ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები... XVI

"It is not a lack of love, but a lack of friendship that makes unhappy marriages."


What Is Love? I have met in the streets a very poor young man who was in love. His hat was old, his coat worn, the water passed through his shoes and the stars through his soul"

shemodgomas vuyvarvar

ლამაზი ლექსია ძალიან

samaia

"ეჭვიანობა ვნებაზე"
დავტოვებ მიწას, ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას
წვიმის წყალს დავლევ, ღრუბელს შევჭამ,
მაგრამ რა ვუყო მე შენს გამო სამყარო მინდა.
გაჩუქებ ქვეყნის მთა ველებს, ბაღებს
ყველა ფრინველის ენას ვისწავლი
ყველა ზღვას მკლავით გავცურავ ნაპირს
და მაინც მოვალ კარს შემოვაღებ.
არა აქვს აზრი ასაკს და წონას,
არც შავს არც ქეარს კაცი არ ინდობს
მაგრამ თვალების მაგიჟებს ფერი
თითქოს მუმიად გადავიქეცი
ამ პირამიდამ კი დამიმონა...
ეს არის თეთრი ლეგენდა შავზე
თითქოს ჟულიან სორელის მსგავსად
წითელს მიველტვი ანთებულს თავზე
ორი ისარი მწვანე და მწვანე
გმობენ შენდობას სხივი აქვთ მწვავე
რომანი წრეში სახელად რომბი,
ჩემი სამარხის ჩონჩხი ავაგე,
შენ გადაიცვავ ალქაჯის ფორმას
მე კი არ ფორმის წინ უნდა დავდგე.
დავდგები უხმოდ არაფერს გეტყვი
მხოლოდ შენს თვალებს დავუწყებ შებმას
მომნატრებია ხმაური სეტყვის
შენ დაიქუხებ ელვად იქცევი.
პარასკევს ღამით მე დავიბადე,
პარასკევს ღამე მოვკვდები ახლა.
ღრუბლად მედება შეშლილი სახე
მწვანე სიმწვავე საწოლში მმარხავს.
ჩვენ გალეშილი მდედრი და მამარი
მივექანებით ვნებათა ძაბრში
ერთხანს მიპირებს დახრჩობას ქამრით
ახლა ეშვები ჩამავლო ყბაში,
პარასკევს ღამით აივსო მთვარე
ვნებით ათლილი კბილები ყელში
სისიხლის ალერსი საამოდ მწარე
თვალის სინათლე დავკარგე ბნელში.

(ტერენტი გრანელი)

ეს ლექსი მიყვარს ძალიან

”მიყვარს ნაბიჯი დარხეული და წარამარა,
მიყვარს ვარდები, ოღონდ თეთრი, სუფთა, ხალასი!
და როცა ღვინით აივსება საჩემო თასი, შენს სადღეგრძელოს
ვიმეორებ მარად და მარად,
ირიბად დავალ, ჩემი ლანდი ბარბაცით დამდევს,
ცა სისხლისფერად შეიღება როგორც იარა,
ხო, მე ოდესმე მოვიპარავ თოვლივით ვარდებს
და შენს სახლის წინ თავს მოვიკლავ ვარდებიანად”!!!

მირზა გელოვანი

This post has been edited by rock in rose on 20 Feb 2011, 13:45

... როცა ზღვა აგორებს სისხლსავსე ტალღებს,
როცა სურვილი უგალობს ჟამს ,
მზის სხივის ცეკვა ფიქრის ღრუბლებში,
ნაზ ფერად შემოსავს სიყვარულის წამს.

უსაზღვრო სივრცის ექო და ჟღერა
ღრუბელთა როკვა ჰორიზონტის ხაზს -
ათრთოლებს ...აკრთობს ... ნდომით აღავსებს
ღრუბელთა რემა ... შენს იერს ჰგავს.


ტალღის ქოჩორი და ცელქი სიო,
წამის სიკვდილი - კვლავ დაბადება,
მუქ- ლურჯ კორომად ჩამოწოლილა ...
ღრუბელთა რემა ... შენს კდემას ჰგავს.

ფიქრად მოვარდნილ უძირო სტიქიის,
რიტმებად ნამღერი ზვირთების ხმა ...
თვალთ ათინათი ცის კაბადონზე,
... ღრუბელთა რემა .... შენს სუნთქვას ჰგავს.

რადგან დარეკე ,მე მგონია,მაინც გტკიოდი,
რადგან დარეკე, მე მგონია,უხმოდ ტიროდი...
მე შენს ადგილას, ვერ ვგპასუხობ, რას დავანგრევდი,
მარტო ერთს გეტყვი,რომ ჩემს სახლში ვეღარ გავძლებდი.

ისე, უბრალოდ მოვიდოდი,მხოლოდ გნახავდი.
და შენს ტკივილებს შენთან ერთად გადავლახავდი.
შენ?-შენ იძინებ სხვასთან ერთად ,ალერსით მთვრალი,
თქვენს საწოლს ჩრდილი დაადგება-დამცხრალი მთვარის.

დარეკვით მარტო მე მომკალი,მე დამარბიე.
მაინც პირჯვარი გადაგსახე და გაპატიე.
გთხოვ,აღარასდროს გამიხსენო,აღარ დარეკო,
ახლა სხვა ხმაზე აამღერე შენი სამრეკლო,

ისე იცხოვრე,აქამომდის როგორც ცხოვრობდი-
ღვინით,ქალებით,გიტარით და შენი სოლოთი.
ვერ დამინახე... ჩვენ უბრალოდ შევხვდით ერთმანეთს.
შენ ერთობოდი,მე კი უღვთოდ,უღვთოდ ვეწამე.

ჰოდა, ამიტომ, აღარასდროს აღარ დარეკო,
ახლა სხვის კართან აამღერე შენი სამრეკლო.

რამდენად ლამაზია არ ვიცი, მაგრამ ერთმა ძალიან კარგმა ადამიანმა ერთხელ თქვა, "ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც ცხოვრებაში გავაკეთე ის არის, რმ დავბერდი"...
და მე კი მინდა დავამატო, რომ მხოლოდ დაბერება არა არის რა და სიკვდილიც კი არაა ასე მწარე, როდესაც სიყვარულის თანხლებით კვდები და გრძნობ რომ ვიღაცას მოაკლდები.

მე მაპატიეთ, საღამოს ფიქრები ))

This post has been edited by Alfa_Omega on 20 Feb 2011, 21:55

Alfa_Omega

Tikiusi08

ამაზე გამახსენდა ))


" როცა შენ გძინავს არ მედება თვალებზე რული,
გიყურებ მძინარს და ანღველით მევსება გული
გიზივარ თავით, ვაცქერდები სიყვარულს რჩეულს
მილულულ თვალებს, ვეებერთელა ზონზორა სხეულს
რა მემართება, რა მაბრაზებს თვითონ არ ვიცი
როცა მძინარე უცაბედად ატეხავ სიცილს
იქნებ ამ წუთში გესიზმრება გრიალი ქართა,
სულ სხვა ქალაქში, უცხო ზღვებში, შორეულ გემზე
შორს, ძალიან შორს მხიარულობ სულ უცხო ქალთან
და ორივენი იცინით ჩემზე...
როცა შენ გძინავს, მე უძილოს მტანჯავს ლანდები!
გიყურებ მძინარს და საოცრად ვღიზიანდები
როდესაც გძინავს, ვეჭვიანობ შენს სიყვარულში!
ასე ახლოს ხარ და მაინც რა შრს ხარ ჩემგან
დედიშობია ჩაგეკვრები ცახცახით გულში
ო! შენ კი ჩემთვის, შენ კი ჩემთვის არა გცალია!
ვეება მკერდზე თავმიდებულს მძრავს გულის ძგერა!
ჩემთვის თუ ფეთქავს შენი გული ვერ ვხვდები ვერა!
მე არაფერი აღარ ვიცი, ცრემლი ჟღერს ხმაში,
ო, თუ დესმე, თუ ოდესმე გადამიყვარებ
დაე ეგ გული სამუდამოდ გაჩერდეს მაშინ
შენ მშვიდად გძინავს ლურჯ სიზმრებში ღიმილი გშვენის
და მატირებენ, მატირებენ სიზმრები შენი
შენ მშვიდად გძინავს ვერ დავხუჭე ვერ იქნა თვალი
სხვა არაფერ, არაფერი არა გაქვს ბრალი
სხვა არაფერი, შენ სიზმრებში იცინი მხოლოდ
ავდგები ერთხელ უძილობით დაღლილი ქალი
გაგიპობ გულს და მოეღება ამ სიძმრებს ბოლო
აქ დასრულდება ყველაფერი მოვიკლავ თავსაც
უძილობისგან დაისვენებს ჩემი არსება
მერე მოვლენ და ორი სატრფოს გაყინულ გვამსა
ერთ დიდ საწოში მოათავსებენ.
შენ მშვიდად გძინავს, ლურჯ სიზმრებში ღიმილი გშვენის.
მე მატირებენ, მე მატირებენ სიზმრები შენი...
და აი უცებ საოცარი თენდება დილა
გაგეღვიძება და მზესავით იცინი თბილად
შემოდის სახლში გაზაფხულის ფერი და გემო
შენ მუდამ ასე მეკითხები ალერსიანად:
-როგორი ღამე გაატარე ძვირფასო ჩემო?
დილა არასდროს იმ საშინელ ბნელ ღამეს არ ჰგავს
გპასუხობ წყნარად ვით წინა დილით, სითბო დგას გულში:
-ჩემო ძვირფასო, მეძინა კარგად,
შენ დამესიზმრე, ისე ვით გუშინ"

Oliver
shemodgomas vuyvarvar
თქვენც მიყვარხართ
და ჩემი ლექსებიც.......ვერ შეგელევით.....ისევ აქა ვარ
თუ ვინმეს არ მოწონს.......გვერდზე გაიაროს.....



როგორ მაშინებს ჩვენს სოფელშიმე დაბინდება,
სიჩუმე მოდის, როგორც დედა მკვდრის საფლავიდან;
მკვდარ ძმებთან წასვლა და ტირილი მეც მომინდება,
არ ვიცი სოფლის მყუდროებას ვით გადავიტან.

ცამეტ ეზოში ატირდება ცამეტი ძაღლი,
თითქოს სოფელი სასიკვდილოთ მიესვენება,
მკვდრების ლანდებით აივსება ეს ჩვენი სახლი,
მომაკვდავ რაშზე ჩემი თავი მომეჩვენება.

შიშის ნაპრალთან მომესმება ჩემი სახელი.
“გიყვარდეს მკვდარი, ვით ცოცხალის კოცნა გიყვარდა.
წავიდეთ, სანამ მოვა დილა თვალგასახელი,
სანამ მზის სხივმა არ აანთოს ქვისფერი ფარად.”

სახეშეშლილი მივეკვრები ცახცახა კარებს,
გაიტაცებენ შიშის ასულს კოჭლი ქაჯები.
სოფლის შიშისგან დასახსნელად შვაღამის ზარებს
ცივ სამრეკლოზ ჩამორეკენ ღვთის დარაჯები.


პაოლო იაშვილი


..............................................--------------------------------------------


„ტანს გეტმასნება სველი ალერდი.
ჭვირვალი კაბა გიმხელს თეძოებს.
და აზიდული მაღალი მკერდით
მიეფინები მწვანე ეზოებს.
დაქნილი ფრჩხილით ტაროებს კორტნი
და ტაროც ხვდება ძუძუს რძიანი.
გაკოცებს ხავო სიმინდის ყლორტის -
და ატევრილი სხეულმზიანი
როგორც ავაზა
შენ ტანმხურვალი
დაეძებ კუროს -
რომ დაგიურვოს...
გხედავ და ვიცი: შენი კუნთები
დათესლილია ჩემი სურვილით.
წამოვიწევი.. შენ გაბრუნდები
გადალეწილი მხეცის წყურვილით -
და გავარდები...
დაგედევნები...
თეთრი მუხლები თითქო ჰკივიან:
შენი ვარ შენი მოდი გევნები,
მეც დაგეწევი და ცხელწვივიანს
აგიყვან ხელში
და გადაგისვრი დიდ საწნახელში -
რომ შენი ტანით დავსრისო მაგრად
მწიფე მტევნები...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები: -
უნდობი ტალღა და ხვლიკი ლუში.
ათასი ქალი ყველა მრუში.
აშარა თუ ხარ კახპა და ურცხვი.
გწყურია ვაჟი უცხო და უცხო.
არა ხარ ჩემი. არ ხარ არვისა.
თუმც არაოდეს არა ხარ უარზე.
იცოდე: მოვგრეხ ნებას ყუაზე.
ერთბაშად შეგსვამ ღვინოს ქარვისა.
და შენი თმების წითური მორგვით
მიგაკრავ მაგრად
ცხენის ძუაზე...
მაგრამ თვალები -
თვალები - თვალები:
ეხლა მადონნა - წმინდა - ხასხასა.
რა გიყო მე შენ უძღებო ხასავ?!
ნელი და ტკბილი
ქვემეფინები -
რომ გადავიქცეთ ჩვენ კიდევ წყვილი.
ელამურ ღიმილს მომახვევ რიდეთ.
მეც დავრბილდები რისხვარის მოშლით.
აგამზეურებ როგორც შუბის ტარს
ირუბაქიძის
და ერთხელ კიდევ
გასუდრულ მტევანს
გაგშოლტავ ლოშნით"...




---------------------------------------------



თუკი ეულად იგრძენი თავი,
თუ გულში ისევ გაივლე სევდა,
გახსოვდეს, ქვეყნად რომ არის ქალი,
შენ რომ უყვარხარ ყველაზე მეტად.
თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა,
თუ იალქნები დაგიცვდა ზღვაში,
არ დაივიწყო, რომ ერთმა ქალმა
შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში.
თუ ბედისწერას მიაყრი ფარ-ხმალს,
იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს,
ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას,
ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს.
თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ,
თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს,
ის გაიხსენე... ის, ვისი სუნთქვაც
ისევ ჰაერით აგივსებს ფილტვებს.
მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა,
მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი,
და შენც მიხვდები, მაღალმა ღმერთმა,
შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი



-------------------------------------------------------------------



წვიმაში

დღეს მიკვირს, ისე როგორ გადავრჩი,
რომ ოდნავადაც კი არ დავსველდი
ისეთ ქუხილში, ისეთ ავდარში
მე — ამ დროების მეათასედი.
ქარ-წვიმა იყო, თუ სროლა ისრის,
სამაგალითოდ შენაქუჩების.
მე მოვიარე საავდრო ნისლში
დედაქალაქის ყველა ქუჩები.
და მერე, როცა ჩვეული რიგით
გავხსენ რუსთველის ქუჩის ურდული,
დაიგრუხუნა თბილისის ირგვლივ
და წამოვიდა წვიმა შურდულით.
გავხედე: თრთოდნენ ქარ-წვიმის ხმაში
ქუჩები, ბევრჯერ გადანათელი,
მარტო გამზირზე არ წვიმდა მაშინ
და მარტო გამზირს ადგა ნათელი.
მაგრამ უეცრად იქუხა ისევ
მეტ გახელებით და გამძაფრებით.
და გამზირიდან ღრუბლიან ცისკენ
გაჩნდნენ ქარის და წვიმის ძაფები.
ბევრი ვეომე ძლიერ ზენაქარს,
ჩემს მშობელ ქუჩას თავს ვევლებოდი.
ბოლოს საფარი რომ არ მენახა,
შესაბრალისად დავსველდებოდი.
ავდართან გმირულ ბრძოლებით დაღლილს
არსად რომ თავი არ დამეხარა:
გადამეფარა ქაშვეთის თაღი,
გადამეფარა და დამეხმარა.
წვიმა კი რბოდა როგორც აფთარი,
ცას გაუშავა ნაზი ღაწვები,
და მე ვხედავდი, წელში გამტყდარი,
როგორ წვებოდნენ ქარში ნაძვები.
ორბელიანის საფლავთან მდგარმა
ქალაქს გავძახე ლექსი ქართული,
და რაწამს ყალყზე ამდგარმა ქარმა
მოინახულა ჩემი სართული, —
იმ წამს წარსული დიდების ძალით
შეუჩერებლივ ავფრინდი ცამდე,
მერე ავენთე, ვით ნაკვერჩხალი,
და ნარიყალას კედელთან დავდექ.
აქ ვაჟკაცურად ვმღეროდი მართალს
მარადისობით გადანისლული,
აქ, ნარიყალას ხავსიან კართან,
დაეცა ჩემი ამაყი სული,
ვხედავდი: თრთოდენ ქარწვიმის ხმაში
ქუჩები ბევრჯერ გადანათელი…
მარტო ჩემს ირგვლივ არ წვიმდა მაშინ,
მარტო ჩემს ირგვლივ იდგა ნათელი

ლადო ასათიანი


------------------------------------------------------------------------------



გადაიპენტა თეთრად ტკივილი,
სულში ნაცნობი ,ცივი ქარია...
არ მინდა ახლა ბედთან ჩივილი
უბრალოდ შენთან მინდა ძალიან...
აღმართ და აღმართ ასვლის სიმწარე
დაღმართმა ვეღარ გადაიავდრა...
მასთან შეხვედრა ალბათ ვიჩქარე
აი შენთან კი...დამაგვიანდა!
წლები მათოვს და ქრება ღიმილი,
უხეშად მაცლი ფერებს ყოველ დღე...
ჩალად არ გიღირს სხვისი ტკივილი
მიკვირს წლების წინ როგორ მოგენდე?
აათასფერდა თავში ფიქრები
ერთიდან იქცა ტკივილი ასად...
წლები გავა და მერე მიხვდები,
რომ არა ღირხარ შენ ცრემლის ფასად
გადაიპენტა თეთრად ტკივილი,
სულში ნაცნობი ,ცივი ქარია...
არ მინდა ახლა ბედთან ჩივილი
უბრალოდ შენთან მინდა ძალიან...




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------


* * *
ლექსი მეწყერი


მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.


მე დავიბადე აპრილის თვეში,

ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან,

მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში

მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან.


აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები,

ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება,

ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება

და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად.


იტყვიან ასე: იყო საწყალი,

ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი.

ლექსები იყო მისი საგზალი,

არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.


და აწვალებდა მას სიკვდილამდე

ქართული მზე და ქართული მიწა,

ბედნიერებას მას უმალავდენ,

ბედნიერება მან ლექსებს მისცა.


მე არ ვწერ ლექსებს, ლექსი თვითონ მწერს,

ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.

ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,

რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.



ტიციანი



* * *
ხვალე

რა დიდებული სიტყვა არსებობს
ეს დალოცვილი „ხვალე“.
- დღეს გვიანაა, ხვალე, ბავშვებო,
ხვალეც მალეა, მალე!
ხვალიდან ვდგები დილა ადრიან,
ვარჯიშს დავიწყებ ხვალიდან.
ხვალიდან აღარ მოვწევ, ნაღდია,
წვეთსაც არ დავლევ ხვალიდან.
ხვალ გადავიხდი გადასახადებს,
ხვალ გავისტუმრებ ვალებს,
წერილს ხვალ დავწერ, აღარ გადავდებ,
ხვალვე გავგზავნი ბარემ.
- ხვალ ბილეთები გეშოვა იქნებ,
ხვალ ანონსია „ღალატის“!
- ხვალ ფეხბურთია!.. ხვალ ნაღდად ვიგებთ,
ბიჭო, რა გაძლებს ხვალამდის!
იმ წიგნს უთუოდ ხვალ წავიკითხავ,
ხვალ დილიდანვე ვთარგმნი!
ხვალე ვისესხებ...
ხვალე გიყიდი...
კარგი... დაწყნარდი, კარგი!
ახლა თუ არა ხვალ გამიგებენ,
ეს დღეც დადგება მალე,
სახელოვანი ხვალ შევიქმნები,
ხვალე,
ხვალე და
ხვალე!
შენც, ჩემო თავო, რა გეფიქრება,
რა გამოგილევს ხვალეს,
ეს ხვალე მუდამ შენთან იქნება,
მიდი,
თვალე და
თვალე!
შოთა ნიშნიანიძე


* * *
შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა



შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა…
დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა,
შენს ერთ სიტყვაზე ქალაქები აშენდებოდა
და დაიწყებდა უდაბნოში შრიალს წალკოტი.
ერთი შეხედვით ვაკაცების გულებს დაჰკოდდი
და მზის თინათინს დაჩრდილავდი თვალთა ციალით.
დალოცდი ლაშქარს და იმ ღვთიურ ლოცვის გამგონეს
არ ექნებოდათ სპათა შენთა მტერთან ზიანი.

სენ ხატაური აბრეშული დაგშვენდებოდა…
დაგშვენდებოდა… ეჰ, რარგიად დაგშვენდებოდა.
შენს ნატიფ სახეს ნიავიც რომ არ შეჰხებოდა,
სპილოს ძვლისაგან ულამაზეს კოშკს აგიგებდნენ.
ცისკარზე, როცა ქაშუეთის ზარებს დარეკდნენ,
აღიგზნებოდა შენის ლოცვით წმინდა ტაძარი
და შენს გვიგვინთან მოკრძალებით ქედს მოიდრეკდნენ
ორბელიანი და ამაყი ამილახვარი.

შენ რუსთაველის სიყვარული დაგშვენდებოდა…
დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა.
ბევრი თაობა გაივლიდა ჟამთა შარაგზას,
შენ კი ლექსებში იცოცხლებდი, კარგო, მარადჟამს…
დიდი პოეტი მიგიყვანდა ხალხის გულებთან,
ვარსკვლავებივით დაგვხედავდნენ შენი თვალები
და ვით დიდებას აწ გარდასულ საუკუნეთა,
სულ ერთი არის, მე შენ მაინც შეგიყვარებდი.

…შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა.


იოსებ ნონეშვილი

samaia

ლამაზი სიტყვებია და რაც მთავარია სიმართლე

კაცი? კაცი ოხერია თქმა იციან ქალებმა
ცხოვრებაში მარტოობა დიდად არ ენაღვლება
სახლში ცოლი თუ გაწყრება შუბლს იწმენდენ ოფლიანს
კარებს გაიჯახუნებან, სხვასთან გაერთობიან.

წარბი თუ არ გაუხსეი წავა, არც მოგინატრებს,
ახრჩოლებულ სიგარეტით იწანწალებს დილამდე.
კაცი? კაცი ოხერია, როგორც ლოდი საყორე
არაყს დალევს, ღვონოს დალევას და გულს გადააყოლებს.

ქალი? ქალი მხნედ გაუძლებს ტარტაროზს და შაითანს
ცხოვრებაში ყოველნაირ გაჭირვებას აიტანს,
რაც არ უნდა სუსტი იყოს შიში არ აქვს აღმართის,
იქნებ ჩუმად აიტანოს უნებური ღალატიც.

თუ დაგჭირდა გულს უსიტყვოდ ამოიგებს მკერდიდან,
ოღონდ უალერსობას და გულცივობას ვერ იტანს.
მარტოობის წლები გულში დაეყრება ხანჯლებად
შემოდგომის ყვავილივით ზეზეულად დაჭკნება.

ქალი? ქალს უნდა გაუფრთხილდეთ სანამ ქვეყნად არსებობთ,
ქალი? ქალი საფერებლად გაჩენილა კაცებო.


ომარ ხაიამი

ისევ მარტო როგორც ყოველთვის მივდივარ ბილიკზე
ვფიქრობ ხალხის ჩემს მიმართ მწარე ტირილზე
მარტო წავედი თან წავიგე ჩემი გრძნობები
მშვიდად მივდივარ რადგან ვიცი გემახსოვრები
არ მეშინია არც სიკვდილის და არც სიბნელის
არც კი ვიდარდებ იქ წასულს თუ მე ვინ მელის
მივდივარ ჩუმად თავდახრილი რაგაც საოცრად
ვინც კი მნახა მე მიმავალი ყველა გაოცდა
ყველა გაოცდა როცა მნახეს მშვიდად ვიყავი
უკვე ვხედავ როგორ იღება დიდი ცის კარი
შემოვტრიალდი გემშვიდობებით კარგად იყავით
აქ ვერ გამიგეთ ჩემი ადგილი ალბათ იქ არის
ბევრს გავახარებ ბევრიც ღამით ჩუმად იტირებს
ძველ ვაზაში ჩემი ვარდები ისევ ტივტივებს
ისიც გამხმარა დაჰკარგვია ნაზი ნაკვთებიი
მე მოვკვდი ვარდო შენ კი ნეტავ რატომ არ კვდები
ის სილამაზე რაც შენ გქონდა გადმომდებია
ჩუმად ვჩურჩულებ თიტქოს სიცოცხლე მომნატრებია
მინდა სიცოცხლე ძველი ტკივილი დამვიწყებია