თბილისი - უშგული 2010, სოლო მოგზაურობა ფეხით

მოკლედ იმ საღამოს შროშაში დავისვენე გემრიელად,
რადგანაც მეორე დღეს ზესტაფონამდე მხოლოდ 18 კმ მქონდა გასავლელი ,
თავს უფლება მივეცი დილით ადრე არ ავმდგარიყავი.
ასე 4 საათი იქნებოდა გზას რომ გავუდექი,

როგორ მინდოდა ძირულაში მეც ჩავმხტარიყავი




სადღაც არ მისული შორამპნამდე სვანეთიდან მომავალი 17 კაციანი დელეგაცია შემხვდა
ერთ-ერთს ჩუმად გადაუღია სურათი მანქანიდან

ფორუმელებიც არიან მათ შორის




სურათში ჩანს რომ სანდლები მაცვია, ამასთან დაკავშირებითაც მინდა ცოტა რამ გითხრათ.

ჩემი ტრამვების შემდეგ აუცილებელი იყო ღია ფეხსაცმლით შემეცვალა სალაშქრო.
და აი მეც ხაშურის ბაზრის პირობაზე რისი შერჩევაც შეიძლებოდა ვიყიდე.
თუ ოდესმე გადაწყვიტავთ სიცხეში ბევრი კილომეტრის გავლას, მაშინ გახსოვდეთ რომ
ჯობია სალაშქრო სანდლები გამოიწეროთ რომელსაც აუცილებლად გამძლე სქელი ძირები ექნება.
გამოწერას ერთი უარყოფითი მომენტი აქვს, ზოგჯერ მთალად არ არის ის რაც ჩვენ გვაქვს საიტზე ნანახი,
ან ფერშია სხვაობა ან ზომას ვცდებით და ა.შ
მაგრამ რადგანაც ჩვენთან განსაკუთრებით სალაშქრო სანდლების არჩევანი თითქმის არ არსებობს მაინც ინტერნეტს უნდა ვენდოთ.

უბრალო სანდლები არ ჩაიცვათ (თუნდაც ძალიან რბილი და კომფორტული)
ეს სირბილე და "კომფორტი" საპირისპიროდ შემოგიტრიალდებათ.

საქმე იმაშია რომ გზის გვერდით როგორც იცით ყრია "შებენი"
ხოლო თქვენ გიწევთ სწორედ ამ ხრეშზე სიარული.
ზოგი მოზრდილი ქვა განსაკუთრებით უხერხულად აწვება ფეხის ზედაპირს.
ეს იმას ჰგავს რომ მთელი დღე პლიაჟის ქვებზე "შლოპანცებით" იაროთ.
სანდლები სოფლის უსწორმაწორო ნიადაგზეც შეიძლება ჩავიცვათ თუ ძალიან ცხელა.
მაგრამ ხანდახან შეიძლება ფეხის თითები ქვებზე მოგვიხვდეს, ამიტომ ჯობია
ნახევრადდახურული სანდლები თუ გვეცმევა, წინა დამცავი შრით.

მოკლედ იმის თქვა მინდა რომ სქელძირიან სანდლებს დაეწაფეთ

ამ სფეროში სპეციალიზირებული სამი ცნობილი ბრენდი,
რომელთაც ყველაზე დიდი კოლექციები აქვთ,
ფასიდან და ხარისხიდან გამომდინარე უამრავი მომხმარებელი ჰყავთ.
დიზაინიც მშვენიერი.
ისინი აწარმოებენ როგორც ნახევრად დახურულ ასევე ღია სანდლებს.

1.Keen
2.Teva
3.Merrell

..............................

დელეგაციას დავემშვიდობე და განვაგრძე გზა.
ზესტაფონში უკვე დაღამებულზე შევედი.
ქალაქის ცენტრში პროჟექტორებით გაჩახჩაღებულ ფანტანებს უამრავი
ხალხი მიეზიდა იქვე ბაღში სასეირნოდ.
ვიფიქრე ვაა, ეს ბარსელონაა თუ ზესტაფონითქო
მათი სიხარული და ტუსოვკა ხალის-გუნებას ვერ მიკეთებდა რადგან არ ვიცოდი სად გამეთია ის ღამე
ხოდა მეც მივადექი პოლიციის შენობას, ვთხოვე სადმე კარიდორში დავიძინებთქო.
მათ გამომართვეს პირადობის მოწმობა და ამიყვანეს უფროსთან.
ვიღაც მგზავრს უნდა დაიძინოს ჩვენს შენობაშიო

მაგრა თბილად მიმიღეს, შედეგად კი
ბედნიერად გავშალე პარალონი და სპალნიკი ამ ოთახში









ხო მართლა მინდა აღვნიშნო ის ფაქტი რომ, ჩემი მოგზაურობის
მეოთხე დღიდან იწყება საპატრულო სამსახურის მაქსიმალური ყურადრება ჩემს მიმართ.
თურმე ფორუმის თემა წაუკითხიათ და ეგრევე დამიკავშირდნენ.
მთელი დასავლეთ საქართველოს ტერიტორიის მანძილზე სულ მოდიოდნენ
საპატრულო ეკიპაჟები ჩემტან და მეკითხებოდნენ ხომ ვგრძნობდი თავს ნორმალურად.
რადგან მართლა აუტანელ სიცხეში მიწევდა ათეულობით კილომეტრის გავლა.
მათი სახელების და გვარების ჩამოთვლა არ იქნება კორექტული (ვინმე გამომრჩება)
და ისედაც სურათების გადაღებასაც ერიდებოდნენ რადგან პოლიციის შიდა განაწესი თუ რაც არის გამორიცხავს მსგავს აქტივობებს.

ნუ მე მადლობის მეტი რა მეთქმის ამ ხალხის მიმართ!!!
ძალიან თბილები და ზრდილები... კარგადაც გამოიყურებოდნენ გაპიწკინებულ ფორმებში.

მადლიერების გრძნობა ის მთავარი ღირსება მგონია ადამიანში რომელიც
არ უნდა დავკარგოთ.

გთხოვთ ამ გამოსვლით არ ჩათვალოთ რომ ამ სტრუქტურას ვაპიარებდე,

პირიქითაც ვიტყოდი, ჩემი დიდი პროტესტი მაქვს ძალიან ძალიან ბევრი რამის მიმართ რაც ხდება ჩვენს ქვეყანაში,
პირველ რიგში ადამიანის უფლებების სფეროში... არ გავაგრძელებ ბევრს. ისედაც მიხვდით ჩემი განწყობები ხაშურის ბანერიდან გამომდინარე!!!


ჰო, კიდევ მიკავშირდებოდნენ ჯანდაცვიდან! თითოჯერ დამირეკეს სპორტის და რეგიონალური განვითარების სამინისტროებიდან!
დიდი მადლობები მათ!

კერძო სამედიცინო კომპანია "მედიქლაბ ჯორჯია"-მ უშგულიდან ჩამოგიყვანთ ტრანსპორტითო, ჩემი ფეხების ამბები რომ გაიგეს
დიდი მადლობა გადავუხადე და რათქმაუნდა უარი ვუთხარი...

This post has been edited by Tobuldar on 3 Nov 2010, 15:53

Tobuldar

ლევან შენ არ იცი რამდენი ანერვიულე ის ხალხი კიდე 1 დღე რომ არ დარჩი
ან საღამოს მაინც დალოდებოდაო..
მეც რო წარმოვიდგინე შროშის შუადღის სიცხეები თან ამ ზაფხულს საერთოდ რა ხდებოდა...
ვეცადე ძაან არ ჩავღრმავებოდი..... ...

მე კიდევ ახლა მომინდა თუმცა არ მიყვარდა მანდ ბანაობა.
კარგი სურათია, საბანაო განწყობას ქმნის.

მაინც იმერული სტუმარმასპინძლობა სხვაა. )))

ძალიან საინტერესოდ ყვები თან ახლა შენი მარშრუტის ყველაზე საინტერესო ნაწილი იწყება.

This post has been edited by annak on 3 Nov 2010, 15:46

Tobuldar


ვგულშემატკივრობთ გერმანიიდან! ერთი სული მაქვს როდის დაწერ სამეგრელოზე

მეც რატომღაც სამეგრელოს ნაწილს ველოდები განსაკუთრებით
ძალიან მაინტერესებს.

... რამდენიმე თვიანი პაუზის მერე ისევ ფორუმს დამაბრუნა ამ ადამიანმა...
ბევრის წერას და შენი ხოტბის შესხმას არ დავიწყებ ისედაც იცი რასაც ვფიქრობ,,,,...
ხოდა ცოტა სწრაფად "გვამოგზაურე" რა ჩვენც...

შესანიშნავი თხრობის სტილი, შთამბეჭდავი ფერები,

ველი გაგრძელებას,




პატივისცემით,
განდი.

განდიზე უკეთესად ვერ ვიტყვი

This post has been edited by viko on 4 Nov 2010, 23:20

+1
საღოლ ძმაო შენ და შენს მოთმინებას, მე ერთხელ გადავედი ბარისახოდან შატილში ფეხით და გადმოვედი და 2 კვირა ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი თუ მქონდა.

ჯერ ქუთეისია ძმებო წინ, იმერეთის გულია აქანა და ზრდილობა და გაგება ყვავის
რაღაცა ძაან მაგრა მომენატრა(სულ მენატრება მარა ამ ჯერად რაღაც განსაკუთრებულად) საქართველო ამ თემის წაკითხვის მერე
უხ გენაცვალეთ მე თქვენ,

I-K-A
annak
M&M
mahatma-gandhi
viko
Nacisti08

გაიხარეთ
............................................

ტელეფონის მაღვიძარა დილის 5-ზე მქონდა დაყენებული,
4 საათზე გამეღვიძა, იატაკზე მაინც ვერ ისვენებ კაცი რაც არ უნდა "რბილი პარალონი" გქონდეს დაფენილი.
ბეტადინით დავიმუშავე ტერფები და ქუსლები და გავუდექი გზას...

ყოველთვის მაინტერესებდა თუ რა ხდებოდა ზესტაფონის ასეთ დახრილ ნაგებობებში
ალბათ ფეროა არა?



რადგანაც დილით უჭმელი გამოვედი სოფელ არგვეთასთან ძალიან მომშივდა
და იქვე გზის პირას მდებარე სასადილოში შევედი.

საბჭოთა ეპოქისთვის დამახასიათებელმა "სასაუზმემ" და მასში შემომავალმა დილის მზის სხივებმა
განსაკუთრებულ რომანტიკულ ხასიათზე დამაყენა





სუპხარჩო უგემრიელესი აღმოჩნდა, ლიმონათიც ძალიან ტკბილი.
დასავლეთ საქართველოში ხშირად მიწევდა ადგილობრივი წარმოების ლიმონათის დაგემოვნება. სასმელის სათაური არასდროს რომ არ მსმენია აი ისეთის
კაცმა არ იცის როგორ ან სად ამზადებენ, შეიძლება სადმე ვანაში. ტელევიზორით რომ გვიჩვენებენ ხოლმე
ან შეიძლება ვაზვიადებ... ყოველშემთხვევაში კოკაკოლაზე უკეთესი იყო დასალევად.


ეს კი თერჯოლაში მევენახეობა "ხარების" ტერიტორიები



ესეც იმერეთის დაბლობი სოფელ სიმონეთთან ახლოს



დღის განმავლობაში გზაში 2-ჯერ არასდროს მიჭამია მაგრამ
ამ დღეს თერჯოლის რაიონმა რარაცნაირად მომაშია.

ესეც ქვემო სიმენეთში



უნდა აღვნიშნო რომ თერჯოლელ ნოქრებს და სასადილო-მაღაზიების მფლობელებს ყველაზე დიდი მოგების მარჟები აქვთ დაწესებული
ვიდრე სხვა იმერული რაიონების კოლეგებს
ამას მხოლოდ ამ მოგზაურობის გამოცდილებით არ გიყვებით


* * *
სოფელ ნახშირღელესთან სამი ასე 13-15 წლის ბიჭი დამეწია, მივხვდი რომ ცნობისმოყვარეობა კლავდათ,
ძალიან უნდოდათ ჩემთან გამოლაპარაკება.
მეც გავუადვილე ამოცანა და პირველი თავად გავესაუბრე.
შევეკითხე ქუთაისამდე რამდენი კილომეტრი იყო დარჩენილი.
უცბად ისეთი მოლაპარაკე და თბილი ბავშვები შემრჩნენ ხელში რომ ძალიან ვისიამოვნე მათი საზოგადოებით.
მითხრეს მდინარე ჭიშურაზე მივდივართ საბანაოდო და მეც შემომთავაზეს იქ მათთან ერთად წასვლა.
ამ მდინარის შესახებ ქუთაისის ფორუმიდან მსმენოდა.
გზიდან სოფელ ნახშირღელეს რომ გახედავ ვერანაირად ვერ იფიქრებ ამ ერთი შეხედვით გადახრუკულ ადგილას თუ შეიძლება ისეთი
ედემი არსებობდეს როგორიც მდინარე ჭიშურა და მისი მიმდებარე ტერიტორიაა.






ეს კი ცნობისმოყვარე კეთილი ბავშვები

Tobuldar
თემა გადავიკითხე, ძალიან რთული გზა გაგივლია.
შე დალოცვილო, ჩემი ტელეფონის ნომერი ხომ მოგეცი დამიკავშირდი მეთქი?
რიკოთს იქეთ მთელი საახლობლო მყავს. ზესტაფონში კი საკუთარი სახლი.

amadeus

ხო რავიცი ძმაო,
ალბათ სიცხისგან ტვინიც გადატვირთული მქონდა

დიდი მადლობა!!!

This post has been edited by Tobuldar on 5 Nov 2010, 18:36

Tobuldar

კი, ფეროა

Tobuldar
ციცის ვანახე ეხლა ეს ვიდეოები

ტყვილა კი არ ვეძახი "ინტელიგენტ სვანსო" .ეს იყო მისი პირველი რეაქცია

ბავშვებს დავემშვიდობე და განვაგრძე გზა ქუთაისისკენ.
ნახშირღელეს შემდეგ ლამაზი ტყიანი აღმართებია ასავლელი,
ხოლო აღმართების ბოლოს გზაგასაყარი რომელიც მარცხნივ ქუთაისისკენ მიგვითითებს.
გამიხარდა ვიფიქრე ქალაქში შევდივართქო, მანქანით მგზავრობისას დროისა და მანძილის სხვა აღქმა გვაქვს.
თურმე ამის შემდეგ კაი 5 თუ 6 კილომეტრი ყოფილა მოტიტვლებულ გზაზე სასიარულო,
ისე რომ ბუჩქსაც ვერ ნახავდით ცოტა ხნით ფეხების გასანიავებლად თავი რომ შეგეფარებინათ მზისთვის.
რაღაც მანძილის გავლის შემდეგ სოკარის ბენზოგასამართ სადგურამდე მივაღწიე,
უკვე ძალიან დაღლილი ვიყავი, სახეზე ოფლი ჩამომდიოდა მომეტებულად, პერანგიც სულ სველი მქონდა,
მივედი და წყალი ვთხოვე მომუშავე პერსონალს, მათ გვერდით ჰალსტუხიანი ახალგაზრდა ბიჭიც იმყოფებოდა (სავარაუდოდ მენეჯერი)
ჩემს შეკითხვაზე ამ ბიჭმა მომიგო, წყალი ჭაშია და ამოიღეო.
ისეთი ღრმა იყო რომ ძლივს ძლივობით ამოვათრიე ნახევრად სავსე "ვედრო"
სითხეს მუქი მოყავისფრო ფერი ჰქონდა რაღაცნაირი, მაგრამ მაგას დავეძებდი? ისე მწყუროდა...
ამ ტიპებს მადლობა გადავუხადე თუ არა იმ წუთსვე დამირეკა ჩემმა მეგობარმა,
ძალიან გამიხარდა და მხიარული საუბარი გავაბი, ლაპარაკის დროს ვიდექი კარებთან რომელსაც
ან ბუღალტერია ეწერა ან ფინანსური განყოფილება, ზუსტად ვერ ვიხსენებ.
ეს მენეჯერი გამოემართა ჩემსკენ და როგორ ვთქვა "მთელი სხეულით რომ იგრძნობ რომ ვიღაცას მაგრა აღიზიანებ"
მითხრა გავცლოდი იმ ადგილს, ანუ იმ ოთახის სიახლოვეს.
არადა არანაირი აკრძალვის ნიშანი არ შემინიშნავს რომ იქ დგომა არ შეიძლება.
მთელი მოგზაურობის განმავლობაში ადამიანური სითბოს, თანაგრძნობის, შეცოდების თუ სიყვარულის მეტი არაფერი მინახია ჩვენი ხალხისგან.
ამ გამონაკლისს თუ არ ჩავთვლით.
ახლა კიდევ ერთხელ დავფიქრდი ღირდა თუ არა დასაწერად ეს ფაქტი, მაგრამ რატომაც არა.
ეს ხომ ჩემი მოგონებებია.
შემდეგ ავუყევი ქუთაისის შესასვლელისკენ მიმავალ დიდ აღმართს და როგორც იქნა ქალაქშიც შევაღწიე.
ეს დღე უნდა დასრულებულიყო ქუთაისის ე.წ "სამტრედიის ხიდთან"
თითქოს მოშუშებულმა წყლულებმა ისევ სასტიკად გამახსენეს თავი.
ამიტომ ჩემმა ნათესავებმა წყალტუბოში წამიყვანეს 2 დღით, სადაც შედარებით მოვიშუშე ფეხები.
2 დღის შემდეგ კი ისევ იმ ადგილას დამტოვეს სადაც მსვლელობა შევწყვიტე, "სამტრედიის ხიდთან"
იმავე ხიდზე სვანეთში მარშუტკით მიმავალ კარაველებს დავუნახივარ თურმე
სანამ ჩამოყალიბდებოდნენ ვიყავი თუ არა მე, ან იქნებ სხვა იყო, მძღოლს უკვე საკმაო მანძილზე ჰყავდა ისინი წაყვანილი.
ასე რომ ბუნებრივია აზრი არ ჰქონდა მანქანის შემობრუნებას!

ბუღია და ფაჩაჩო ქუთათელაძეები იმერეთივით ტკბილი და მურაბა ხალხი













სამტრედიის შესასვლელი.









ამ დღეს მარნამდე ვაპირებდი მიღწევას, რომელიც აბაშის რაიონის პირველი სოფელია, სამტრედიიდან კი 5 კილომეტრით არის დაშორებული.
სადაც უნდა გამეთია ღამე ის ოჯახი (არ ვიცნობდი მათ) თურმე სხვა სოფელში წასულა იმის იმედით რომ
საღამოს 8 საათამდე მაინც ვერ მივიდოდი, მე კი იმ დღეს (პრინციპში როგორც ყოველთვის) ჩქარი ტემპით ვიარე
და დაახლოებით 15:30 - თვის სამტრედიაში ვიყავი.
სად უნდა გამეტარებინა დარჩენილი საათები?
ჯერ ინტერნეტ კაფეში შევედი, მოგვიანებით კი მშენებარე ეკლესიაში რომელიც მე-11 საუკუნისთვის დამახასიათებელი სტილით შენდება, ქვის გადახურვით და საცრემლეებით (პირველად გავიგე მსგავსი დეტალები)
ნანახმა დიდი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.
პირდაპირ მსხდომი არქიტექტორი ნადირაძეა, მარჯვნივ კი პროექტის ერთ-ერთი სულის ჩამდგმელი კობა ძიძიგური.



მშენებლობის დაწყებიდან დიდი დროა გასული, ფინანსების სიმწირის გამო ჭიანურდება დასრულება.
თურმე თავად სამტრედიელები როგორც ამიხსნეს დეციმეტრი ჩუქურთმის დამუშავებაში 5 ლარის ნაცვლად 1 ლარს იღებენ.
თავიანთი წვლილის და ღვაწლის შეტანა სურთ ამ შესაშურ საქმეში.
რაღაცნაირი კეთილი სახეები ჰქონდათ ყველას.

ეს ქალბატონი სატრაპეზოში ფუსფუსებდა, მეორე კი ქვის ოსტატია.








ცხოვრება რა არის ისე ვერასდროს ვერ ვიფიქრებდი თუ ოდესმე ხაშური და სამტრედია უტკბილეს მოგონებებს დამიტოვებდა.
ეს 2 სარკინიგზო ქალაქი
ფეხით მოგზაურობას რამდენი პლიუსი ჰქონია.

და აი როგორც იქნა მივედი არც იმერულ და არც მეგრულ სოფელ მარანში
აქ ეზო-კარი ტიპიური მარგალური აქვთ მაგრამ ლაპარაკით ვერ ლაპარაკობენ მეგრულად
მხოლოდ ესმით...





ეს კი ჩემი მასპინძელი ჯანჯალიების ოჯახი, პატივისცემა ჰაი კლასს!



იმ საღამოს 90-იან წლებში განვითარებულ მოვლენებზე იყო საუბარი.
ზვიადი, ჯაბა, მხედრიონი, ქობალია და ა.შ

მე მსმენელის როლში

მეორე დილას ხობის რაიონის სოფელ ხეთაში ვაპირებდი წასვლას...

This post has been edited by მადეირა on 25 Nov 2010, 02:15

კეთილი შურით ვკითხულობ და ვუცქერი ამ ყველაფერს...რუსეთიდან....გილოცავ შენი დასახული მიზნის მიღწევას ლევან!!!! თუნდაც ის რად ღირს, რომ ამდენი ადამიანი გაერთიანდა შენს ირგვლივ და წმინდა პატრიოტული გრძნობა ამოძრავებდა თითოეულს...
ერთ საიდუმლოს გაგიმხელ; ჩემი ჯერ-ჯერობით აუხდენელი ოცნება კი ასეთია:
თუ კი ოდესმე მაგის ბედნიერება მაღირსა ღმერთმა და აფხაზეთი დავიბრუნეთ, პირობას ვდებ, რომ თბილისიდან ფსოუმდე ფეხით გავივლი (ზოგან ალბათ გავირბენ კიდევაც უზომო სიხარულით) გამთლიანებული საქართველოს მთელ ამ ტერიტორიას..
ღმერთი ფარავდეს სრულიად საქართველოს!