ძმაკაცის ისტორია:
მგზავრობს მარშუტკით. ჯიბეში მარტო 50 თეთრიანი უგდია. ამოდის ნაცნობი გოგო. გააბეს საუბარი , პარალელურ რეჟიმში ბიჭმა გამოიქექა ჯიბეები მაგრამ რაც არ ქონდა საიდან გაჩნდებოდა. ბოლოს როცა მიხვდა რომ თავისი გაჩერების კაი მანძილით გაშორების მიუხედავად ის გოგო მაინც არ აპირებდა ჩასვლას - გოგოს დაემშვიდობა და გმირულად გასწია ჩასასვლელად. მძღოლს მიაწოდა 50 თეთრი
- ბიძია, ეგ უკან რომ გოგო ზის იმის აიღეო. - და ჩავიდა.
- კი მაგრამ შენი?!! - ხმას აუწია მძღოლმა.
- მე... მე გადაგაგდე ბიძია - გულუბრყვილო ღიმილით მიუგო მძღოლს, შეტრიალდა და იმ აზებით გაუყვა გზას მძღოლი აი ახლა დამახლის ზურგში ტყვიას , აი ახლაო.
სროლის ხმა არავის გაუგია...
მე კი ერთ დღეს ჩემი შვილივით 2 ლარიანი ჩავიდე ჯიბეში და გავუყევი მარშუტკით გზას.
გზაში პრივიჩკის გამო ეგ ორ ლარიანი ზუაჩკის ქაღალდთან ერთად დავგორგლე და ხელში ვათამაშებ. ამ დროს ვიღაცამ წინ ფანჯარა გააღო და მე ჩემი სროლის სიზუსტის სადემონსტრაციოდ ეგ დაგორგლილი ორ ლარიანი ფანჯარაში მოვისროლე. (მეგონა დიროლის ქაღალდი იყო მეთქი). ფანჯრიდან გავაყოლე თვალი როგორ გაფრინდა ჩემი ფული.
ცასვლისას მძღოლს ვეუბნები ფული არა მაქვს მეთქი.
- ამოსვლისას არ იცოდი რომ არ გქონდაო.
- ამოსვლისას მქონდა და ფანჯრიდან გავისროლე მეტქი.
მძღოლმა დაპირა ხმის აწევა მაგრამ ეტყობა მერე ჩემს გაბურძგნულ თმას და მოშვებულ წვერს რომ შეხედა ალბათ იფიქრა რამე შარი არ ვნახოო და - ჩადი ჩადიო..
არადა სიმართლე ვუთხარი
"მარშუტკაში" პატივისცემის ჩვეულება, რას ფიქრობ ამ ტრადიციაზე?
