მე 21 წლის ვარ და მეც მოვასწარი ცოლის მოყვანაც, გაშორებაც და დაბრუნებაც
ძაან მტკივნეული და ძაან ყ#ეობაა.
ნუ ალბათ ჩემთვის და იმათთვის, ვისაც უყვარს, მაგრამ რაღაც მომენტში გაუყ$ევებენ ხოლმე და ჰგონიათ, რომ თუ თავიანთ ცხოვრებასი ყველაფერი ძირფესვიანად არ შეცვალეს, არ იქნებიან ბედნიერები.
გაშორების პროცესი და მომენტი კაიფია, წიპა შენი ცხოვრებაა და რასაც გინდა იზამ და რაღაც, აწვები და შენს თავში დარწმუნებული ხარ და გგონია, რომ მაგარი როჟა ხარ, მაგრამ მეორე დღეს განშორებული, რომ იღვიძებ, ხვდები, რომ ყ$ე ხარ!
მე ეგრე მივხვდი ყოველ შემთხვევაში.
და დავუბრუნდი ჩემს ცოლს, იმიტომ რომ მაგაზე ძვირფასი არ მყავს არავინ დედამიწის ზურგზე და ის ერთი დილა მის გარეშე ჩემთვის ისეთი საშინელი და ჯოჯოხეთური იყო, ლამის ჭკუიდან გადავედი საკუთარი თავის სიძულვილი და ჩადენილის გამო სირცხვილი და დანაშაულის გრძნობა მსერავდა.
თითქოს იმ დილას თვალი ამეხილა და მთელი ტრაგიკულობით დავინახე შიშველი სიმართლე, რომ აბსოლუტურად ყველაფერში ვცდებოდი და ძალიან ეგოისტურად ვიქცეოდი.
ახლა კარგად ვარ.
ჩემი აზრით საჭიროა, ასეთი მტკივნეული ცხვირწამტვრევები ცხოვრებაში, უფრო კარგად ეცნობი შენს თავსაც და იმასაც, რა გინდა რეალურად.
Change will come to those who have no fear..
* * *
ბებია მყავდა პოვარი...
ცოლს გავშორდი
