რა ლამაზია..
შვილი მომანდომა
- წინა ცხოვრებაში ვინ ვიქნებოდი? რომ არსებობდეს რა თქმა უნდა.
- კარგი რა, ხომ იცი ეგეთ უაზრო შეკითხვებზე არ მიყვარს პასუხის გაცემა.
- რატომ არის უაზრო?
- თუ არსებობდა წინა ცხოვრება ესეიგი იმის წინაც არსებობდა და ასე დაუსრულებლად, ხომ? შენ რომელი გაინტერესებს. მაინცა და მაინც ამის წინა?
- რა ვიცი, ვთქვათ ბოლო სამი.
- კარგი ახლა დროზე გაემზადე, დავაგვიანეთ. ბოლო თუ წინა სამი არ ვიცი და დროზე გავეტიოთ სახლიდან, თორემ ამ ცხოვრებაში უმუშევარი კაცის უმუშევარ ცოლად იქცევი.
- მე მგონია, რომ ყველა ცხოვრებაში ქალი ვიქნებოდი.
- და ყველა ცხოვრებაში მე გეყვარებოდი
- კარგი რა, მე სერიოზულად გელაპარაკები.
- ნუ გადამრიე გოგო, რას მელაპარაკები სერიოზულად? ჩაიცვი ახლა თორემ აღარ დაგიცდი და მოგიწევს ავტობუსით წასვლა.
- ტაქსით წავალ.
- ვა, წინა ცხოვრებაშიც გქონდა ტაქსის ფული?
- ნუ იცინი სულელივით.
- კარგი ხო, ნუ გაბრაზდი, ჩემი სულელი ცოლი ყველა ცხოვრებაში იქნებოდა ქალი და ერთ კაცს მაინც ყოველ დღე მოუშლიდა ნერვებს, ერთ კაცს მაინც გადაიყვანდა ჭკუიდან და ერთი დღეც არ იცოცხლებდა სიყვარულის გარეშე.
- ხო, ყველა ცხოვრებაში გამოვიგონებდი გადარეულ სიყვარულს.
- დარწმუნებული ვარ. ეგ ყველაზე კარგად გამოგდის და აბა რას იზამდი? მოდი ახლა გაკოცო სანამ ამ ცხოვრებაში ვართ.
ისიდა
მზემ ახლახანს გამოანათა და დავინახე ჩემი ტალახიანი, გათოშილი ფეხები. მივიჩქარი. . . მალე ისევ დაიწყებენ მუშაობას. რაც თავი მახსოვს გზა გაჰყავთ ამ პირამიდისთვის. წელს, როგორც იქნა, შენება დაიწყეს.
არ იფიქროთ, თითქოს ძალიან მადარდებდეს იმ გამოტვინებული ფარაონის საძვლე და იმიტომ მივდიოდე შეუსვენებლად. იქ ის მუშაობს. დაათრევს თავისზე ცხრაჯერ დიდ სიმძიმეებს. გადაყვლეფილი აქვს ზურგი, მზისგან დამწვარი ხელები. მე კუთხეში მივიყუჟები ხოლმე. მგონია ძალას ვმატებ ჩემი მზერით. ზოგჯერ ისიც გადმომხედავს, თუმცა ვერ მამჩნევს. ფიქრებშია წასული. მე ფიქრი არ შემიძლია, სულ ვოცნებობ. უსაქმოდ მყოფი ხან ფარაონის ასულად წარმოვიდგენ თავს, ხან მის მეუღლედ.
ისე კი უბრალოდ ისიდა ვარ.
გაგეცინათ? არა? როგორ მოხდა. ძლივს ერთი ადამიანი არ ვნახე, ვისაც ჩემი სახელის გაგონებაზე არ ეცინება?
ყველაფერი მამაჩემის ბრალია. უნდოდა ქალღმერთივით ლამაზი შვილი ყოლოდა და იმიტომ დამარქვა მისი სახელი. ახლა კი ვინც გამიცნობს სიცილით კვდება. ქალღმერთივით ლამაზი კი არა და . . . პატარა ვარ, შავი, წვერებიც მაქვს, ცოტა ელამიც.
ერთხელ წვეთი ღამის დღესასწაულზე ვიყავით. ფარაონმა ჩამოიარა ტახტრევანით. მე უკან დავედევნე. მინდოდა კარგად დავკვირვებოდიდა და დამმახსოვრებოდა.
მამამ დამიძახა-ისიდაო!- ყველამ ჩემსკენ მოიხედა. სიცილს ფარაონიც ვერ იკავებდა. ერთმა დიდებულმა ჩაიბურდღუნა „ბრუციანი ისიდაო” და მას შემდეგ ყველა ასე მეძახის. ისე ფარაონის ცოლი ჩემზე ელამია, მასზე არავინ იცინის. . .
მამასაც მობეზრდა ჩემნაირი შვილის ყოლა. გადაწყვიტა სამ აქლემზე გავცვალე. არავინ ისურვა. ბოლოს ერთ აქლემზე ჩამოვიდა. გუშინ ძლივს გამომიჩნდა პირველი და იმედია ბოლო მყიდველი.
ჭუჭყიანი, გაქონილი მოხუცი იყო. კანში ძლივს ეტეოდა. კარგად გადაპარსულ თავზე, რომელიც ერთადერთი სუფთა ადგილი იყო მის სხეულზე წარამარა ისვამდა ხელს. ბოროტად აელვებდა დასიებულ თვალებს. დავინახე თუ არა გული გამისკდა. მამა ორი საათი მაქებდა. ბოლოს როგორც იქნა მიხმო. დამინახა თუ არა მოხუცმა კარი მოიჯახუნა ერთი მწარედ შეიკურთხა. მაშინ მივხვდი რა ბედნიერებაა იყო შავი, ელამი ისიდა.
ბედნიერი კი ერთადერთი მაშინ ვარ, როცა მას შევცქერი. მჯერა, ოდესმე შემამჩნევს. ფარაონის ასული რომ ვიყო სასახლეში მივიყვანდი და ცოლად გავყვებოდი. რამდენიმე დღის წინ ისე გამიტაცა ოცნებამ მივედი მასთან და ვკითხე
- ფარაონის ასული რომ ვიყო რას იზამდი?- ჩემდა გასაკვირად არ გასცინებია
- შენი პირამიდისათვის გზის გაყვანას დავიწყებდიო- მიპასუხა და გააგრძელა შრომა.
წარმოგიდგენიათ რა სულელია? ეჰ, სხვა არაფერი იცის.
მე კი მაინც ძალიან მიყვარს და ახლაც გათოშილი, ტალახიანი მივიჩქარი მისკენ. . .
პარიზი
- როგორ ბრძანდება, პარიზის ყველაზე ლამაზი მადმუაზელი? - მიღიმის მათხოვარი და ჭუჭყიან ქუდს იხსნის.
- კარგად ვარ, გასტონ? შენ როგორ ხარ? – გასტონი არასდროს მპასუხობს, არ უყვარს ამ კითხვაზე პასუხი. სამაგიეროდ თვალებს ჭუტავს და ისევ მიღიმის
- გეტყობათ, რომ კარგად ბრძანდებით, მადმუაზელ!
- კარგად იყავი გასტონ!
- სულ ასეთი მშვენიერი იყავით მადმუაზელ!
მე გასტონს არასდროს ვუყრი დაჟანგულ ჯამში ფულს. მირჩევნია საღამოს სადილი და სასმელი კალათაში ჩავულაგო და მსახურს გავატანო იმ უბანში, სადაც გასტონი მეგობრებთან ერთად ცხოვრობს.
გასტონის პატარა ეკლესიასთან ზის. იმ ეკლესიის შესასვლელში ქოსა კაცი ინდულგენციებს ყიდის. ყოველთვის როცა მხედავს, დიდ დეკოლტეში მიყურებს და მერე პირჯვარს იწერს. მე მაინც ვუღიმი და ვესალმები. ის არასდროს მპასუხობს, ისევ პირჯვარს იწერს და საკუთარ წაჭრილ ორ თითს კოცნის. არ ვბრაზდები, მითუმეტეს რომ გასტონი შეაგინებს ჩემს მაგივრად.
მიყვარს პარიზის ქუჩებში სეირნობა. ამ ქალაქში ყველა ლამაზ ქალს და ყველა იმ კაცს უყვარვარ, ვისაც ჯერ კიდევ აქვს ლამაზი ქალის მოფერების სურვილი.
თუკი ჩემს უკან მამაკაცი მოდის ყოველთვის ვგრძნობ, კულულებს მხრებზე ვიყრი და კიდევ უფრო ვიმართები წელში. მაგრამ თუ ის მამაკაცი გამისწრებს და თავს ჩემსკენ არ შემოატრიალებს ცოტა ვბრაზდები და გულში ვამბობ „დებილი”.
იმდენჯერ მაინც ვიყავი შეყვარებული რამდენი წლისაც ვარ და ჩემი არც ერთი სიყვარული ისე არ ჰგავდა ერთმანეთს, როგორც ჩემი კაბები.
ახლა მგონია რომ განსაკუთრებულად მიყვარს, ისე ყოველთვის ასე მგონია, როცა მიყვარს. . . . . მაგრამ ახლა რაღაც ძალიან დიდხანს მიყვარს და ცოტა მეშინია. . . . .
სულ, რომ მიყვარდეს. . . . სულ ხომ იმას ნიშნავს დანაოჭებამდე მიყვარდეს და ყველა ჩემს ნაოჭს მისი სახელი ჰქონდეს.
ხოდა, ყველაზე მეტად დანაოჭებამდე სიყვარულის მეშინია. მგონია რომ ნაოჭები მაშინ უფრო მტკვნეული იქნება, როცა ვინმე გიყვარს.
მას ამ ყველაფერზე ვერ ვესაუბრები. საერთოდ ამ ბოლო დროს თითქმის არაფერზე ვსაუბრობთ. თავიდან ათას თავგადასავალს მიყვებოდა რომ გადახდა ან ვითომ რომ გადახდა თავს. მომწონდა, ვერთობოდი, კალთაში ვუჯდებოდი და ვკოცნდი. ერთხელ მითხრა - სერიოზულად მიყვარხარო. - და იმის მერე ჩემთან ცოტას საუბრობს და უფრო ბევრს მკოცნის. ჩემი დანაოჭებამდე სიყვარულისა არ იყოს მგონი არც მას მოსდის თვალში თავისი სერიოზული სიყვარული.
ერთი თვის წინ, მასთან ალერსის შემდეგ სარკის წინ თმას ვივარცხნიდი და წიგნის ქვეშ ინდულგენციას მოვკარი თვალი. წიგნი ავწიე და ერთი კი არა ათობით ინდულგენცია იდო.
- რა იყო ვინმეს მოკვლას აპირებ? თუ უკვე ამოხოცე ნახევარი პარიზი?
სახეზე ფერი შეეცვალა. ინდულგენციებს ხელი დაავლო და სიჩქარეში ძირს დაებნა.
- ცუდი ჩვევაა სხვის ნივთებში ქექვა.
- კარგი ჩვევა რა არის? შენისთანა დახვეწილ კაცს იმდენი ცოდვა რომ აქვს ჩადენილი ინდულგენციები სახლში არ ეტევა?
სიცილს ძლივს ვიკავებდი. მითუმეტეს რომ მას ძალიან შეშფოთებული სახე ჰქონდა და არასოდეს მენახა ასეთი.
- ეს ჩვევა არ არის ეს საკუთარი ცოდვების შიშია.
- მითხარი და მე მოგიტევებ.
კალთაში ჩავუჯექი და კოცნა დავუწყე. კოცნით არ მიპასუხა.
- ტუჩებს მარიდებ? ხომ გითხარი ყველა ცოდვას მოგიტევებ? მე ხომ შენი ანგელოზი ვარ.
- ნუ იცინი! აქ არაფერია სასაცილო!
- ძალიან სასაცილოა, რომ ამ იდიოტურ ქაღალდებში ხარჯავ ფულს! ძალიან სასაცილოა!
- არაფრის გწამს. მე კი არ მინდა ჯოჯოხეთში მოვხვდე.
- ჩემი საბრალო!- ისევ ვაკოცე ტკბილ ტუჩებზე და გამეცინა - რატომ არ გინდა? იმ ჯოჯოხეთში ხომ მე ვიქნები? უჩემოდ არ მოიწყენ?
- აღარ მინდა შენთან ამაზე საუბარი.
- მე კიდევ მინდა!
- რატომ? შენ ხომ არაფერი გწამს ამ იდიოტური ქაღალდების? როგორც შენ ეძახი!
- ხო მე არაფერი მწამს ამ იდიოტური ქაღალდების, მაგრამ შენი მწამს და არ მინდა რაიმე გქონდეს ჩემგან დამალული. თუ ახლავე არ მეტყვი რისთვის იყიდე ეს ინდულგენციები წავალ და აღარასოდეს დავბრუნდები.
მას მეტი გზა არ ჰქონდა. მას ხომ სერიოზულად ვუყვარდი და ამიტომ ყველაზე არასერიოზული და საზიზღარი ამბავი მომიყვა.
- მე შენ გთხოვე ერთად ვყოფილიყავით.
- ეგ რა შუაშია?
- მე შენ გთხოვე ჯვარი დაგვეწერა.
- მერე უარი რომ გითხარი ჩემი მოკვლა გადაწყვიტე და ინდულგენცია იყიდე?
- თუ არ მორჩები სიცილს არაფერს გეტყვი
- აბა ვერაფრით გავიგე ჩემთან ყოფნა რა შუაშია მაგ ინდულგენციებთან.
- სწორედ ეგაა შუაში. მე მინდა ყველა ცოდვა მოვინანიო და შენთან ჯვარდაუწერელი რომ ვწვები ეგეც ცოდვაა.
- და შენ ჩემთან სექსისთვის ყიდულობ ამ ინდულგენციებს? თითო ღამისთვის ყიდულობ თუ თითო აქტისთვის?
მისი სერიოზული და ჩემი დანაოჭებამდე სიყვარულიც კი ვეღარ მაკავებდა იმდენს ვიცინოდი. მხრებში წამავლო ხელი და მეტი რომ ვერაფრით გამაჩუმა ისე მაგრად მაკოცა ტუჩები მეტკინა.
- საშინლად მიყვარხარ!
- ასე ხომ გაკოტრდები?
- უკვე თითქმის გავკოტრდი.
- ღმერთო რა იდიოტი ხარ!
- ახლა წახვალ და დამტოვებ ხომ?
- რატომ გგონია? ღმერთს თუ უყვარხარ ასეთი იდიოტი მე არ შემიძლია მიყვარდე?
- არ წახვიდე! არ მინდა უშენოდ!
თავისკენ მიმატრიალა და თავიდან ფეხებამდე დამკოცნა.
- მხოლოდ ერთი პირობით ვიქნები შენთან. - ვუთხარი და ისევ ჩავისუნთქე მისი სუნი, რომელიც რაღაც ჯანდაბად ძალიან მიყვარდა
- ყველაფერს შეგისრულებ.
- ხვალიდან ჩემთან გატარებული ყოველი ღამისთვის მე მოგიტან ინდულგენციას.
- ვიცი რომ მდიდარი ხარ! მაგრამ არ მინდა შენი მოწყალება.
- ეს არ არის მოწყალება, ეს ჩემთან ყოფნის პირობაა.
- ასე შენ გაკოტრდები. . . . .
- მე ხომ შენზე მდიდარი ვარ და შენზე გვიან გავკოტრდები. მერე გაკოტრებული იქნებ ცოლადაც გამოგყვე.
ისევ ვაკოცე და წამოვედი. მართალია ამდენი სიცილისაგან სახის კუნთები მტკიოდა, მაგრამ არასდროს ვყოფილვარ ასე ცუდად. . . . წარმოგიდგენიათ? ჩემი სიყვარული და ჩემი ალერსი, თურმე მხოლოდ იმ იდიოტური ქაღალდების ფასი ღირდა, რომელიც დაახლოებით ნახევარი ცხენის საფასურს უდრის. . . .
ამიტომ რა თქმა უნდა სულაც არ ვაპირებდი მათ ყიდვას და ქოსასთან სხვა მიზნით მივედი.
ისევ პირჯვარი გადაიწერა და წაჭრილ ორ თითს აკოცა.
- მიხვდით რომ ასე ცხოვრება არ შეიძლება? დიდია უფალი! თქვენ მდიდარი ხართ და ალბათ შეძლებთ ყველა ცოდვა გამოსყიდოთ. გაგიმართლათ! დიდია უფალი!
- არ ვაპირებ ჩემი სიმდიდრის შენთან დახარჯვას. თითო ინდულგენციისთვის თითოჯერ დაწვები ჩემთან.
ქოსა გალურჯდა და უკვე ისე იწერდა პირჯვარს, დეკოლტეშიც კი აღარ მიყურებდა.
- რამდენი ღამე გიოცნებია ამაზე შე ბოთევ! მე კიდევ ბევრი ინდულგენცია დამჭირდება. გაგიმართლა! დიდია უფალი!
ქოსას ნერწყვი გადაცდა, და როცა ხველებისგან წამოსული ცრემლები მოიმშრალა, გიჟის თვალებით შემომხედა და ამოილუღლუღა
- მე, მე საიდან მოვიტანო ეს ინდულგენციები, მე, მე. . .
- ეგ რა ჩემი პრობლემაა. მოიპარავ! ვითომ ჯერ არ გიქნია ასე?
მერე ქოსა აღარ იწერდა პირჯვარს, როცა ქუჩაში დიდ დეკოლტეში მიყურებდა. და თქვენ წარმოიდგინეთ არც ისეთი იდიოტი იყო ჩემთან გატარებული ღამის მოსანანიებლად თავისთვისაც მოეპარა ინდულგენციები.
ქოსას გაუმართლა. მეც გამიგართლა, იმიტომ, რომ ჩემი სიყვარული უკვე მხოლოდ ჩემი სხეულის ფასი ღირდა. დიდია უფალი!
- როგორ ბრძანდება, პარიზის ყველაზე ლამაზი მადმუაზელი? - დილაობით ისევ მიღიმის მათხოვარი და ჭუჭყიან ქუდს იხსნის.
- კარგად ვარ, გასტონ? შენ როგორ ხარ? – გასტონი არასდროს მპასუხობს, არ უყვარს ამ კითხვაზე პასუხი. სამაგიეროდ თვალებს ჭუტავს და ისევ მიღიმის
- არა მგონია კარგად ბრძანდებოდეთ, მადმუაზელ!
.- კარგად ვარ გასტონ!
- ისევ გიყვართ ის იდიოტი, მადმუაზელ?
- ისევ მიყვარს, გასტონ!
- რატომ მადმუაზელ?
- არ იცი, რომ ლამაზ ქალებს დიდხანს მხოლოდ იდიოტები უყვართ, გასტონ?
- მე ამიტომ არავის ვუყვარვარ, მადმუაზელ?
- ამიტომ გასტონ!
გეიშა
არადა ამერიკაში მეძავებს აცვიათ მოკლე კაბები და საღამოს თუკი მოისურვებენ შეუძლიათ აღარ იყონ მეძავები და სენდვიჩები მოამზადონ.
ერთხელ მაჭამა სენდვიჩი ერთმა ამერიკელმა და მომეწონა,.
ყელში ამომივიდა თევზი, რომელიც უხდება სახის კანს და თვალებს და მაინც ჩემი ქვეყნის მამაკაცების უმრავლესობა სათვალეს ხმარობს.
ამერიკაში მეძავები დგანან ქუჩაში და თვითონ ირჩევენ, რომელ ქუჩაში დადგნენ. კარგია ასე. . . .
მაგრამ მე ხომ არ ვარ მეძავი. მე გეიშა ვარ. და როდესაც ერთხელ ამ ორ ტერმნინს შორის განსხვავება ვკითხე ჩემს მასწავლებელს, მიპასუხა, რომ მე ერთ ღამეში ათასჯერ მეტ ფულს ვაკეთებ, ვიდრე ისინი მთელი თვე.
და მაინც შეუძლიათ აღარ იყვნენ მეძავები, როცა მოისურვებენ და აკეთონ სენდვიჩები.
მე კი სულ გეიშა ვარ.
ასე მამამ გადაწყვიტა, იმიტომ რომ ლამაზი ფეხები და კბილები მქონდა. თვითონ ამბობს ასე, მაგრამ ტყუილია. როცა სახლიდან აქ მომიყვანა მხოლოდ ექვსი კბილი მქონდა მოცვლილი და ქვიშაში თამაშით მოსვრილი მუხლები, როგორც ყველა ბავშვს.
მამას თვითონ უყვარდა ერთხელ გეიშა და მგონი ამიტომ. . . . არა, კი არავის უთქვამს მე მგონია ასე, იმიტომ, რომ მამას უკეთესი გასამართლებელი საბუთი ვერ მოვუგონე . . . .
როდესაც ღამე პირდაბანილი და შიშველი ვწვები დიდხანს ვტრიალებ სარკის წინ. გაშლილ თმა მიხდება და მართლა ლამაზი ფეხები მაქვს. მაგრამ ასეთი ლამაზი მარტო ღამე ვარ სარკის წინ.
დილით ისევ დამიმალავენ ლამაზ ფეხებს, თმაში ჩხირებს გამირჭობენ (მთელი დღე მტკივა საფეთქლები) და ისევ წითლად მიხატავენ ტუჩებს. მარტო ღამე ვარ ლამაზი. დღე კი მარტო გეიშა ვარ.
მახსოვს, როცა პირველად ვწვებოდი კაცთან მასწავლებელმა მითხრა - არაფერია ქვეყნად თავისთავად კარგი ან ცუდი. ლამაზი ან უშნო, ამიტომ გაიღიმე და ეცადე ლამაზად დაინახოო. პირველი ორი წუთის შემდეგ მივხვდი, რომ რაც არ უნდა მეცადა ლამაზად ვერ დავინახავდი, ამიტომ გავიღიმე, თვალები დავხუჭე და გავიხსენე, როგორ ვთამაშობდი ქვიშაში და ყველაზე ლამაზ დედასთან ერთად ვაშენებდი იმ სასახლეს, რომლის მსგავსშიც უფლისწული წამიყვანდა. ასე რომ თუ ლამაზად არ ხედავ ჯობია ეცადო და საერთოდ არ დაინახო. ამიტომაც არ მახსოვს ჩემი პირველი კაცი, მხოლოდ ის ორი წუთი მახსოვს, როცა ვცდილობდი ლამაზად დამენახა.
ტყუილია, რომ ჩვენ ზოგჯერ მხოლოდ საუბრისთვის გვიხდიან ფულს და თუ მოვისურვებთ არ ვწვებით კლიენტთან. უბრალოდ ბევრს ვესაუბრებით სანამ ვწვებით. მე კი საუბრით უფრო ვიღლები, ვიდრე მათთან წოლით. რადგან საუბრის დროს ძნელია თვალები დახუჭო და წარმოიდგინო, როგორ თამაშობ სილაში.
ზოგჯერ მგონია, რომ მათთვის არც ქალი ვარ და არც მეძავი, უფრო რაღაც რიტუალის მსგავსი, რომელშიც ბევრ ფულს იხდიან და მერე სამახსოვროდ მიაქვთ მზის ქვეყნიდან.
არადა სარკის წინ ღამის სამოსში, შეუღებავი, გაშლილი თმით თითქმის ისეთივე ლამაზი ვარ, როგორც დედა, მაშინ გულში, რომ მიკრავდა, ერთად ვტრიალებდით და ხმამაღლა იცინოდა.
მარტო ერთმა კაცმა მნახა ასე. . . . . მითხრა, რომ ჩემთან საუბარი არ სურდა და გამიხარდა, კარგია მალე დავხუჭავ თვალებს და სილაში ვითამაშებ.
- სასაცილო თოჯინას გავხარ! - გაეღიმა კაცს, როცა თავიდან ფეხებამდე შემათვალიერა.
- რა უნდა ვქნა ბატონო, რომ თქვენ მოგეწონოთ?
- ყველაფერი გაიხადე, პირი დაიბანე და თმა გაიშალე!
სუნთქვა შემეკრა. გამიხარდა მე პირველად არ ვიყავი რიტუალი და ვიქნებოდი ლამაზი ქალი. არც თვალები დამიხუჭავს და არც სილაში მითამაშია. მაშინ მივხვდი რომ სილამაზეს თავისი სუნი აქვს, თავისი გემო და თავისი სითბო. გულში ჩავეკარი, ჩავისუნთქე და მიუხედავად იმისა, რომ ვიღიმოდი მაინც ცრემლით დავუსველე მკერდი.
- რატომ ტირიხარ?
- არ ვიცი! ტირიან იმიტომ, რომ უყვართ?
- ხო, ქალები ძირითადად ამიტომ ტირიან. - კაცი იღიმოდა და გაშლილ თმაზე მეფერებოდა
- მაშინ მიყვარხართ, ბატონო!
- რამდენი წლის ხარ?
- თექვსმეტის.
ისევ ჩამიკრა გულში, ისე მაგრამ რომ წელი მეტკინა და ყურში ჩუმად მითხრა
- მე მოვალ და წაგიყვან.
როცა ჩემი ოთახიდან გადიოდა, ისე მაკოცა შუბლზე, როგორც მამა კოცნიდა ხოლმე დედას. მე დედასავით მოვატრიალე კარებიდან, ხელი მოვკიდე, თითის წვერებზე ავიწიე, ვაკოცე და ვკითხე
- მალე მოხვალ?
- ხომ დაგპირდი. - გამიღიმა, მერე ისე შემათვალიერადა მითხრა
- რა ლამაზი ხარ!
მას მერე იმდენი დღე გავიდა, რომ ვეღარ ვითვლი. არა ვიტყუები, როგორ არ ვითვლი 675 დღე გავიდა და არ მოსულა. თურმე მეკობრეები დაესხნენ თავს და უკაცრიელ კუნძულზე წაიყვანეს. არა, არავის უთქვამს, უბრალოდ უკეთესი გასამართლებელი საბუთი ვერ მოვუგონე.
ახლა ღამე სიბნელეში ვიცვლი. აღარ მიყვარს საკუთარი თავის ცქერა, როცა დედასავით ლამაზი ვარ. ცხოვრებაში მაშინ უფრო იოლია, როცა სასაცილო თოჯინას გავხარ.
- იცი? შენ არ მეყვარებოდი წინა ცხოვრებაში.
- ეგ რომელში, ამის წინაში თუ ბოლო სამში?
- ნუ იცინი სულელივით!
- მთელი დღე იფიქრე ამაზე? რატომ არ გეყვარებოდი? ერთი კაცი ამ ცხოვრებაშიც გეყოფა, არა?
- არა! ეგ არაფერ შუაშია. უბრალოდ სულ შენ რომ მყვარებოდი, ახლა ხომ ვერ ვიგრძნობდი, როგორი ბედნიერი ვარ!
- ღმერთო რა ოპტიმისტი ხარ
- ეგ რა შუაშია?
- ხალხი სიკვდილის შემდეგ სამოთხის ჩრდილქვეშ მოსაწყენ დასვენებაზე ოცნებობს. შენ კიდევ გჯერა, რომ შემდეგ ცხოვრებაშიც იქნები ქალი, სხვა გეყვარება და თუ შენი ლოგიკით ვიმსჯელებთ, ჩემზე უკეთესი იმიტომ, რომ იგრძნო მასთან როგორი ბედნიერი ხარ.
- ასე, რა თქმა უნდა, მარტო შენ გაიგებდი ჩემს ნათქვამს
- ახლა დავიძინოთ, რომ ამ ცხოვრებაში გამოუძინებელი ქალის იერი არ გქონდეს.
- ოღონდ ჯერ მაკოცე, სანამ ამ ცხოვრებაში ვართ!
მაიმუნის გაკაცებას ათასწლეულები დასჭირდა, კაცის გასამაიმუნებლად კი ერთი წუთიც საკმარისია
· 
ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები... XVI
