ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები - XXI

gvancuta
დაცინვებს არვართ
უჩემობა ეპატიება ყველას

gvancuta

აბა რას ვიზამთ





თოვლისფერია ახლა ეს ფიქრი,გადაუფითრდა მზერა,
თითქოს გაუქრათ ფანტელებს ხიბლი,მზემ ყელი მოიღერა...
ლამაზი ქალი...ჩაუყვა ბილიკს,გულს ჩანისლულა წყენა,
ეს ნაკვალევი...სულში გაივლის ვით სერაფიტის მზერა.

ლამაზი ქალი...ლამაზად ტირის.ულამაზესად ღელავს,
და...შეკვდომიან ტუჩები ღიმილს,ფიქრი ფიქრს ისევ თელავს...
ლამაზი ქალის ლამაზი ცრემლი...ულამაზესად ბრწყინავს,
და...წამწამების უნაზეს რხევით...ღაწვებს ეღვრება წვიმად.

ამ ცხელმა ცრემლმა გზა გაიკვლია...ჩაჰყვა ყელს...იქცა ურჩად,
და ქალის მკერდზე გადაიღვარა...ეძებს და ეძებს ურცხვად,
ლამაზი ქალის ლამაზი მკერდი...ულამაზესად ღელავს
და ციცქნა ხალიც..გაუწყრეს ღმერთი...ხალისობს ვარდისფერად...

ცრემლი შეჩერდა...დაიდო ბინა,ტუმც ვეღარ იკლავს წყურვილს,
თურმე...დარაბა ყოფილა ღია...ლამაზი ქალის გულის.

gudaguda_

გაგიჟდა!- არა იმიტომ ,რომ უღალატეს,არამედ იმიტომ,რომ უყვარდა ის,ვისაც ღალატი შეეძლო
/კ.გამსახურდია/

ეჰ ეს დედამიწაც თქვენთვის დამითმია წავედი მე

იირკოლა ჩი

რა კარგია, არ ვიცოდი ეს

Famouse

წადი წადი, გახალისდი იცოდე და მოწყენილი არ დაგინახო! ნახეთ რა დედამიწა დაგვითმო და თვითონ უფრო ლამაზ სამყაროში მიდის, არც გვეპატიჟება

მიყვარხარ...მახსოვხარ...მენატრები...
ღვინომ ცოტა დარდი დამიამა
მაა...მამიკო...და ბოლოს მამა...
ყველაფერი ისე მარტივია...
ყველაფერი რაღაც თავისთავად...

ღამეს მივენდობი ნაღვლიანი
თვალებს მონატრება დამიამებს
როგორ წახვედი და არ მითხარი?!
ქარი შენს მაგივრად დამიბარებს...

აწი შენთან ერთად ვერ დავთვრები...
მიყვარხარ...მახსოვხარ... და მენატრები...

* * *

"...მიყვარს წარსულის ლანდებთან ერთად ხეტიალი განვლილ გზაზე... მივყვები უკაცრიელ ქუჩას და ღიმილით ვეგებები ხან ერთს, ხან მეორეს, ხან მესამეს... ასე, დაუსრულებლად!... თურმე რამდენი ადამიანის გზაწვრილი გადის ჩემი ცხოვრების ახლოს... რამდენი ადამიანი მილამაზებს ხანმოკლე დაბადებას... უფრო მეტნი კი ამაყი ბუნებით და შავად მომზირალი სულით ამახინჯებენ მათ... აქა-იქ შავ ზილად გასდევს ბილიკი უსასრულობისაკენ... მაგრამ ერთი რამ... ზოგნი მიღიმიან, ზოგნი კი ისე მიყურებენ თითქოს უპატიებელი შეცდომა ჩამედინოს მათ წინაშე... მათთვის დამენგრიოს ოცნების კოშკი.... არა, ჩემიც მეყოფა!!!... რამდენი მივლია... ბოლო კი არ ჩანს... მხოლოდ ფოთლები გაყვითლდა... უფრო და უფრო ხანგამოშვებით ისმის გალობა იადონისა(?!)... ახლა ოქროსფერ ხალიჩაზე მივაბიჯებ... კიდევ ერთი ლანდი ამესვეტა წინ. დიდხანს, დაჟინებით ვუცქერდით ერთმანეთს... რა ნაცნობი იყო... დიდხანს ვიხსენე სად მენახა... ბოლოს მივაგენი... სულ ახლახანს ვნახე იგიც, ღიმილით მეტყოდა: ბედნიერი იყავ!... სასოწარკვეთილმა მიმოვიხედე ირგვლივ... ეს ყველაფერი ჩემი იყო! ირგვლივ ჩემი აწმყო მეხვია!... ჩემი ცხოვრება... როგორ დამჭკნარა ყოველივე... ერთი მწვანე ფოთოლი აღარ დარჩენილა არსად... ამასაც უძლებს თურმე ადამიანი... რა უცებ შეიცვალა ყველაფერი... ერთი ხელის მოსმით გადამისხვაფერებია ყოველივე... რად მინოდა?... შეცვლა რომ შეიძლებოდეს... ალბათ... ალბათ მაინც იგივეს ჩავიდენდი... ეს იყო ჩემი ბედნიერება! არ ვიცი... არ მინდა, სამუდამოდ დაზამთრდეს... არ მინდა უკაცრიელი გახდეს შარა... ერთი მინდა მხოლოდ... ბევრი, ძალიან ბევრი ადამიანი იყოს ბედნიერი! იყოს ისეთი როგორიც არის... არ მინდა შეშლილი თვალებით მიყურონ და მოითხოვონ ის, რისი მიცემაც არ შემიძლია... იყვნენ ბედნიერნი მცირედითაც!.. მეც ბედნიერი ვიქნები ალბათ!...."

chaton

* * *
Famouse

არ დამიცინია, ისე გამახსენდა ეგ სიტყვები იმ შესანიშნავი სიმღერიდან

როგორ შეიძლება ჩაიაროს დღემ და მე არ ვიფიქრო შენზე, ყოველ საღამოს იბნევა ჩვეს შორს უხილავი და მაინც ფერედი ბურთულები.....
როგორ იმალება ჩემში რაღაც სულიერი, რაღაც უჩვეულო და ორიგინალური..?? იქნებ უბრალოდ ვვარსებობ მე ქვეყნის ერთ ნაწილში და შენ ჩემგან ძალიან შორს ხარ..?! ან იქნე უბრალოდ ერთმანეთს ყოველდღიურად ვხედავთ, ხომ შეიძლება შენ იყო ყოველდილით ჩემი ქუჩის წინ მოსეირნე მომღიმარი ახალგაზრდა ყმაწვილი..? რომელიც ყოველთვის ინტერესით მიმზერს და არასდროს მესაუბრება.?
შენ ჩემში ორიგინალურ და გენიალურ ადამიანს ქმნი, ჩემში ცოცხლდება კადრები შენზე, ჩვენზე და იმ თემაზე რაც მაფერხებს. მეშინია რომ ვთქვა მეც იგივე რასაც შენ მწერ, ვიყო გულახდილი..? ვერ ვარ ..! მიჭირს ვაღიარო რომ შენ ჩემში მეოცნებე ბავშვს აღვიძებ, რომელიც ძილის წინ შენზე ფიქრში თვლემს. სიზმრებში გაცოცხლებული ქანდაკების ნიმუშ ხარ, შენი სახის ნაკვთები თვალდახუჭულმაც კი შემიძლია ვიცნო.. არ მინახიხარ..? აი ამაში კი ცდები, განა შენ არ ხარ ის ახალგაზრდა ყოველთვის რომ მახსენებს თავს და მაიძულებს ვიფიქრო მასზე... არასდროს განმიცდია ეს უჩვეულობა. დღეს კი კანკალმა აიტანა ჩემი სხეული, სოლი გაქცევას ლამობდა. ჩემში რაღაც ძარღვი ჩაწყდა და თითქოს ვიღაც კვლავაც გაცოცხლდა. .. შენ სხვა ხარ, ის სხვა....
არასდროს გამოვუტყდები საკუთარ თავს რომ, რომ რა?! არა, არაფერი.. რომ უბრალოდ სანამ არ გადამავიწყდები, რომ უნდა ვიწერტილო......

სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის...”ეს გალაქტიონის სიტყვებია...როცა ეს გრძნობა იბადება გულში,მთელს შენს ცხოვრებას,ფიქრებს,აზრებს იპყრობს...მთელი შენი ცხოვრება მხოლოდ საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს აღარ გაძლევს...ნამდვილი სიყვარული მარადიულია....ის არასდროს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის,რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების,მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე....ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ ჩვენი ცხოვრების მანძილზე აღარ გვრჩება დრო იმისთვის,რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს

ისევ თქვენ გწერთ, გევედრებით, ნება დამრთეთ,
კიდევ ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ მოგიგონოთ,
არც კი იცით რა უსაზღვრო პატივს დამდებთ
თუ ამ წერილს წაიკითხავთ ქალბატონო.
გაწყენინეთ? თქვენს წინაშე ქედს მოვიხრი,
თუკი ჩემგან წყენა დაგრჩათ სამახსოვროდ,
მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშ გიხდით,
მომიტევეთ, მომიტევეტ ქალბატონო.
მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები,
მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ,
დამიჯერეტ ყველა წმინდანს გეფიცებით,
დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.
რაც კი დამრჩა უთქმელი და სამახსოვრო
ახლა მინდა გაგიმხილოტ მშვიდი დარდით,
ბროწეული რომ გაყავით სანახევროდ
აი სწორედ, სწორედ მაშინ შემიყვარდით.
ისევ თქვენ გწერთ ქალბატონო, მომაგონდით,
უცნაური მწუხარებით, მკრთალად, მღვრიედ,
გახსოვთ ის დრო ყველაფერს რომ მპატიობდით?
ეხლა კიდე ეს წერილიც მაპატიეთ.
ვწუხვარ, უკანასკნელ სალამს განდობთ,
ეხლა უნდა სამუდამოთ მიგატოვოთ,
მაპატიეთ, მომიტევეთ, დიდად გმადლობთ,
დიდად გმადლობთ, რომ მიყვარდით ქალბატონო.

ბევრს ვეწევი ძალიან,
თითქმის კოლოფნახევარს,
ღამ-ღამობით მახველებს,
უძილობაც დამჩემდა.
სულ ნერვების ბრალია,
რომ ლექსების დახევას
საზეიმოდ ვაპირებ,
ჩემი სახლის ფანჯრებთან.
შევიძულე სტუმრობა,
მეგობრული გარემო,
ეს ტყუილი გრძნობები
ცარიელი ქალების.
`დამავიწყდა ხუმრობა
ჩემო, ჩემიანებო!~
და მიხურვა დავიწყე
ყველას ცხვირწინ კარების.
მარტოობა კარგია _
შენ რომ ხარ და კიდევ შენ,
ეგოიზმს რომ გაცდები
და იმაზე მეტი ხარ.
სიყვარული დარგია
ესთეტიკის კიდეში,
შენ ამ მეცნიერების
წაკითხული გვერდი ხარ.
ტყუილებით გავსებენ,
შენ ყველასთან რიდით ხარ.
ყველა ზურგი დამშვენდა
იდეების ხურჯინით.
ხედავ მათთან მსგავსებას,
მათ ფეხებზე ჰკიდიხარ,
ტილოს დაგატარებენ
თმაგაბურძგნილ ფუნჯივით.
არაფერი, უბრალოდ
ყველაფერი მომბეზრდა.
ჩემთან ურთიერთობას
უკვე ერიდებიან,
ჩემი ლექსიც უკვალოდ
იკარგება ორკესტრთან,
ვგრძნობ, რომ სიყმაწვილეში
მალე მიბერდებიან...
არა! მიყვარს აპრილი,
სკდომა იასამანის,
ჰორიზონტის სიშორე _
საუფლო აგარაკი,
ზღვა თვალტალღადახრილი,
მზის საღამოსაბანი,
ცისთვის შემონახული
სტრიქონების მარაგი.
მიყვარს ლამაზ ქალწულთა
ჩამოშლილი დალალი,
ძმაკაცობის ყვირილი
ჩახლეჩილი ბგერებით.
და მგონია ამ წუთას
დედამიწაც არ არის
ამ ქართული გრიგალის
სუნთქვის შემაჩერები.
ბევრს ვეწევი ძალიან,
თითქმის კოლოფნახევარს,
ღამ-ღამობით მახველებს,
უძილობაც დამჩემდა.
სულ სიმთვრალის ბრალია,
რომ ლექსების დახევას
საზეიმოდ ვცდილობდი,
ჩემი სახლის ფანჯრებთან.

ყურღანებიდან გნოლი გაფრინდა,
ყაბარდოს ველი გადაიარა,
ისევ აღვსდექი!
მუხრანის ბოლოს
ჩასაფრებული ვსინჯავ იარაღს.

ქსანზედ, არაგვზედ ისევ ჰყვავიან
ხოდაბუნები თავთუხებისა,
შენი ტუჩებიც ისე ტკბილია,
როგორც ბადაგი დადუღებისას.

ხოხბობას გნახე, მიწურვილ იყო
როცა ზაფხული რუსთაველისა,
ნეტამც ბადაგი არ დამელია
და იმ დღეს ხმალი არ ამელესა!

ტრამალ და ტრამალ გამოგედევნე,
შემოვამტვერე გზები ტრიალი,
მცხეთას ვუმტვრიე საკეტურები,
ვლეწე ტაძრები კელაპტრიანი!

მაგრამ თვითონაც დაილეწება,
დაბადებულა ვინცკი ყივჩაღად,
მუზარადიან შენს ქმარს შემოვხვდი,
თავი შუაზე გადამიჩეხა!

მოდი, მომხვიე ხელი ჭრილობას,
ვეღარა გხედავ, სისხლით ვიცლები…
როგორც საძროხე ქვაბს ოხშივარი,
ქართლის ხეობებს ასდით ნისლები…

მოდი!
გეძახი ათას წლის მერე,
დამნაცროს ელვამ შენი ტანისა;
ვარდის ფურცლობის ნიშანი არი
და დრო ახალი პაემანისა!..

ჟრუანტელმა დამიარა... ძაააააალიან კარგი იყო , მადლობა
* * *
**********
სიზმარშიც ასეთი ოხერი ხარ-
-ამპარტავანი და კუშტი...
პირველი არასდროს მომხვევიხარ-
-ცერად მიცქერი და უცდი-
-როდის შემოვიხსნი მორცხვობის მანდილს
და როდის გაგიშიშვლებ ვნებას,
ხელში შეგაჩეჩებ დაფარულ წადილს და
გეტყვი, რომ სამყარო კვდება!
სიზმარიც ჩემსავით თავხედი ქალია,
მასაც უყვარხარ და ჯიბრზე
შემიკრავს წამების ვარდისფერ გალიას,
საკენკსაც დამიყრის, ვიდრე
ფანჯრებთან მყვირალი მემაწვნე ამაცლის
შენთან ჩახუტების “შანსებს”...
სიზმარშიც ასეთი ოხერი ხარ!
სიზმარშიც ცხადივით მაბნევ...

* * *
*************************
დარდი ვერ გამიქრო განშორებამ
მე მხოლოდ ისევ შენ მელანდები
ვიცი რომ დაგკარგე სამუდამოდ
ვიცი და მაინც მენატრები
გრძნობა მომეძალა შენი ნახვის
გული მოლოდინით ამიტირდა
კიდევ გავიძლებდი სიმარტოვეს
მაგრამ უშენობა გამიჭირდა
ისევ ძველებურად მენატრები
აღარც სიყვარული მიძველდება
ვიცი არასოდეს დაბრუნდები
მაგრამ დაჯერება მიძნელდება

* * *

*** (ზვიად კეჭაყმაძე -თუ სწორად მახსოვს მისი გვარი :| )

როცა გაკოცე... ცოტა გაფითრდი...
ცრემლები უპეებს მოსწყდა და მძივივით დაგეკიდა ლოყაზე...
მეც ვტიროდი...
როცა შეგეხე... ისეთი თბილი იყავი და ისეთი საყვარელი, რომ ისევ
კოცნა მომინდა და...
ისევ გაკოცე....
ტუჩები გაგციებოდა... გაყინულიყო... გაქვავებულიყო...
თვალებში ჩაგხედე და... შენი თვალები ვერ ვიცანი... არადა შენი
თვალები ხომ ასე მეტყველი იყო ყოველთვის...
შენს გვერდით ჩამოვჯექი... ისე, რომ შენთვის პროფილში მეცქირა...
შენი ყურები ყოველთვის აღმაგზნებდა ხოლმე...
ეხლაც შენს ყურს შევეხე თითებით...
თავი ჩემსკენ გადმოხარე... ოდნავ შემოატრიალე... და ისევ აქვითინდი...
შენი ხელი, ხელში მეჭირა და ვცდილობდი გამეგო რა ხდებოდა...
ტუჩები ყურთან მოგიტანე და ჩუმად, ისე, რომ არავის გაეგო, გკითხე...
- ძვირფასო რატომ ტირი???
ერთხანს ასე მიყურე... ჩვენი თვალები ერთმანეთს უბრად უცქერდნენ...
მერე თავი დახარე და კვლავ უხმოდ აქვითინდი...

ვხედავდი, როგორ გტოვებდი... სადღაც უსასრულობაში გაჩერებულს, შენი
ქვითინიღა ჩამესმოდა... შენ ძლივსღა გხედავდი... შენს ირგვლივ უამრავი ადამიანი
ირეოდა... მე კი გტოვებდი... უნდა დამეტოვებინე... უნდა წავსულიყავი, რომ გამეგო
შენი მოწყენილობის მიზეზი... და წავედი...

ქუჩაში რომ გამოვედი... უეცარმა ქარმა უცებ შემაბარბაცა... ეზო ძლივს
ვიცანი... გადასხვაფერებულიყო...
და წავედი...
მივდიოდი ქუჩაში და ორივე მხრიდან რატომღაც ყველა მე მიცქერდა...
ყველას საბრალო და შიშით აღსავსე თვალები ჰქონდა...
მე მივდიოდი...
ასეთ განწყობაზე არასდროს არ ვყოფილვარ... ასეთი მოშვებული... ასეთი
ჰაეროვანი...
არაფერი არ მადარდებდა... მხოლოდ მივდიოდი... მივარღვევდი ჰაერს და
მივდიოდი...
სახლებიც მეგებებოდნენ თითქოს... ხეები შრიალებდნენ... ქარი ქროდა,
სუსტად... მაგრამ სასიამოვნოდ...
მეც ქარივით ვიყავი...
მინდოდა გავქცეულიყავი... მენავარდა... მაგრამ...
მე მივდიოდი...
მანქანებს ვხედავდი... ამდენი მანქანა ერთად არასდროს მინახავს...
ყველა მე მოყვებოდა...
ჩემს უკან ჩემი ცხოვრება იდგა... მე კი ამ ცხოვრებისგან გავრბოდი...

შენ დაგინახე... უამრავ ხალხში, შენ დაგინახე... ტიროდი... და
შემეშინდა... ისე შემეშინდა, რომ გავიქეცი...
გავრბოდი უკან მოუხედავად... არ ვიცოდი სად, მაგრამ გავრბოდი...
ერთხანს ასე ვირბინე... მერე დაღლილმა... შევჩერდი... და უკან
მოვიხედე...
ჯერ მიტინგი მეგონა... მთელი ქუჩა გადაეკეტათ და შუა ქუჩაში
მოდიოდნენ...
ცოტა მომეშვა...
მერე წინ მომავალი მანქანა დავლანდე...
მანქანის საქარე მინიდან... ჩემი სურათი მიცინოდა...

* * *



წერილი მამას

(მირანდა გოდერძიშვილი)

მა,სად ხარ?_
უშენო წამები მაციებს,
ხელ-ფეხიც ძველებურად გამეყინა,
ვითვლი კვლავ შენამდე დღეებს და მანძილებს,_
ღმერთო, რამდენია(?!)
თითებს ცხელი სუნთქვით აქ არვინ არ მითბობს,
სევდასაც კოცნებით არავინ არ მიშლის,
ისეთს ხომ არაფერს არ ვითხოვ?_
მამასთან გ ა მ ი შ ვ ი თ ! . . .
შენ მაინც გამიშვი სიზმრის ლაბირინთო,
იქ სადაც მამის გულს საათი დარაჯობს,
მსურს,მა,შენს ხელებში თმები ამილინთო
და აღარ დაგშორდე არასდროს...
წვიმებმა წალეკეს ირგვლივ არე-მარე
მე კი დარდისაგან ცრემლიც კი გამიშრა,
მა,შენს მონატრებას ვერსად დავემალე_
აღარსად გამიშვა!!!