ლამაზი სიტყვები, წერილები, ოცნებები, აზრები - XIII

"თოთხმეტი წლისა აღმკვეცეს მონაზვნად,
სამოცდათოთხმეტი აქ შემისრულდა...
რა ლამაზი იყავ, ბიჭო!"

წარწერა ვარძიაში, ტაძრის კედელზე


როგორ უყვარდა... ვინ იცის, როგორ...
არც მოელოდა ტანჯვას უადრესს...
მიჰგვარეს უფალს პაწია გოგო
და პანაშვიდი გადაუხადეს!
"ნურვინ გიყვარან!"... ქალმა პატარამ
მონაზვნის კაბით დაფარა ნიჭი
და მერე ჩუმად, გულით ატარა
ხატება ერთი ლამაზი ბიჭის...
ან ვინ იცოდა, დედას შაოსანს
ვისი ღიმილი აჩნდა ტკივილად...
ის არ დაწერდა "ვეფხისტყაოსანს",
მან მხოლოდ ერთხელ დაიკივილა...
თოთხმეტი წლისას ჩააცვეს შავი,
წარსულს ჩაბარდა ლამაზი ფარჩა...
მან პოეტურად დახარა თავი
და კედელს ერთი სტრიქონი დარჩა.
იქნება, გამვლელს შეავლო თვალი...
იქნება, ბერი უყვარდა ძლიერ...
სამოცდათოთხმეტს მიადგა ქალი,
ასაკის დაღი დააჩნდა იერს...
ტაძრის კედელზე ცრემლით ნაწერი
(მთელი ცხოვრება ალბათ იტირა)
მან ამჯობინა ლექსებს გაწელილს
და დრომ ცრემლები გააქვითკირა.
ეს სევდიანი, მცირე იგავი
შენ მოგიძღვენი, ჩემო ფერია!
იქნება, ჩემი სატრფო იყავი
და ის სიტყვებიც ჩემზე სწერია?
არ ვიცი, ჩემო, რა გითხრა ახლა,
უფლის სახელით ჩაკლულო ნიჭო...
მუზას არ უყვარს ლოცვებით დაღლა...
"ეჰ, რა ლამაზი იყავი,ბიჭო!"




* * *
ჯანდაბას ჭაობის ლაფი და სიმყრალე,
ავყევი ცხოვრების გრიგალს და ქარაშოტს
უკვე ყველაფერი მკიდია ფეხებზე,
ყველა როლს ვირგებ და ყველა როლს ვთამაშობ...
არ მჯერა მადლის და ქვის და მისთანების
სიყალბის სასახლეს მივადგი ხარაჩო,
ვთამაშობ ბედნიერს, ვთამაშობ უბედურს,
ხან ჯანმრთელს და ხანაც ავადმყოფს ვთამაშობ.
ვთამაშობ ზესულელს უკვე მერამდენედ,
ყველა შეგონებას ვაცხადებ ბათილად,
მოთხოვნა არ არის ბაზარზე - ჭკვიანის,
თორემ ვითამაშებ ჭკვიანსაც ადვილად...
ვთამაშობ კეთილს და ვთამაშობ ბოროტს და
(ოცნებას არ ვაძლევ უფლებას - დამახრჩოს)
ვთამაშობ რაინდს და ვთამაშობ მშიშარას,
ვთამაშობ ღარიბს და მდიდარსაც ვთამაშობ!
ვიცი რაც მომელის ბოლო გასტროლებზე,
ამიტომ სცენაზე არ ვიწვევ პარტნიორს,
ხანდახან რომ მინდა სუფრასთან მიმიშვან,
გულზე მჯიღისცემით ვთამაშობ პატრიოტს...
მობრძანდით! ბილეთებს უფასოდ ვარიგებ,
კართან გადამხევი ქალებიც არ დგანან...
ჩემია პიესაც, დადგმაც და როლებიც
სუფლიორებად მყავს ღმერთი და სატანა!
- - - - - - - - - - - -- -- - - - - - - - - - -- -
შეგხვდი და სპეკტაკლი დამთავრდა მაშინვე,
დავხურავ ფარდებს და რამპებსაც ჩავაქრობ,
შენი სიყვარული ვეღარ ვითამაშე
და ახლა უშენოდ სიცოცხლეს ვთამაშობ...

Miss_n

ლექსო ლეკიაშვილი და გეკო ... )

კარგი იყო...



* * *


მოდი!
გეძახი ათას წლის მერე,
დამნაცროს ელვამ შენი ტანისა;
ვარდის ფურცლობის ნიშანი არი
და დრო ახალი პაემანისა!..




გოგლა

ამაზე ლამაზ სიტყვებს სად ნახავთ ((((( ((


Bresso
Meine letzte Zigarette klebt in meiner Lunge
Meine Worte zittern Dir entgegen
Gedrängt mit Hoffnung und Angst
Wie versteinert siehst du mich nun sitzen
Ausgeliebt - leer und krank
Ausgeblutet - ausgesaugt
Doch deine Liebe fliesst durch meine Adern
Ich bin nicht tot - nein - ich bin nicht tot
Noch immer höre ich deine Stimme zu mir sprechen
Noch immer spüre ich deine Lippen auf meiner Haut
Noch immer brennt in mir dein Licht
Noch immer liebe ich dich
Noch immer will ich dich erleben
Will von deinem Geist mich nähren
Will in dir mich ganz verlieren
All deine Schönheit all dein Glanz
Die Strafe dich zu lieben - Die Strafe meiner Liebe
Jetzt frag ich dich - wo bist du ?
Wo bist du jetzt ?
Hoffnung in meiner Haut zerquetscht
Verzweiflung in mein Herz geschlossen
Liebe in mir verspürt
Lügen und zarte Worte von dir gehört
Meine Lebensuhr verstellt - zerschlagen
Die Erinnerung verdammt
Und dich stets geliebt
Noch immer höre ich deine Stimme zu mir sprechen
Noch immer spüre ich deine Lippen auf meiner Haut
Noch immer brennt in mir dein Licht
Noch immer liebe ich dich
Bitte komm zurück
Bitte...

აჰა ინგლისურად ნათარგმნი

Requiem
My last cigarette sticks to my lungs
My words shiver in front of you
Full of hope and fear
You see me sitting here petrified
Without love - empty and sick
Bleeding - exhausted
But your love is flowing through my veins
I'm not dead - no - I'm not dead
I still hear your voice talking to me
Still feel your lips touching me
Still shines your light on me
Still love you
Still want to know you
Want to feed on your spirit
Want to get lost within you
All your beauty - all your radiance
The sentence of my love
Now I ask you - where are you?
Where are you now?
My hope vanishes through my hands
Desp! air enclosed in my heart
I feel love inside me
I hear lies and s weet words from you
My biological-clock - smashed
Cursed memories
And I always loved you
Still hear your voice calling me
Still feel your lips touching me
Still shines your light on me
Still love you
Please come back
Please

მხოლოდ ცისფერი შეღამება შეღებავს ივნისს
და ბილიკებზე თავთავებით დავიჩხვლიტები,
მე – მეოცნებე ატირებულ ბალახში ვივლი
და შუბლს ბურუსში გამიგრილებს ქარის თითები.

არც არაფერზე არ ვიფიქრებ და ჩემს ვნებათა
სულში სიყვარულს უზენაესს დავუნთებ სანთლად
და შორს ვიქნები, ბოშასავით, შორს ბუნებასთან
კვლავ ბედნიერი ისე, როგორც საყვარელ ქალთან.




არტურ რემბო

ladylike

როცა საღამოს ბინდი ისევ შემოაწვება ფანჯრის მინებს,
როცა გაიგებ რომ სიკვდილი ახლოსაა შენს კარებთან,
მე გამოგისმევ ყელში დანას...

ჯონ რემბო

დღნაჩვი

კაააი ერთი...

დღნაჩვი

მაპატიეთ გამეცინა

ულამაზესი სიტყვებია, ჩემთვის უსაყვარლესი


* * *
***
მე თქვენ მიყვარდით!.. შეიძლება, ეს სიყვარული
ჯერ არ ჩამქრალა ამ ჩემს გულში, ისევ ხმიანობს,
მაგრამ დაე, ნუ შეგაშფოთებთ გრძნობა ფარული,
არ მსურს რაიმემ დაგაღონოთ, გასევდიანოთ.

მე თქვენ მიყვარდით უიმედოდ, რიდით, მალულად,
ხან ეჭვი მკლავდა, მაგრამ ტრფობა მქონდა მხურვალე.
მე თქვენ მიყვარდით ის წრფელად, ისე სათუთად,
ღმერთმა ქნას, ასე მომავალში სხვასაც უყვარდეთ!

პუშკინი

ცოტა-ცოტა, ბევრი არა
ცოტა-ცოტა გინატრე.
წვიმდა, ცოტა გადიდარა,
ცოტაც შენ შეგინახე.
ცოტა-ცოტა ამატირეს
გუშინდელზე ფიქრებმა.
ცოტა-ცოტა დანაპირებს
შეგისრულებ იქნება.
ცოტა ტყუილს, ცოტა მართალს,
ცოტას თვალებს აგიხელ,
შენს იქეთ რომ სხვა არა მყავს
გავბედავ და გაგიმხელ.
ცოტა სითბოს, ცოტა ალერსს,
ცოტას მოგეფერები.
როგორ იტან მარტო ამდენს
მოდი, მომე ხელები.
ცოტა-ცოტა ბევრი არა
ცოტა-ცოტა გამიგე.
დრომ უშენოდ გაიარა,
მოდი კარი გაგიღე.
ცოტა-ცოტა ზღაპარ იყო,
უფრო მეტი სიმართლე.
წვიმდა. . .ცოტა გადაიღო,
მოდი!მართლა გინატრე

ვწევარ და ვუსმენ. ქარია გარეთ.
მე ბნელ ოთახში ვწევარ და ვუსმენ:
გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი
კედლებზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს.
სად გაქრა შენი ფერმკრთალი სახე,
სუნთქვა სიჩუმის და ფოთოლცვენის,
ან ის სიზმრები, ერთად რომ ვნახეთ,
აუხდენელი სიზმრები ჩვენი.
ახლა მჭირდები.... შენ არც კი იცი,
შენ ვერც იფიქრებ, როგორ მჭირდები....
შეეძლო მარტო შენს ბავშვურ სიცილს
გაევსო სახლი მზით და ჩიტებით.
სად გაქრი.... საით გაჰყევი ქუჩებს....
სად დაგავიწყდი... სად ვიყავ მაშინ....
ან იქნებ ვინმეს მოუნდა უცებ,
ჩემი ყვირილი გაიგოს ქარში.
საბრალო სული! დე, იყოს ასე!
მე არ მრცხვენია ვნებები ჩემი,
მე ყოველ ღამეს-შენი ხმით სავსეს-
ვხვდები ცხცახით და გულისცემით.
მაგრამ შენ სად ხარ... ქარია გარეთ,
ისევ ქარია და ისევ ვუსმენ:
გრძელ თმებში ტოტებგაჩრილი ქარი
კედლებზე როგორ აჭედებს ლურსმნებს...





ოთარ ჭილაძე

იღება თოვლის საკანი,
ისევ წყალობით ღმერთის.
და ჰა, აპრილის აკვარელს
ცვლის საღებავი ზეთის.
ზაფხული დარდის ნაკვალევს
ამსგავსებს მრავალწერტილს...

ისე თავდება ცხოვრება,
ვერ მოიცალე ჩემთვის...


თამაზ ჭილაძე

აუ როგორ მიყვარს ამ განყოფილებაში შემოხედვა ხოლმე თქვენ ხომ არ იცით

როგორ მინდა შენთან, ჩემო მაგნოლია



ვით ფოთოლი შენი, მზეზე მოციმციმე,
ქარებს აჰყოლია
და წასულა შენგან, გაფრენილა შენგან,
მიწას დაჰკონვია,
ისე გული ჩემი სხვათა, სხვათა, სხვათა
უტყვი გამგონეა...
არ ვახსოვარ ალბათ, არ ვახსოვარ ალბათ,
ჩემო მაგნოლია!
ჩვენ ცხრათვალა მზეთა და მძვინვარე ზღვათა
ტრფობა გაგვყოლია...
მიგვატოვონ მარად მათ, სამხრეთის ქართა,
რაღაც არ მგონია...
მაგრამ... გული მისი სხვათა, სხვათა, სხვათა
უტყვი გამგონეა...
მე არ ვიცი რატომ... არც შენ იცი, რათა,
ჩემო მაგნოლია?
ო, ასეთი წუთი, დაუბრუნებელი,
შენც ხომ არ გქონია?
დაბრუნდება ისევ, დაბრუნდება ისევ,
შენც ხომ არ გგონია?
მშვენიერი ზღვების, მშვენიერი მთების
ტრფობა გაგვყოლია...
როგორ მინდა შენთან, როგორ მინდა შენთან,
ჩემო მაგნოლია!


ანა კალანდაძე
1953

მზად ხარ საწოლთან მოითავსო სამყარო მთელი,
უმსგავსო ქალო! მოწყენისგან ხარ ულმობელი!
ავ თამაშში რომ ავარჯიშო შენი კბილები -
დღეში თითო გულს ნთქავ ნიანგის კმაყოფილებით.
ეგ თვალები კი, მტყორცნელები სხივთა კონების,
მსგავსად დუქნების და ჩახჩახა ლამპიონების,
უსირცხვოდ სცდიან კაცზე ძალას სხვაგან ნასესხებს,
თავის მშვენების ვერკი ცნობენ დაფარულ წესებს.

უსინათლო და ყრუ მანქანავ, ხელგაშლით ავო!
მხსნელო წურბელავ, ქვეყნიური სისხლის მწრუპავო!
როგორ არ გქეჯნის სინდისი და არ გიხდება
ყველა სარკის წინ სირცხვილისგან გადაფითრება?
იმ ბოროტებას, რის ოსტატი ხარ შენ მაგარი,
ნუთუ არასდროს დაუცია შენთვის თავზარი,
თუკი ბუნება, თავის ფარულ ზრახვებში ბრძენი,
ქალო, ცოდვათა დედოფალო, სარგებლობს შენით,
- შენით, ცხოველო! - რათა ძერწოს მან თვით გენია..

ო შენ, დიადო საძაგლობავ, რისი გრცხვენია!

ახლა მარტო ვარ, გარეთ ქარია,
ანათებს მკრთალად ფოსფორის მთვარე,
როდესმე მოვა ლამაზი ღამე,
როდესმე, ალბათ, მოხდება რამე...

ვინმე ნამდვილად შემოვა გულში,
და აღარ ვიტყვი: ეს იყო გუშინ!
იქნება დღეს და იქნება ხვალე...
ჩამოვხსნი ციდან ფოსფორის მთვარეს,

მე ნამდვილ მთვარეს მაჩუქებს ვინმე,
ნამდვილ ვარსკვლავებს ამინთებს ცაზე.
როდესმე მოვა ლამაზი ღამე...
როდესმე, ალბათ, გამოვა რამე...