ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები... XX

gvancuta
პიემს მოგწერთ თქვენის ნებართვით

ღრიალებს წელში გაზნექილი აგვისტოს ხვატით
და ტალღებს ქშენით მიაგორებს წინ გზატკეცილი,
უკანასკნელად გაიბრძოლებს - ჰგავს ფაფარაყრილს,
რომ მერე მდორედ ჩაედინოს ქალაქის ზღვაში!
იქ კი, ქალაქში, უდრტვინველად მძინარ ქალაქში,
მიიზმორება ქუჩა გრძელი და ისე ჭრელი,
ვით ბოშა ქალის ხელისგულზე გაშლილი კარტი,
სადღაც მანქანის ბორბლებიდან იელვებს გველის
თუ შავი კატის მოელმო ცბიერი ლანდი
და გაქვავებულ სახეებზეც, რომელთაც უკვე
კარგა ხანია დაავიწყდათ ნამდვილი შიში,
ნამდვილი გვემა, გაოცება და აღტაცება,
გადმობეჭდილა ცბიერება ელამი კატის!
და მე გავრბივარ, გავურბივარ მომნუსხველ მზერას,
თუმც გაქცეულიც ვგრძნობ ზურგსუკან გაჩაჩხულ ბრჭყალებს,
ვიცი, თქვენ ახლა გამიმტყუნებთ ამგვარ გაქცევას,
მაგრამ დღეს თუ არ, ხვალ ეს მზერა მეც გამაქვავებს,
გავრბივარ ასე გამალებით თითქმის ყოველდღე,
მაგრამ არ ვიცი ისევ მაინც რა მაჯადოებს,
რისთვის შემოვრჩი დღემდე ასე ნაცრისფერ ქალაქს,
სადაც ყოველი მძინარეა,
და ტკბილ ბურანში გახვეულებს
უჭირთ თვალებთან თითის მიტანა.
ისევ გავრბივარ, გავურბივარ მომნუსხველ მზერას
და იჭვნეულად ვაყურადებ გულს,
ჩიტივით მუჭში გამომწყვდეულს და მოფართქალეს,
ხომ არ გაცივდა, ხომ არ...
ვიცი, თქვენ ახლაც გამიმტყუნებთ ამგვარ გაქცევას,
მაგრამ იცოდეთ, სიკვდილზე უფრო მაზრიალებს
შიში სხვად ქცევის!
დღესაც საშინლად შემაჟრჟოლა
მოზეიმე თვალების ელვამ,
როცა მე წამით დამავიწყდა ჩვეული შიში,
და მაგიდასთან ჩამომთვლიმა ჩემს უნებურად!...
ისევ გავრბივარ...
მივაჟღარუნებ დაწყვეტამდე დაჭიმულ ნერვებს,
და თუმცა მიჭირს,
მაინც უნდა გავიქცე, რადგან
საბავშვო ბაღის ნაცრისფერ და მძიმე კარებთან,
შესაბრალისად ატუზულ ბავშვებს
როგორმე დროზე მივგვარო დედა!
გავრბივარ ისევ...
თქვენც მართლები ხართ,
ფინჯან ყავასთან იაფფასიან ნათელხილვებით
შემობურულნი უკვე მეასედ რომ ჩაჰკირკიტებთ
საზღვარგარეთულ მოდების ჟურნალს,
მე კი გავრბივარ...
შენც მართალი ხარ. ძვირფასო დედა,
ასე დაღლილი ჩემი სიურჩით
და უცნაური აკვიატებით,
არც იმას მალავ, რომ ჩემს ყველა ლექსს,
ერთი ლამაზად ამოქარგული ბალიშისპირი გირჩევნია!
და ტკივილამდე გეცოდება ჩემი ბიჭებიც,
მზენატრული ოთახის ყვავილები,
დაბადებამდეც ამ დაბანგული ქალაქისათვის განწირულები,
ვიცი გიყვარვარ და შენს თვალებში,
მოუშუშებელ ტკივილად ვრჩები,
მაგრამ ოთახში, ჩემს ოთახში,
სადაც მთელი სივრცე წიგნებსა და
წარსულიდან გამოხმობილ ლანდებს შეუსრუტავს
სული გეხუთება!
მეც მეხუთება შენსავით სული,
რა ვქნა, ვერაფრით ვერ შევეგუე,
ამ ქალაქური ეტიკეტებით,
სხივებდასხეპილ ყალბ ღიმილს დედა!
შენც პოეტი ხარ, თუმცა არასდროს არაფერი დაგიწერია,
რამდენჯერ გითქვამს -
მინდვრის ყვავილს ოთახის სივრცე არ ეყოფაო დედა!
ბინდდება...
სადღაც იძირება ციცქნა ქალაქი,
როგორც ტალღებში მოციმციმე წყალქვეშა გემი,
ისევ ცხადდება ჭაობების ძველი არაკი,
და ბაყაყების შეწყობილი გრძელი სიმღერა,
ბურანში ახვევს ამ ისედაც დაბანგულ ქალაქს!
ჩაიწვა ეს დღეც - ჭაობივით მაცდუნებელი,
და ჩემს კარებთან,
ორ სხვადასხვა სამყაროს ზღვართან,
ღამისეული ლანდები დაძრწის!
მე ვხურავ კარებს,
ჩემს სამყაროში ხომ ღამეებს თეთრი ფერი აქვთ,
სამალავიდან ვუშვებ თბილ გულს, როგორც პეპელას,
და თეთრი ღამის სივრცეებში მიმოვატარებ,
რომ ხვალე ისევ მუჭში ფრთხილად გამოვიმწყვდიო,
და დღეთა ცვლაში ხშირად,
ხშირად მივაყურადო,
ან არ გაცივდეს ან უეცრად არ ჩავითვლიმო,
და ფილაქანზე არ დავაგდო გული ფართქალა!
დაბინდდა...
ვხედავ ჩამუქებულ ფარდების მიღმა,
ვიღაც მაღალმა და ლანდივით წოწოლა ბიჭმა,
როგორ ესროლა შავი კენჭი და როგორ მოკლა
წვიმის გუბეში მოკეკლუცე ახალი მთვარე!
რადგან იმისთვის, იმ ლანდვით შავი ბიჭისთვის,
გაუგებარი გახლავთ სრულიად -
"პაემანი მთვარიან ღამით".
იქ, კუთხეში კი, ღამეულ ბინდს თანშეზრდილ გოგოს,
რომელსაც ღამისაგან ქერა თმები და
თეთრი სახე ანსხვავებს მხოლოდ
ერთი სული აქვს როდის მიუტანს
ის ლანდივით წოწოლა ბიჭი
დაბინდულ თვალებს და მოკლულ მთვარეს!
ცახცახებს ღამე,
მეზობლის სახლში კვლავ თამაშდება
ნაცნობი სცენა გუშინდელი, გუშინწინდელი:
შემოაგელვებს შლეგ რაშივით ყორნისფერ ვოლგას,
და შავ ბოქლომით გამოკეტავს რკინის სადგომში,
შეიჯახუნებს რკინის კარებს დაღლილი კაცი,
ქანცგაცლილი დღიურ ჯახირით,
ათავისუფლებს ხორაგისგან ჩაწყვეტილ მკლავებს
და კვლავ შეავლებს ალმაცერ მზერას
თავისავე შვილების დედას,
რომელსაც უკვე აღარც კი ახსოვს
უკანასკნელად როდის შეხვდა
საკუთარ თავს კედლის სარკეში!
წარმოდგენა გრძელდება,
ინსცენირება საოჯახო ლექსიკონიდან...
ჰალსტუხთან და საგარეო კოსტუმთან ერთად
ზეზეურად თვლემენ სიტყვები: "გმადლობთ გეთაყვა!"
ცახცახებს ღამე,
ფარდებს მიღმა ცახცახებს ღამე!
მე ძალას ვიკრებ!...

plebe
ვაიმე, ძალიან დიდია და ვერ ჩავიკითხე ბოლომდე

gvancuta
როცა გამოცდებს მორჩები მერე ჩაიკითხე თუ გინდა მერე ვახ ეხლა აუცილებელი კი არაა!

წადი მიხედე არ დარჩე გამოცდების ჩაუბარებლად



რატომ გგონიათ ქალბატონო, თითქოს წუხელის
თქვენით შეშლილი მივეძალე ასე კონიაკს,
არა, ეს მხოლოდ ახირება იყო წუხილის,
თქვენ კი გგონიათ,
ქალბატონო, თქვენ კი გგონიათ,
რომ მარტოოდენ თრობისათვის უაზროდ ვსვამდე,
ან სასიკვდილოდ შევიტოვე მეშვიდე ტყვია;
მე შემიძლია გიერთგულოთ იმ სადგურამდე,
რომელსაც ბოლო, ან უბრალოდ, სიკვდილი ჰქვია.
მიეძინება ამ ვნებასაც დროის მირაჟში,
მიეძინება როგორც მზისგან ნაგმობ ფოლიანტს,
თქვენ მომღიმარი დაბრუნდებით მყუდრო ბინაში,
მე კი სად წავალ, ქალბატონო, როგორ გგონიათ?!
ეს არც ფიცია, არც ღაღადი, არც აღსარება
თუ თქვენი კდემა გავიხადე სიგიჟის ძეგლად...
და ყველა მზერა, თუ უსიტყვო ამკვნესარება
იკმარეთ ჩემი თავხედობის მოსატევებლად...
და ნუ გგონიათ, მარტოოდენ თრობისთვის ვსვამდე,
ან საფეთქლისთვის ჩავარჩინე ლულაში ტყვია;
არა! უბრალოდ ერთგულება მწამს სადგურამდე,
რომელსაც ბოლო, ან უბრალოდ, სიკვდილი ჰქვია.

plebe
არა, არ დავრჩები, მე აქაურობა პირიქით საზრდოს და სტიმულს მაძლევს

gudaguda_


საოცარი ლექსები აქვს ამ ადამიანს გავგიჟი...ყოჩაღ გიორგის...მიხარია...
* * *

მიხარია ჩემს თაობასაც რომ ყავს გენიოსები....

toi toto

კიიი






ისევ ჩემეული
ცრემლში შერეული
წვიმა მოეპარა ღამეს.
სანამ გათენდება,
წვიმაც გაჩერდება,
მერე მოვიფიქრებ რამეს.
ისევ სუსხიანი, ონავარი ქარი
ჩემთან სიახლოვეს ბედავს.
ღამეს ეცოდება ცრემლიანი ქალი,
მჯერა, გეფიცები დედას.
სიზმრად დარჩენილი ყვავილების თოვა,
შორეთს მიპყრობილი თვალი.
აქაოდა მალე გაზაფხული მოვა,
თუმცა არ გამოჩნდა კვალი.
აღარ მეშინია ნაცრისფერი ნისლის,
აღარ ვმღერი ცისფერ მტრედზე.
გადაღლილი მთვარე ოქროს პერანგს იცვლის,
დარდობს ჯერ არ ნახულ მზეზე.
წლები მაცილებენ სევდიანი ზურნით,
სული ატირებას ბედავს..
ღამის მოფორებით და ლექსებზე ზრუნვით
გავძლებ, გეფიცები დედას.
ისევ ჩემეული,
ცრემლში შერეული
წვიმა ამიტირებს ღამეს.
სანამ გაჩერდება,
სანამ გათენდება,
მანამ გადავმალავ სადმე.

toi toto

მეც ეგ შეგრძნება მქონდა პირველად რომ მოვისმინე მისი ლექსები

რა კარგია...

დღეს თუ მიყვარხარ არ მიწყინო შენც ამიტანე
ხვალ იქნებ სულაც მიატოვოს ამ გულმა ფეთქვა...
და როცა აღარ გეყოლები...ის გწამდეს მხოლოდ
ჩვენს სიყვარულზე მოუყვები ლამაზად ... ღმერთსაც
მართლა წმინდაა ჩემი გრძნობა....თუმც ეს არ გწამდეს
მე ხომ სიმორცხვე ბავშვობიდან მაჩუქა დედამ,
ვერ გამოვხატავ?...ბგერებია გრძნობას რომ ცვითავს
ამიტომ ვცდილობ ყველა სიტყვა შევკრიბო ლექსად.
მე ხომ სიცოცხლე ცხოვრებაში დროებით მერგო
და შენი თავიც სულ ცოტახნით მაჩუქა ბედმა…
და როცა შენი დაბრუნება მართლა მომიწევს
მაშინ დაიწყებს ჩემს მაგივრად ტირილსაც ზეცა.
დღეს რომ მიყვარხარ არ მიწყინო შენც ამიტანე
ხვალ იქნებ... მართლაც, მიატოვოს ამ გულმა ფეთქვა,
გთხოვ... დროებითი სიყვარული გამილამაზე...
თორემ მეც ვიცი......
რომ ვერასდროს ვიქნებით ერთად

ნამდვილად... მიხარია...

Однажды наступит момент, когда ты удивишься..."Блин, почему она ничего не пишет, не звонит"...Сидит в онлайне и даже не спросила: "как я?"... Ты пишешь сам...а она как ни в чём не бывало отвечает: "Привет. Всё хорошо! А как у тебя?" Ты в шоке?..Никаких претензий: почему не писал и т.д. Ты спрашиваешь: "Может увидимся?" Раньше от твоих слов она наверное радовалась бы, как сумашедшая, кричала в трубку: "Зай, я скучаю, жду тебя каждый день!" А сейчас нет...Она конечно рада, что ты придёшь, и что у тебя всё хорошо, но нет никаких эмоций... Она сама не верила, что может остыть к человеку, по которому раньше сходила с ума, плакала, закатывала истерики... Нет...дело не в другом мужчине...Просто в какой-то момент, что-то изменилось... Она просто устала тебя всё время ждать и обижаться, писать и звонить... Она просто знала, как ты ответишь на смс, и что скажешь по телефону...И ей стало просто не интересно... Она всегда хотела написать "Привет, зай! Как ты? Я соскучилась...." ...А потом ей стало не интересно постоянно слышать одно и тоже..."Привет, нормально"...Она как-то отвлеклась: учёба, новые знакомства, жизнь ведь идёт… и идёт без тебя...И это не так страшно, как она думала... А теперь ты не понимаешь, как так?! Она ведь говорила, что любила. Неужели врала? Нет, не может быть...Столько обид, сколько было, просто так она бы не стала терпеть, будь я безразличен ей... "А я ведь наверно люблю её..."- подумаешь ты... А что теперь??? А теперь у неё другая жизнь...всё проходит.... აი ასე გავცივდი შეგეცვალე..უბრალოდ შენთვის დავიცალე

შენ ჩემში ხარ.
სულ იყავი.
სულ იყავი.
შენ ჩემში ხარ,
თიხა ვნახე,
შიგ ჩავასხი,
ღვინო, რაშიც პური ვაწე,
ღამე მთვარით დღემზიანი
და ღამეშიც სისხლით ნაწერ სიტყვებს
სუნთქვით ვეზიარე,
სუნთქვები კი გადაიქცნენ
ყველა კითხვის პასუხებად,
ფართე გზებიც გახდნენ ვიწრო,
ბილიკებად, გზას უხდება,
ზოგჯერ მგზავრი, ზოგჯერ მტვერი,
ზოგჯერ დიდი სიმარტოვეც,
უკანა გზა მოვიჭერი და წარსულთან მივატოვე.
შენ ხარ ჩემი შინაარსი,
სასიცოცხლო მნიშვნელობა,
ჩემი თავი თავს წავართვი,
ვის უყვარდი,
ვინ გშვენოდა,
ვისთან იდებ ახლა ბინას,
ვინც შენი ხმა იღო ყურად,
უფეხებომ გაირბინა
ავადმყოფიც განიკურნა,
შენ ხარ ჩემი შინაარსი,
ნეტავ შენთვის მე ვინა ვარ,
სიცარიელემ ამავსო,
განმასიზმრა დროის დრამამ,
გადის, გადის, დრო სულ გადის,
ერთხელ წამითაც შეჩერდა,
წამი დარჩა იმ სურათის
სიმბოლოთა და ბეჭედთა,
მთელი სახე რომ დაეტყო, სინამდვილეს,
მას ვინ ახსნის და მუსიკაც დარჩა ექოდ,
უსასრულო შინაარსის.

* * *
წვიმა რომ მიწყივ დიოდეს...

“კალმახმა სთქვაო, წვიმა რომ განუწყვეტლად მოდიოდეს, მზემდე ავიდოდიო...”
შოთა პაპა
• • •

შარახევასთან დიდ ლოდზე
ამსხლტარი შემეჩეხები,
არაგველების სისხლისა
გაყრია ტანზე შხეფები.
ჩქერიდან ამოვარდნილი
ხელისგულებზე მიხტიხარ,
ჩაგსვამ არაგვში, ოღონდაც
აღმა სადამდე მიდიხარ?!
- კლდეზე დავახევ ლაყუჩებს,
რა თავში ვიხლი იოლ გზებს?
ვუწევდი, მზემდეც ვუწევდი,
წვიმა რომ მიწყივ დიოდეს...

დღეს სანათასეულ ხასიათზე ვარ

გონება არიეს ვნებათა ზვირთებმა,
დალეწეს სხეული, და ცეცხლებს მინთებენ,
წამიღეს ზღაპრებში საკუთარ მითებმა,
აალდნენ ფიქრები, გზას ვეღარ იგნებენ...

სურვილით სიცოცხლეს შენს მკერდზე დავდებდი,
ბაგეებს დაგიშრობ, კოცნით და ალერსით.
ყოველი წამართვი, თუ რამეს ვბადებდი,
გამბასრე ხმალივით, გროძობათა სალესით.

მაგიჟებს მეტყველი, წყლიანი თვალები,
თითების შეხება, ღაწვზე და კისერზე,
სხეულზე მძივებად აცმული ხალები,
უშენოდ სულს ვღაფავ თევზივით რიყეზე...

მოვალ და, გრძნობის თასს, დაგიგდებ ფეხებთან,
დაგძერწავ თავიდან რომ ჩემად გიგულო,
ღამეებს გავათევ, შევარწყავ დღეებთან,
არ მინდა სიცოხლეი უშენო, უგულო...

გავხდებით ერთი და, მთლიანი სხეული,
სიყვარულს დავუწერთ ჩვენეულ სტრიქონებს...
შენ ჩემი გულის ხარ უბადლო რჩეული,
და გონიც იცოდე სხვას აღარ მიწონებს.

სიცოცლის წყარო ხარ, ღვთის ნებით მოსული,
დაგცლდი და, მაჩუქე უკვდავთა სოფელი,
შენით მაქვს სული და სხეული მორთული,
შენი ვარ, შენადვე, სულ შენში მყოფელი...

ფშაური ქორწილი
• • •

კარგა ხანია, ვეღარ ვმშვიდდები,
შორს რომ დამრჩი და ხმას რომ ვერ გაწვდენ,
რომ არა მქონდეს ხვალის იმედი,
ვერ გავუძლებდი ვერაფრით ამდენს.

მე შენ აქ უნდა ამოგიყვანო
და სიყვარულზე უნდა გაფიცო,
მერე, ორივემ რომ არ ვინანოთ,
სასწრაფოდ უნდა გამოგაღვიძო.

უნდა გაჩვენო ჩემი შუაფხო,
არახიჯა და მაღალახადი,
შემოგატარო კარატის წვერი,
დაგაავადო ფშავის სახადით...

გაგაყოლიო მამისძმებს მთაში,
შემოიარო მათთან ჭალები,
უჩვევმა ბლომად დახოცო არჩვი
და გააოცო ფშავლის ქალები.

შეგასვა პეშვით არაგვის წყალი,
რომ ჯიხვზეც კარგად მოინადირო,
მოგალოცვინო ლაშარის ჯვარი,
ძმა-ბიძაშვილებს ხმალში გარკინო.

გულს არ გატკენენ ჩვენებურები,
საფერ სასიძოდ ჩაგთვლიან თუკი,
შენც ვეღარფერს დაემდურები,
მათ ვაჟკაცობა ყველაფრად უღირთ.

დაგაფიცებენ ჩემს სიყვარულზე,
ორიოდ სიტყვით დაგვლოცვენ ძუნწად
და მერე, როგორც სჩვევიათ მთაში,
ბრძანებენ ჩვენთვის ქორწილის სუფრას.

სასწრაფოდ ნახმობ ნაცნობ-მეგობრებს,
აქაურებთან მაყრად მოვისვამთ,
მოვიპატიჟებთ დედეულთ ბლოდან,
გადმორეკავენ საკლავს ხომიდან.

ქორწილის სუფრას გაშლიან ორწყალს,
ყველას თავისად დავეგულებით,
იტრიალებენ ხინკლის ქვაბებთან,
მათურლები და ქისტაურები.

მერე მთელ კვირას იქნება ლხინი,
ხბოს ხინკალი და ხილის არაყი
და ჩვენს ქორწილზე, ალბათ, კარგა ხანს
ილაპარაკებს მთელი ქალაქი.

რომ დავიღლებით ბედნიერებით
და ძალა აღარ გვექნება ლხინის,
მომაცილებენ გზამდე ჩვენები
და შუაფხოდან წაგყვები თბილისს...

მე შენ აქ უნდა ამოგიყვანო
და სიყვარულზე უნდა გაფიცო,
მერე, ორივემ რომ არ ვინანოთ,
სასწრაფოდ უნდა გამოგაღვიძო.

ატყდა წვიმები და ბილიკს მხოლოდ
ჩემი ატყვია ნაფეხურები,
მე ვერ მამშვიდებს დღეს სიყვარულიც,
შენ რომ თბილისშიც არ მეგულები.

ამ ერთხელაც რომ გადაიწვიმებს,
სევდამ რომ ხელი არ მომითავოს,
უნდა დავამხო სიმშვიდე შენი
და შუაფხოში ამოგიყვანო.…

• • •

gvancuta

რა მაგარია მეც მომინდა ასეთი ქორწილი
ვისი ლექსია?




"გულს ვერ უბრძანებო, რომ ამბობენ,
მე არა მჯერა.
უბრძანებ კიდევაც და
მეტსაც უზამ:
რასაც გინდა, იმას დააჯერებ,
საითაც გინდა, იქეთ გადაჰქაჩავ.
რა სიყვარულსაც შეაპარებ,
იმას შეიწოვს.

გულს ისიც შეუძლია -
მერე განანოს!"