ადამიანი ბიუნებით უნდა იყოს ეგეთი, "ვიგოდნიკი".
სწორედ ეგეთები შემდეგ ქალებსაც იყენებენ, მეგობრებსაც, დედმამიშვილებსაც, მეზობლებსაც და ყველას.
მოკლედ, ვიგოდნიკობა სულიერი მდგომარეობაა, ცხოვრების სტილია და ისე არ არის რომ ასეთი ადამიანი ერთ ვინმესთან იყოს ვიგოდნიკი და მეორესთან არა. უბრალოდ თავს მოიტყუებთ თუ ასე თვლით.
ახლაც ძალიან ცხადად მახსოვს როცა პირველად მითხრეს და გავიგე რომ თურმე მეროე ადამიანი შიძლება გამოიყენო
9 წლის ვიყავი, ჩემი კლასელ გოგოს როგორც ჩას მოვწონდი და აქტიურობდა, მერხთა ჩემს გვერდით დაჯდომას ჩალიჩობდა, შესვენებებზე დამსდევდა და მოკლედ. მე ვერ ვაცნობიერებდი ამ ყურადღების მიზეზებს და ნერვები მეშლებოდა. ჩემს კლასელს შევსჩივლე, რომლთან ერთად საბავშვო ბაღში დავდიოდი და ვახლობლობით, ამიტომ. იმან ძალიან ვზროსლურდ დამარიგა - "უნდა გამეიყენე მერე შეჩემა" (ქუთაისი). მერე რამოდენიმე დამაკონკრეტებეი კითხვა დავუსვი კიდე, რას ნიშნავს და როგორ ხდება ეგ მეთქი, მაგრამ სახეზე რომ შემატყო ვერ მოვწვი - ხელი ჩაიქნია.
მე დაახლოებით 1 კვირა ასე დავდიოდი გაკვირვებული და ბოლსო მშობლებს ვკითხე რას ნიშნავს ეს .... "გამეიყენე". ვიდრე სკოლა არ დავამთავრე, მანამდე კარგად კიდე ვერ გავიგე ამ "გამეიყენეს" მუღამი და პრინციპები.
თავად ჩემმა "მოძღვარმა" მთელი თავისი ხანმოკლე ცხოვრება ამ ცხოვრებისეული კრედოთი იცხოვრა, მეგობრებიც ეგეთი ჰყავდა, შეყვარებულებიც ... ბოლოს ციხეში მოკლეს. თვითონა მკველი იყო უკვე მაგ დროისთვის.
სადღაც 12 წლისები რომ ვიყოვით, უბნებს შორის "საბრძოლო" დაპირისპირება გვქონდა. ერთ მხარეს ჩვენ ვიდექით, მეორე მხარე რუსულენოვანი ბავშვები რომელსაც მეთაურად ჰყვადათ ერთი გოგო. ისეთი, "ბაევოვო" გოგო იყო. დაჟე "პაგონები ჰქონდა დაკერებული
მოკლედ, შევიკრიბებოდით "ბრძოლის ველზე" - გარეჟების ტერიტორიაზე - შეურაცხყოფებს მივაყენებდით ერთმანეთს და მერე დავცხებდით ერთმანეთს (უმიზეზოდ).
ჰო და ერხელაც ეს ჩემი "მოძღვარი" შეგვესწრო ბრძოლის წინა სამზადისში, იქით სჩანდა "მტრის" რაზმი და მისი მეთაური ამორძალი
ამან რაღცნაირად მოჭუტა თვალები და ძალიან გულწრფლად აღმოხდა - "აუ ეგი შემიყვარებდეს სიმონ და მეტი არ მინდა არაფერი"
ყველამ გაკვირვებულებმა შევხედეთ, რაის შეყვარებული და რაის იგი - ჩვენ გოგოდაც კი არ აღვიქვამდით "მტერს", ისე უჟაჟუნებდით ერთმანეთს (სხვა გოგოებიც იყვენ მტრის მხარეს და მეტწილად რუსები).
მოკლეს იმ "დიდებულ" ეპოქაში, როცა მამების თაობა 37-მეეთად რუსი ქალების გასაჟიმად დაფრინავდა მოსკოვებში და რასტოვები, შვილების თაობა ცემაში ვასისხლიანებდით რუსი ეროვნების თანატოლ გოგოებს.
ნუ მერე, როცა წამოვიზარდეთ, და ჩვენმა "მტრებმაც" ქალის ფორმები შეიძინეს, შემთხვევით უბანში შევხვედრისას ბევრჯერ გვნიანია მწარედ - რა გვაჩხუბებედა ამ მშვენიარ არსებებთან, ნეტა რამ გამოგვახლევათქო
რამოდენიმე წლის წინ ერთ-ერთი ბანში შემხვდა, ოპრატორად მუშაობდა. ვიცანი ძველმა "მტრებმა" ერთმანეთი, ორივეს გაგვიჭირდ ღიმილის შეკავება.
მოკლედ, კარგი რა როცა გამოცდილი, აზრზე მოსული და შენძრეული მეგობარი გყავს გვერდით
ალბათ.
ადამიანის გამოყენება
