რა ემართება ოლგას?!
არჩიბალდმა არ იცის.
დიონისო როს ახლოვდებოდა - ქალთა გუნდი მისი სიახლოეთი ივსებოდა როგორც ტანდაცლილი წყარო. როს იგი მოვიდოდა უკვე?! მაშინ წყაროს თავს გადასდიოდა წყალი. ქალთა გროვა ღვთიურობით მთვრალი თავდავიწყებას მიეცემოდა. მაგრამ დავიწყებას რაღაც გასერავდა მწვავე და ნეტარი. და ქალთა გროვა უეცარი ასხლეტით ატყდებოდა და დიონისოს მიმართ გაექანებოდა კივილით: ევოე!. ევოე!.
ოლგაც მენადაა ატეხილი?! იგიც დიონისოს ხვდება?! ან ელის მას - „დამხსნელს“?! მაგრამ სადაა იგი?! ვინ „დაიხსნის“ ქალს?! ოლგას თვალები ფართოვდებიან: გუგები აღარ სჩანან: ნისლოვან სილუშეში ინთქებიან.. თვალები რაღაცას ხედვენ გაშტერებით.
ოლგა ხედავს:
ველები. ველები. დაკარგული სადგური ველებში. კაცმა არ იცის ვინ არიან ეხლა პატრონნი ამ სადგურის - „წითლები“ თუ „თეთრები“ თუ „მწვანენი“. გადახრუკული არე და დაბეჟილი სივრცე.
მატარებელს აჩერებენ.
ოლგა და ვამეხ გადახტებიან.
მიჰყავთ. ოლგას თეძოებს ვიღაც გაშმაგებით უყურებს და ინერწყვება. ვამეხ თვალს მოჰკრავს.
- ოლგა! დაიუშნოვეთ ტანი! ხომ იცით: რომ ყველას ახელებს იგი... ხედავთ იმ კაცს?!
- ვხედავ... ამაზე მეტად რით დავიუშნოვო?!
- თავზე: ჩამოფხატული შოფერის გახუნებული ქუდი.
ტანზე: ყვითელი ტყავის ფერნჩი გამურული და შავი კაბა შეხეული. ფეხებზე: ჩექმები კაცის.
ვამეხს ეღიმება:
- მაინც...
ვიღაც მოდის. „ის“: რომელიც სხვანაირად უცქერს.
ქალს მიმართავს:
- თქვენ უნდა დარჩეთ..
- როგორ?!
- თქვენი მხლებელიც...
- რისთვის?!
- ვინაობაა გამოსარკვევი..
მატარებელი მიდის.
გადამწვარი არე კიდევ უფრო გადახრუკულია. სივრცის მელანქოლია კიდევ უფრო მძაფრია. ჯარისკაცები დაყიალობენ დაგლეჯილ შინელებში და „სემიჩკას“ კბილავენ. ოლგა უყურებს შორითმავალ ვამეხს. ჯარისკაცები წამოეწევიან. გვერდული სიცილი. ვამეხ იგრუზება. გროვა სადგურს უახლოვდება. უეცრად გაისმის:
- Аа ты грузо голопятый...
ვამეხ დათავებას არ აცლის..
აიღებს და იქვე დაანარცხებს. მოვარდება მეორე: იმასაც. მესამე - იმასაც. მეოთხე - იმასაც. მაგრამ თოფებს რას უზამს?! უფროსი გამოჩნდება:
- შესდექით!. ხელი არ ახლოთ!.
თოფები თავს დახრიან. ვამეხ „ვიღაცას“ მიჰყავს.
ოლგას თვალები ფართოვდებიან.
საღამოს ოლგასთან „ვიღაც“ მოდის.
- თქვენი მხლებელი საეჭვოდ მეჩვენება..
- როგორ?!
- ესეც არ იყოს: მან ჯარისკაცები შეურაცხჰყო მოქმედებით. ჯარისკაცები მის დახვრეტას ითხოვენ.
- რას ამბობთ?!
- მე მათ მოთხოვნას წინ ვერ აღვუდგები.
- ღვთის გულისათვის!
დუმილი ერთი წამით. თვალები აცეცხლებულნი:
- თქვენი გუ...ლი..სათვის....
- რას ამბობთ?!
- „ერთი ღამე“ - პირობა..
- თუ გაგიჟდით!..
- შემდეგ გაგაპარებთ.. ორივეს.
- შეიშალეთ?!
- არჩევა სხვა არ არის...
ქალი ფერხთ ქვეშ ეცემა. მუხლებზე ხელებს ხვევს ქვითინით:
- ყველაფერი... ყველაფერი... მხოლოდ „მაგ“ არა...
- მხოლოდ „ეს“ და სხვა არაფერი..
- გე..მუ..და..რე..ბით...
- ვადას გაძლევთ სამ საათს.. მოიფიქრეთ..
- გეხვეწებით.. ყველაფერი.. მხოლოდ..
„ვიღაც“ აღარა სჩანს.
რათ ირხევა ქვეყანა?! სად მირბის სივრცე?! ქალი პირქვე გდია. ვამეხის დახვრეტა?! არა.. არა.. მერე.. არჩი?! არა.. არა.. მსხვერპლი უდიდესი?! იყოს - თუ დაიხსნის.. ვიღაცას ჩურჩული ესმის: „ერთი ღამე“ - თითქო სიზმარია.. ქალი იმღვრევა.. იღვენთება... დრო სადღაა?!
კარი გაიღება.
- მზადა ხართ?!
ქალი უხმოდ მიჰყვება.
(ოლგა წამოვარდება.. თითქოს სურს გაჰრეკოს მოლანდებანი. მაგრამ ლანდები უკან მისდევენ).
ღამე წყეული: დროიდან გამოვარდნილი. ხელშეხება: თითქო ასფეხას შეხება. ლოშნა: თითქო გომბეშოს ლორწი: ჰაა: მეტი არ ძალუძს.
ოლგა წამოხტება.. გაგანიერებული თვალები თითქო მოჩვენებას ხედავენ.. მოჩვენება კუთხიდან:
- „ერთი ღამე“ სიზმარია.. წაირეცხება.. წყალი მოვარდება და წალეკავს ხსოვნას.. არაფერი დარჩება.. ნაყოფი?! იმისთვის ექიმია გაჩენილი.. საოპერაციო მოწყობილობაც.. ამოაგდებენ და გასრესენ.. ქალობა შერყვნილი?! ეს ხომ ძალადობა იყო!. თუ ქალის გული არ გადაეხსნა ვაჟს როგორ ყვავილის თასი მზის ტევრს: ისე ვაჟი ქალს ვერ მიწვდება.. პერიფერიას თუ შეეხება მისას.. შერყვნილი ქალობა შენ არ გაქვს.. არჩიბალდ?! არჩიბალდ არავის ჰგავს.. ის სხვაა.. ის ყველაფერს გაიგებს. აღარც გაახსენდება?! ხსოვნას მოკლავს.. უთუოდ.. მაგრამ ოლოფერნის ამბავზე რომ შეჰკრთა?! ბუნებრივია. ვაჟკაცია არა: იგი ხსოვნასაც მოჰკლავს...
„მაგრამ მე რომ ვერ მოვკლავ?!“
ოლგა კიდევ წამოვარდება. ლანდი აღარ სჩანს.
ოთახიდან ქაშვეთი სჩანს. იგიც ქალწული.
ოლგა გავარდება სასტუმროდან.
შედის ტაძარში.. დგება ღვთისმშობლის წინ.. ეხლა იგი მარტო გულია.. სიტყვები იბადებიან და ინთქებიან.. არა: შენ ქალი ხარ! შენ გაიგებ! ვაჟისთვის რაა ნაყოფი?!. არაფერი.. შემთხვევითი „განთავისუფლება“.. ქალისთვის?! იგი სისხლია.. იგი ხორცია.. მაგრამ მოძალადის ნაყოფი?! იგიც სისხლია: მაგრამ ბალღამიანი.. იგიც ხორცია: მაგრამ შმორიანი.. უნდა ამოვაგდო?! მაგრამ ნაყოფი ხომ საშოშია ჩაზრდილი!. რომ ამოვარდეს - ხომ საშოც წახდება!. მაშ სიბილწე?! დარჩეს?! ჰოი: ღვითსმშობელო!. წაბილწული საშო!. წაბილწული საშო!. სიტყვები იბადებიან და ყელში იგუდებიან.. იქითაქეთ იხედება.. ხალხია.. ნეტავ ხალხი არ იყოს.. დავარდება.. იკივლებდა.. დიდი დედაც მოხედავდა.. ეხლა?! ეხლა მხოლოდ სიტყვა ესმის გაგუდული: წაბილწული საშო!. წაბილწული საშო!.
გარეთ გავარდება. ფიქრები - შანთები.
არა.. ეს ალბად ჩემი ხვედრია.. ნეტავ არჩიბალდ იყოს ცუდი.. ცოტად მაინც.. მაშინ უფრო გადავიტანდი.. არა.. იყოს ასეთი: კარგი.. გული არ მოკვდება.. ყველაფერი კვდება.. გული არ კვდება.. შეწყვეტს ცემას - მაგრამ უხილავ ბადეთ გადაიქცევა.. იქ ეყოლება მეორე გული: დარჩენილი.. რომ გასკდეს ისიც?! ბადეში გაეგება.. არა: ასე სჯობს.. სიკვდილი?! სიკვდილი შიშია მხოლოდ.. სხვა არაფერი.. ვისაც არ ეშინია ფარდის ახდის: იგი უკვდავია.. ვისაც ხელი შეუშინდება ფარდის ახდისას: იგი მხოლოდ არაობას შეხედავს და თვითონაც გაჰქრება..
შედის ოთახში.. რაღაცას ამზადებს... ეხლა დამშვიდებულია თითქო.. სწერს.. გადახედავს ქაშვეთის ქალწულს.. შებრალებას თუ თხოვს?! შეიბრალებს.. ერთი ფიქრი - გადაწყვეტაა: სასტიკი და მოუბრუნებელი...
http://www.lib.ge/body_text.php?3367 This post has been edited by karaoke on 19 Feb 2009, 15:29 
ქმრის ღალატი მისივე სიცოცხლის გადასარჩენად, აქეთ წაახვალ, დაიღუპები, იქით წახვალ იქაც დაიღუპებ
