suntqvаთითოეულ სიტყვაში გეთანხმები...
იდუმალება თამაშის წესია უბრალოდ თორემ ჭეშმარიტად იდუმალი ადამიანი ყოველთვის შეუმჩნეველი რჩება...
ასეთი მეგობრები მეც მყავს

დრო და სიშორე რომ ვერაფერს გვაკლებს.... და მათი დანახვა უფრო მიხარია ვიდრე ყოველდღიურად ვისაც ვხედავ...
მე ის ადამიანები უფრო მიყვარს ვისაც კარგად ვიცნობ... ნაკლიან იმიან ამიანად... იდუმალებით მოცულ ადამიანებზე მეცინება...

ცუდად ნათამაშებ როლს გვანან