ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები..., ყველა ენაზე დაწერილი (მეორე ნაწილი)

წვიმა და ქარი ერთხელ ღამით, შემოდგომისას
მძვინვარ ქარიშხლად გადაიქცა და იწყო ქროლა,
დაიგუგუნა შუაღამის შავმა გრიგალმა,
მიაწყდა ხეებს, ააკვნესა და აათრთოლა.
კარი, ფანჯრები, სარკეები მთლად აძაგძაგდნენ,
სანთელთა შუქმა ქარიშხალთან დაიწყო შებმა,
მიირხ-მოირხა მოელვარე დიდი კანდელი
და რეკვა იწყო მისმა მწვანე მინის მძივებმა.
მე ვკანკალებდი. უცნაურ ძალს ტყვედ ჰყავდა მაშინ
ქარის აკორდად გარდაქმნილი ჩემი არსება.
როგორ მწყუროდა ქარიშხალთან ერთად გაფრენა,
ბრძოლა, სიცოცხლე, სიყვარული, სიამე, შვება!
* * *
-------------------------------------
შენს ცისფერ თვალებს როცა შევხედავ,
უსაზღვრო სევდას მე ვამჩნევ მათში...
და ფიქრი ფიქრზე თითქო სცურავენ
უსიტყვო ტბაში, უხმო კამათში.
და ხშირად მინდა გკითხო, თუ რისთვის
ასე სასტიკად გექცევა ბედი,
რისთვის წაგართვა სპეტაკი რწმენა,
რისთვის მოგიკლა ნორჩი იმედი.
მაგრამ, როდესაც წარმომიდგება,
რომ კაეშნისთვის სიტყვა არ არის,
მე მხოლოდ გიცქერ, გიცქერ და ვწუხვარ
ჩუმად მიმონებს დარდი სამარის.
ასე ორ გულში ერთი ნაღველი
გაუნელებლად იწვის და იწვის,
ასე იტანჯვის ორი არსება
და ვერრა უთქვამთ ერთმანეთისთვის.
------------------------------
ღამემ მოვერცხლილ ძაფების გროვა
გადააქსოვა სარკის მწვანე ბროლს,
სარკეს ანათრთოლს დაუახლოვა
და დაათოვა სურათებს, საწოლს.
მე დამავიწყდა ძველი წვალება
და ვალალება გრძნობათ დამხობის,
და მახსოვს მხოლოდ ცისფერთვალება
იდუმალება შორეულ ტრფობის.
მომიახლოვდი, ვით მთვარის შუქი,
მითხარ, მაჩუქე ოცნებათ კრება.
უჩინრად ჩნდება ვნებათ ქარბუქი...
ეს მართლა ხდება თუ მესიზმრება?
---------------------------------------
ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი,
მას მიჰყვებოდა წვიმა და ქარი;
მისთვის იმ წამში არ იყო ღმერთი,
მისთვის არ იყო ქრისტე და ჯვარი.

იგრძნო, რომ მაინც საოცრად ცხელა,
გადიძრო ქუდი. მხურვალე შუბლი.
წვიმის წვეთები მარცვლების ხელა,
სიამოვნება ამ გრილი ღრუბლით.

თითქმის არ გრძნობდა სახლებს და კედლებს,
ძილით დაბურულს არ გრძნობდა მხარეს.
ეტლები ცვლიდნენ მიმავალ ეტლებს,
როგორც სიზმარში მხარე ცვლის მხარეს.

როგორ, საიდან... არ იცის თვითონ.
ის უცნობ ხიდზე დგას. სხვაა ხიდი.
მძიმეა ტვირთი? მაშ სხვებმა ზიდონ,
ის ეხლა გახდა წყნარი და მშვიდი.
-----------------------------------
ოჰ, რა ტკბილად ეძინება ღამეს მდუმარს და ფერმიხდილს!
მარტონი ვართ, ჩემო კარგო, ყური უგდე ჩემს სუნთქვას რთხილს...
ველთა შორის გამოისმა ხმაურობა მშვიდი, წყნარი,
და ყვავილებს ზედ დააკვდა მონავარდე ცელქი ქარი...
ჩუმად გეტყვი, მარტონი ვართ, მივლის ფიქრი ამაზრზენი,
მთელი გულით მე შენი ვარ... სამუდამოდ შენი, შენი...
შემიძლია დაგივიწყო? - მიპასუხე, ამიხსენი,
მთელი სულით მე შენი ვარ... სამუდამოდ შენი, შენი!
----------------------------------
ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება,
სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება.

მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს,
სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი,
ისე არის სავსე გრძნობით, ვით რითმებით ეს წერილი.

საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული,
ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული.

დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ,
არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ.

რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული,
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული.

ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი,
საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ქალის ხვევნა და ალერსი;

ვერც ძილის დროს ნელი ოხვრა, და ვერც თასი ღვინით სავსე,
ვერ წამართმევს მას, რაც გულის ბნელ სიღრმეში მოვათავსე.

მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ,
იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ.

იცის - როგორ დავრჩი ობლად, როგორ ვევნე და ვეწამე,
ჩვენ ორნი ვართ ქვეყანაზე: მე და ღამე, მე და ღამე!


This post has been edited by Vlad-Cepesh on 18 Aug 2006, 22:26

მიმაგრებული სურათი

არჩილ სულაკაური
* * *
მზეს მივუშვირო დაღლილი სახე,
მინდორში ვეგდო,
თვალებს ვლულავდე...
მეც ბავშვობიდან მოვდივარ აქეთ, -
რა მანძილია სიხარულამდე?

ჯერ კიდევ ვივლი,
ჯერ კიდევ დრო მაქვს,
თუმცა მთავარი გზა გამივლია.
მე ნაბიჯ-ნაბიჯ სიფრთხილით ვზომავ, -
სიხარულამდე რა მანძილია?

აზრი - აზრადვე...
გული - გულადვე...
ღამე - ღამედვე...
დილა - დილადვე...
რა მანძილია სიხარულამდე?
ალბათ იმდენი,
რაც სიკვდილამდე.

მადლი შენს გამჩენს. ლამაზო, ქალო შავთვალებიანო,
დღისით მზევ, ღამე მთოვარევ, წყნარო და ამოდ ხმიანო!
შენის ლოდინით ვსულდგმულვარ, თაყვანსვსცემ შენსა სახელსა;
დედის ერთა ვარ, ნუ მამკლავ, ნუ დამანანებ სოფელსა!

ღარიბი ვინმე მოვსულვარ, სოფლისა მუშა საწყალი,
ამხანაგად მყავს ნაბადი, ძმობილად — ბასრი ხანჯალი,
მე სხვა სიმდიდრე რად მინდა? მე შენი გულიც მეყოფის,
მის ფასი კიდე საუნჯე ცას ქვეშეთ განა იმყოფის?

სიტყვები არ მყოფნის ....................................

This post has been edited by Limon on 19 Aug 2006, 14:32

სევდა მომგვარა მშობელმა მხარემ,
გაშლილ მინდვრებზე მიხმობს ფიქრები,
გავიპარები შინიდან ბარემ,
მაწანწალა და ქურდი ვიქნები.

დღე გამაცილებს წიწიბურები,
ღამეს შევხვდები ბედისამარა,
სადმე მიწურში ნაბახუსევი
დანას ალესავს ჩემთვის ავარა.

მეწამული მზით დაიფერება
ჩემი ბოლო გზა, ყრუ და ყვითელი,
ჭიშკართან აღარ მომეფერება
ობოლი გოგო თბილი თითებით.

კვლავ მამისეულ კერას ვეწვევი
და დავემხობი ნაცნობ მდელოზე,
მწუხრზე დარდით რომ დავილეწები,
თავს ჩამოვიხრჩობ ჩემს სახელოზე.

ძაღლის ყეფაში მიგლოვს უბანი,
გადაევლება ქარი მაყვლიანს,
ბერიკაცები ტანგაუბანელს
პეშვობით მიწას გადამაყრიან.

ისევ გასცურავს მთოვარე ცაზე
და გაზაფხული მოვა კვირტებად,
რუსი ღობესთან გარმონის ხმაზე
ხან იცეკვებს და ხან ატირდება
(სერგეი ესენინი)
* * *
ზოგიერთების სიყვარული მძიმე ჯვარია,
შენს ურიოშო მშვენებას კი არ უდევს ზღვარი.
მისი გაგება შესაძლებელს გადამცდარია,
რადგანაც არის ყოფნის არსის ამოხსნის დარი.

გაზაფხულობით შრიალს იწყებს სიზმრების ტევრი
და ჩქეფს ჭეშმარიტ სიახლეთა წყარო ანკარა.
შენა ხარ ამგვარ საფუძველთა ოჯახის წევრი,
ბუნებით წმინდა, ჰაერივით ხარ უანგარო.

არ არის ძნელი, აგეხილოს თვალი და მყისვე
გულიდან უცებ წამობერტყო სიტყვის ნაგავი.
და ამიერით ქვეყნად უკვე იცხოვრო ისე,
რომ დარჩე წმინდად, დაუნაგავ-დაუჟანგავი.
(პასტერნაკი)
----------------------------------------
ყოველ ცისმარე ბაღში მივიწევ,
თან მახლავს, მიწყივ, დარდის ამალა,
თმენა, იმედი გვერდით მივიწყვე,
წუთისოფელი დგას ყირამალა,
ჩემგან სიკეთე ყველა _ დამალა.
მე სულსწრაფობის კურცხალი დამდის.
მენიაზება იმედი-ფიქრი,
საწუთრო გიჟი ცხენივით მიქრის,
სიცოცხლე რჩება გადაღმა ფარდის.
მიწაში ახალჩასული ვარდის
მიწიდან ახალამოსულ ვარდმა
სანუგეშო რამ მაუწყოს, იქნებ,
ვუხმობ და ველი იმედის ფიქრებს.
(აბდ-ორ-რაჰმან ჯამი)


მო შენც, მუტრიბო, დააკვნესე ეგ შენი სტვირი
და გამახსენე ხმა იმისი, ვისთვისაც ვტირი,
რომ ამ თიხის და წყლის ჭურჭელში
არ დავზიანდე,
იავარქმნილი ახლად ვიშვე, გამოვმზიანდე.
(აბდ-ორ-რაჰმან ჯამი)
-------------------------

გამიპო გული ერთმა პირმთვარემ, მშვენიერ-ტურფამ
და თან რა ტურფამ? ტურფა-ლამაზმა, ლამაზთა ურვამ.
მე რომ მოვკვდები, ნაძერწო სურავ, ნუ დაღვრი ცრემლებს
და თან რა ცრემლებს? ღვინის წვეთებს მეწამულს მუდამ.
დამისხა თავს რეტი, შენთან ერთად, დაცლილმა თასმა
და თან რა თასმა? თასმა ბანგისამ, ბანგითა ბურვამ.
შენს სიტყვას, მშვენო, მისრეთშიაც ვერ დასდეს ფასი,
თუმცა რა ფასი? შაქრისა მსგავსი, ვერ წონოს ხურდამ.
უცეცხლ-უალოდ ვერღა დაგვათროს ჩვენ ნეტარებამ,
რა ნეტარებამ? გულისა დაგვამ, წვა-დაგვით თუთქვამ.
ოდით იხატა ფიალის ფსკერზე ხატ-სახე მისი,
და თან რა სახე? სახე-რაობა, რაობის სუნთქვა.
ეს ჰასნოღლი თვის პატრონს უხმოდ შეგყურებს მონად
და თან რა მონად? ყურმოჭრილ ყმად და ტყვესავით უთქვად.
(იზედ-დინ ჰასანოღლი)

This post has been edited by Vlad-Cepesh on 19 Aug 2006, 16:59

პატარა გოგოს მოჰყავდა ჩვილი
გულზე სათუთად ატატებული,
პატარა დედის პატარა შვილი
ბედის ვარსკვლავზე დაბადებული —
ჰგავდა ოცნებას — უკვე ახდენილს,
მასში განგების ხელი ერია,
ნაზი ფერია ანგელოზითურთ
ისე საოცრად მშვენიერია...
დიდება, ღმერთო! მადლის მომფენი
წყალობა რომ არ დააგვიანე
და მარადიულ სიცოცხლის კვირტი
ერთ არსებაში გაამთლიანე...
პატარა გოგოს სამყაროსხელა
ღიმილი ჰქონდა — სანდო და თბილი
და ახდენილი ოცნებასავით
ხელში ეჭირა პატარა შვილი!..

-------------------------
ჩემო თავო, ბედი არ გიწერია!
ჩემო ჩანგო, ეშხით არ გიჟღერია!
ჩემო გულო, ტკბილად არ გიძგერია,
რადგანც სატრფო, ვხედავ,ჩემი მტერია!..
მით ჯოჯოხეთს მარად გულით ვატარებ!
თუ მარტო ვარ, თავს მომაკვდავს ვადარებ,
თუ ხალხში ვარ, ძალით ღრუბელს ვადარებ
და მოწყენით ჩემზედ მტერს არ ვახარებ,
რომ არა სთქვან ჩემზედ: “რა ოხერია!”
ჩემო თავო, ბედი არ გიწერია!
ჩემო ჩანგო, ეშხით არ გიჟღერია!
ჩემო გულო, ტკბილად არ გიძგერია,
რადგანც სატრფო, ვხედავ, ჩემი მტერია!..
აღარა აქვს ბოლო ამ ჩემს სატანჯველს,
არვინ მაძლევს სანუგეშოდ ძმურად ხელს;
ჩემს შარბათში ნაღველს ვჭვრეტ და ვარდში გველს,
მისთვის ვწყევლი და ვემდური ამ სოფელს,
რომლისგანაც მე გზები ამერია!..
ჩემო თავო, ბედი არ გიწერია!
ჩემო ჩანგო, ეშხით არ გიჟღერია!
ჩემო გულო, ტკბილად არ გიძგერია,
რადგანც სატრფო, ვხედავ, ჩემი მტერია!
რაღას ველი, დრო არს განქრეს იმედი;
გინდ მეწვიოს, ვერას მარგებს აწ ბედი!
დამწვარი ვარ ისე, როგორც აბედი!
ახა, ღმერთო, რა უდროოდ დავბერდი:
საფლავისკენ ფეხი გამიშვერია!…
ჩემო თავო, ბედი არ გიწერია!
ჩემო ჩანგო, ეშხით არ გიჟღერია!
ჩემო გულო, ტკბილად არ გიძგერია,
რადგანც სატრფო, ვხედავ, ჩემი მტერია!
დავუძლურდი, განქრა გიჟი ოცნება…
ნაღვლიანად ჩემს თავზედ მეცინება
და ღმერთს ვვედრებ: “ღმერთო, მომეცი ნება,
რომ მეღირსოს საფლავში დაძინება!..
სჯობს, სულ გაქრეს კაცი, რადგანც მტვერია!”
ჩემო თავო, ბედი არ გიწერია!
ჩემო ჩანგო, ეშხით არ გიჟღერია!
ჩემო გულო, ტკბილად არ გიძგერია,
რადგანც სატრფო, ვხედავ, ჩემი მტერია!
--------------------------ათი წელი,

მწარედ მწველი,
გულს მიდაგავს ტრფიალება!
და უბრალოდ
სავალალოდ
ჩემს გულშივე იმალება!

მიძგერს გული
აგზნებული,
მაგრამ გონი მიბამს ენას.
მისი სხივით
სანთელივით
ვდნები და თანც ვმადლობ ზენას!..

თუ ისიც მცნობს
და ისიც გრძნობს,
ჩემებრ იწვის უხმოდ ერთი...
მაშ, ოხ, ღმერთო,
რად წაგვერთო
ჩვენ კავშირი შემაერთი?!

ვიცი, გზნობის,
ნამდვილ გრძნობის
ნიშანია მდუმარება,
ცხადად ტკბილი
რამ ღიმილი,
ჩუმად ცრემლი, მდუღარება.

მაგრამ მაინც,
მეტრფის მე ვინც,
მსურს, რომ ერთხელ გამაგონოს:
“შენ ჩემი ხარ!
გულს მიზიხარ!”
მითხრას ეშხით... დამაღონოს!

ორთავ ვიცით,
ფიცით მტკიცით
გრძნობა ჩვენი შეგვიტყვია!
თუმც-კი ვხედავთ,
თქმას ვერ ვბედავთ,
გულზე გვაწევს, როგორც ტყვია!

ათი წელი,
მეტად მწველი,
გულში გვაქვს ეს ნეტარება!
ვუგდებთ რა ყურს,
ორივეს გვსურს
და ვერ გვითქვამს აღსარება!
-----------------------------
რომ იცოდე ჩემი გულის დარდები,
გეფიცები, ტურფავ, შეგიყვარდები!
ცაზედ მზეა, ქვეყანაზედ შენა ხარ!
შეცდომით ძირს ჩამოსული ზენა ხარ!
შაქრის გულო, ბულბულისა ენა ხარ!
სიხარულო, ჩემის ცრემლის დენა ხარ!
ეკლით ნუ მჩხვლეტ... დამიბრუნე ვარდები!
რომ იცოდე ჩემი გულის დარდები!
გეფიცები, ისევ შეგიყვარდები!
სიყვარული ისა სჯობს, რაც ძველია:
საუკუნო მეგობრობის მცველია!
ახალი კი დროებითად მწველია
და ყმაწვილთა მხოლოდ სანატრელია.
შენ ერიდე!.. მოიფარე ფარდები!
რომ იცოდე ჩემი გულის დარდები,
გეფიცები, ქალო, შეგიყვარდები!
ჩემსავით რომ შეგიყვაროს, ვინ არი?
ვინ გაღმერთოს ციურად მომცინარი,
თუ არ მევე?.. გინდა ვიყო მძინარი,
შენი სახე მაინც ჩემ თვალთ წინ არი;
თუ გამიქრა, კლდეზედ გადავვარდები!
რომ იცოდე ჩემი გულის დარდები,
გეფიცები, ისევ შეგიყვარდები!
აწ რაღა ვარ, შენგან ტრფობას ჩვეული?
ვეხეტები გზა-და-კვალდაბნეული!
ლხინს ვშორდები, ჭირისაგან წვეული!
გაყრის წამი ჩვენი იყოს წყეული!..
სჯობს, შევრიგდეთ!.. ფეხ-ქვეშ დაგივარდები!
რომ იცოდე ჩემი გულის დარდები,
გეფიცები, ისევ შეგიყვარდები!
--------------------------------
ნახევარი ცხოვრების გზა გავლიე,
სიტკბოზედა მწარე მეტი დავლიე.
არ მშორდება მწუხარება და ჭირი,
მაგრამ მაინც სულ ვიცინი, არ ვტირი.
რას მიქვიან პირადი მწუხარება?
- მოკვდეს კაცი, თუ პირუტყვს ედარება!
ვიღას ახსოვს თავისი სატკივარი,
თუ სატრფოც ჰყავს იმ დროს მას ცოცხალ-მკვდარი?
მაგრამ იცით, ჩემი სატრფო ვინ არი?
- ძველი ტურფა, დღეს მკვდარივით მძინარი!
ფეხშიშველა, თავზე ლეჩაქმოხდილი,
უგრძნობლად ჰხდის საწყალს საღათას ძილი!
თავს ვადგივარ მისი ჭირისუფალი;
თუმცა გულს მწვავს მწუხარების მე ალი,
მაგრამ მაინც ვიცინი სხვანაირად,
და მჭვრეტელთაც ესა აქვთ გასაკვირად:
“ჭირისუფალს მხოლოდ ცრემლი შვენისო!
ეს იცინის!.. როგორ არა რცხვენისო?!”
რა იციან, რომ ეს გული მკვდარია!...
რომ სიცილი ბევრჯელ ცრემლზე მწარია!...
-----------------------------------------------
საიდუმლო ბარათო!
გითხრეს: “ექმენ მარადო
სიხარულის მიმნიჭედ
და სევდისა ფარადო”.

მისთვის გიდებ უბეში,
გალბობ ცრემლის გუბეში,
ამისრულო, რაც გითხრეს,
თუ ხარ ჩემი ნუგეში!

ვერა მხედავ მდუმარეს,
ცრემლებს რომ ვღვრი მდუღარეს?
რად არ მეტყვი მის ამბავს,
ნუგეშს არ მცემ მწუხარეს?

როცა მისი მარჯვენა
გრძნობით გხატავდა შენა,
თვალთ ცრემლი ვერ შენიშნე,
ვერც სახეზედ მოწყენა?

როცა ამ სიტყვებს სწერდა,
გული ხშირად უძგერდა?
და თან ტკბილის გრძნობითა
სიყვარულსა დაგმღერდა?

ან როს ფარულად მანა
შენ ჩემთან გამოგგზავნა,
ანგელოსი სუფევდა
მის გულში, თუ სატანა?

არა! ამ გრძნობას განა
მიჰბედავდა სატანა?!
მაშინ უკუღმა ბრუნვას
იწყებდა თვით ქვეყანა!

საიდუმლო ბარათო,
მექმენ… მექმენ მარადო
სიხარულის მომნიჭედ
და სევდისა ფარადო!


This post has been edited by Vlad-Cepesh on 21 Aug 2006, 18:22

მიმაგრებული სურათი

არ ჯობია თქვენი შემოქმედება დაწეროთ???
თორე მაგ ლექსების წაკითხვა რომმ მინდოდეს ამ მონიტორისგან კი არ მივიღებდი გამოსხივებას...

doxaburi

და იმის კითხვას თუ რავა ახევენ ერთმანეთს თავზე აპკებს ამეების კითხვა არ ჯობია?

მაგისთვის დაბლა არის თემა
საკუთარი პოეზიისთვის

ვერ გავიგე ეს, დამიკონკტერე...

doxaburi

ცოტახანი თვალი ადევნე ქალი და მამაკაცში თემებს და ისედაც ყელში ამოგივა დაკონკრეტების გარეშე
მარტო აპკებზე და ქალიშვილობაზეა აქ ლაპარაკი სხვა კი არაფერზე














ნუ იფიცებ,
ნუ ამაყობ,
მე შენს თვალებს დაღლას ვატყობ.
და შენს ბაგეს,
გაუშლელი ვარდისფერი კვლავ რომ ადევს,
ღიმილს ვამჩნევ ნაძალადევს.
ნათლად ვხედავ,
შენს თვალებში უტყვი სევდა ახავერდდა,
ნუღარ მალავ,
აღარა გაქვს მოლოდინის ძველი ძალა
და ჩამქრალა
საბოლოოდ ის იმედი,
დღეს რომ ენთო კიდევ მკრთალად.
ნუ იცინი,
ნუ იკავებ მომდგარ ცრემლებს,
ნუღარ ცდილობ ჩემს დანდობას,
ნუ უარყოფ განშორების წინათგრძნობას.
ნუ იფიცებ, გამძლეობით ნუ ამაყობ,
მე შენს ბაგეს,
ჯერ კიდევ რომ ჩემი კოცნის ფერი ადევს,
ღიმილს ვამჩნევ ნაძალადევს.
------------------------------
ვიცი, მე ვიცი,
რომ ტვირთად გაწევს
მოუსვენრობა გარდასულ დღეთა;
ღვინით, უძილო ღამეებით გულგატეხილი
მოვედი შენთან
და შიშნაკრავი პატარა გული
მაინც ქალური სითბოთი შემხვდა.
ვიცი, მე ვიცი,
იმ უძილო ღამეებს გაჰყვა
სიჭაბუკე და სიწმინდე სულის
და ვდგავარ შენი ცხოვრების გზაზე
ისე, ვით მგზავრი გვიან მოსული.
ვიცი, მე ვიცი, ბევრჯერ ვინანებ,
რომ შენთან მოსვლა დავიგვიანე;
უაზროდ დავწვი სიცოცხლის დღენი,
აქვე იყავი _ სადღაც სულ ახლოს
და თავის დროზე
სიახლოვეც კი ვერ ვიგრძენ შენი.
ვიცი, მე ვიცი,
რომ ჩვენ შორის ცივად ჩამდგარან
წლები დამწვარი ღვინით და ვნებით
და მე სულმოკლემ, ლამის არის ვწყევლო ყოველი,
ის, რაც მიყვარდა თავდავიწყებით.
-------------------------ფერწასულ ხატად მეჩვენები,
გაბზარულ კერპად,
რომ დარჩა კენტად
მლოცველის და მრევლის გარეშე...
ვინ გაგიბედა?
ვინ გაგიმეტა?
ვინ მოვა ნეტავ
ჩემ მაგიერ მლოცველად შენდა?
გაბზარულ კერპად მეჩვენები,
უთვალავ კოცნით გაცრეცილ ხატად,
მაგ კოცნის კვალი დღემდე არ ჩანდა,
ან ვერ გამჩნევდი,
მე შენი მწამდა.
რას შეგამჩნევდი
სიწმინდის გარდა?
ჩემს გულს მოვიტან
სამსხვერპლოზე წარბშეუხრელად,
და ზედ იარონ, დაე, გათელონ,
ოღონდ მითხარი,
გაბზარულო, შენ, ჩემო კერპო,
როგორ გიშველო, ვით გაგამთელო?

This post has been edited by Vlad-Cepesh on 21 Aug 2006, 19:50

საააააააააააააააააააააააააააღოოოოოოოოოოლ, ვლად ბედნიერია ის ქალი ვისაც ეს მიუძღვენი

მე მინდა, რომ ჩემმა გრძნობამ იპოვოს შენი გულის კარის გასაღები, გააღოს, შევიდეს, ჩაკეტოს და დაკარგოს იქ, სადაც ვერავინ ვერასოდეს იპოვის

doxaburi

........

ბედნიერებას ვეძიე,
გზად ნარ-ეკალი ვმწვადეო,
ვდიე და ვერ დავეწიე
დავჯექ და მოვუცადეო...
მოვიდა, თავზე დამადგა
ვაჟკაცს ცდა შვენის,
---სცადეო!
მხარზედაც ხელი დამარტყა,
---სიპ ქვაზე ზიხარ, ადეო!

(მურმან ლებანიძე)



----ყველას გეპოვოთ თქვენი წილი ბედნიერება!

გაიხარე ჩემო კარგო
აუ ვლადმა დაიწყო მარა რა დაიწყო