მთელი ბავშობა მძულდა ვეფხისტყაოსანი!
და ამას არასოდეს ვაპატიებ ჩემს მშობლებს, მასწავლებლებს და გარშემო მყოფ საზოგადოებას!
ნუთუ არც ერთს არ შეეძლო დავეჯინე და აეხსნათ არსი, შინაარსი რაზე იყო ეს ნაწარმოები, რა ხდებოდა,
ვინ იყო გენიოსი რომელმაც ის დაწერა?
მაძლევდნენ რაღაც რთული ენით დაწერილ უზარმაზარ სტროფებს საზეპიროდ,
რომლის არც შინაარსი მესმოდა და არც ის რა ნაწარმოებიდან იყო!
კარგია ასეთი საქციელი?
მთელი ბავშობა მტანჯავდა იმაზე ფიქრი თუ რა შინაარსი ქონდა ვეფხისტყაოსანს
და საიდან იქყებოდა და როგორ მთავრდებოდა?
ვინმეს რო შევეკითხებოდი რაზეა თქო, მპასუხობდნენ ქაჯებზეაო!
რო გამოხტით ფილოსოფიას ხო არ ვასწავლით ბავშვებსო
რა არ შეიძლება ზღაპარივით მოუყვე ეს ისტორია ბავშვს?
ერთ ძალიან კეთილ მეფეზე რომელსაც ერთადერთი ასული ყავდა ულამაზესი და უკეთილესი და ა.შ.
შეაყვარო ეს ისტორია და მერე სკოლაში რომ მისცემენ საზეპიროს ,
უთხრა რომ აი ეს "ლექსი" იმ ზღაპრიდანაა და აუხნა თითოეული სიტყვა და გაუშიფრო?!
რა არის ამაში ცუდი და ასეთი რთული?!
პ.ს:
რა ვიქნებოდით ურუსთაველოდ?
ურუსთავლეოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე პირადად ჩემთვის...
You are all Stardust...
Stars died so that you could Live...