ეეე,არადა გავიდოდი იმ დღეს მასთან ერთად...სადმე დავსხდებოდით ხანგრძლივად საბაასოდ...მაგრამ 20 წთ-ში მომეხასიათებოდა სახლში წამოსვლა...
მერეე,ისევ დავთქვამდით შეხვედრას...მაგრამ ზუუუუსტად იმ დროს ჩამომივიდოდა დიდი ხნის უნახავი მეგობარი,სარკის წინ რომ ვათვალიერებდი თავს...ღმერთო,როგორ დამწყდებოდა გული

მერე,ისევ შეხვედრის დღე...რატომღაც წინა ღამით საშინელი თავის ტკივილი დამჩემდებოდა და დილით ჩამედძინებოდა...ტლ-ც შემომეთიშებოდა...
და კვლავ შეხვედრის დღე...რავიცი,ვნახავდი...თუმცა მალევე გამახსენდებოდა,რომ ხვალისთვის რაღაც მაქვს მოსამზადებელი და შევშფოთდებოდი,რამ გადამაიწყათქო....
ნუ,თუ გონიერი ბიჭი იქნებოდა,ლოგიკურ კითხვას დასვამდა - როდის დაასრულებ? ..

თუ არადა ერთი მაგისიც

....არაუავს,თუ უწმაწური სიტყვებოით მომიხსენიებდა წასულს,მეც არაერთხელ შევამკობდი გემრიელად პირველ/მეორე/მესამე ჩაშლილ პაემანზე
და სხვას არსდროს არ შეაწუხებს ის, რასაც შენი წუხილი ჰქვია-ო თქვა ჭილაძემ და დავეთანხმე მე...