელიან. ვაჟა ფშაველას მთებივით მყიდველს ან თუნდაც დამთვალიერებელს.

- ხანდახან არაყსაც გადაჰკრავენ რადგან შავათ კვირაა და სამუშაოზე წასასვლელი არ არიან.
- ხანდახან წიგნებს ცვლიან და ერთმანეთს მოკლე შინაარსს უყვებიან.

- დეტექტივია პალიცეისკებზე.
- სიყვარულზეა.
- ჭინკების ცნობარია, დასტაევსკი.

ზოგი არ ხატავს იმ ოფიციალურ დოკუმენტებში. ზოგი საერთოდ ლიტერატურას წერს.
მშრალი ხიდის ბაზარზე იმიტომ მოდის რომ ვინმეს თავისი ტექსტი შეატყუოს და წააკითხოს. თითქოს ვიღაც ჰიუგო იყოს.

ყველას ნაქსოვი ადიდასის ქუდი ახურავს მუჭებში იბერავს თითების გასათბობდად და ქარს გასცქერის, ისე რომანტიკულად გეგონება მუნიციპალიტეტს დენს არ პარავდეს.

შეჩურჩულებულები /
(დასაწყისი 01)
მისთენბურგის ქრონიკებიდან

ფარანი კიდევ ბევრგან ანთია,
სხვადასხვა ქუჩებზე , მაგრამ იმდენად იშვიათია რომ გინდოდეს ვერ იპოვნი.
სადაც ლამპა ანთია იქ გარშემო სიცოცხლეც ბუდობს.
მოქუჩდებიან ხოლმე მოსახლეები ლამპიან ქუჩაზე,
თავისი ისტორიებით და ისეთებიც ვისაც სხვისი ისტორიებიც თან დააქვს.

ერთმანეთს არ იცნობენ მგონი. სალამი არავისგან გამოგინია.
ქუდს ქარი თუ ააწევინებს.

ერთმა ასეთმა პალტოკაცმა ერთ ფარნიან უბანში ბინა იქირავა.
ერთოთახიანი ხრუშოვკა.

მდგომარეობა- ისეთივე როგორიც აშენდა.
ანტისანიტარია მაღალ დონეზე.
ყველაფერი როგორც საჭიროა.
ფანტომებიც გამოალოცინა შამანს დაფდაფის კვრით.
მუშებს ხალიჩა ჩამოაღებინა ტახტის ზემოდან.
დიდი თეთრი ლაქა დატოვა იმ ხალიჩამ კედელზე.
სხვაობაზე გამოჩნდა რამდენად ძველი იყო ბინა.
შპალერი ნაპოლეონივისთ ეკრა კედელებზე ფენა ფენა. უამრავი ლურსმანი ერტყა სხვადასხვა სიმაღლეზე.
ყველგან ტელეფონის ნომრები წაეწერათ შპალერზე,
თუ დააკვირდებოდი გამეორებულ ნომრებსაც იპოვნიდი .
ჩვენმა პალტოკაცმა 14 გამოეორებას მოაგნო, ამ ბინაშიცხოვრებისას.
და კიდევ ეძებს.

ერთ ლურსმანზე ქუდიც კი კიდია რომელიც არავის არასდროს არ ჩამოუხსნია იმ ლურსმნიდან. უყურებენ მხოლოდ.
თითქოს სულ ხედავენ მაგრამ სულ უკვირთ აქ ვინ დაკიდა?

ერთხელ ამ ბინას რაბი ისრაელი ქირაობდა. იმას შპალერის მეხუთე ფენის უკან კაბალას დაუწერელი ფურცლები უპოვნია.

ერთმა ქალმა კი ჰელიოსი გამოიძახა რაღაც რიტუალით.
ციხეში ჩასვეს და ისტერიისგან მკურნალობდნენ.

კიდევ ერთ ქალს კი ქმარი მოპარეს ბუკვალურად.

მაგრამ ეს ჩვენმა პალტოკაცმა არ იცის. ის ჩვეულებრივი პალტოკაცის ცხოვრებით ცხოვრობს და ვის რა მოპარეს ამ ბინაში არ ადარდებს. თუმცა ინტერესით კი იკვლევს არტეფაქტების ანალიზით.

ყველაფერს გაიგებს ნელ ნელა. სხვა რა საქმე აქვს მარტოკაც პალტოკაცს?

იცით სახელი როტომ არ აქვს ჩვენს პალტოკაცს? მაინც არავინ მიმართავს არც სახლში და არც სამსახურში.
ჩვენი პალტოკაცი მერიაში მუშაობს ვადაგასული დოკუმენტების უტილიზაციაზე.
დეპარტამენტში, რომელიღაცა კაცია.
ექსპერტი,- მას ავალია დოკუმენტის სარგებლიანობა შეისწავლოს და გადააგდოს ან დააწვევინოს მენაგვეს.

მაგრამ ჩვენი პალტოკაცი რაღაც შფოთიანი ჩინოვნიკია და ყველა დოკუმენტს შეძლებისდაგვარად სწავლობს ჯერ.

ვინმემ რო მოიკითხოს და აიდა გამქრალია ის დოკუმენტი?

ამიტომ ჯერ შეისწავლის და რო ვერაფერს გაარკვევს, სხვა დოკუმენტს გახსნის.
დღემდე 99 დოკუმენტი აქვს გადადებული მარტო ამ კვარტალში.

ბევრიც კი გაშიფრა და გაამართლა ვარგისიანობაზე.
ალბათ რამდენი დოკუმენტი გადაარჩინა.
პალტოკაცი ზუსტად 6 ზე დგება თავისი სამუშაო მაგიდიდან და სახლში მიდის ნელი ნაბიჯით.
იქ მას თავისი დეტექტივები ელოდება.

ამ სახლის ბინადართა საიდუმლოებებით.

ერთხელ რძლის მიერ დედამთილისთვის გადამალული ოქროს ძეცკვი იპოვნა, ლოგიკურ გათვლებზე დაყრდნობით.

ასეთ ოჯახებსაც უცხოვრიათ ამ ბინაში.

ზოგსაც ისე უცხოვრია ბინაადარს, დივანის ზნექს თუ არ ჩავთვლთ კლვალიც არ დაუტოვებია ამ ბინაში. სავარაუდოდ სამსახურშიც.

ზოგიც კი შამპანურის საცობს უშენდა ბიაზის ჭერს და სკამებს ფეხებს ტეხავდა ამ დროს.
ორი მდგმურის წინ აქ სემინარისტ ქშიტოფ ხლოპეცს უცხოვრია. რომელსაც გლობუსი და თვალჭოგრიტი დარჩენია ფეხსაცმლის გასახდელ კუთხესთან და დღემდე არ მოუკითხავს.

ამ ბინაში ამფეტამინის ლაბორატორიაც ყოფილა კაი ხნის წინ.
ეხლაც ყნოსავენ ახალი მდგმურები იატაკს. კუთხეებთან ახლოს.

ჩვენი პალტოკაცი ისტორიას შპალერზე შეშხეფებული ბორშის სუნითაც ხვდება , შპალერის მესამე ფენის უკან.

აქ ამ ბინაში ვიღაცეები ერთმანეთს ბორშის ხარშვაში ეჯიბრებოდნენ.

თუ არ მოჩიჩქნე ბაბუაწვერა პარრკეტს ამოყრის.

მაგრამ კუთხეებში ლინოლეუმიც შემორჩენილა.
როდესაც ამ ბინაში მდგმურებმა ძველი კარადა გადაწიეს, მის ადგილას უნიკალური ლინოლეუმი აღმოუჩენიათ თურმე.

და ეს ლინოლიუმი პარკეტზე გადააგეს თურმე რომელსაც ბაბუწვერა მოყვებოდა უკვე.
და თვითონ პარკეტიც ზოგგან იმდენად ამოყრილია რომ ძველი მოზაიკა ჩანს.
მგონი რომაული ან აღმოსავლური, ძნელი გასარკვევია , რადგან მინაქარიც გადასძვრა მოზაიკას და თიხის გული გამოაჩინა.

This post has been edited by PANTALONE on 25 Oct 2025, 15:58

შეჩურჩულებულები
(მეორე ნაწილი)

ნუთუ სხვა კვალს არაფერს დატოვებდა ამ ბილეთის გარდა?
ნუთუ საერთოდ არ გქონია ცხოვრება იმ გაუქმებული პაემანის შემდეგ უოლტერ ფრიკიმაუს?

შეიძლება რამე ხელჩასაჭიდი მის პალტოში კიდევ იდოს.
იქნებ ისიც გახდეს გასაგები ვისთან მიდიოდა იმ ტრამვაით ორი დღე რომ არ მოვიდა და მესამე დღე არ დაელოდა?
იქნებ ყვავილებიც ეჭირა ოლიმპიური ჩირაღდანივით იმ დღეს გაჩერებაზე?
ან იქნებ ბანბანერკა? ან შამპანური?

თუ უოლტერის პალტოს გამოათრევს გადაზელილი ტანსაცმლის ხროვიდან შეიძლება მისი სხვა საიდულოებიც ამოყვეს. ან ნივთის ან ლაქების ან სიგარეტისგან დატოვილი ამომწვარი ნახვრეტის სახით.


სხვა რა გატაცება აქვს ჩვენს უსახელო პალტოკაცს? სამსახურში ფურცლებს ატრიალებს ბლინებივით. უკვე აღარც კითხულობს. მოსვენება დააკარგინა ამ გამოძიებამ. საქმე აღარ ახსოვს.
ნეტა რომელი პალტოდან ამოაძვრინა ის საფულე?
ისევ ის არის საპოვნი. ის ახსოვს რომ პალტოს ქვეშ რაღაც პერანგი იყო. ცარიელი ჯიბით. ხელის შეხებით მიხვდა რომ თეთრი იყო. ზუსტად ისეთი საშუალოზე ცოტა დაბალი რანგის ჩინოვნიკებს რომ აცვიათ.
ალბათ ისეთი თვითონ როგორებსაც იცმევს.
პალტოს ზედა ღილი აკლდა, გაახსენდა შეგრძნებები იმ ზედახორაში ხელების ფათურის დროს.
პალტო ველვეტის იყო, იდაყვებზე დაკერებული ტყავებით.
ამ ნიშნებით შეიძლება იპოვნოს კიდეც!

ის პალტო საიდანაც საფულე ამოაძრო კარადის ახლო კუთხეში ოყო სხვა ტანსაცმლებს შორის ჩაკუჭული. ვოღაცის ზოლებიანი ხალათის ქვეშ. ის ხალათი კი მაუზერიანი ტყავის კურტკის ქვეშ, რომელსაც ისეთი წვეტიანი საყელოები ქონდა რომ ხელიც გაიჭრა ცოტათი.

ცოტათი არაფერია, იოდს წაისვამს და გაუვლის. მთვარარია იმ ვიღაც უოლტერ ფრიკიმაურიის პალტოს მიაგრნოს, ასე უაზროდ რომ გამოტოვა ცხოვრება.

რადგან ტრამვაი არ მოვიდა...
როცა საჭირო იყო.

ალბათ წელს ზევით შიშველი იჯდა მაგიდასთან ახლოს მთელი ღამე და ბათინკების გახდა ეზარებოდა სამსახურიდან მოსულს.

იქნებ მრგავლი სათვალებიც ეკეთა და ძილის წინ ლოგინზე მოდგმულ ტუმბოზე ასვენებდა თვალებივით.

თვითონ შეიძლება არც ეძინა და ისიც არ ახსოვდა რატომ?

ან მარკ რივკინივით სათვალეებს ატარებდა როგორც ყველა პალტოკაცი.

- უცნაურია "მაღალი რანგის კრესლოკაცები საერთო არ ატარებენ სათვალეებს."
-პალტოკაცებიდან კრესლოკაცებში ჯერ გადასული არავინ მინახავს.
უნიათო ყველაფერში უნიათოა.

კრესლოკაცები სიგარებს ეწევიან უწყვეტად და კიბოთი მაინც პალტოკაცები კვდებიან.

შენ კი, ლაკი სტრაიკს ეწეოდი ტუალეტში . აქეცლილ კაფელში ნამწვებს ტენიდი და ალბათ ისე მოკვდი ეხლაც არავინ იცის.

- შემთხვევით აქ არ ვიპოვნო უოლტერი.
პალტოებში ჩაგუდული.- შემოეპარა პარანოიის გველი პირდაპირ ტვინის ამიგდალებში.

- პარანოიას ნუ აყვები,- შემოუძახა თავის თავს პალტო გახდილმა წელამდე შიშველმა , საიდუმლოს მაძებარმა.

პალტოების ზედახორაზე , ზემოდან, გაფუჭებული ტელევიზორი ეგდო. მის ქვეშ ხელების ფათური ერთიორად ართულებდა საჭირო პალტოს ძიებას.
თან ვიღაც ჩეკისტის კურტკის წვეტიანი ნაწილები ხელებს და კისერს უსერავდნენ.

ჩეკისტის კურტკის მარჯვედა გვერდზე შავთეთრი კაბა ჩაკუჭულიტო. იმდებად შავთერი, ის რომ ეცვათ კინოც შავთეთრი იყო.

ფერებს ხელის გულებით გრძნობდა, ოღონდ უფრო ეპოქის ანალიზით და არა ვიზუალურად.
წითელ კაბაზე წითელი სისხლი შეიგრძნო.
და დირექტორის ლურჯ კოსტუმზე, ლურჯი მელნის ლაქები.

სადღაც აქ ვიპოვნე , ახლოს ის საფულე.
იქ კიდე ვიღაცის ცარიელი პორტფელიც ეგდო , კიდეებში ნახახუნები.

ხელების ცეცებით, ყველა ჯიბე გამოაფათურა მერამდენედ და ჩანთა მართლა ცარიელი იყო.

ჩანთის ქვეშ ჩაუცმელი საპატარძლო თეთრი კაბა ეკუჭა. რომელიც არასდროს გაუთოვდება და მითუმეტეს ორჯერ აღარავინ ჩაიცმევს. იმის ქვეშ, ვეშაპებზე მონადირის ყვითელი კომბინიზონი.
იმის ქვეშ ყავისფერი შალის ნაქსოვი მაღალყელიანი ჯემპრი. ხელის შეხებითაც კისერზე დაფოთლა ჩვენი პალტოკაცი.
ამ ძებნაფათურში, სამი მაკაროვი იპოვნა და ერთი გახსნილი ლიმონკა რომელიც რატომღაც არ აფეთქდა თავის დროში. ეს ყველაფერი , კარადის მარჯვენა კუთხისკენ მიჯირყვნა სხვადროსგამოსაკვლევად .
და ბოლო-ბოლო ხელი იმ პალტოს მიმსგავსებულ ფაქტურას წაუთათუნა ხელი შემთხვევით.
- ცოტა წინ წაიწია თავის წაძალებით, რომ კარგად მოეფხუკუნებინა ხელი იმ პალტოსთვის და იმ ზედახორაში ცოტათი მკერდითაც შეიწია.

დიახ! ზუსტად ის პალტოა! ისეთივე , ველვეტის, ადგილ ადგილ დაკერებული, გამობალნული ძაფებით.

ხელი სახელოში მაგრად ჩასჭიდა და მთელი ძალით მოქაჩა გამოსათრევად...

რა ძალითაც მოქაჩა და გამოათრია, იმაზე ძლიერად უკუმოქაჩა და კარადაში შეითრია ჩვენი მაძებარი მის მაჯაზე შემოხვეულმა გახუნებულმა ველვეტის პალტომ.

პალტომ როგორ უნდა მაჯობოსო და ესეც გაუძალიანდა . ქაჩა და ქაჩა მოკლე ბიძგებით .

იმ პალტოსაც თითქოს რომელიღაცა სხვები ეხმარებიანო და ბოლომდე შეითრიეს...
ერთი სხვა პალტო უკნიდან შემოეხვია და სამსახურში წასვლას ცდილობდა.

-მაგვიანდება , მაგვიანდებაო,- თან ცალი სახელოთი გუნდათ დაკუჭულ შლაპას ასწორებდა.
მაგრამ იმას , მანქანის ზეთისსუნიანმა, პილოტის ბეწვებიანმა კურტკამ წაართვა ეს სხეული .
- მე ვარ ცნობილი მოგზაური ამუნდსენი და და მე ამ სხეულით მისთენბურგს უნდა შემოვუფინო პირველმა! - იდაყვამდე წამოეცვა მისი ერთი სახელო
- მე კიდე ამ სხეულით კომიტეტში ვარ დაბარებული!- აპროტესტებს ფრაკი მონოკლით ჯიბეში და ისიც ცდილობს ჩვენს ჩინოვნიკს მოეცვას ზურგიდან.
- მე მათხოვეთ, აფთიაქში ჩავირბენ და დაგიბრუნებთ ამ ბებერს, მერე წაიყვანეთ ვისაც გინდათ თუ ვინც მოერევით!

- ვინც უფრო სწრაფად შემოიცვამს ის წაიყვანს !- ჩურჩულით ყვირის 13 ტყვია მოხვედრილი სერჟანტის უნიფორმა. და მოქნილად შესრიალდება მოწინავე პრეტენდენტის ქვეშ.
ზუსტად ქვედაზე ცოტა ზედა კასტის თევზითმოვაჭრის ნაქონი ბეწვის ჯუბა უპირებდა ბაზარში წაცუნცულებას ამ სხეულით.

- მოდი ყველასი იყოს- ჩურჩულით აპროტესტებენ ამ ოცობოდიას მარცხენა კუთხეში მიყრილი იღლიასთან ჩაყვითლებული თეთრი მაიკები, რომლებთაც არანაირი შანსი არ აქვთ შებყრობილი ადამიანის სხეული მიისაკუთრონ.

- ვიშნუც ხომ მრავალი სულია ერთ სხეულზე მორგებული,- ყველამ ერთად ვიაროთ ამ სხეულით, ერთდროულად. -ფიქრობს მაგრამ არ ამბობს ფორთოხლისფერი ხალათი თუ რაღაც მსგავსი.

ზოგი თეთრი პერანგი წინიდანაც ეტმასნება. გიჟის პერანგივით.

გალსტუკმა მისი მოგუდვა სცადა რატომღაც. შეიძლება ვინმე მანიაკი ატარებდა.

ბოლოს ზოლებიანი ღამისსპერანგი გადაეფარა და პალტოების ქვეშ დააძინა...


შეჩურჩულებულები (მესამე ნაწილი)

მისთენბურგის ქრონიკებიდან

ხანდახან არტელ „მუხტში„ სადაც გოჩაკაცები ზამბარებს მუხტავენ, უბერზედარგოლის გოჩაკაცები დასალევად გაიპარებიან შუა სამუშაო დღეს.

ამ დროს ქვედარგოლის გოჩაკაცი უნტერბრიგადირი ჩაიბარებს მოზღვავებულ საქმეებს და ტაოტის საწყობში კორპორატიულს აწყობს.
გოჩაკაცები წინა კორპორატიულიდან გადანახულ დასალევს დააძრობენ ჩარხების ქვემოდან.
ვიღაცა წინა კვირას მდოგვში ჩაწობილი პურის ნატეხს დაატრიალებს წრეში, ჟანგისფერ არაყს რომ მიაყნოსონ. იმ პურის მოკბეჩა კრისულად ითვლება და მერე იმ მუშას აღარ უძახიან კორპორატიულებზე , მაგრამ ის მაინც მოდის და კუთხეში ზის. ბოლოს მაინც დაალევინებენ. ეგ მუშური სოლიდარობაა.
იმ პურისნატეხით ერთხელ კაციც დაჭრეს, მემთვრალეებმა.
კორპორატიული წესით ერთ საათში უნდა დასრულდეს, მაგრამ ხანდახან ზოგიერთებს დრო ეწლებათ და დაბრუნებულ უფროს გოჩაკაცებს თავიანთ სამუშაო ჩარხებთან ვერ ხვდებიან.
მერე ყველას თავისი უშუალო უფროსი ცოტას უყვირებს და მიაძახებს კარების ბრახუნით, - მეტი აქ აღარ დალიოთ თორე გაგყრით იცოდე სუყველას. და რესტორანში ბრუნდება რადგან ლუდის გასახსნელი დაავიწყდა რომლითაც დღეს უფროს კოლეგებთან უნდა წაემარიაჟებინა.

მერე, რომელიღაცა აუტსაიდერ გოჩაკაცს რომელიც არ სვამს ჯიგრულად ურჩევს, -მიდი ბიჭო შეაგნებინე იმათ რო მორჩენ ეხლა უკვე. თორე მოვა ივანიჩი და დაგყვრის სუყველას ჩემიან თქვენიანა.
- არ დგებიან და მე რა ###ზე არა მკიდია?,- პასუხობს აუტსაიდერი გოჩაკაცი. რომელსაც უეჭველი ანტიბიოტიკი აქვს დალეული და იმიტომ არ სვამს.
- ეჰჰ , გაიჩენენ ეგენი ცეროზს, ცეროზს გაიჩენენ მე შენ გეუბნები და თევზისტარიანი ლუდის გასახსნელის ორთითზე ტრიალით მძოლს შორიდან უყვირის დაქოქოს მანქანა.

და მიდის რესტორანში, სადაც ის ივანიჩი ზის და პროპოშნიკს ელოდება.

ივანიჩი ცოტა ამაზე კლიზმა კაცია და სმა კი უყვას მაგრამ სამუშაოზე ჩვევია დაბრუნება შუა სმიდან იმის გადასამოწმებლად რამე მიქარვას ხომ არააქვს ადგილი ცეხებში.
-ნელი ნაბიჯებით დადის ჩარხებს შორიის და პომოჩებზე ცერა თითს ასრიალიებს შიგნიდან უნტერფიურერივით.
-ისე დადის გეგონება მაუზერის ტარების უფლება ედოს პალტოს ჯიბეში.
- ისე მძიმედ დადის არ იცი ვის მოუბრუნდება და ნამუშევარს დაუთვლის.
ზოგიც გაუგდია არყიიანი სუნთქვის გამო.

-კიდე ბევრია გასაგდები,- ჩაიბურტყუნებს როცა მობეზრდება და კაბინეტს შიგნიდან ცხრა კლიტეზე კეტავს.
მერე რაღაც ტაი-ჩის მუსიკას ჩართვას ბამბუკების შრიალით და ცდილობს მაგანაც გააკეთოს ტაი-ჩი.

სინამდვილეში ჩვეულებრი დილის გამამხნევებელი ვარჯიშებია რუსული სკოლის ეზოში რო აკეთებინებს ბავშვებს დირექტორი. რომელიც რუსი ებრაელია რატომღაც.

მაგრამ ახლა ფიზკულტურას ტაი-ჩი დაარქვეს რადიო ფანტომის ეთერში .
და რებრენდინგმა იმუშავა სხვათაშორის.

ცეხისუფროსი ივანიჩი,- ტაი-ჩის დილის ფიზკულტურისგან იმით ანსხვავებს რომ სანდალის არომატული სანთელი უნთია და ისე ექაჩება განტელებს,
სიგარეტით ღიმილის კუთხეში.
ალბათ ამას გონია რო სიცოცხლეს გაუხანგძლივებს.

მერე რო მობეზრდება,- ზოლიან კრესლოზე , ისე ჩამოჯდება რომ არც მიეყუდება.

მერე ალბათ 30 წუთი ძინავს .
თვალებს რო გაახელს,- ზოიას ეძახის სახელს.
მერე მართლა ზოიას ეძახის, მაგრამ არავინ არ შემოდის რადგან ზოია იქ არავინაა.
მერე კიდე 2 საათი იძინებს სავარძლის საზურგეზე მიუყუდებლად.

მერე ისევ ეღვიძბა და ცდილოებს დამლაგებელი ბებო, ვალენტინა ვლადიმიროვნა ბაბუშკინა არაყზე გააგზავნოს, უბერმუშებთან, რომლებიც სასტამბოში სვამენ ჩუმად.

-მიდი ერთი იმათ ექნებათ.- ხელს მარაოსავით უქნევს ქვემოდან ზემოთ. თითქოს ბუზი აიქნიაო.
...
- გამოართვი რამე ექნებათ.-
...
- მანდ არ მომიყვანონ თორე სუ დავშლი მაგ შაიკას!

- თუ უნდათ აქ მუშაობა.- ტრაკი დააყენოთ თორეე...

მერე ახსენდება რო იმათთან ერთად ალექსანდრე უშკინი სვამს ალბათ.

უშკინი ადრე უფროსობასთან სვამდა, მერე რაც გენდირექტორმა , -სუ დაყლეებული უძახა კორპორატიულ სუფრაზე, უბერგოჩაკაცებთან დაიწყო სმა, საწყობებში, მიტოვებურ საშხაპეებში, . კრისულად!
და დაყლევებული კი დირექტორმა ერთი სტატიის დაწერისთვის უძახა კორპორატიულ სუფრაზე , იმიტომ რომ ზომიერად დათვრა .
ალექანდრე უშკინი მშრომელთა მამოტივირებელი კედლის გაზეთის უფროსი რედაქტორია. შრომისაგიტატორი. ეტყობა კედლის გაზეთს რო წაიკითხავენ შესვენებებზე მოსაწევად გასულები უფრო მოტივირდებიან და უფრო მუყაითად იმუშავებენ.
ან აღარ დალევენ მძიმე ჩარხებთნ.
კედლის გაზეთის შტატში 32 ადამიანია.
3 კარიკატურისტი, 5 შრომისაგიტატორი, ორთოგრაფიის რედაქტორი, შრიფტის დიზაინერი, ტაი-ჩი მასტერი, 21 დამლაგებელი რომლებსაც ყველას სქელი შალის ნაქსოვი ჯემპრი აცვია კისერთან იმდენი რომ მოკუჭულა, რომ იატაკზე დახედვა უჭირს.

კიდევ ვიღაცეები არიან შტატში არავის რო არ ახსოვს კოლექტივში.
- ერთი ისეთი ირიცხება პროპაგანდის დეპარტამენტში ერთი ორ კაცს თუ ახსოვს. მაგრამ სულ იმაზე ყვებიან რაღაც ისტორიებს.

ჯერ ეს სამი უხუცესი თანამშრომელი ყვებოდა იმ კაცის ისტორიებს, მერე სხვებიც უყვებოდნენ სხვებს , ვითომ თვითონაც იქ იყვნენ.
-კიდე ერთი ისეთი კადრია ხანდახან რო შემოივლის ხოლმე, ისიც ფულის სასესხებლად.

კედლის გაზეთის რედაქციას საკუთარი სტამბა აქვს.
ძველი საშხაპეების უკან, იქ სადაც ეხლა ეწევიან შესვენებებზე, რკინის კარებით გადიხარ უზარმაზარ სივრცეში სადაც მუდმივად რაღაც დიდი ჭანჭიკები ტრიალებენ და ხრიალებენ , ერთმანეთში გადასვლა გადმოსვლით.
სტამბაში ყოველკვირეული კედლის გაზეთი „წინსაქმე“ იბეჭდება და ყველა კორიდორში ტუალეტებში და მოსაწევ ადგილეთან იკიდება, წითელ ჩარჩოში.
სწორედ ამ გაზეთის რედაქტორია ალექსანდრე უშკინი და სატირულ ლექსებსაც წერს ამ გაზეთში რეგულარულად.

-წინა კვირას კედლის გაზეთში, -მუშების სიზარმაცის საკრიტიკოდ დაწერილი სტატიის გამო გენდირექტორმა აითვალწუნა და სუფრაზე ჭიქა ესროლა გამწარებულმა.
სტატიას ერქვა,- „საქმე წინ მიდის, ეს ჩვენ ვერ ვეწევით ამხანაგებო!“
დირექტორმა თავის თავზე მიიღო.
იმიტომ რომ იცის უშკინი რა კრისაა და იკადრებდა ეგეთ ორაზროვან კრიტიკას.
სტატია არც წაუკითხავს,- არადა იქ ეწერა რომ მუშებმა უფრო ვირივით უნდა იმუშაონ რო მუხტების რაოდენობა გაიზარდოს არტელ „მუხტში.
-გოჩაკაცსააათების გაცდენების ბოლო 12 წლის სტატისტიკაც მოყავდა.
და ბოლოს ასკვნიდა რომ მუშების უნიათობის მიუხედავად საქმე წინ მიდის!
და რომ ამ კვარტალში იმაზე მეტი სხვადასხვა გამოყენების ზამბარა დაიმუხტა ვიდრე შემოვიდა დასამუხტად.

დირექტორი კი რომელმაც ანგარიში გადაჭარბებით
შეასრულა თურმე ვერ ეწევა საქმეს, არათუ უსწრებს!
მოკლედ ალექსანრე უშკინი რესტორანში დალევის წრიდან მოიშორა ყველამ, რადგან შეიძლება ბევრმა თავის თავზე მიიღო, და ეხლა პოეტი უშკინი, მარტო თავის დეპარტამენტში სხვამს სხვა 4 სხვადასხვა საქმის რედაქტორთან და კარიკატურისტთან.
-შენ რა გაწუწუნებს ხატვა მაინც იცი.. , ყურში უყვირის რედაქტორი უშკინი კარიკატურისტს. რომელიც კედლის გაზეთში წითელცხვირა ლოთებს ხატავს და სხვათაშორის რეალურ თანამშრომლებს ამგვანებს სპეციალურად.

ივანიჩი რწყილ ნაკბენივით წამოხტება ფეხზე და სტამბებისკენ გარბის. სადაც ის გოთვერნები სვამენ.
რედაქტორები ტარაკნებივით დაიფანტებიან. მომუშავე ჩარხების ქვეშ შეძვრებიან. და ცდილობენ არაყი არ დარჩეთ სიჩქარეში.

ჩარხებში 3 საათია ქაღალდი გათავდა და ფუჭზე მუშაობენ.
...

ჩარხების ქვეშ ივანიჩი აღარ მიყვება ტარაკნებს. რადგან მეგაჭანჭიკების ეშინია. ზოგი როდის გადატრიალდება და ზოგი როდის. შეიძლება შუაზე გაჭრას იმხელა თუჯის მექანიზმებმა. ამან კი გადატრიალებების განრიგი არ იცის და ვერ შეყვება ქარხნის მექანიზმს.

მუშები ყოველი ჭანჭიკის ყოველ ტრიალს ხვდებიან, საერთო პროცესის დაკვირვებით.

იქ სივრცეებიც აქვთ სადაც ერთი უზარმაზარი ჭანჭიკი ყოველ საათ ნახევარში ჩატრიალდება და მუშების დალევის ბირჟა ხდება ცოტა ხნით.
საათ ნახევარში იმ სივრციდან სხვა ჭამჭიკის ბრუნვის არეალში უნდა გადავიდეს ბრიგადა რო იქაც დალიონ.

ყოფილა ბრიგადები რომლებიც სამუდამოდ შეუწიკწიკებია ურთულეს მექანიზმს.


ზოგი ბრიგადა ერთი თვის მერე პოულობს დასაბრუნებელ გზას დიდი დანაკარგებით. ისიც ალბათ არაყი გაუთავდებათ და მოუწევთ.

ზოგი ბრიგადა ამ დალევა მოძრაობაში ისე შეყვება, არაყი რო გაუთავდებათ ყველაზე გამოცდილს აგზავნიან გარეთ გასახდელში დამალული არაყის მოსატანად , რომელიც ერთერთ მუშას ბიაზის რუგზაკში უდევს სარკესთან იატაკზე.
ყველაზე გამოცდილი მსმელი კი იმიტომ მიდის რომ ახალბედა მუშა , მთვრალი უკან ვერ გამოაღწევს და სადღაც რომელიღაცა ექვსტონიანი ჭანჭიკი გაჭრის.
ამიტომ ბებერი მგელი მოიტანს და გვერდებზე მიმხმარი მდოგვის ქილასაც წამოიყოლებს თუ ცეხის უფროსი წასულია. თან ეს ბებერი ვოლკი იმედოვნეს რომ ივანიჩამ ვიღაცეები წაიჭირა დალევაზე და ამას მეტი არაყი შეხვდება ანუ ნაკლებზე გატყდება.

ზოგი უკანა გზაზეც კრისულად სვამს საერთო არაყს და ისე თვრება ვეღარ აგნებს რომელი მეგაჭანჭიკის ტრიალის ორბიტაზე სვამდნენ და ინივიდუალურ ტრიპში მიდის, სააჭანჭიკეებში.

ან უნდა მიაგნოს ახალ ლოკაციას. სად გადაინაცვლეს რომელი ჭანჭიკის ყვეშ განთავისუფლდა ბირჟის ადგილი?!


...
ერთ მემთვრალე მუშას ისეთ უცნობ მექანიზმებში უბოდიალია სტამბის ტროლს გადაყრია თეთრი ციებასავით.

... დრო და დრო სტამბის მოძრავმბურავი მექანიზმების მასივებიდან ტაოტიანი მუშები მოძვრებიან და არაყს შოულობენ სადღაც. თავანთი საამქროს არეალში.

ზოგი მებუფეტესთან იპარება ჩაბნელებული კორიდორებით, და ჭაჭას ყიდულობს. რომელსაც მებუფეტე სამზარეულოში ხდის, რადგა კერძო მეწარმეა და მუშათა არტელის შინაგანაწესი ვერ დაუშლის.

...
ივანიჩი ხვდება რო უშკინი ბუფეტში გაეპარა და იქით მიდის საშუალო ნაბიჯით ალბათრომ უშკინმა პატარა სუფრის ორგანიზება მოახერხოს ბუფეტში. ამიტომ ფეხს არ უჩქარებს. სასისკი ხომ უნდა მოიხარშოს?!

ივანიჩი რო შედის ბუფეტში. გაუტეხავი სასკიც სუფრაზე დევს, ორ კაცზეც არის გაშლილი , მდოგვიც უხვად ადგილზეა, და სალფეთკიც კოხტად ჩაკეცილი შუშის ჩაის ჭიქაში, როგორც ივანიჩს შეეფერება.

-სად დაითესე ბიჭო უჩემოდ?- და სასისკს ისეთი ხმით ხეთქავს შუაზე , რომ უშკინს მარჯვენა ყური უგუბდება.
- დილიდან გელოდები ივანიჩ!
- ხო იქ რაღაც თათბირი იყო დირექტორთან რესტორანში. კიდე წერ ლექსებს?
ამ დროს სადღაც სტამბის მექანიზმების შუაგრიალში სტამბის ტროლი რომელიღაცა საკისარის ბურთულებს შორის თავს ყოფს, - აბა თუ დატრიალდება? ყოველთვის ბოლო მომენტში ამოყოფს ხოლმე თავს.
ამით ერთობა.
ის მარტოა ერთადერთია მთელ სტამბაში. თავის სახეობაში უკანასკნელი ალბათ.

სხვა ყველას. ამის წინაპრებს ჩარხებმა თავები წააცალა რობესპიერივით.
თუმცა სტამბა იმდენად ძველია უკანასკნელი სტამბის ტროლები ევოლუციონირენ და თავის რეგენერაცია შეუძლიათ. ამიტომ ცხოვროდნენ ათასი წელი და ეს მაინც უკანასკნელია. სხვები ლოთებისთვის წართმეულმა არაყმა მოკლა.
ამას ღვიძლი ჯერკიდევ ეშლება და , L და N ჰეპატიტი ერთად აქვს.

ამიტომ ხვლიკისებრი ქერცლი სულ გაუყვითლდა, ზოგდაზოგ წითელში გადასული ანთებებით.

ტანით კოალას ხელაა და ყურებიც დიდი აქვს.

ეს უკანასკნელი სტამბის ტროლი ალბათ ათასი წლისაა და დიდ ზიანს აყენებს სტამბის გამართულ მუშაობას.
ზოგი საკისარი ტყდება და იშლება კიდეც თუ ამას თავი ჩაყვა და ამოყოფა ვერ მოასწრო.
თავიც მკვრივი მოამადლა ბუნებამ და ევოლუციამ.


შეჩუჩულებულები (ალექსანდრე უშკინი)

მერე ივანიჩი ღორივით მთვრალი იპოვეს ეიჩარის განყოფილების დეპარტამენტის რკინის კარებთან, ბევრჯერ რომ დაჯახუნებულა.
სუნთქვა არ ეტყობოდა და თვალის გუგები ვერ უპოვეს.

მერე თავი დაანებეს .
-ძალიან კარგი, ერთი თვე ამათ თავს დაანებებს.

ივაიჩი გათხლეშილი ისეთ ადგილას ეგდო თუ ფეხს არ გადააბიჯებდი ვერ გაივლიდი. ყველამ გადააბიჯა.

მაგრამ ერთმა ბაბუსია დამლაგებელმა ვერ გადააბიჯა. ჩემი შვილის ნათლია არიოსო და ნელ-ნელა დიდი საცობი მოგროვდა იმ კორიდორში. პატარა ჩოჩქოლიც წამოიწია.
ჩრჩილის სუნი იდგა.
ისიც არავინ არ იცის რომ უშკინმა ფოტოები გადაუღო.
თვითონ უშკინმაც არ იცის. იმდენი აქვს დალეული.

ეხლ როცა ივანიჩი ეიჩარის კარებთან გათხლაშულია უშკინი გულაღმა წევს და ფიქრობს რატომ დაარქვა განგებამ ალექსანდრე?

ალექსანდრე?

ხო შეიძლებოდა შემთხვევით ტოლიკ უშკინი ყოფილიყო ყველასავით.
ტაოტიან კეპკას წაიფარებდა.
ბრიგადირი ხელს ვერ წამოარტყამდა.
რადიოს ბათინკს ესროდა და გატეხავდა ბოლო ბოლო.
რადიო ამ ბინაში 53 წელია არ გამორთულა. პირველად გააჩუმეს. ჩამოაგდო ერთი სროლით. გააფუჭა.
სამოტივაციო ლექსებსაც ამ რადიოს გადაცემებიდან იწერდა და კედლის გაზეთში აქვეყნებდა.
- თავსებსაც წერდა ხანდახან.

ძირითადად „ამხანაგო მხარი მხარს , “ ლექსებს იწერდა ფანტომების რადიო ეთერიდან.
რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს კითხულობდა ყველა ამ კედლის გაზეთს. აბა შესვენებაზე რა უნდა აკეთო თუ დღეს მართლა მუშაობ?
არადა ბევრიც მუშაობს.
ან საკუთარ რადიოს არემონტებს ჩარხის გადახვეტილ ნაწილზე.
ზოგი მოდის და დილიდან წიგნს კითხულობს პრესზე მიყუდებული. გამარჯობის უთქმელად.
ერთ გაუქმებულ ჩარხზე პერაშკებს ყიდის ნინა ბაბო. სვანური მარილიც აქვს.
და თუ დაჭირდათ გუდის ყველსაც ჩამოატანინებს ვიღაცას.

არიან ისეთები ჩარხის ქვეშ რომ ძინავთ რადგან სახლში წასვლას აზრი არ აქვს, უკვე მალე მოსასვლელია, შემდეგ სმენაში.

ოჯახებითაც ცხოვრობენ ვიღაცეები ჩარხის ქვეშ. სახლი რომ არააქვთ. ივანიჩა რატომღაც არ ყრის, თვალს ხუჭავს.

მოწონს უშკინს ივანიჩას მოგრძო კეპკა.
მის სახელს მოუხდებოდა.
გვარს გადაიკეთებს ბოლო ბოლო.

ალექსანდრე უშკინელი გახდებოდა. ნამდვილი პოეტი .
მერე მიხაკებით ივლიდა ჩარხებთან, აქეთ იქით, წისფერყანწელივით.
ჰემინგუეის თარგმნიდა....
....

უშკინმა მეორე ბათინკი გაიძრო და რადიოს მეორედ ესროლა რომელიც ახლა უკვე იატაკზე ეგდო და მაინც ლაპარაკობდა რაღაცას გეგმიურ ეკონომიკაზე.

რადიო გაჩუმდა მაგრამ დაბალ ხმაზე მაინც ლაპარაკობდა, თითქოს თავისთვის.
უშკინმს თითქოს ყურებიდან ცხელი შანთები ამოაცალეს, პირველად გაიგონა რა თქვა რადიომ.

- ქუდი მოიხადე როდესაც კედელს ელაპარაკები...
- რა თქვი? - მიაყურადა გატეხილ რადიოს უშკინმა .
ამ რადიოში 53 წელი პროპაგანდა გადიოდა. და ეხლა რაღაც თავისით თქვა.
* * *
შეჩუჩულებულები (ალექსანდრე უშკინი)

მერე ივანიჩი ღორივით მთვრალი იპოვეს ეიჩარის განყოფილების დეპარტამენტის რკინის კარებთან, ბევრჯერ რომ დაჯახუნებულა.
სუნთქვა არ ეტყობოდა და თვალის გუგები ვერ უპოვეს.

მერე თავი დაანებეს .
-ძალიან კარგი, ერთი თვე ამათ თავს დაანებებს.

ივაიჩი გათხლეშილი ისეთ ადგილას ეგდო თუ ფეხს არ გადააბიჯებდი ვერ გაივლიდი. ყველამ გადააბიჯა.

მაგრამ ერთმა ბაბუსია დამლაგებელმა ვერ გადააბიჯა. ჩემი შვილის ნათლია არიოსო და ნელ-ნელა დიდი საცობი მოგროვდა იმ კორიდორში. პატარა ჩოჩქოლიც წამოიწია.
ჩრჩილის სუნი იდგა.
ისიც არავინ არ იცის რომ უშკინმა ფოტოები გადაუღო.
თვითონ უშკინმაც არ იცის. იმდენი აქვს დალეული.

ეხლ როცა ივანიჩი ეიჩარის კარებთან გათხლაშულია უშკინი გულაღმა წევს და ფიქრობს რატომ დაარქვა განგებამ ალექსანდრე?

ალექსანდრე?

ხო შეიძლებოდა შემთხვევით ტოლიკ უშკინი ყოფილიყო ყველასავით.
ტაოტიან კეპკას წაიფარებდა.
ბრიგადირი ხელს ვერ წამოარტყამდა.
რადიოს ბათინკს ესროდა და გატეხავდა ბოლო ბოლო.
რადიო ამ ბინაში 53 წელია არ გამორთულა. პირველად გააჩუმეს. ჩამოაგდო ერთი სროლით. გააფუჭა.
სამოტივაციო ლექსებსაც ამ რადიოს გადაცემებიდან იწერდა და კედლის გაზეთში აქვეყნებდა.
- თავსებსაც წერდა ხანდახან.

ძირითადად „ამხანაგო მხარი მხარს , “ ლექსებს იწერდა ფანტომების რადიო ეთერიდან.
რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს კითხულობდა ყველა ამ კედლის გაზეთს. აბა შესვენებაზე რა უნდა აკეთო თუ დღეს მართლა მუშაობ?
არადა ბევრიც მუშაობს.
ან საკუთარ რადიოს არემონტებს ჩარხის გადახვეტილ ნაწილზე.
ზოგი მოდის და დილიდან წიგნს კითხულობს პრესზე მიყუდებული. გამარჯობის უთქმელად.
ერთ გაუქმებულ ჩარხზე პერაშკებს ყიდის ნინა ბაბო. სვანური მარილიც აქვს.
და თუ დაჭირდათ გუდის ყველსაც ჩამოატანინებს ვიღაცას.

არიან ისეთები ჩარხის ქვეშ რომ ძინავთ რადგან სახლში წასვლას აზრი არ აქვს, უკვე მალე მოსასვლელია, შემდეგ სმენაში.

ოჯახებითაც ცხოვრობენ ვიღაცეები ჩარხის ქვეშ. სახლი რომ არააქვთ. ივანიჩა რატომღაც არ ყრის, თვალს ხუჭავს.

მოწონს უშკინს ივანიჩას მოგრძო კეპკა.
მის სახელს მოუხდებოდა.
გვარს გადაიკეთებს ბოლო ბოლო.

ალექსანდრე უშკინელი გახდებოდა. ნამდვილი პოეტი .
მერე მიხაკებით ივლიდა ჩარხებთან, აქეთ იქით, წისფერყანწელივით.
ჰემინგუეის თარგმნიდა....
....

უშკინმა მეორე ბათინკი გაიძრო და რადიოს მეორედ ესროლა რომელიც ახლა უკვე იატაკზე ეგდო და მაინც ლაპარაკობდა რაღაცას გეგმიურ ეკონომიკაზე.

რადიო გაჩუმდა მაგრამ დაბალ ხმაზე მაინც ლაპარაკობდა, თითქოს თავისთვის.
უშკინმს თითქოს ყურებიდან ცხელი შანთები ამოაცალეს, პირველად გაიგონა რა თქვა რადიომ.

- ქუდი მოიხადე როდესაც კედელს ელაპარაკები...
- რა თქვი? - მიაყურადა გატეხილ რადიოს უშკინმა .
ამ რადიოში 53 წელი პროპაგანდა გადიოდა. და ეხლა რაღაც თავისით თქვა.

....
მისთენბურგის ქრონიკები
შეჩურჩულებულები
(ალექსანდრე უშკინი. 2 ნაწილი)

იქნებ აქამდეც ლაპარაკობდა უბრალოდ ყრუ ვიყავი, ყურებში ცხელი შამფურები მერჭო?
უშკინმა ისე მიაყურადა რადიოს- ყურიდან ცოტათი ტვინი გამოიწვერა. პირდაპირ მოგუდულ შრიალში ჩაუშვა სინაფსები, როგორც ჩვენ ვუშვებთ კოსმოსში ზონდებს სულ ოდნავ მაინც რაიმეს საპოვნელად.
-ვინ მითხარი?
......
.................
. . . .
-----------
-/-////////-////-
11111111
00000000
010101011111110110101101

8 8 8 8
99
2
16 33 64
... &^%))
///.,,////..,........,..,აქ
ჯკლასდლკჯასლკდჰასდჰდსაჰასდსაერერ
ფდფტყრ ერერე , ფდსგფ ან გჯჰტიუიყუ და სდფგფრგგგ

- თუ დიდი ხანი იდგები კედელთან ზურგით ის მაინც არ ატირდება.

უშკინმა რადიო მოისროლა და მერე კაბელიც გადაუჭრა ყოველი შემთხვევისათვის.
მეტი რო არ გაეგონა.

...
მეტი რო არ გაეგონა სამსახურშიც გაიქცა, ყურებში ბამბაჩაწყობილი.
იქაც იდგა ჩარხებს შორის და ღამურის ფრენას დასდევდა თვალებით სტამბაში.
მერე მორჩა სმენა და სახლში უნდა წასულიყო და სად არ შეიარა მანამდე. რაღაც კომიტეტის სხდომებზე სადაც იმდენი ხალხი იდგა რო დამსწრეები თავებს ატრიალებდნენ ბუებივით რო მზერა სადმე წაეღოთ.
მერე მცირე ჰოლში პალტოს დაბრუნების რიგში იდგა და რიგიდან წავიდა.

მერე რაღაც კაბინეტში შევიდა, სადაც კარებთან ვიღაცეები ეწეოდენ და თან ღია კარიდან სხდომას უსმენდნენ.
სხდომაზე შევიდა და მას რატომღაც მდივანმა სკამი გამოუტანა, ალბათ ვიღაცაში აერიათ, ვინც წინა რიგებში უნდა იჯდეს.
რას ლაპარაკობენ არ ესმის იმიტომ რომ ყურში ბამბები უდევს.
მაგრამ ინსტიქტუტად მაშინ აქნევს თავს როცა საჭიროა.

მგონი ერთი რომელიღაცა პორტფელიანი მართლა უსმენს გამომსვლელს , და თავის ქნევას ის იწყებს, და სხვები ამას ყვებიან თავის ქნევაში.
აუდიტორიას გადახედავენ და თუ სხვებმაც დაიწყეს თავის ქნევას ესენიც იწყებენ.
ვიღაცა ამოიოხრებს
-აბა რა აბა რა ივანიჩ! -და თავის შოფრის კეპკას ბერტყავს ხელის გულზე. წავედით წავედით ივანიჩო მიანიშნებს. და მერე მოსაწევად გადის პირველი. საფერფლესთან რომ ადგილს მიასწროს. მაგრამ იქ უკვე მჭიდროდ დაკავებულია. სხვისი შოფრებიც ამ დროს გამოსულან მოსაწევად , სხვა და სხვა თათბირებიდან.
დანარჩენები კიდე 2 საათი აქნევდნენ თავს.
მერე სხვემაც დაიწყეს დროებით გასვა შემოსვლა .
ზოგს ცოლმა დაურეკა სამსახურში ,-აღარ მოდიხარო და გადასარეკად გავიდა საკომუტატოროში.
და ნელნელა მიილია აუდიტორია.
უშკინი ვეღარავის მაგალითზე დააქნევდა თავს და ამიტომ სულ აქნებდა თავს. არეულ ტაქტში.
დეკანი არ ჩერდებოდა და ხუთწლედის გეგმებს კითხულობდა, რადგან აუდიტორია ყავდა უშკინის სახით.

უშკინს კი ყურებში ბამბები უტენია და თავს ასინქრონულად უქნევს, და წამოსვლაც არ შეუძლია, რადგან ბოლო მსმნელია და მისი წამოსვლით სხდომა უნდა დამთავრდეს. და ეს ვერსად გაიპარება. გამომსვლელი პირადად მას უკითხავს აგიტაციას და ამას არ ესმის, ყურებიაქ დაცობილი.. მაგრამ თავს აქნებს და ისიც შედის ეშხში რადგან მსმენელი იპოვა და უკვე თითის ქნევით კითხულობს პათეთიკურ მომენტებს აგიტაციაში.
გრაფინიდან წყალს სვამს პირი რო უშრება, გრაფინში წყალი დიდი ხანია გათავდა, შემშრალ ლაქებზე ეყობა. მაგრამ ერთი ორი ცვეთი ყოველთვის ვარდება.
უშკინი თავს უქნევს .
დეკანის სუნთქვაზე ხვდება როდის ამთავრებს წინადადებას სადაც თავი უნდა დაუქნიოს. ყველა წინადადება ცალკე აქვს და ყველას ძახილს ნიშანი მოსდევს .
რაც მაღლა მიდის დეკანის თითი მით უფრო გულმოდგინედ უკრავს თავს.
წინადადების დადაწყისში დეკანს თითი სულ ქვემოდან ზემოთ მიაქვსდა, ბოლოს ცაში რო გაარჭობს მაუზერივით, წინადადებას ამთავრებს .
ამ დროს თავს უკრავს.
ერთი ორჯერ დეკანმა ისეთი უეჭველი ჭეშმარიტება თქვა თითი ცაში შეარჭო და აუკანკალდა.
ამ დროს უშკინმა ტაშიც შემოსცხო ყოველი შემთხვევისათვის.
და როგორც აღმოჩნდა სწორ დროს.
დეკანი სამი წუთი უმენდა დამსა

This post has been edited by PANTALONE on 30 Oct 2025, 10:54

დეკანი სამი წუთი უმენდა დამსახურებულ ტაშს.
მაგრამ ეს არ აღომჩნდა სხდომის დასასრული, სხვა საკითხებიც ყოფილა განსახილი და თავიდან დაიწყო მორიდებული თავის ქნევები შუშის თვალებით.
- დროა ადგე და წამოხვიდე,- ეს ოყო უშკინი პირველი აზრი რაც მოუვიდა თავში დღეს . იმ ფრაზის გაგონების შემდეგ რადიოდან.
ეს კიდე დიდხანს არ დაამთავრებს თავისით. ეს არ დამმთავრებს საერთოდ.
ყურებიდან ბამბებს ვერ იძრობს რადგან ყურები ტკივა როცა ესმის დეკანის ლაპარაკი. თითქოს ისევ იმ გახურებულ შანთებს არჭობენ.
-იქნებ უნდა დამეძინოს რომ დეკანი თავისით წავიდეს?
დაიძინა.
25 წუთში რო გაეღვიძა დეკანი ისევ თითს იქნევდა.
-ძილშიც აგიტაციას მიკითხავს.
და ისევ ჩაეძინა. ამჯერად გულიანად გამოიძინა 5 საათი.
თვალები რო გაახილა დეკანი ისევ ფარიკაობდა თითით.
-უნდა ადგე და წამოხვიდე.- სულ რომ „ვინ გვარცხვენს“ სტენდეზე გამოგაკრან, თათბირის ჩაშლისთვის, მაინც უნდა ადგე და ჩაშალო ეს სხდომაა თუ თათბირია.
თავისით სხდომა არ დაიშლება.
-ნეტა ქუდი რატო უნდა მოვიხადო, როდესაც კედელს ველაპარაკები?
-რატო თქვა ესე რადიომ?
-რატო ლაპარაკობს საერთოდ რადიო?
მერე გაახსენდა რო რადიოს შნური ორ ადგილას გადაუჭრა და ვეღარ ილაპარაკებს.
და სახლში მაინც გამოიძრობს ყურებიდან ბამბის საცობებს, რადგან იქ აღარავინ ლაპარაკობს.
-ადგა და ისე წამოვიდა არც შეუმჩნევია რო უკან დეკანი ისევ აგრძელებდა ზურგს უკნიდან აგიტაციას. რანაირად შეამჩნევდა ყურში ბამბები უდევს.

სახლში ლოგინზე ჩამოჟდა რადგან ყველა სკამზე ტანსაცმელია მიყრილი.
საათნახევარი იჯდა და მერე ბამბები ყურებიდან გამოიძრო.
რადიომ მართლა მოკეტა, ცოტაოდენი ჩარჩენილი შრიალი ნელა იპარებოდა განივი ღარებიდან.
ჩრჩილის ფრენები ისმის.
კაფელი რო ბზარებს იკეთებს იმის მიკროტკაცუნი ისმის , ისეთი სიჩუმეა.

-თუ დიდხანს იდგები კედლისკენ ზურგით, კედელი არ ატირდება!

-რადიო ორ წერტილშია გადაჭრილი. ვიღაც სხვა ლაპარაკობს!
იქნებ სათადარიგო რადიოც არის ამ ბინაში და ის ლაპარაკობს?

გატეხილი რადიო ყველი შემთხვევისთვის სადარბაზოში გაიტანა.
იქვე მუმია იდო ძველ ტანსაცმლებში გამოკვანძული. ეს მუმია უშკინმა ერთი თვის წინ გარდერობში იპოვა გამომხმარი და სადარბაზოში გაიტანა სანამ სანეპითი სადგული მოაკითხავს. რადიოც იქვე ჩატენა დატეხილი სკამები მიწი მოწია და საღაც ჩაატია.

ბინაში დაბრუნდა და სათადარიგო რადიოს ძებნა დაიწყო. კარადებსზე და კედლებზე მიყურადებით.
...

შეჩურჩულებულები (უშკინის ეპიზოდი მესამე)

უშკინმა ყველა კარადას მიაყურადა სათითაოდ, დამალული რადიო არსად ბუტბუტებდა. მარტო ჩრჩილები დაფრინავენ და ზოგგან რწყილები სკდებოდნენ თითქოს ხტომისას. ერთგან დიდი დომინანტი ტარაკანა დააბიჯებდა ფეხების ბაკუნით.
სადღაც ტანსაცმლის გროვაში, ვიღაცა ბებოს ფუმფულა ხალათის ჯიბეში ჭრიჭინას ეძინა და სიზმარში ხანდახან ჭრიჭინს გამოსცემდა, პატარა ფილტვებთ.
...
დიახ, ისე ყურადღებით უსმენს უშკინი კარადის შიგთავსს რო სმენით ხედავს , თან სიბნელეში, მტვერში და ქაოსში.
ქვემოთ მიყრილი პალტოებიც ლაპარაკობენ ერთმანეთში, ჩურჩულით.

-ვიღაცის მოკვლის ფაქტის დამალვას განიხილავდნენ .
გაგუდეს თითქოს ვიღაცა ამ კარადაში, გალსტუკით.

-ილაპარაკეთ სხვა რა საქმე გაქვთ? - შეუყვირა თითქოს ქვეშევრდომი შეამოტივირაო.

პალტოები იმწამს ჩაჩუმდნენ. მერე 4 საათი მაინც ხმას არ იღებდნენ. მერე ისევ დაიწყეს ჩურჩული. უშკინი უკვე ამ დროს სხვაგან ეძებდა გადამალულ რადიოს.

იქნებ შპალიერის უკანაა? შეიძლება მალიარებს მოხნა დაეზარათ და ზემოდან გადააკრეს.
მერე სხვა მდგმურებს არ მოეწონათ და ზემოდან სხვა შპალიერი გადააკრეს. მერე კიდე ზემოდან ფენები და რადიოდან მარტო ოდნავ ამობურცული დარჩებოდა.
ყველა ოთახის ყველა შპალერი ამობურცულებით იყო სავსე.
ყველგან სათადარიგო რადიოა? მთელ კედლებში?

ზოგგან ბზარებია და ამონგრეულები, გაურანდავი ფიცრები მოჩანს. როლმის უკან კედლის ყვავილებიც იზრდება , იმდენად ნელა რო ოდნავი ხმაც არ გამოსცეს. რო არ შეამჩნიოს და არ მოწყვიტოს ვინმემ.

ჯერ იქ ათვალიერებს სადმე რადიო ხომ არ ჩანს იმ ღარრბში?

მერე ამობურცულ ადგილებს ყურს ადებს და უსმენს.
ტარაკნები ყველგან დარბიან. სხვაგან არვინ ან ლაპარაკობს.

ერთ ადგილას ყურს რომ კედელზე მიაცურებდა , შპალერის უკნიდან ლაპარაკი შემოესმა. ყური ოდნავ უკან დააბრუნა და თვალები მოჭუტა....

....
„მისტენბურგში ყველა სოკო რომელიც იზრდება ბუკვალურად შხამიანია, მარტო ერთია რომელიც იჭმევა .
და მაინც ეძებენ ამ სოკოს.
ამხელა შხამის არჩევანში, მთელი მისთენბურგის სიბნელე და სიმყრალე რო გამოიწოვა ტოქსინებივით კედლებიდან.
მაინც ეძებენ ამ საკვებ სოკოს და კრიფავენ დაუმთავრებელ მშენებლობებზე. სოკოს რომელიც მარტო იმ ქვიშაზე იზრდება მუშებმა რომ დატოვეს პატარა გორად და აღარ წაიღეს.
არც წაიღებენ.
ის ქვიშის მთა სოკოს გაიჩენს 70 წლის მერე და მის საგროვებლად მოსულები ფეხით გაქექავენ მტვერის გროვამდე . ნელა ნელა . საუკუნეებში.“

ეს რადიო არ იყო. ეს ვიღაც სათვალეებიანი მოხუცის ხმა იყო.

უშკინმა შპალერის აძრობა დაიყო ფენა- ფენა. ყველგან სადაც მოხია რაღაც ტელეფონის ნომრები ეწერა.
სადღაც 12 ფენის უკან მაშინდელ შპალერზე მიკრული ასახევი კალენდარი ეკიდა ლურსმანზე.
ისიც არ ჩამოხსნეს მალიარებდა ოდესღაც და გადააკრეს შპალერი ზემოდან.
კალენდარი სექტემბრის თვემდე იყო მოხეული და ეს ტექსტი ეწერა სოკოებზე. პატარა ჩვეულებრივი სოკოს კონტური ეხატა შავი ტუშით. და გვერდზე პატარა ლოკოკინა რატომღაც. ვიღაცამ , ამ კალენდარის თანამედროვემ პეპელაც მიახატა ამ კომპოზიციას უსაქმურობისგან.

- კალენდარი ლაპარაკობდა?
თუ ყურადღებით უსმენ პალტოების ლაპარაკს გაიგებ და კალენდარის რატო ვერ უნდა გაიგო, ისევ და ისევ თუ ძალიან ყურადღებით უსმენ!

უშკინმა კიდე გადააცოცა ყური შპალიერზე და ბორშის რეცეპტი მოისმინა , ძალიან გარკვევით, თან ქერა ქალის ხმაზე. რომელსაც ახალმოხარშული ბორში მსუბუქი არომატი ასდიოდა.

უშკინმა შპალერი ააძრო და იქვე ახლოს ორ სამ ფენაში, უცბათ მოხეულ ფურცელზე დაწერირი ბორშის რეცეპტი ნახა, შუამდე შესული ჭიკარტტით რო მიეკრათ.
...შეჩურჩულებულები
( თითქმის დასასრული)
მისთენბურგის ქრონიკებიდან

ალექსანდრე უშკინი ყურს ნიკოტინით გაწებილ შპალიერზე დააცურებდა და გზააბნეულ ჩურჩულებს აყურადებდა.
ძირითადა ვიღაცა უცნობების ტელეფონების ნომრები , იმეორებდნენ საკუთარ ციფრებს.
ასეთებს არღარ უსმენდა.
არც ასეთებს,-" ნანასთვის მაქვს მისაცემი 50"

ერთი ასეთი მინაწერი ჩურჩულებდა საკთარ თავში.- „არ დამავიწყდეს „
და ალბათ ამ დროს დაავიწყდა დამწერს, რა არ უნდა დავიწყებოდა...
... უშკინმა შპალერი გადაფხიკა ფენა ფენა და ვერ მიაგნო... რა უნდა დავიწყებოდა უცნობს...“ არ დამავიწყდეს“ მერე სიცარიელე ეწერა, არაფერს რო არ ნიშნავს.

მელან გასულ ბურთულიან ბიკის პასტას კიდე რაღაც მიეკაწრა უფეროდ , მაგრამ არ იკითხებოდა და ვერც ჩურჩულებდა.
იქნებ ძალიან ძალიან ყუარადღებით თუ მოუსმენს სიაცარიელეც მოუყვება ისტორიებს?

ისე ყურადღებით ჩაასმინდა ალექსანდრე უშკინი კედელზე მინაწერს რომ გაგრძელება კი ვერ მოისმინა მაგრამ ქვემოთ პლინტუსთან, კუთხეში, ჩუმად მინაწერი ლესქი წაუკითხა თავად ავტორმა.

ვითომ მაიმუნი ვარ
ვითომ ხეზე ავძვერი
ცალი ხელით ვეკიდე
მკვახე მწვანე ბანანზე.

ან ვითომ ვარ მელია
არსად მე არ მელიან
ვისაც ელოდებიან
ის მე არ ვარ, მგელია.

მიკლოშ პაპაშუსტრი
(სათვალეებიანი უნგერელი პოეტი)

წარმოუდგინა თავი კიდევაც,.
ლექსის ავტორმა ქუდის მოხდით.
თითქოს სკამიდან წამოდგა კიდეც .

უშკინს კრეტინივით გაეცინა და ეგრე დარჩა კბილებ გამოფენილი.

-თქვენ ალბათ ჩემს გვარზე გაგეცინათ?!
- დიახ,- ვერ დაშალა კრეტინის ღიმილი სახეზე უშკინმა.
ტყუილს აზრი არ ქონდა. იმიტომ რომ რომ უფრო და უფრო მეტად ეწელებოდა პირი ყურებისკენ. ))))
-ყველა უნგრული გვარსახელი გამოდგება ვინმეს ფსევდონიმად. ,- თავს იმართლებდა უშკინი.
და ისე გაეცინა ხელი პირზე მიიფარა და ცხვირიდან ჟღვინტლები დასწვივდა.

-არაუშავს მიჩვეული ვარ. ,- თან მე ის უფრო მწყნს ლექსი რომ არ მოგეწონათ.
-მომეწონ,ა როგორ არ მომეწონა! -მართლა მოეწონა ლექსი ალექსანდრე უშკინს.
მან პირველად მოისმინა ლექსი რომელიც „ამხანაგოთი“ არ იწყებოდა,
და საერთოდ პირველად მოსმინდა ლექსი, რადგან მანამდე ლექსები არაფერზე არ ლაპარაკობნდენ, როგორც რადიო არ ლაპარაკობდა არაფერზე და არც ის კომიტეტის სხდომის მდივანი, აგიტაციაზე გვიანობამდე რო ჩაითრია სამსახურში.
ეს ლექსი კიდე რაღაცაზე იყო. თუნდაც მაიმუნზე ან ნიანგზე.
ამის გამოქვეყნებაც შეიძლება კედლის გაზეთში!
ვითომ ის მაიმუნი გენერალური დირექტორია და კარიეაში დიდი შრომაძრომის შედეგად მკვახეზე დაეკიდა.
უშკინმა ისე გაიღიმა პირის ბოლოები კეფაზე შეეხნენ ერთმანეთს.
-აი ეგეთი პარაზიტი ვარ!
მერე მოიფიქრა რომ ისე გაეფორმებინა თითქოს მუშების კრიტიკა იყო.

ვითომ აი ესეთ დებიურ ლექსებს წერენ ჩარხებთან მუშები, მუშაობის ნაცვლად, აი ასე საჩკაობენ მუშაობისგან და მოწყენილობისგან.

თან ფსევდონიმით დაწერს, რო იმან არ იეჭვოს რო ჩემი დაწერილია, იცის რა პარაზიტიც ვარ და თავის თავზე მიიღებს , იმ მაიმუნის და მკვახე ბანანზე ქანაობის მეტაფორას.
ამიტომ მიკლოშ პაპაშუსტრის სახელით დაწერს და ავტორსაც მოუყვება როგორ იცინეს მუშებმა მის ლექსზე ლექსი.

ვითომ მაიმუნი ვარ
ვითომ ხეზე ავძვერი
ცალი ხელით ვეკიდე
მკვახე მწვანე ბანანზე.

ან ვითომ ვარ მელია
არსად მე არ მელიან
ვისაც ელოდებიან
ის მე არ ვარ, მგელია.

მიკლოშ პაპაშუსტრი

-კი მაგრამ მიკლოშ, პლინტუსთან რატომ წერდი ლექსებს?
- იქნებ იმიტომ რომ ყველას არ მოესმინა?
- იქნებ მარტო მე მაქვს მოსმენილი?
- მე არ ვიცი ვინ მისმენდა.

უშკინმა შპალერების ფენები მოხია და ამ ლექსს მიაგნო.
მერე კვადრატულად ამოჭრა და პორთფელში შეინახა.
-მიკლოშ შენ გელის დიდება!
- მე მაინც მკვდარი ვარ და შეზე მიიწერე!,- საჩუქარი გაუკეთა პოეტის ფანტომმა ალექსანდე უშკინს .

-იქნებ სხვა პოეტებიც ცხოვრობდნენ ამ ბინაში. იქნებ იმათმაც მაჩუქონ თავსი ლექსები!,- ყურით მიეკრა პოეტი ალექსანდრე უშკინი შპალერების ფენებს.

-ნაგავი გაიტანე!,- ერთგან ყურში მიაყვირა მსუქანმა დეიდამ

-გიფსო 20 ლარი , ლესვა 18

სადღაც ნირვანას პლაკატი რაღაც სასოწარკვეთას ხაოდა და სოლისტი ცივი წვიმის ქვეშ მოყოლის გავდა , სახლში რომ ვერ მიასწრო.

უფრო ქვემოთ შალიაპინის სურათი ერთიდაიგივე დაუმთავრებელ ფრაზას მღეროდა . გაუთავებლად, შუაში პატარა ფხუკუნით.

უკვე შპალერის აუფხეკავადაც მშვენივრად ხედავდა გამოსახულებებს.
ძაღლები ბილიარდს აჭახუნებდნენ.
და ბურატინო რატომღაც ფსავდა.

მისთენბურგის კედლის ყვავილები უჩუმრად იზრდებოდნენ და ნაპრალებიდან ყოფდნენ თავებს ოთახში. მშრალი გაჯის სუნი მოყვებოდა ყვავილებს.
ეტყობა უშკინი ისე გაჩუმდა, კედლის ყვავილებმა იქიფრეს სახლში აღარავინ ცხოვრობსო და დარეთ გამოვიდნენ. ოთახში.
უშკინი შპალიერების ღრმა ფენებს ხევს , სულ უფრო ძველი ფანტომებს მოსასმენად და იქნებ ლექსიც ნახოს ახალი. რამე ახალი. ამაზე განსხვავებული. "ამხანაგოთი" რო არ იწყება.

გუგულიანი საათი ჩაუყოლებიათ ერთდროს შპალერში. საათი ორასი წელია გაჩუმებულია. გუგულს შპალერი გაუხვრეტია და გარეთ გამოსულა ოდესღაც. ეხლაც იქ არის შპალერიდან გამოწვერილი და გუგსაც ვერ იძახის.

შეჩურჩულებულები
(მისთენბურგის ქრონიკებიდან)

-მე თურმე ისეთი პარაზიტი ვარ, მიკლოშს არამარტო ლექსი მოვპარე, სახელიც მოვპარე გვარიც. ფსევდონიმიც და პიროვნებაც.
მაგრამ იმან თვითონ მაჩუქა ყველაფერი, და ჯერ კიდე გასარკვევია ვინ ვისი პიროვნება იჩუქა?
უფრო სიმბიოტია ფანტომთან.
უშკინს დაავიწყდა რომ ალექსანდრე უშნინი ერქვა და არ ახსოვს თუ საკუთარი თავისადმი უშკინი დაეძახებინა.
ეხლა მიკლოშ პაპაშუსტრია. სამსახურში რომ ნაცრისფერი ბერეტით დადის.
ანუ იმ ბერეტით კიარა იტალიური სასროლი როა, არამეფ ქუდი როა ერთგვარი. რომელშიც ნებისმიერე ქარხნის მუშაც პოეტად გადაიქცევა. მარტო დახურებაც რო კმარა, და ამით ხალხში გამოსვლა.
თუმცა არც ბერეტა იქნებოდა ზედმეტი , უჯრაში მაინც.
ბოლო ბოლო უნგრელი პოეტი ვარ, ბერეტა როგორ არ უნდა მედოს პალტოს ჯიბეში?

რა უცბათ იცვლი ქუდებს მიკლოშ?
თუ ერთ ქუდს მეორეზე იხურავ? სულ ქვედა რომელი გახურავს მიკლოშ?
ბერეტი !
მე ვარ უნგრელი პოეტი მიკლოშ პაპაშუსტრი, და დიახაც ბერეტით.

-გაიღვიძე გუგული
დრო უკვე მორჩა!

თავისით თქვა მისმა პირმა .

ეს მიკლოში აბმობდა, კედელში ჩაშენებული საათის გუგულმა გუგუ აღარ თქვა და ისე გამოფრინდა შპალერის სოროდან..

მიკლოში გადატენილი ბერეტათიც დადის სამსახურში და ნაქსოვი ბერეტიცაც.

-არაყსაც არავის მთავაზობს.
ისევ გაკრისებული ვგონივარ ამ სტამბის მუშებს.
-ივანიჩთან დაიწყე დალევა?- მოესმა ვიღაცისგან მაგრამ ამან ყურადღება არ მიაქცია.
დადიოდა ჩარხებს შორის.
ხანდახან იკითხავდა ვიღაცას ის სად არისო და სადმე წავიდოდა იმის სანახავად.
სადღაც კუთხეში მზესუმზირა იყიდა , იმას აკნატუნებდა და გადაადგილების კვალს ტოვებდა.
თაგვიც გამოყვა და დაცვენილებს ატკაცუნებდა ცმუკუნით.
თავის კაბინეტში შეეცადა შესვლას, მაგრამ კურიერ ბიჭს იმდენი ხელმოსაწერი დადგენილებაა შეეყარა ღრიჭოდან კარები ვერღარ შეაღო.

პრინციპში წაძინებაც არ აწყედა.

ვიღაცამ სკამიც დაუდგა ალბათ იმიტომ რომ საკუთარ კაბინეტთან ახლოს იყო, თორე სტამბებში ამას სკამს აღარავინ დაუგამდა.

რომ გამოიღვიძა ნახა რომ მდივანი ქალების მოსაწევ ადგილზე, კაბინეტიდან გამოტანილი სკამებზე დაუძინია. აქ ეწევიან ეიჩარის გოგობი სიგარეტს რიგრიგონით, ორ ორი ან სამ სამი. ის ზოიაც აქ ეწევა ეიჩარში რო მუშაობს.
ესეიგი სკამი კი არავინ დაუდგა თვითონ მოსულა აქ და ნამწვებით გაუტენია საფერფლე.

შეიძლება ვივარაუდოთ ამ შემთხვევაში რომ სკამი ფანტომმა დაუდგა?

კარგი ლექსებიც დაწერა ამ სკამებზე ჯდომისას, მაგრამ მერე სიზმრებმა ყველა წაიყოლა.
მგონი შიგნითაც იყო. ეიჩარის გოგოებთან სვამდა. რომელიღაცა საქსეროქსოში.
მაგრამ მერე გარეთ დააძინეს.
კაბინეტებიდან გამოტანილ სკამებზე . 
- ზოია არ იყო ან არ ახსოვს.
იმდენგერ გააგზავნა ნაქსოვ ჟაკეტიანი დამლაგებელი ქალი სიგარეტზე რო ჯიბეები სულ გამოტენილი აქვს თითოჯერ გახსნილი სიგარეტის კოლოფებით.
ბერეტასაც 3 ტყვია აკლია.

შედის ეიჩარის რკინის კარში, რომელიც დროში ისეა ნაჯახუნები შიგნით შეიბერა და სულ ღიაა. ერთხელ ბალგარითაც ჩამოჭრეს მუშებმა და ახალი დააყებეს, ისიც ეგრე შეიღუნა და აღარ ცვლიან.

-ეს ისევ მოვიდა
- ზოას დასდევს მოგინი.
-აქ აღარ ისროლო შე იდიოტო შენა.- მიაყვირა ვიღაც მბეჭდავმა ქალმა თან ბეჭდავდა და გრძელ პაპიროსს ეწეოდა ერთდროულად. ეს პაპიროზი ბეჭდვიდას ხელიდან ხელში გადადიოდა და დროდადრო ტუჩისკუთხეში.
ჩამქვრალი ეგ სიგარეტი არავის უნახავს.
-რატო ყველა იდიოტი აქ უნდა ისროდეს? სხვაგან ვერ ისვრიან?
ბეჭდავენ და ჩვენი პოეტი მიკლოშის მისაამართით რაღაც მწარე სიტყვებს იმეტებენ.
- ზოიას დასდევს მგონი ეს?!
- მიკლოშ აღარ ისროლო რა?!- ვიღაც მემანქანე გოგო ცდილოს თაფლივით ხმით დაატკბოს ამ დეგენეტატის ყურები
- ალბათ კარგად გავაცანი ჩემი ახალი პიროვნება მიკლოშ პაპაშუსტრი ეიჩარის გოგოებს.
- მაგრამ ნასროლი სამია? და ის ორი სხვა სად ვისროლე?

მიკლოშმა ჭერს ახედა და იმდენი ნასროლი დაინახა , რამდენსაც თვითონ ვერ ისროდა. ეტყობა აქ ბევრი ისვრის ჭერში და მერე კარებს აჯახუნებენ.

-მეც ხო ვისროლე?!-

ხოდა ესეც საკმარისია, ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო მიკლოშმა და ისევ მოსაწევ სკამებთან გამობრაგუნდა გაღუნული რკინის კარის გამოვლით.

იქ უკვე ზოია და კიდე ორი გოგო ეწეოდნენ, ხელებაწეული.
ის ორი გოგო რიგრიგობით გაქრა და შეატოვეს კასინკიანი ზოია ახალ პოეტს.
ჩუმად მოსასმენადაც არავინ გამოსულა.


შეჩურჩულებულები
(ნაწილი რომელიღაცა)

-მე ხო აგიკრძალე სიგარეტის მოწევა?
- .... (დარჩა ეგრე ხელებაწეული)
- ხოდა ეხლა ნებას გრთავ! მოწიე რამდენიც გინდა!
მერე ერთი ტყვია კიდე ისროლა კორიდორში, მოსაწევ კუთხეში.
იქ ჭერზე ბევრი ნატყვიარები არ იყო მაგრამ რამდენიმე შეიმჩნეოდა.
აქა იქ.

- ის ორი სად ვისროლე გუშინ?-!!!
- ერთი ცარიელ სასადილოში, მზრეულიც არ იყო.
- შენ საიდან იცი?
- ყველამ იცის.
- პოეტებს უნდა იცნობდნენ!
- სამი ტყვია დაგრჩა, მიკლოშ!
- და ერთი ისეთი რომელიც არ ვიცი სად ვისროლე.
- შეიძლება ეგ იყო ის ვერცხლის ტყვია ?
- ----შეიძლება არც. და ისე ვისროლე . ტერიტორიის მოსანიშნად სადმე?
- --------ან იქნებ გამივარდა თავისით?
- თვითმკვლელობაც გამორიცხე.
კარგი პირველი ეიჩარში ვისროლე. მეორე სასადილოში, მესამე აქ და სხვადან სად მაქვს კიდე სასროლი?
და მიხვდა სად ისროლა, იმიტომ რომ სწორი კითხვა დასვა.
უსტყვოთ მოტრიალდა და სტამბაში წავიდა მყარი ნაბიჯით თავისი ნიკაპზე აფარებული ბერეტათი. თითქოს ცალი მხრიდან ხედავდი და ცალი მხრიდან ვერ ხედავდი.

ზოია ეგრე დატოვა, უსიტყვოდ, რომელიც კიდე დიდხანს ეწეოდა,
არავინ იმ დღეს არ გამოსულა მოსაწევად.

-კაცის მოსაკლავად რო მიდიხარ რამე ლექსი არ უნდა დაწერო მიკლოშ?
გზად. მერე გამოსცემდი „გზადდაწერილი ლექსების“ კრებულში.
ამ ლექსს „პირველი ვერცხლი“ დაარქვი! და პლინტუსთან მიაწერე, სახლში თუ დაბრუნდები.

- ეხლა რაღაც , მელიასავით მიიპარები მიკლოშ, თითქოს ფეხს დაუკელიი, იარაღიც ცოტა ქვემოთ დაგიშვია და ფანარივით გზას ინათებ.
- შენ მართლა რაღაცას აპირებ!
- დამლაგებლებსაც ეშიანიათ შენი და მუშებსაც. განზე იწევიან და არ გიყურებენ.
-გაუქმებულ საშხაპეევის ადგილას სეკას თამაშობენ.
-გასახდელებშიც თამაშობენ ორნი
აქ წყალი 30 წელია არ მოსულა, მაგრამ ისეთი სინესტე შემორჩა არ შრება. ალბათ ბათინკებს შემოაქვს სინესტე და მუდმივად მწარე სოკოს სუნია.
კორიდორებში ყველგან დიდი ბორბლები აწყვია. ზოგი ზეთიანი ქაღალდისგან განუფუთავი 75 წელია.
ზოგგან ბლოკი შემოუტანიათ ოდესღაც და აღარ წაუღიათ. და იმეებზე გადი გამოდის მუშაკები. ფიცრის ხიდებიც აწყვია ზოგგან ბლოკებზე დაყრდნობილი.
მერე სატაოტეებია, მერე სასაკისკეები. მერე საჭანჭიკეეები, მერე ასოთამწყობების ბრიგადების კალათბურთის მოედნებია, შესვენებებზე მანდ თამაშობენ ხოლმე. ცალკალათას. მაგრამ სულ ვიღაცა თამაშობს.

ხანდახან მარტოც თამაშობენ. სამქულიანებს.
უფროსი რო დაინახეს უბრალოდ გაიქცნენ. იარაღის დანახვაც ვერ მოიასწრეს.
და არც მიკლოშს დაუნახია ისინი. ისენი ის არ იყვნენ.
-კიდე კაი კალათბურთს არ გავყევი.
კალათბურთს სამუშაო პორტფელებით თამაშონენ. კალათად ძირგავარდნილი ვენური სკამია.
ერთ გაქცეულ ასოთამწყობს პორტფელი დარჩა სიჩქარეში.

მიკლოშმა აიღო და პირველივე სროლით ჩასვა პორტფელი სკამსა კედელს შორრის.
-ესეც ითვლება!
მერე თავის ბერეტას დაუბრუნდა და წინ წაიმძღვარა.

წინ მელნის წარმოების საამქროებია. რკინის კასრებში სხვა და სხვა ფერის ტიპოგრაფიულ საღებავებს ხარშავენ.
უმეტეს შემთხვევაში რაღაც რეზინებს წვავენ მუშები რკინის კასრებში და იქვე თბებიან. სადმე შეიძლება მელანიც იხარშება. სადმე წამალიც.
დღეს ასი ლიტრი ლურჯი იხარშება და ხუთი წითელი. ერთი გრამი შავი.
- დავშლი მე ამ საქაჯეთს,!- ერთი იქაც მიასროლა და მთავარ ცეხში გავიდა . უფრო მიზნობრივადაც .ზახარიჩა არ ჩანდა ბირჟასთან და არც მისი ბრიგადის ლოთები.
-მექანიზმებში გამეპარა.- მისი ჩრდილის ნაწილის დანახვაც მოასწრო, იატაკის ტილოსავით რო შეცურდა ტრანსპორტერის ქვეშ.
-სად დამემალები? ვიცი ყველა შენი დასალევი ადგილები.- იარაღშემართული მიყვება მიკლოშ პაპაშუსტრი სათვალეებიან უნგრელი პოეტი ზახარიჩას ჩრდილს.
ზოგგან გასვლა არ შეიძლება, წამში კბილანა ჩატრიალდება აქ.
ზოგგან დროა შეასწრო.
ზოგგან ოაიზებივითაა, ქაოსში, წყნარი ადგილები სადაც რაღაც კბილანა არ გაგჭრის კიდე 15 წუთი რო ელოდო.
ზოგ ასეთ ადგილას უკვე შეკრებილან ერთმანეთს რაღაცას უხსნიან ჭიქით ხელში.
არზრი არ აქვს რამე კითხო-
თან ზახარიჩას ჩრდილი წინ გარბის. აქვეა სად წავა?
რაღაც შეფრხებაა , და ორივეს ჭანჭიკები ისე გაშეშდა წინ ვერცერთი ვერ მიდის. ერთმანეთის ჩრდილებს ხედავენ , მექანიკურ გალიაში.
მიკლოშს ჩრდილი უკან ექაჩება.
ზახარიჩის ჩრდილი როცა ჩამოჯდა. მიკლოშის ჩრდილმა მეტად მოქაჩა უკან.
იყო იქ უკან დასაბრუნებელი ბილიკი ჭანჭიკ მექანიზმებში.

მაგრამ უცბათ ეტყობა ავარია გამოასწორეს მექანიკოსებმა და მექანიზმი ამუშავდა.
ჭანჭიკები რო გადატრიალდა და ტრანსპორტემა ჩამოიარა. ზახარიჩის ჩრდილი წინ გაიქცა, და სწრაფ ჭანჭიკებში გაძვრა.
მიკლოშმაც იარაღი ისევ აწია და უფორ სწრაფად გაეკიდა ვიდრე ზახარიჩა გაიქცა.
უკვე ისეთ ადგილებში ძვრებოდნენ არასდროს რო არ დაულევიათ არც მათ, არც სხვა მუშებს.
სადაც მექანიზმები უფრო ჩქარობენ რატომღაც. ამათ რო წამით დააგვიანდეთ შეიძლება ქარხნის ბოლოს უზარმაზარ ზეჭანჭიკს ერთი საათი დააგვიანდეს.

-სადღაც დიდი ხნის დაკარგული ძველი ცვლის უფროსი, დაინახა რომელიც, რაღაც საოცარი ბუნების ძალით 300 ტონიან ზეჭანჭიკს აჩერებდა , იმას შუაზე რო არ გაეჭრა. საჩვენებელი თითით აკავებდა ამ სამას ტონას მოძრაობისგან. ნების ძალით.
მიკლოში ზახარიჩას ჩრდილს მიყვებოდა და ისიც სულ უფრო იწელებოდა.
მალე ფეხს დავაბიჯებ და ვეღარ გაიქცევა.
ჩრდილი თუ გავიჭირე ტყვია დაგიჭერს.
ცდილობს სწრაფად სდიოს რო ჩრდილს ფეხი დაადგას. და რამდენჯერმე დაადგა კიდეც. და ბოლოს სულ ჩამოსძვრა კიდეც. და ამ დროს დაიჭახანა რაღაცა მექანიზმმა ჩამოვარდნილი ამწეკრანივით.
ნაპერწკლებიც გაყარა და რეზინის შავი კვამლი დააყენა.

ის ვინც გარბოდა და ჩრდილი ჩამოაცალა მიკლოშმა, ბურთულასაკისარში ჩაყვა თავი.
-ბამც!- მიაყვირა კიდეც მიკლოშმა.
კვამლი რო გაიფანტა ნახა რომ ის ვისაც თავი ჩაყვა საკისარში ცოცხალია და ფეხებს აქნევს და თან ეს ზახარიჩა არ არის.

ეს რაღაც რეპტილიაა, ხვლიკის კანით. დაავადებული და გაყვითლებული.
ზოგა-ზოგ დაწყლულებული.

-ამ სტამბის კოალას დავდევდი მოსაკლავად?
-ეს ხო ისედაც მოკვდება აქ?
-ის ესე ავდაა შეიძლება უკანასკნელი თავიც ჩაყვა საკისარში.
სტამბის ტროლოები 1000 წელზე მეტი ცოცხლობენ და შეიძლება ათასი წელი ესე იცხოვროს, ფეხების ფართხალში?,- ეს რო გაეფიქრა ამოიღო თავისი ბერეტა და მომაკვდავ ტროლს გულში ესროლა.
გარეთ რო გამოაღწია აღარავის მოკვლა აღარ უნდოდა.
და რედუქტორზე ჩამოჯდა.
გარეთ იმ ჩრდილმა გამოაცილა , სტამბის ტროლს რო ააცალა..და მერე კუპრივით აორთქლდა ჰაერში.
შეიძლება ნეონის ცივ შუქზე ვერ გამოდის გარეთ.
ან გარეთ რა უნდა?

როგორც ჩანს ვერცხლის ტყვიაზე ზემოთ ოქროს ტყვია იდო. თუ იარაღმა ოქროს ტყვია ისროლა. ვერცხლის აღარ უნდა ისროლოს. მიკლოშმა თავისი უკანასკნელი ტყვია ამოიღო ბერეტას მჭიდიდან და გზად იარაღი მოიშორა რომელიღაცა ბაგირხიდიდან. იარაღი ნისლეულში ისე ჩავარდა თითქოს ტყლუმპ დაიძახაო. ტყვია კი ველვეტის პიჯაკის მარჯვენა ჯიბეში ჩაიდო და ხელში ატრიალებდა, სახლამდე. სახლში კი ოთახის კუთხეში პლინტუსთან დააყენა, ვერცხლით ზემოთ.


ეს ტყვია გაუვნებელია. მაგრამ კიდე ერთი ტყვიაა. სადღაც ნასროლი. შეიძლება სადმე ჭერში ნასროლიც. ან არც კი.

ნაპრალებიდან კედლის ყვავილებმა გადმოყვეს თავი.
ზოგიერთმა გაფურჩქვნაც გაბედა.
ასკილი აღმოჩნდა. კედლებში რომ იზრდება იმდენად ნელა, რომ ალბათ 120 წელიწადში მლიანად გამოავსებს ბინას. ეკლიანი სხეულით.

სომნაბულის ცირკი
(რედაქტირებული)

მისტენბურგში ყველა იტანჯება სხვადასხვა სიმძიმის სომნაბულიზმით.
გოჩაკაციც, პალტოკაციც, კრესლოკაციც, სტალკერიც, მეცწვილმანეც და მემსხვილმანეც.

სომნაბულიზმის ყველაზე მსუბუქი გამოვლინება მომატებული მთქნარებაა. თუ ადამიანი დადის და მთელი დღე ამთქნარებს ეს ნორმადაც ითვლება. თუ მთელი თვე ამთქნარებს ამასაც ვერავინ შეამჩნევს. მუდმივად მთქნარება მსუბუქი სიჯანსაღის მაჩვენებლადაც ითვლება.
ეს სომნაბულიის ყველზე მსუბუქი გამოვლინებაა და ყველაზე გავრცელებულიც. ის 100 პროცენტს აქვს. ალბათ გენებშიც გაეწერა .
სომნაბულია, სხვა უფრო მძიმე ფორმებშიც გამოვლინებულა მოსახლეობაში.
ზოგი ღამე დგება და კედლებზე ხატავს. დილას კი ვერ ამჩნევს ამ ნახატებს თითქოს ლიმბოში ჩანს მარტო ეს ნახატები.

ზოგი სომნაბული კარადის თავზე ძვრება იქ ძველი კომპიუტერი აქვს დამალული ჩართავს და თამაშობს რეტრო თამაშებს. ხანდახან სომნაბულია ისე გაუმწვავდება აღარ ჩამოდის იმ კარადიდან.
კიბესაც ისე გამოაცლიან ვერ გაიგებენ რომ იქ ვინმე იყო.

ზოგი სომნაბული ღამე იღვიძებს და ბორშის ხარშვას იწყებს.
ზოგი საკუთარ კაბინეტში ნაგანს ზეთავს ყოველ ღამე. დღისითაც იგივეს აკეთეს, უსომნაბულიოდაც.
და ბორშს დღისითაც ისევე ხარშავს დიასახლისი როგორც იმ სომნაბულიაში.

იშიათთაგან იშვიათი სომნაბული გარეთ გადის ფანჯრიდან და ბაგირხიდებზე დაბოდიალობს როცა სავსეა მთვარე.
თუ მთვარე მიილია ყინვები წამოვა და სომნაბულებიც ნაკლებად გამოვლენ ბაგირწნულებზე.

ხდება ხოლმე სომნაბული ძალიან შორს შებოდიალდება ლიმბოში და უკან დაბრუნებისას შეიძლება მთვარის დაბნელებამ მოუსწროს, და ისე სწრაფად გაიყინება რო ვერც გაიგებს რომ ეს სიზმარში მოხდა.

ფანჯრიდან გასული კარნიზ-კარნის გადასული სომნაბული იშვიათზე იშვიათია მისთენბურგში. სომნაბულია ძირითადად ბინებში მძვინვარებს, მაგრამ არიან აი ესეთებიც თურმე.
მოედნამდეც რო მიდიან, და მერე იქითაც. სტამბის უბნისკენ.
კატები ვერ იტანენ ადამიანებს მარამ სომნაბულს ცოცხალ არსებადაც არ მიიჩნევენ და არ ერჩიან, ის კიარა ეთამაშებიან კიდეც, ზოგჯერ მხარზე ჩამოაჯდებია და მიყვებიან სომნაბულიაში გამყოლად, ვინიცის გზასაც ისინი კარნახობენ.

ხანდახან შავი კატა შეულაპარაკდება სომნაბულს ბაგირზე აავიდეს და ისე იაროს, ისიც ადის და ბაგირზე დადის და ალბათ რაღაც მიზანს უახლოვდება ყოველ ღამე.

მერე ჭოკი მოაქვს ბალანსისთვის. და მთელი სომნაბულური სეანსი ჭოკით დადის ბაგირებზე.
-მეჯოხბაგირეობს! - ასე შეარქვეს მისთენბურგის მეცნიერებათა აკადემიაში ამ ტიპის ლიმბურ აშლილობას.

მეჯოხბაგირე ხანდახან ბაგირიდან ბაგირიზე ხტება ჭოკის დახმარებით.
არავინ რო არ ხედავს მაშინ.
თუ მღვიძარმა ადამიანმა ხტომისას დაინახა სომნაბული , ის შეიძლება ნისლეულში ჩავარდეს .

ღამე ღამის მერე სომნაბული მხოლოდ ამ ბაგირ-პარკურით არის დაკავებული. სულ შორს და შორს შედის უცნობ ქალაქში და იქ ჯოხბაგირობს. რაც უფრო შორს ჯოხბაგირობ ქალაქის ცენტრიდან უფრო ნაკლებია იმის ალბათობა რომ ვინმე გხედავდეს.
ამიტომ გულით ჯოხბაგირობენ.
ყოფილა შემთხვევები ასობით კილომეტრი უჯოხბაგირიათ ქალაქის სიღრმეში და იქაც ვინმე შეხვედრიათ თავის ნაირი.
კეფის თვალით რომ დაინახავენ მხოლოდ, მოჩვენებასავით.
იმათ მარშრუტს რომ წინარ ხედავ და შენ უმარშრუტოდ დაყავხარ ფეხებს.
იჯოხბაგირებენ ორნი სადმე ჭადრის მოედანზე და ორივე თავის სახლისკენ წავა ბოლოს, დილისთვის გასაღვიძებლად.
ქალაქი იმდენად დიდია, სომნაბული სომნაბულს სად არ გადაეყრება.
ქალაქი იმდენად დიდა, სამ სომნაბულსაც უჯოხბაგირია, რომელიღაცა კარლ მარქსის მოედანზე.
ქალაქი იმდენად დიდია საიდან მოვა ათი სომნაბული ჭოკით ხელში და ათი ერთად აჯოხბაგირდება არავინ არ იცის. თავისთვის , ერთმანეთსაც არ უყურებენ. მხოლოდ კეფისთვალით ხედავენ რომ არ დაეჯახონ ალბათ ერთმანეთს.

ქალაქი იმდენად დიდია ასეთი სომნაბულების ცირკი არაერთხელ აღუწერიათ მისთენბურგის ფოლკლორში.

ბოლო ცირკი 28 წლის წინ დააფიქსირა ვიღაც პენსიონერმა გოჩაკაცმა რომელიც დაკარგულა ქალაქში და იმ მოედანზე შებოდიალებულა სადაც 300 მდე საძილე პერანგებში ჩაცმული სომნაბული დახტოდა ბაგირებიდან ბაგირებზე და ზოგი სალტოებსაც აკეთებდა რატომღაც.

მერე გოჩაკაცმა თავსი მეზობელი სომნაბული შენიშნა ამ ცირკში და გამთებიისაც იმას გამოყვა, რომ სახლში დაბრუნებულიყო, ოღონდ ეს ბაგირხიდებზე დარბოდა და ის კი ბაგირიდან ბაგირზე ხტებოდა ჭოკიანი ტარზანივით.

ასეთ ცირკს შესწრებიან იმ დროშიც თურმე როცა მისთეენბურგს ჯერ კიდევ მისთენბადი ერქვა. აღუწერია მემატიანეს.
ასეთი ცირკი უნახიათ ცაცხვის მოედანზე მისთენგრადის ეპოქაში.
ვიღაცას ახსოვს რადიო ფანტომის მიმომხილველი წუხდა , რომ სომნაბულის ცირკს მცირე რაოდენობის მაყურებელი შესწრებია. და ბევრი სომნაბულიც დალეწილა ამათი შეძახილების გამო.

მითია ეს ბაგირებზე მოსიარულე სომნაბულები.
სომნაბულიზმი ძირითადად საკუთარ ოთახებში მძვინვარებს.

ნისლებბურგში კაი მომგებიანი პროფეისაა ცხვირის პლასტიკური ქირურგი.

ვინაიდან ყველა მისტენბურგელი ცოტათი მაინც მაინც დაავადებულია სომნაბულიზმით. ზოგს ცხვირის ყვინთვა ემართება. ხანდახან ასეთი ჩაკიმარებისას ცხვირს ცხელი ჩაის ჭიქაში ახვედრებს. და ასე რჩება რამდენიმე წუთი თუხთუხა ჩაიში ცვირით ჩაძინებული.

ცხვირები მერე მოსაჭრელი ხდება ექიმ შლიმერმანთან

ექიმ შლიმერმანს თვითონ არ აქვს ცხვირი. ხის ცხვირი აქვს.
ერთხელ მასაც ჩაეძინა ჩაის ჭიქაზე და თვითონ მოუწია საკუთარი ცხვირის ამპუტაცია.