ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები...VIII

Tuki migatova siyvarulma
Tuki mogoneba aRar dagrCa
gulSi kaeSani elvarebis
maSin aRarafrad aRar varga.
Tuki ocnebebi daileca
anda guli aRar gemoneba
maSin momavalSi iqneb kidev
sxvisi mainc SesZlo Seyvareba
guls nu gauwyrebi imisaTvis
sxvisTvis cremli Tu ar gemeteba
iqneb siyvaruli aseTia
mxolod ertxel mova gefereba.
Cvenma winaprebmac ase gviTxra
erTxel modis mxolod wminda grZnoba,
erTxel vibadebiT am qveynad da
erTxel ar gvRalatobs winaTgrZnoba.
maSin sjobdes iqneb davujeroT
sakuTari gulis aRelvebas
da Tu siyvaruli aseTia
sicocxleSi erTxel amRerdeba...

მე შენი დუმილიც მეყოფა ტკივილად
და გულში ყვავილებს რომ გამოვაზამთრებ,
გაზაფხულს მოგიტან ფერადი ფუნჯებით,
აპრილით შევღებავ პირქუშ შუშაბანდებს.

მე შენი სირუხეც მეყოფა სიკვდილად ,
როგორც ჩემს საფლავზე თეთრი მიხაკები,
თავი გაიგიჟა დილამ ფერმიხდილმა
და ამ სითეთრეში მასთან ვიკარგები.

მე ერთი სხივიც კი მეყოფა გათბობად,
მთვარეც, ჩემს სარკმელზე ლექსი რომ დატოვა,
ღამე - მისტიური განცდით რომ მათოვდა
წვიმაც - ეს ქაღალდი შენთვის რომ დატბორა.

მე შენი სილურჯეც მეყოფა ღიმილად
და შენში ამ სევდას რომ გავინაპირებ,
საკინძეს აპრილის სუნთქვით ჩაგიღილავ
და ხარკად მოგართმევ ჩემს გულს დანაპირებს...

“პატარა იყავ და ამიტომაც, თუ ვერ გამჩენვდი _ მეპატიება.
რას ვიფიქრებდი არ დამინდობდა შენი ბავშური შურისძიება.
და როცა ეშხი შეგმატეს წლებმა, როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს,
შენ დაგინახა სუყველამ ერთად: თვალებმა, გულმა და სიჭაბუკემ.
და შეიცვალა ჩვენი როლები: შენ გამირბოდი... მე გდევდი ბოლოს,
შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ.
ერთხელ კი გზაზე აღარ გაგიშვი, ლამაზ თვალებში ჩაგხედე დარდით, _
ამხელა ბიჭი, მე შენს თვალებში, რა პატარა და უმწეო ვჩანდი!
მას შემდეგ მუდამ გხვდებოდი მცინარს, თითქოს მიმზერდი კიდეც ზემოდან.
გავიწყდებოდა სალამი ხშირად და ძველებურად აღარ გრცხვენოდა.
ბოლოს გავიგე, როგორ დაგკარგე, დაგკარგე... დამრჩი ნატვრა მარადი.
თვალებში როცა ჩაგხედე, კარგო, შენს თვალში მაშინ დავპატარავდი.”



This post has been edited by freeandhappy on 14 Sep 2008, 18:40

შენი თვალები სიგიჟეა - უნდა დამათროს,
ცოტაც მაკლია და ცოფივით გადამედები...
როგორც მყინვარებს მოედება ცეცხლი არასდროს
შენც ფიროსმანის ვარდებივით არ დაბერდები.

და ლამის არის მიმიყვანოს თვითმკვლელობამდე,
შენმა თვალებმა მერამდენედ უნდა დამლახვროს?!
ბევრს როდი ვითხოვ? მხოლოდ ერთი ღამე მომანდე
მინდა ლექსები წაგიკითხო ბუხართან ახლოს.

ოღონდ იცოდე! სიგიჟეა ეს ყველაფერი,
როგორც სიცოცხლე და ლექსები ჩემი საერთოდ.
მე თანახმა ვარ, სანთელივით ჩუმად ვიწოდე,
რომ ჩვენი ბედი გამოვადნო და შევაერთო.

როგორც მყინვარებს მოედება ხავსი არასდროს
შენც ფიროსმანის ვარდებივით არ დაბერდები...

ხუმრობით შენ მითხარ მიყვარხარო
ხუმრობით ლამაზ თვალს მიკრავდი
ხუმრობით დამდევდი და დიდხანს
ხუმრობით მეც შენთან ვიყავი
ხუმრობით ცრემლებსაც ვღაფავდი
ხუმრობით დამიგე ანკესი
ხუმრობით ბადეშიც გამაბი
ხუმრობით ჩამიკარ გულშია
მოგბეზრდი და როცა დამტოვე
ავტირდი ხუმრობის გარეშე

საშველად ოაზისს დავეძებ თვალებით,
შიშველი ვიმუხლებ ქვიშების მინდორთან,
რატომ არ ჩააცვით სამყაროს შავები,
როცა მზის გარეშე ცხოვრება მინდოდა...

მერე, რა ვუყოთ, რომ გვერდით არ მყავხარ,ხელს ვერ შეგახებ და ვერ მოგეფერები,მაგრამ,ახლაც ამ წუთშიც შენს მეტი მაინც არავინაა, რომ მომისმინოს და დამარიგოს.მე მინდა მხოლოდ ჩემი აწეწილი სული დაგანახო.....და გითხრა, რომ მიყვარხარ....

* * *
გადამავიწყე...
რამე იღონე...
დაბმული მგელი სანამ აიწყვეტს.
საცა გსურს წადი, გამშორდი...
ოღონდ...
მე შენი თავი გადამავიწყე...

შენი გრიგალი კვლავ მაბარბაცებს,
კლდეებში მიმსხვრევს ნეკნებს, ლავიწებს...
ღმერთმა გიშველოს, წადი, ოღონდაც
ეგ სიყვარული გადამავიწყე...

არ ვიცი, მერე დაცლილი გულით
თუღა გაცურავს ჩემი ნავი წყლებს...
და მაინც წადი... წადი... ოღონდაც
მე შენი თავი გადამავიწყე.


***



დიდიდ ხანია გელოდები...თვალები ამომიღამდა,დავიღალე ამდენი ლოდინით,აღარც მჯერა რომ მოხვალ..,მოთმინების ფიალასაც ჰქონია საზღვარი...დავიღალე... ძალიან დავირალე,მომბეზრდა ყველაფერი...ხანდახან მგონია რომ აღარ მოხვალ,მაგრამ გონს მოსული მწარე სინამდვილით ვხვდები,რომ ეს მხოლოდ ილუზიაა...მე კი გული მტკივა.ალბათ აღარასოდეს მოხვალ.როგორ ვიცხოვრო?ყველაპერს აზრი ეკარგება.ყველაპერი უფერულდება,მრ კი...მე მაინც გელოდები,იქნებ მეც მეღირსოს სიყვარულის დღესასწაული
* * *
შენ არ ხარ ჩემი ცრემლების ღირსი, შენ არ ხარ ჩემი სიყვარულის ღირსი, მე მთელი სამყარო მოგიძღვენი, გული გაჩუქე, მაგრამ შენ ყველაფერი დაივიწყე და ფეხით გათელე ჩემი გრძნობები... მე ამას არასოდეს არ გაპატიებ!!! მეც ამოგშლი გონებიდან, მეხსიერებიდან, გულიდანაც კი, სადაც ახლა მხოლოდ ტკივილის სახით ცხოვრობ.
შენ უჩემოდ ბედნიერი ვერ იქნები, მე ეს ვიცი და დაშორებისას შენც აღიარე ეს! შენ თავად მითხარი, რომ სანამ ცოცხალი ხარ "შენს დათუჩას" ვერ დაივიწყებ და რომ უჩემოდ უბედური იქნები!.. შენ ეს მითხარი და ეს ასეც იქნება! მაგრამ დამთავრდა, ნუღარ ელოდები ჩემგან პატიებას, ნუღარ ელოდები რომ როდისმე მიგიღებ...
გამოჩნდება ალბათ ჩემს ცხოვრებაში ადამიანი, რომელიც მიხვდება ვინ ვარ და დამაფასებს, რომელიც გულწრფელად შემიყვარებს (თუმცა ვიცი რომ შენ დღემდე გიყვარვარ, მაგრამ ამით არაფერი არ იცვლება!), რომელიც ჩემით იარსებებს და გულს მომიძღვნის, მეც მას შევიყვარებ, ვიცი, მე ვიღაც როდისმე გამაბედნიერებს...
შენ კი იცოდე რომ ერთ ლამაზ დღეს მოხვალ ჩემთან და კვლავ მეტყვი რომ 'სიგიჟემდე მოგენატრე", მაგრამ უკვე ძალიან გვიან იქნება! მ შ ვ ი დ ო ბ ი თ!!!
* * *
ზოგჯერ მინდება,გავამხილო მეც ჩუმი დარდი,
ხანდახან მინდა,მხოლოდ ის ვთქვა,რაც მიხარია...
ცად აგამაღლებ,თითქოს ახლა,დღეს შემიყვარდი,
მაგრამ მიყვარხარ,მენატრები დიდი ხანია...

სასმისს გამოვცლი შენი წასვლის აღსანიშნავად,
ვიტყვი,რომ მძულს ის,რაც კი შენთვის ამიტანია...
მაგრამ სიტყვებით თუ ვიცრუებ,რა შეიცვლება?
ვერ შეგიძულებ,ამას მივხვდი დიდი ხანია...

ვიცი,ერთხელაც დაბრუნდები,სიყვარულს მომთხოვ...
ოდესღაც შენი,იმ დროს უკვე სხვისი ვიქნები,
მაგრამ აღდგება თითქოს მიწამიყრილი გრძნობა
და ისევ შენით გაიღვიძებს ჩემი ფიქრები...

ისევ შევიცნობ გაზაფხულის მშვენიერებას,
ისევ იმგვარად აძგერდება გული თავიდან...
და საუკუნოდ მეყვარები ისე ძლიერად,
როგორც მიყვარდი ჩვენი ტრფობის დასაბამიდან...
* * *
shen monatreba ra aris ici?
roca shors aris da masze dardob.
shens saguleshi vici qva aris
es vici magram mainca gnatrob
didi tkivili ra aris ici?
roca dgedagam mis fiqrshi cvalob
gtxov momismine moeshvi sicils
shen xom ar ici minda gascavlo
uzomo sevda ra aris ici?
tu arc es ici gashoros gmertma
tkivili sevda sishorem icis
es kvelaferi me vici ertma.
shen molodinic ara gcodnia
roca ar ici mova tu ara
da mastan misvla shorze shoria
shen araferi ar ici kmara
tumca jobia moeshva cucuns
axla raga dros sinanulia
tkivili lodini da monatreba
es xom calmxrivi sikvarulia
* * *
roca ginatre mashin dagkarge
mashin chamiqra erti santeli
ise caxvedi sitkvac ar gitqvams
da momixure ukan karebi
mashin damtoe roca mijirda,
roca mindoda shens gverdit kofna
mashin chamiqra trdobis santeli
roca mindoda shenze meloca
ratom damtove ra dagishave
ratom gamxade cxovrebis monad
rato ar gjera am qvekanaze
ar shemidzlia ushenod kofna

This post has been edited by freeandhappy on 14 Sep 2008, 18:49

ბინდისფერ ხილაბანდით აგიხვევ თვალებს და
მიგიყვან ღამესთან...
ტუჩთან მიკრულ სათქმელს ტუჩითვე აგაცლი
ჰო... თუკი დამაცდი!
სუნთქვით მიმახვედრებ, დრომ სევდა გაფინა
და ღამე გატკინა...
მსუბუქ შეხებაზეც ვგრძნობ, რომ ვერ ვერევი
და... გადაგერევი!
დახუჭე თვალები! ბინდისფერს გაენდე
მიყვარხარ ღამემდე!
მიყვარხარ დილამდე, ცამდე და ცის იქით
გიცდი და გიცდიდი...
თითები თითებთან... ტუჩები ტუჩებთან...
სულ შენ და სულ შენთან...
დამალულ თვალებში დამდგარა ღამე და
სათქმელი გამება...
ახვეულ თვალებთან ჩემს სუნთქვას ინახავ
მიყვარხარ!!!

ერთად წამართვი ყველა გრძნობა თუკი გწადია,
ამითი მაინც არაფერი შეგემატება,
წაურთმევლადაც შენი არის რაც გამაჩნია,
რადგან თავადაც შენ გეკუთვნი ჩემო ხატებავ.
თუ სიყვარულმა გიკარნახა ჩემი გაძარცვა,
მადლობას გეტყვი სულში ასე რომ ითარეშე,
მაგრამ ვაი თუ თავს იტყუებ ტრფობის ტაძართან
და გულს მიქურდავ ჭეშმარიტი გრძნობის გარეშე.
შენდობას გეტყვი მშვენიერო ჩემო მძარცველო,
სულით ღარიბი ბოლომდე რომ გამაღატაკო,
მე მირჩევნია გულახდილმა ზიზღმა გამთელოს,
ვიდრე მიჯნურის უსაფუძვლო წყენამ დამდაღოს,
მოხიბლული ვარ და სიავეც აღარ მაძრწუნებს
კიდეც რომ მომკლა შენს მტრობაში ვერ დამარწმუნებ

ტილოები, ფუნჯები და აკვარელი.
დღეს ქარია, შენს ხვეულ თმებს
ჩააწნიან კოწახურებს.
ახლა როცა ასე შორს და ასე მცივა
საყვარელო,
როგორ მინდა მოხვიდე და შენი
სუნთქვა მომახურო.

ჰო, ქარია...
მერამდენედ გამახსენდი, შენი სახე
მოვიდა და დარაბებზე, ზამთარივით
დაივანა
ჰო,
მარტო ვარ და ჩემსავით ბნელ ოთახში
დგას აბსენტი, უძილობის მეინახე,
ისევ ვთვრები, საშველი ვერ მოინახა.

ტილოები, ფუნჯები და აკვარელი.
დღეს ქარია, შენს ხვეულ თმებს
ჩააწნიან კოწახურებს.
და მე მარტო - ასე შორს და ასე მცივა
საყვარელო! როგორ მინდა მოხვიდე და
შენი სუნთქვა მომახურო...

არა!ნუ წახვალ!
მე ვერ ავიტან უშენობას,მე ვერ ავიტან,
გოლგოთის მთაზე სიყვარულის უღელს ავიტან.
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ განცდების
ტყეში,
შენთან სიშორეს,ერთაობას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან სიმარტოვის მოსვლას თავიდან,
ოღონდაც დარჩი,სამსხვერპლოზე ჩემს გულს
ავიტან,
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ ცრემლების
თქეშში,
განმხოლოებას,განშორებას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან დაკენტებას წუთით,წამითაც,
ვეღარ გამოვალ უშენობის შავი ღამიდან.
დავიკარგები მარტოობის დახლართულ გზებში,
გიჟურ სურვილს და მონატრებას ვერ გადავიტან,
არა,ნუ წახვალ!..უშენობას მე ვერ ავიტან

შენ ჩამომართვი ბავშვური ხელი,
პეპლის ფრთასავით მჩატე და სუსტი.
შეცბუნებული დავდივარ მერე,
თითქოს და რაღაც სასწაულს ვუცდი.

არ დაიჯერებ არას დიდებით,
რომ გავურბივარ ვნებას ჟინიანს,
შენი უმწეო, სუსტი თითების
ლომის ტორივით რომ მეშინია...

ღამის ფერები ანაზებს ჭადრებს
განგება ისევ ძალუმად მგოსნობს,
ქუჩებში მწვანე აუნთო დარდებს,
ჩემი ფიქრებიც მთელს ქალაქს მოსდო.
აანთო თეთრი ლამპიონები
და ცას მიაპყრო სხივების კონა
მარადისობის ნათელი ფერით
გამოუცხადა სამყაროს გლოვა
ოჰ როგორ მინდა ისევ აქ იყო,
და დამავიწყო რაც მიწამია,
მუდამ გახსოვდეს რომ ეს ცხოვრება
მარადისობის ერთი წამია . . .

ყველა წავიდეს,
მხოლოდ შენ დარჩი,
დარჩი, როგორაც სიზმრად რჩებიან,
და ეს ვედრებაც ჩემთა ბაგეთა
სწორედ ამ სიზმრის თეთრი ფრთებია.
ყველა წავიდეს,
შენ შეიცადე,
მასწავლე, როგორც გავხედე მზეწვია,
მიამბე, როგორ აწამეს ქარი,
ან მზე ჰორიზონტს როგორ ეწვია..
ყველა წავიდეს,
გაუღე კარი,
დაემორჩილე ჩემს აზრს რეტიანს,
და ანაცვალე შენი სიდინჯე
ჩემს ბილიკებზე გიჟურ ხეტიალს,
წავიდეს ყველა,
მე შენ მჭირდები,
მე, აუხსნელი ვნებით ფეთიანს,
იმას, რომელმაც ილოცა შენთვის
ვისთვის უშენოდ ღამე თეთრია,
ყველა წავიდეს
მხოლოდ შენ დარჩი,
მზე რომ მზე არის, მზეც ზედმეტია,
და მზეც წავიდეს, შენ დარჩი მხოლოდ,
ამდენი სხივი მეტისმეტია...
თბილად დაგხურავ
თმები მაქვს ფარჩის,
წავიდეს ყველა
მხოლოდ შენ დარჩი!...

maxmmm2007

მე წინა თემებში ძალიან აქტიური ვიყავი მაგრამ ერთიდაიგივე ლექსებს ხო არ დავდებ

jozefina
კაი ლექსია : )