ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები XXIII

მომე–წონე,
გემიჯნურე,
მეგულსტუმრე,
მეცისმარე,
სფერო მოგისამაჯურე,
გეზმან–მიზან–გესიზმარე...

====================================

ჩემთვის ეს სიყვარულია!..
შენთვის კი...აბა,რა ვიცი?..
გახედე,გაზაფხულია...
მეც ჭრელა- ჭრულა ჩავიცვი...
ჩემთვის ეს სიყვარულია!..
მარტი,აპრილი,მაისი...
გულს შენსკენ მოუხარია...
სხვა ყველაფერი დაიცდის...
ჩემთვის ეს სიყვარულია!...
შენთვის კი...აბა,რა ვიცი?...
გინდა?... შენს გულში დამტოვე... თუ არა... მაშინ გამიშვი...

GoGoNNa

რატომღაც მგონია რომ ეს ჩემი დაწერილია.....ძალიან მაგარია

ფიქრებში წასულ პატარა გოგოს
წუხელის ღამე არ სძინებია
ცრემლის გაჟღენთილ ბალიშის გულზე
მას სიყვარულში ჩასძინებია
იმედით იმის რომ მის სიზმრებში
მოვა ის ერთი ვისაც ის ელის
მხოლოდ სიზმრებში და ოცნებებში
მე შენ მიყვარხარ იგი მას ეტყვის
მაგრამ სიზმრები ფუჭზე ფუჭია
ოცნებები კი ქვეყნად არხდება
პატარა გოგო თუმც პასუხს ელის
სასწაულები ქვეყნად არხდება




ალბათ ოდესმე შევიყვარებ
ვინმე მადლიანს,
და დავივიწყებ შენს ზღვისფერ თვალებს,
თვალებს ნაღვლიანს
გადავივიწყებ ყველა გრძნობას,
ყველა ოცნებას
და გადუკეტავ ყველა სავალ გზას,
ჩემს მოგონებას
მე ძლიერი ვარ, მე დავამარცხებ,
ჩემს ყველა ნატვრას
გულში ჩავმარხავ ჩემს ყველა სურვილს,
ჩემს ყველა განცდას
გულს ვერ უბრძანებ? ტყულია, გული შენია
უნდა უბრძანო არუსმინო
გული მტერია..
სხვას შევიყვარებ შენზე ლამაზს,
ასჯერ, ათსჯერ
და მას მიუძღვნი ჩემს ყველა ლექსს,
ნატანჯს ნაწვალებს
ვიცი მაკლიხარ, მაგრამ არჩანს
დღეს სხვა საშველი
არცერთი არვართ ჩემო კარგო
არა ბავშვები
უნდა ვიპოვო ჩემი გულის,
გულის საშლელი
უნდა ამოვხსნა ამოცანა
ამოსახსნელი
გადავივიწყებ ჩვენს ყველა გრძნობას,
გრძნობას დარდიანს
და გავიკვალავ ცხოვრების გზას
გამხმარს, გვალვიანს
ალბათ ოდესმე შევიყვარებ
ვინმე მადლიანს,
და დავივიწყებ შენს ზღვისფერ თვალებს,
თვალებს ნაღვლიანს



არანაირი გრძნობა ,არანაირი ცრემლი,
თითქოს გათავდა სითბო,მე გავიყინე შენში,
გაშტერებული მზერით, სულ მთლად უგრძნობი ვდგავარ,
სუნთქვით დაორთქლილ მინაზე ისევ შენს სახელს ვხატავ
მოგონებებით ვავსებ ,მთლად გამოფიტულ გრძობებს,
თითქოს რაღაცას ველი ,მინდა რაღცა მოხდეს ,
მე ვერ შევძელი ბრძოლა,ვერ გავუმკლავდი ტკივილს,
ცრემლების ნაცვლად ვიწმენდ,წვეთებს მეწამულ სისხლის,
მე ვერ შევძელი თოვა ,და ვერ მოვედი წვიმად,
შენ კი შეძელი მოსვლა, ჩემთან ფიქრების ფიფქად...
არანაირი გრძნობა, არანაირი ცრემლი
ჩემში გათვდა სითბო და ვიყინები შენში...

This post has been edited by pitoni on 22 Mar 2013, 22:07

მოვჰქრივარ, მოვაპობ სივრცეს და მაღალ მთებს,
ხელებში ჩასმული ყვავილის ღერო ვარ,
და როცა გრძნობები მზის სხივად ამანთებს,
შემოვხსნი სარკმელს და სურნელად შემოვალ.

(ნანა მეფარიშვილი)

–მხედავ?
–ვერა…
–მაგრამ ხომ ვარსებობ…?
–კი..
–ახლა მანდ ვარ?
–არა…
–მაგრამ ხომ გრძნობ ჩემს სიახლოვეს…?
–კი…
–ჩემი ხმა გესმის?
–არა…
–მაგრამ ხომ გესაუბრები?
–კი…
–გზაზე მიმავალს რომ მოგყვები,მხედავ­?
–ვერა..
–მაგრამ მუდამ შენს გვერდით რომ ვარ
ხომ იცი?
–კი…
–ტირილის დროს,ცრემელბს როგორ
გიშრობ ხედავ?
–ვერა…
–მაგრამ ხომ გრძნობ?
–კი…
–როგორ შეგქმენი,დაინახ­ე?
–არა…
–მაგრამ ხომ არსებობ?
–კი…
–მხედავ??
–ვერა…
–მაგრამ ხომ ვარსებობ?
–კი…
–დასკვნა?
–მე მწამს შენი უფალო…!!! –ისევ მოვედი…
–დახმარება გინდა?
–ჰო…
–რომ გილხინდა,სად იყავი?
–მაშინაც მინდოდა მოსვლა…
–მაგრამ არ მოხვედი…
–მტკივა…
–რა გტკივა?
–გულიც და სულიც…
–რატომ?
–არ ვიცი…
–რომ არმოხვედი იმიტომ…
–როდის?
–როცა არ გტკიოდა…ახლა სინდისი
გაწუხებს…შენ არ იცი,რომ
სინდისია,მაგრამ­ გაწუხებს…
–მრცხვენია…
–რისი?
–არ ვიცი…
–შენი თავის…რომ არ გახსოვდი
იმიტომ..ამისი გრცხვენია…
–რა გავაკეთო?
–ნუ დამივიწყებ!რომ მივიწყებ,ხომ ხედავ
ცუდად ხარ…
–ყოველთვის მახსოვხარ…
–მაგრამ ჩემამდე არასდროს მოდიხარ…
–დამეხმარე…–ნუ მოხვალ მხოლოდ
მაშინ,როცა გტკივა…შენი სიხარულიც
გამიზიარე,შენი ბედნიერება
გამიზიარე,ამისთ­ვისაც მოდი…დამითმე
მეტი დრო,გული გადამიშალე და
დახმარება აღარ დაგჭირდება…
–გამომივა?
–გჯეროდეს!
–მე შენი მჯერა ,უფალო...

Girl: Describe me in one word
Boy: Mine




უამინდობით ავადობს,
თოვლს იმედი აქვს რის?
სულში ხალისი ნავარდობს
ცოტა ტკივილი ცრის
კლდეებს ნისლები გალახავს
თეთრი აცვია ფხოვს...
რა მწყინს? შენ ჩემთან არა ხარ
რა მიხარია?თოვს!







შენ,_
სულ დიადი გაქვს
მიზნები,
ცხოვრებას ერევი
უბადლოდ.
მე,_
თუკი არ გამოვიცვლები,
უხეირო ვარ და...
უმადლო.
შენ, _
არც არაფერი გეშლება,
სუფრაზეც მუდამ ხარ თამადა...
და
ცოლიც ჯანმრთელი შეგფერის,
მე,_
ლიტერატურით ავად ვარ...
შენ,_
გრძელი ფეხების
ფანი ხარ,
ეკრანზეც
გეტრფიან ქალები,
ვაჟკაცურს, მდიდარს და ნახიშტარს,
ჭკვიანს და
საომრად ალესილს...
მე,_
ჩემი უძირო თვალებით,
მითხარი,
რას გარგებ,
რას მოგცემ,
შენ,
ჩემი ფიქრები გაცინებს..
მე,_
ლიტერატურა მაოცებს...
რატომ ამირჩიე
არ ვიცი,
ჩემთვის გაიმეტე
ცის კიდე....
მე ლიტერატურა მტკივა და
შენ...
ბიბლიოთეკა
მიყიდე.





ცაზე თამაშობენ ვარსკვლავები,
როგორც შავ თვალებში ჭინკები
გვიდგას სიყვარულით, გალაღებით
გრძნობით ავსებული ჭიქები

ბახუსს გაუშლია ჭრელი აფრა
ძმები ღვინოს ვსვამთ და ვღვინდებით
შემთვრალს უფრო ხშირად, უფრო მძაფრად
უფრო მენატრები, მინდები

ჰოი, ეს ეჭვები დამახრჩობენ, -
ვინ იცის, სად, ვისთან იქნები . . .
. . . ცაზე ვარსკვლავები თამაშობენ
როგორც შენს თვალებში ჭინკები...







ნარდს გეთამაშები თუ გინდა კოცნებზე,
მსაჯად დავიყენოთ დედამიწა,
თუმც შენი თვალები მოჰგვანან ოცნებებს,
წააგებ იცოდე და ვერავინ ვერ დაგიცავს.
შენსავით ლამაზი რომ მყავდეს მეუღლე,
ჩათვალე დამიჯდა დუბეში,
ძალიან განვიცდი რომ ვერ დაგეუფლე,
რომ ვერ შეგიფარე უბეში.
წყვილი კამათელი ბედია მემგონი,
არ იცი რა გინდა,აგორებ ჩავლაზე,
კარები აიღე სასწრაფოდ გოგონი,
თორემ გულის კარი ჩავრაზე!
ასე ეშმაკურად რად მიელვებ თეთრ კბილებს,
გგონია ვერ გვამჩნევენ მარტოებს?!
როცა უშენობა იკივლებს,
დავკოცნი ყვავილებს,ამ რტოებს.
ნარდს გეთამაშები თუ გინდა კოცნებზე,
მსაჯად დავიყენოთ დედამიწა,
თუმც შენი თვალები მოჰგვანან ოცნებებს,
ჩემგან ვერავინ ვერ დაგიცავს.







სადაც ყველას სახე მხოლოდ ნიღაბია,
სადაც ამაზრზენი არის ფორიაქი,
სადაც გულწრფელობა უფრო იაფია,
ვიდრე 1 ჭიქა ყალბი კონიაკი.
სადაც გროვდებიან ჭკუის კოლოფები,
ყველას სხვისი ცუდი სადაც უხარია,
სადაც არწივებად სხედან ოფოფები,
სადაც სხვისი კარგით ყველა მწუხარეა.
სადაც დღე და ღამე ქუჩის ხმაურია,
სადაც მანქანები ქრიან დაფეთებით,
ქარმა ფოთლებივით აურდაურია,
ცოდვით დაცვენილი სულის ნაფლეთები...






ასე მგონია, მელოდები რომ რაღაც გითხრა
და პასუხები დავახვედრო შენს ნასროლ კითხვებს.
წუხელ, ღრუბლები ჩამოვიდნენ მიწაზე ციდან
და ჩვენი ქუჩაც გუბე-ღილებს ბავშვურად იხდენს…

მეც შევალეწე ქარის წისქვილის ჯიუტად ფრთები…
გაგეცინება და მებრძოლი ვიყავი ერთ დროს…
ახლა, ჭრილობებს, რომ მიხვევენ მაშინღა ვდგები,_
საწოლიდან და ჩემს ოთახსაც ვერაფრით ვერ ვთმობ.

გაგიკვირდება და დაკარგვა დამჩემდა ხალხის…
პოეტობა კი, ნიჭზე მეტად წყევლაა ვფიქრობ ...
ზიხარ და განცდილ ემოციებს ფურცელზე თხაპნი,
ტკივილზე წერაც გსიამოვნებს და თავსაც ირთობ…

ისევ გგონია, რომ სათქმელი რაღაცა დამრჩა ,
რომ მოვალ ჩუმად,მოგიყვები,ჩვენზე ძველ ამბებს…
ის კი არ იცი , ჩევნ ორს შორის სიჩუმის აღთქმა
დაგასწარი და მე პირველმა, შენამდე დავდე






მიყვარხარ იმდენად ღამის განთიადთან
რიჟრაჟს გამოვგლიჯე სიმშვიდის ფარდები,
მიყვარხარ იმდენად მზეც კი გამიავდრდა
ქარმა გამაცალა ოცნების აფრები.
მიყვარხარ იმდენად ღიმილს გავებუტე
ფერებს გავაცალე სილაღის გამენი,
მიყვარხარ იმდენად ცრემლით დამემუქრე
დღეებს ჩამოვგლიჯე სიჩუმის წამები.
მიყვარხარ იმდენად სხვები შევიჯავრე
შენ აგიკვიატე ჰაერთან შეერთდი...
მიყვარხარ იმდენად გრძნობით შეგიყვარე
და თუ ვერ გამიძლებ საერთოდ შემეშვი.
და თუ ვერ გაუძლებ ჩემ გულის სიგიჟეს
სულაც არ მჭირდები უბრალო ვნებებით
მიყვარხარ იმდენად ტკივილებს ვივიწყებ
ვსუნთქავ და შენ კი ჰაერან შეერთდი..





ამ წვიმას რომ გავცდე რამდენჯერ ვიტირო

სადამდე ვიარო ახლოს რომ მოვიდე

რამდენი ღრუბელი გსურს გადავიბირო ,

ერთხელ რომ ამღვრეულ სიზმარში მოგინდე...

სად უნდა ვეძებო მაგ თვალთა ცეცება

ან როგორ გავუძლო ტყეთა ვარცხნილობებს

სადაც ჩემს სიყვარულს მიაგნეს მხეცებმა და ვნებას უხსნიან

მორჩენილ ჭრილობებს...

მოდი ამ წვიმაში გავასწროთ ერთად ქარს,

თავი შევაფაროთ თეატრის შენობას

მე ორთქლით ჩაგაცვამ უფერულ ხელთათმანს და

შუა ზამთარში მაისად შემოვალ...

დადგება საღამო,მე ისევ მოვიწყენ

ჩემს სულთან თამაშით გავართობ პატარებს,

მე საბედნიერო ადგილი მოვიწყე შენი თმის სურნელი,მდინარის სათავე...

ოცნებას დახეულს კოცნის ნაფლებად,მოვიცვამ სხეულზე ვით გლახა ბუნების

და აფრთხიალდება სამრეკვლოს მტრედებად თოვლი მომლოდინე შენი დაბრუნების

არ მოხვალ და გული მკერდიდან გაიწევს , სხეულში სიცივედ მელანი გაჯდება,

მინდა სიყვარული სისხლივით დაიქცეს, როგორც კი სულერთი თვალები გაჩნდება

გამიშვით ხელები,ამ სიზმარს დავტოვებ, აქ დავიკარგები,ზედმეტად დიდია,,,

ამ ლექსზე შეწმენდილ ბინძურ სიმარტოვეს,წიგნები პოეტურ ქმნილებად ყიდიან...






თვალებს ნუ დახრი უნდა ჩაგხედო,
უნდა ვიპოვო სევდის იარა,
ნუთუ შენ მართლაც ისე გიყვარდი,
როგორც ჩემამდე ხმებმა იარა.
უნდა ვიპოვნო ის მონატრება
შენ რომ თვალები დაგიწყლიანა,
უნდა ჩაგხედო ლამაზ თვალებში
და მოგიშუშო ყველა იარა.....






ცოტას დავიცდი მერე წავალ წვიმის კვალდაკვალ,

დღეს თუ არ იცი ხვალ გაიგებ როცა დამკარგავ,

ჩემთვის ასეთი ცივი რატომ ხარ რით შეგაშინე?

შენსკენ სავალი ბეწვის ხიდიც არ შემაშინებს,

ცოტას დავიცდი სანამ გავა წვიმის სურნელი,

ნუღარ განიცდი პატიებას შენგან არ ველი,

თურმე ბოლომდე ყველაფერი არ შეგძლებია,

მე ხომ მოგენდე ამის მეტი რა შემიძლია,

ცოტას დავიცდი მერე წავალ წვიმის კვალდაკვალ

ნუღარ განიცდი ხვალ ხომ უკვე მართლა დამკარგავ. . .





მივუშვათ
გრძნობები..
ვაცადოთ თარეში,
მინდა რომ სიგიჟემ აზრები
არიოს,
გავცვალოთ თბილი მზე, გაყინულ
მთვარეში
არ მივცეთ გულს ნება, გონება
ჩარიოს.
მინდა სიყვარულმა აზრები
არიოს,
თავიანთ ნებაზე მივუშვათ
ფიქრები,
მინდა რომ ყველაფერს დაერქვას
მე და შენ,
მე და შენ მთლიანი სამყარი
ვიქნებით.
მივუშვათ გრძნობები თავიან
ნებაზე,
სიგიჟით ჩვენც გიჟურ ცეცხლებად
ავენთოთ,
მოდი ვისაუბროთ თვალების
ენაზე,
შენს სულთან თამაშით მინდა
რომ გავერთო.
მინდა რომ მე და შენ გავუსწროთ
ერთად დროს,
მე, შენი სული მსურს, რომ
გადავიბირო
მე შენში სიგიჟედ შემოვალ
წამოდი
და თავსხმა წვიმაში ბავშვურად
ვირბინოთ..
მივუშვათ გრძნობები თავიანთ
ნებაზე..
უსიტყვოდ ვაჩუქოთ ერთმანეთს
ფიქრები,
მინდა რომ ყველაფერს დაერქვას
მე და შენ
და ასე მეც და შენც, ერთი მე
ვიქნებით.
მივიშვათ გრძნობები თავიანთ
ნებაზე,
აენთონ სიგიჟედ, დასახლდნენ
თვალებში,
ამ ერთი სიგიჯისთვის
დავთმობდი სიცოცლეს,
გავცვლიდი ცხოვრებას ამ უკვდავ
წამებში.








თვალები რატომ გაქვს სევდიანი
გული რატომ გტკივა ლამაზო?!
მემგონი ხელიდან გეცლები
მაგრამ არ იდარდო არასდროს.

შენ ისევ გაგიღიმებს ცხოვრება
და ისევ სიყვარულს განაგრძობ,
მე აღარასდროს არ მოვალ
მაგრამ არ იდარდო არასდროს.

წარსული წაიღებს ყველაფერს
ჩვენი სიყვარულის დანაზოგს
მე აღარასდროს შეგხვდები
მაგრამ არ იდარდო არასდროს...




რატომ არ მოდიოდი,
სხვასთან რატომ გაჩერდი?!
გული როგორ მტკიოდა! -
მარტო შენ მომარჩენდი...
ისევ ისე მომინდი,
ვუსმენ მტირალ კლავიშებს,
ერთხელ რომ გიპოვიდე,
მერე არსად გაგიშვებ...
ცის ატლასებს გაგიშლი,
დაგსვამ ღრუბლის ბალიშზე,
სულსაც აღარ დაგიშლი,
სულაც არსად გაგიშვებ...
რატომ არ მოდიოდი,
სხვასთან რატომ გაჩერდი?!..
გული როგორ მტკიოდა! -
მარტო შენ მომარჩენდი!...



ამბობენ, როცა სიყვარული ნამდვილია და არა - სუროგატი, ბოლომდე ვერასდროს ახსნი კონკრეტულად, რატომ გიყვარს ეს ადამიანი და არა ვინმე სხვა, რატომ ხარ მზად ყველაფერი აიტანო მის გვერდით, სხვასთან კი - არა. ერთი, ორი ან სამი მიზეზის დასახელება ძალიან გაჭირდება, ყოველთვის დარჩება რაღაც, რაც ამ სამმა თუ ათმა პუნქტმა არ დაიტია..
ჰო, მიზეზი ბოლომდე აუხსნელი რომ რჩება, ამაში უცნაური არაფერია, სიყვარული მრავალგვაროვანია, ერთდროულად უამრავი რამის გამო გიყვარს და საკმარისია, დაჯდე და დაიწყო იმის ჩამოთვლა, რაც ყველაზე მეტად გეძვირფასება შენს სიყვარულში, რომ მიხვდე - მასში ფაქტიურად ყველაფერი გიყვარს

მე შენ მიყვარხარ იმიტომ, რომ მხოლოდ შენ …

1. … შეგიძლია ისეთი სიყვარული, როგორიც დედამიწის ზურგზე სხვას - არავის…
2. … ამბობ ყოველ ჯერზე - “მიყვარხარო” - ისეთი გრძნობით, რომ მე ყოველ ჯერზე მჯერა ამის…
3. თანაც სწორედ იმ დროს, როცა ამ სიტყვის გაგონება ყველაზე მეტად მინდა…
4. … მაიძულებ სიხარულის ცრემლებით ვიტირო იმის გაცნობიერებისას, რომ გიყვარვარ…
5. … მსოფლიოში ყველაზე კარგად წვავ კვერცხს,…
6. და ბავშვურად მორცხვს მხდი მაშინ, როცა უყურებ, როგორ მივირთმევ მას…
7. … მიყურებ ისეთი სითბოთი, რომ ვთბები…
8. … შეგიძლია, დამარწმუნო იმაში, რომ ჩემი საყვარელი შოკოლადიც კი არაა ისეთი ტკბილი, როგორიც შენი კოცნა…
9. … შეგიძლია მკითხო, რამდენად მოხერხებულად ვგრძნობ თავს შენ მკლავზე…
10. … შეგიძლია, ქარს აეფარო, რომ მე აღარ შემცივდეს…
11. … ისე გამომიწვდი ხოლმე ხელს ყოველთვის, რომ თავი დედოფალი მგონია…
12. … შეგიძლია, მორცხვობდე, როცა შენს სახეს ვათვალიერებ და ვტკბები…
13. … შეგიძლია, უშფოთველად აიტანო ჩემი სიყვარული კანფეტების, შოკოლადის და “რაფაელოს” მიმართ და ტკბილეულით გამანებივრო კიდეც…
14. … შეგიძლია, ჩემთვის ყვავილების შერჩევაში უამრავი დრო დახარჯო,
15. და მერე არც კი შეიმჩნიო, რომ ეს გარჯა არ დავაფასე…
16. … გიყვარვარ იმის მიუხედავად, რომ ასეთი აუტანელი ვარ..
17. … შეგიძლია ჩვენი ერთობლივი ცხოვრების გეგმები ერთ თვით ადრე გაწერო მაშინ, როცა ზუსტად იცი, მე მომდევნო დღის საკუთარ გეგმებზეც არ შემიძლია რამის თქმა…
18. … საათობით შეგიძლია ილაპარაკო და მიამბო იმაზე, როგორ მოგწონს ჩემი თვალები…
19. … შეგიძლია, ჩემთან ურთიერთობა მხოლოდ ჟესტებითა და შეხებით…
20. … შეგიძლია, მამაკაცური ღირსების დაკარგვის გარეშე იყო ნაზი…
21. … შეგიძლია, ისე მიწოდო ზარმაცი ან ჩურჩუტი, არ მეწყინოს, პირიქით, მესიამოვნოს…
22. … შეგიძლია ნებისმიერ მელოდიის ფონზე კოცნა…
23. … შეგიძლია, გრძნობებზე ლაპარაკი ისეთ დროსაც, როცა ეს წარმოუდგენელი ჩანს…
24. … მანებივრებ ფუმფულა სათამაშოებით და ამით ჩემს სისუსტეს კიდევ “აძლიერებ”…
25. … შეგიძლია, ჩემზე ფიქრში გამოათენო…
26. … შეგიძლია, აბაზანაში წყალზე მოტივტივე ვარდის ფურცლების ყურებით გაერთო…
27. … შეგიძლია, ყოველ დღე შემახსენო, რომ იმაზე უკეთესი გავხდი, ვიდრე ვიყავი…
28. … შეგიძლია, ისე გადამიღო სურათი, რომ ჩემი კრიტიკაც უძლური ხდება…
29. … შეგიძლია, არ ჭამო ხორცი, როცა ჩემი კულინარული კოზირი სწორედ ხორციანი კერძებია,
30. და მაინც წახვიდე დათმობაზე…
31. … გაღელვებს ჩემი შეხება ისე, როგორც თავად მე არ ვღელავ…
32. … შეგიძლია, კინოთეატრში ფილმის ხანგრძლივობის მიხედვით შეაფასო,
33. და ნაკლებად საინტერესო აირჩიო…
34. … შეგიძლია, იწყინო ის, რომ მთელი ქვეყნის გასაგონად არ ვყვირი შენზე,
35. შენ ხომ არ იცი, რომ უბრალოდ არ მინდა, შენში ვინმე შემეცილოს…
36. … შეგიძლია, ჩემს გულს ბაგა-ბუგი დააწყებინო მაშინ, როცა შენი გულის ფეთქვა საერთოდ არ გესმის…
37. …შეგიძლია, მნიშვნელოვანი საქმეები ჩემთან შეხვედრის გამო გადადო…
38. …შეგიძლია, ჩემს გამო ლექსების წერა დაიწყო,
39. გიტარაზე დაკვრა ისწავლო,
40. პრესის ვარჯიშები გააკეთო…
41. … კატები მარტო იმიტომ შეიყვარო, რომ მე ვგიჟდები მათზე…
42. …შეგიძლია, ჩემთვის - შენს მკლავებში - ყველაზე ცივი წვიმა ყველაზე თბილად აქციო…
43. … შეგიძლია, დღე-ღამეში მხოლოდ 3-საათიან ძილს მიმაჩვიო,
44. და ისიც დამიმტკიცო, რომ ეს ძალიანაც კარგია..
45. … შეგიძლია, საქანელა გააქან-გამოაქანო მხოლოდ იმიტომ, რომ მე უცებ ბავშვობის შეტევამ მომიარა,
46. შეგიძლია, ჩემი ხელი გეჭიროს, როცა ტროტუარის ხაზზე გავლას მოვინდომებ,
47. ან რომელიმე ახალი სიმაღლიდან “მომხსნა”,
48. რაღაც რთულ კონსტრუქციაზე ჩემი გასეირნებისას ხელი შემაშველო და არასწორი ნაბიჯისგან დამიცვა, იქ ხომ გავლა საერთოდ არ შეიძლება…
49. …შეგიძლია, გაიკვირვო, რომ ნორმალურ ადამიანებს ჩემი არ ესმით…
50. … საათობით შეგიძლია ჩემს გვერდით ყოფნა… თუნდაც აბაზანაში,
51. და შემდეგ კიდევ ძალა შეგრჩეს, რომ ჩემს ლოგინში ჩამაწვინო…
52. … შეგიძლია ჭადრაკში მომაგებინო უბრალოდ იმიტომ, რომ გიყვარვარ…
53. … შეგიძლია, ყველა ჩემს მეგობარს დაეხმარო…
54. … შეგიძლია ჩემს ყველაზე სულელურ კითხვებსაც უპასუხო…
55. … შეგიძლია, ასეთი მზრუნველი იყო, როცა გვერდით ხარ…
56. … შეგიძლია სიყვარულის ჩუქება - ერთი შეხებითაც…
57. … გიჭირავს ჩემი ხელი ისე, თითქოს ჩვენ ერთი მთლიანი ვართ…
58. … შეგიძლია, იყო ის ადამიანი, რომელსაც თვალდახუჭული ვანდობდი მთელ ჩემს ცხოვრებას…
59. … შეგიძლია, გამაკვირვო რომელიმე სრულიად უბრალო სასწაულით, რომელშიც შენი გულია…
60. … შეგიძლია იმის ფუფუნება მაჩუქო, რომ შენს მტკიცე და საიმედო ზურგს მიყრდნობილმა არაფერზე ვიფიქრო…
61. … შეგიძლია, ნებისმიერი ზღაპრის მთავარი პერსონაჟი იყო, თუ ეს ზღაპარი იდეალურ პრინცზეა…
62. … შეგიძლია, ყოველდღიურად აღმოაჩინო ჩემში რაღაც ახალი, რაც ძალიან გიყვარს…
63. … შეგიძლია, ჩემი ბავშვური ჭირვეულობის ატანა,
64. და ჩემი კადნიერი სურვილების შესრულებაც…
65. … შეგიძლია, გულით ნაზი ყმაწვილური სიყვარულიც ატარო,
66. და მამაკაცური მგზნებარე ვნებაც…
67. … შეგიძლია, მთელი სამყარო დაიტიო
68. და ეს სამყარო თვალებში აირეკლო…
69. შეგიძლია, მილიონობით ისტორია მიამბო,
70. და მერე, , როცა შენიშნავ, რომ არც ერთი მაგ მილიონიდან ჩვენი ისტორიის გარდა არ მაინტერესებს, ცხვირზე მაკოცო…
71. … და შეგიძლია, მთელი სამყარო მაჩუქო,
72. თან მიმტკიცებდე, რომ მთელი სამყარო მე ვარ… სულელურია არა?!
73. - რა თქმა უნდა, იმიტომ მთელი სამყარო მხოლოდ შენ ხარ!..
74. … შეგიძლია, მზეზე ძლიერად ანათებდე და ათბობდე,
75. რადგან ჩემი მზის სისტემის ცენტრი შენა ხარ!
76. … შეგიძლია შეაგროვო ყველაფერი, რაც მე მიკავშირდება, ნახატებით და სურათებით დაწყებული, საუბრებით დამთავრებული…
77. … შეგიძლია, ყველა ჩვენთვის მნიშვნელოვანი თარიღი დამახსოვრება,
78. და იმის პატიება, რომ მე ეგ თარიღები საერთოდ არ მახსოვს…
79. … შეგიძლია, მაჩუქო შეგრძნება, რომელიც ფრენას ჰგავს…
80. … შეგიძლია, შენი არსებით ატარო ყველაფერი ნათელი, რაც ჩვენს სამყაროში არსებობს…
81. … იმდენი სიამოვნების გაჩუქება შეგიძლია, მთელ მიწიერ სივრცეს რომ ეყოფოდა…
82. ისეთი თბილი ხარ, რომ სულ მინდა, შენთან ახლოს ვიყო და ჩაგეხუტო…
83. … შეგიძლია, იმის სურვილი გამიღვიძო, რომ ისეთი გემრიელი გავაკეთო შენი საყვარელი კერძი, როგორიც არასდროს გიჭამია…
84. … შეგიძლია, თავი ქალად მაგრძნობინო…
85. … შეგიძლია, მაიძულო, ყოველდღე სხვადასხვანაირი ვიყო
86. მიამიტი გოგონა,
87. მგრძნობიარე მაცდური…
88. … შეგიძლია ისე მიყურო, რომ მე ვლღვები და ვდნები…
89. … შეგიძლია, მეზობლის პატარებს ისე საყვარლად ეთამაშო, რომ ძალიან მომინდება, ხოლმე, ჩვენც გავხდეთ დედა და მამა…
90. … შეგიძლია, წარბის ერთი შერხევით მიხვდე, რომ რაღაცით უკმაყოფილო ვარ…
91. … შეგიძლია, მსოფლიოს საუკეთესო ქალებს შორის ერთი აარჩიო… და მადლობელი ვარ იმისთვის, რომ ის ერთი მე აღმოვჩნდი,
92. და მხოლოდ შენ შეგიძლია, ეს ერთი - ყველაზე ბედნიერი გახადო!!! ამიტომ გმადლობ!..

… მაგრამ - კიდევ უამრავი მიზეზი არსებობს იმისთვის, რომ მიყვარდე



















* * *
თქვენ გითმობთ ჰაერს . . დავკარგე გონი . . მე მხოლოდ მისით ვისუნთქო მინდა . . .







ჩემს სულს მოვუწყვე ცხოვრება

რთული…

ვინც გამამტყუნებს ფუჭად მოცდება..

თვითონ უნდოდა სულს, მგონი

გულით..

მე.. ავუსრულე, მხოლოდ, ოცნება…



ჩაგიფიქრე... და შენ ამისრულდი.. ♥






აი აქ გულშ, გულის გულში ძალიან...........








არა მინდა რა , მილხინს თუ მიჭირს,
არაფერს არ ვთხოვ ბედს ჩაძიებით,
ოღონდაც მომცეს მოთმენის ნიჭი,
მონანიების და პატიების.
ოღონდ შემეძლოს კვლავ გაოცება
და სიყვარული ღვთით ბოძებული,
თუნდაც სულ ჩემი დღე და მოსწრება
ვიყო ბავშვივით მოტყუებული












მე სიბრალული არ მჭირდება, ეს კარგად ვიცი.
ქარებს ვარჩიე ათასწილად ქარიშხალები....
ყოველთვის ჩემით წამოვდექი, როცა დავეცი
და დაცემულებს კიდევ ბევრჯერ დავეხმარები.

მერე რაა, თუ სხვაზე მეტად ყოველთვის მტკივა?!.
დასისხლული მაქვს დარტყმისაგან მუხლისთავები.
მაინც, დაცემულ ანგელოზზე ცოტა მეტი ვარ,
ამიტანია განა სხვა დროს ამისთანები?!....

არ დაიჯეროთ, მერე რა, თუ ხანდახან მცივა,
მერე რაა, თუ ამ დროს ვხდები აუტანელი,
შემოდგომაზე ხეს იმდენი ფოთოლი სცვივა,
კვირტებად რომ აქვს გაზაფხულზე გამოტანილი....

როცა გვიანი შემოდგომა მოჭირხლავს ბილიკს,
მოისარკება თეთრი სახე მზერადყინულის, -
ვიღაცა ჩემზე, უეჭველად, დაიწყებს ქილიკს....
რომ ვარ გულგრილი და გრძნობებში ზედაპირული.

ჰო, სიბრალული არ მჭირდება, - ეს ზუსტად ვიცი,
მაინც დაცემულ ანგელოზზე ცოტა მეტი ვარ.
რაც კი მებადა ყველაფერი უკვე გავეცი,
მიჭერს და... სული ამ სხეულში აღარ მეტევა.






არასოდეს ატკინო გული იმ ადამიანს,ვინც შენს თვალებში საკუთარ სიცოცხლეს ხედავს!







იყო სურვილი
გრძნობა კი არა,
იყო ტყუილი,
იყო მიყვარხარ.
იყო ცრემლები,
სიცილი იყო
და ყველაფერი
ხანმოკლე იყო.
თითქოს არც იყო,
იყო კი, არა,
ცხოვრებამ ისე
დაგვატრიალა,
აღარც კი მახსოვს,
სიმართლე იყო?
ან როდის იყო,
იყო? არ იყო?
იქნებ საერთოდ
არც კი ყოფილა,
იქნებ სურვილი
დაკმაყოფილდა,
ან ბედისწერის
ხარვეზი იყო
ის, რაც ოდესღაც
ჩვენს შორის იყო.
იქნებ ნიშანი
სიმართლე იყო,
იქნებ საერთოდ
არ წასულიყო?
ან ვინც მეგონა,
ის, სულ არ იყო
და ბედისწერის
გზებიც გაიყო








ისევ არეული დამაქვს ნაბიჯები,
შარვალს ცარიელი ჯიბე გამოჩრია,
ისე მომყვებიან ზურგში ნაბიჭვრები,
ვხვდები,
თუ დავეცი -
ყელსაც გამომჭრიან.
მაგრამ არაფერი,
სხვა რამ მედარდება,
მაინც რანაირად ყოფნა დავიჩემე -
დღეში თითო დარდი მაინც მემატება,
ყელში ამოვიდა,
ჰოდა,
დავიჯერე,
რომ ამ ცხოვრებაში თუა გადარჩენა,
ჩემთვის
მხოლოდ მისი თბილი თითებია,
მხოლოდ მისმა თბილმა სუნთქვამ დამაჯერა,
ჩემი თვალები რომ ისევ ინთებიან.
ჰოდა,
მოდით,
ძმებო,
თავი დამანებეთ,
თქვენი წიაღსვლები თქვენთვის დამითმია,
მე კი,
მას მოვძებნი მთელი გამალებით,
გულში ახლა ისე ფეთქავს არითმია,
რომ დროს მგონი ყველა რამსი აერია,
ვეღარ დამეწევა უკან ბარე ორი.
ახლა ეს ცხოვრება ჩემი ჰაერია,
მხოლოდ ნაბიჯი მაქვს ისევ არეული.







ქაშუეთის წინ
ლოთმა სანდრუამ
არაყის ფული
მთელ დღეს აგროვა,
მერე
დაუსხეს დიდ ჭიქაში და...

_ ადამიანი მაინც მარტოა!

მიდგა კუთხეში
სიტყვის უთქმელად
და სავსე ჭიქას
ცოტა ადროვა,
მერე გადაკრა სულმოუთქმელად...

_ ადამიანი
მაინც მარტოა!

ნუ მეკითხები
ასე რატოა:
ვინ _ ვინ ჩაწიხლა,
ვინ _ ვინ დატოვა,
როგორც კი ცოტას წაიფორხილებს
_ ადამიანი,
უკვე მარტოა!







დასრულდა ცრემლებით ბანალურად
ერთი სიყვარულის პრემიერა,
პირქუში სიზმრებისთვის გამიმეტე
ასე თავნება და ნებიერა.
არადა, ღმერთმანი, თავი მომწონს,
მართლა კარგი ვარ და სასურველი,
მიკვირს - ადექი და შემელიე,
მიკვირს - უჩემობას გაუძელი...
ვაი - შენ თორემ მე რა მიჭირს,
მე ჩემს ტყე-უღრანებს გადავლახავ...
შენებრ გონიერი იმდენია,
ჩემებრ თავქარიანს სადღა ნახავ!



* * *
აკაციის ყვავილები თოვდა, დაიბარეს მალე მოვალთ სახლში . ორი გული , ისე ახლოს თრთოდა ................................................ აკაციის ყვავილები თოვდა...



ვიღაცა ჩემს სულში,

ხელებს აფათურებს...
ვიღაცა, გაზაფხულს იებად ყიდის...
რაც იყო აქამდე -
სიტყვებით ვანადგურებ...
რაც იყო აქამდე –
წარსულში მიდის...

და მაინც,
წარსულში დარჩენას ვაპირებ...
მე დარდი მაწვალებს,
ვინ იცის, რამხელა...
მე ზღვაში მივცურავ, დავეძებ ნაპირს და
არ მინდა ტკივილის, ხმამაღლა გამხელა...

ვინ მოთვლის დღეები,
რამდენჯერ ავატირე...
ვიარე შენამდე ღამეულ ქუჩებით...
და როცა ბოლოში, სიკვდილი დავაპირე,
სიცოცხლეს მჩუქნიდა მე შენი ტუჩები..

ცხოვრებას ვეფერები,
აკინძულს ფურცლებად...
წარსულს ვანადგურებ, ასე რომ მაოცებს...
გაკოცებ, დაგრჩები დახეთქილ ტუჩებად...
და ღამეც, მაჩუქებს სიყვარულს საოცარს...

ვიღაცა მეძახის
და უხმოდ მივყვები...
უჩუმრად მეპარება წლები და სიბერე...
არ მყოფნის,
რომ გითხრა, საჭირო სიტყვები
და ჩემთვის მოგონილ, სიყვარულს ვიფერებ...

* * *
იქნებ ქუჩაში სულ უბრალოდ ავცდით ერთმანეთს
და ჩატოვებულ ჩაის ფერზე მეტად შეგვცივდა.
შემოდგომაზე თეთრ ფილაქანს უფრო ემჩნევა
სიყვითლე სულის, ძნელი არის მარტო ერთმხრივაც,
როცა სავსე ხარ დედამიწის ღერძის ტრიალით...
სეზონზე უფრო სიყვითლეა შენი თანმდევი...
გცივა და მერე ეუბნები, სივრცეს ზმორებით,
რომ ჰორიზონტზე ვეღარ ხედავ
ჩიტებს და ფიქრობ
როგორ დაგასწრეს გადაფრენა... განარმტოებით -
დგახარ და ისმენ
სიჩუმეში საკუთარ ფეთქვას...
გიკვირს გაქვს გული, უფრო მეტად -სატუმბი სისხლის.
სულ აღარაფრად აღარ გიღირს ცხოვრება ახლა,
არყოფნაზე წუხს ვიღაცა და შენ ყოფნა გიჭირს.
ასეა მართლაც... იქნებ ავცდით ქუჩაში, როცა_
ყვითელ ფოთლებში შემოდგომა ხელებს ურევდა
და ჩაი უფრო მიტოვებულს გავდა ქალბატონს,
რომელიც ღამით კლეპტონსა და შოპენს უსმენდა.
დაორქლილ მინას, კუთხის კაფის ქონდა აურა
რატომღაც ძველის... გამახსენდა ბავშვობის სახლი.
ძლიერი იყო დედამიწის მიზიდულობა,
მაგრამ ჩვენ მაინც,
სულ შემთხვევით ერთმანეთს ავცდით...





სევდა და დარდი
დღეებს მიმძიმებს...
და მაინც,
მზეს და ღიმილს გადარებ...
მე მოვალ შენთან,
როცა იწვიმებს...
აგიყვან ხელში,
ისე გატარებ...
მე ვგავარ,
მარტოდ დარჩენილ ფოთოლს...
თვალებს რომ ცისკენ,
ზემოთ აპარებს...
მე მოვალ შენთან,
როდესაც მოთოვს
და ფიქრებს,
საბნად გადაგაფარებ...
უშენოდ,
ზამთრის სიცივით მცივა...
გავდივარ დროის,
აღმართ-დაღმართებს...
მე მოვალ შენთან,
ზაფხულის წვიმად...
და შენთან ერთად,
ღამეს გავათევ...
როგორც ნაცნობი,
ძველი მისანი...
ავაფერადებ ზეცის ნაპირებს...
მე მოვალ შენთან,
ოღონდ მითხარი...
გამოზამთრებას თუ დააპირებ...






ახალ ფიქრებს ვაშენებ,
წარსულს ყავლი გასვლია...
ვცდილობ რითმა რითმაზე დავაშენო - სურვილი...
ეს ცხოვრება ძვირფასო, სიყალბე და ფარსია...
არასოდეს დაკარგო მომავალის წყურვილი...
წუხელ შენი ფიქრები,
შევისყიდე ნისიად...
ჩემი ჩავაბარე და შენი ფიქრით ვერთობი...
აღარ მახსოვს ეს ცრემლი, ჩემია თუ სხვისია...
მაგრამ ვიცი, მაგ ცრემლებს უმიზეზოდ ვენდობი...

სანამ ჩვენი გულები,
სიყვარულით თბილია...
სანამ ფიქრებს წარსულში, მოგონებად გავშლიდე...
შენს ქუჩაზე, ვინ მოთვლის. მერამდენედ მივლია...
ფიქრებს შემოგაპარებ, ვიდრე წარსულს წავშლიდე...

მინდა შენთვის მოვკვდე და
გადავიქცე ნისლებად...
რომ ცხოვრებას ფეხდაფეხ და ყვირილით მივდევდე...
ხედავ, ჩემი ფიქრები შენით როგორ ივსება?
მინდა ჩვენი გულები, ამ სიყვარულს იტევდეს...

მზე პირს იბანს ცრემლებით,
ჩვენ რომ წვიმა გვეგონა...
და წვეთები ასფალტზე, ნაცნობ ფიქრებს მღერიან...
ისევ მოვა დილა და ისევ დაგეწვეთები...
ვიცი, შენი ფიქრები წვეთებივით მელიან...





.........რა ლამაზია ზოგჯერ წარსული… ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო… ბედნიერების ზღვარს გადასული მოკლე დღე ჩუმი და უთარიღო... ხომ იყო რაღაც, თანაც ისეთი, რაც არასოდეს არ გავიწყდება, რაღაც მომენტებს ფილმის კადრივით რომ ატრიალებ და არ გწყინდება. … ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო… ბედნიერების ზღვარს გადასული მოკლე დღე ჩუმი და უთარიღო... ხომ იყო რაღაც, თანაც ისეთი, რაც არასოდეს არ გავიწყდება, რაღაც მომენტებს ფილმის კადრივით რომ ატრიალებ და არ გწყინდება.........



მაქვს ფანტაზია ბავშვის . . . ცაში დავეძებ სოროს . . . სამსართულიან სახლში, მეცხრე სართულზე ვცხოვრობ . .





შენი მონატრება გამიბევრდა ძილის საათები შემცირდა. სხვისი მოფერება გამიძნელდა, გუშინ სხვის თვალებში შემცივდა



შენ არც კი იცი, - პოეტობა სისხლში გამიჯდა! ტკივილებს, ალბათ, ასე უფრო კარგად ვატარებ. ვხედავ, ტეკილა ჩამოასხეს, - ვიცანი ფერით... ალბათ, ამ ზამთარს ტეკილაზე გადავატრებ ........







ამოსუნთქვიდან ამოსუნთქვამდე ასჯერ მეფიქრე...




ასე მგონია ვარსებობდი ქვეყნად ოდესღაც . . და ხელმეორედ მოვევლინე მიწას ცოდვებით . . წუთისოფელში წამიერად ფიქრი მომბეზრდა . . და დავიღალე , დავიღალე მთელი ცხოვრებით . . . !

ვისაც შენი სიჩუმის არ ესმის, ის ვერც შენს საუბარს გაიგებს


“მე ბედი მაქვს ასეთი, ჩემი სიყვარული გაწირულს ეკუთვნოდა მუდამ. მე ის ფერები მიყვარდა, რომელთა შეზავება თვით მეწამლეებსა და მხატვრებსაც გადავიწყნიათ უკვე, ისეთი ჩუქურთმები, თვით უხუცეს კალატოზებს რომ ვეღარ გამოჰყავთ, ისეთი სამოსელი, რომლის ტარებაც უკვე არავის ეხალისება, და ახლა ბედმა იგი შემაყვარა, ვინც ბედისაგან განწირულია.”
(კონსტანტინე გამსახურდია)

В мире есть два слепых человека: ты и я. Ты, потому что не видишь, как я тебя люблю. Я, потому что не вижу никого кроме тебя...

მომეცი ხელი,

უჩემობა, ვიცი გაწუხებს...

და გამეტებით, დაუნდობლად,

ამტვრევ მარწუხებს...

მომეცი ხელი,

უშენობა ისევ მაწვალებს...

გადაგღეღია ეგ ფიქრები,

ვითვლი ნაკვალევს...

ხელი მომეცი,

ამირიე ისევ გონება...

რომ დამამარცხე უშენობით,

ნუ გეგონება...

მომეცი ხელი,

გული ისევ ამიფერადე...

და განაბული დამელოდე,

გაგიჟებამდე...

მე მაღლა მინდა,

შენთან მინდა, მაინც ამოვალ..

რომ ვერასოდეს მომიშორო,
ისე წამოვალ.. (
* * *
ამ სიჩუმეში ვარდობისთვე როგორ აყვავდა,
ისე, უბრალოდ კვირტებიან ქუჩას მივყვები,
შენზე ფიქრები ტკივილებად როგორ დახვავდა,
ასეთი შორი, შეშლილივით რატომ მინდები.
ნუშის მკლავებზე გადაწვება ღამე საცაა,
მე შენთან მოვალ ნაყვავილარ ხეთა ხმაურში
და უშენობამ გაზაფხული თუ დამაცადა,
ამ სიმარტოვის მრუმე ბილიკს უტყვად ჩავუვლი.
ქედმოდრეკილი ლერწმის ტოტი ჩემსკენ იხრება,
ბაგეზე კოცნით ჩამივლიან ვიცი ქარები,
ყველა აპრილი შენი გულის გზისკენ მიმყვება,
ყველა მაისში მე თავიდან შემიყვარდები.

მენატრები ♥ ტკივილამდე ♥მენატრები

"მითხრეს:"რატომ ხარ ასეთი დიდი?
ბავშვივით იყავ - მოიგებ მეტსაც".
მეც დავეთანხმე,სიდიდეს ვყიდი
და არ ვუსურვებ მის ყიდვას მტერსაც.
დავთმე ასაკი,ვთამაშობ "ლაფტას",
ბურთით მეზობლის ფანჯრებს ჩავამსხვრევ,
ბუშტს გავუხეთქავ პატარა ტატას,
ქუჩაში მოხუც კოჭლს გავამასხრებ.
ცეცხლს წავუკიდებ გაფენილ სარეცხს,
ზღარბზე დავაჯენ დეიდა მარინას,
ბაბუს მოვპარავ ბოლო სიგარეტს,
პარიკს მოვაძრობ ბატონ ამირანს.
გავტეხავ მამის საყვარელ კალამს
და დავუმალავ ბებოს სათვალეს,
სტუმრად მისული არ ვიტყვი სალამს,
ჭუჭუს ვანახებ დედის დაქალებს.
ბევრი ვიცელქე რა აღარ ვქენი
-წლების მინდოდა მე დაბრუნება...
მაგრამ ვერ გავხდი ბავშვივით ბრძენი
-რა ძლიერია მაინც ბუნება!
ზღარბს არ ვაწვალებ და აღარც კატას,
თავაზიანად ვსაუბრობ ხალხში.
სამაგიეროდ ვეჩვევი ღალატს,
პატივმოყვარეს მახარებს ტაში.
თუმცა მეზობელს არ ვუმსხვრევ შუშას,
სამაგიეროდ გაკოტრდეს მინდა.
ვერ ვიტან უფროსს,მძღოლსა თუ მუშას,
აღარაფერი არ შემრჩა წმინდა.
ვერ გავხდი ბავშვი - არ მეყო რწმენა
და ვიმეორებ მე სხვის ციტატებს.
არ მესიზმრება ნიანგი გენა,
მაგრამ შექსპირიც აღარ მიტაცებს."

* * *
ლადო ჭინჭარაული “უფლება არ მაქვს”
ავტორი: ირაკლი არაბული, ივნისი 17th, 2012

უფლება არ მაქვს, მე შენ მიყვარდე, ქალავ.
უფლება არ მაქვს, კიდევ რომ დამწყდეს გული.
თუმც ღმერთმა იცის, ჩემს თავთან რასაც ვმალავ,
ამ ტიალ გრძნობებს, ვფიქრობ, ვთოკავ და ვუვლი.
უფლება არ მაქვს, რომ შეგხვდებოდე სადმე,
ფეხით ვიდოდე შენს სიახლოვეს ვაჟი.
უფლება არ მაქვს, თუმც ვიტირებდე აგრე,
გაზაფხულზე რომ ტირის გასხლული ვაზი.
ვინძლო, მიხვდები მთას რად მიმიწევს გული.
მე იქ მივხვდები, როცა შევბღავლებ ქარაფს.
ეხ, ეს ცხოვრება აწ ერთხელ დაკარგული,
რომ ამიგებდეს კვლავ სიყვარულის კარავს?
და რას ვიზამდი? გადავაქცევდი კოშკად,
ვერ შეარყევდა, ვერ დაანგრევდა ქარი.
ეს არსებობაც მოეწყობოდა კოხტად.
მეყოლებოდა გვერდით ნანატრი ქალი…
და მაინც ვიტყვი: უფლება არ მაქვს, თუმცა
და მაინც ვიტყვი: გულდასაწყვეტი კია.
პატარა ქალავ, არ გამიბრაზდე ნურცრა.
შენ რომ გიყურებ, მთის მახსენდება ია.
* * *
"ვცდილობ, დავცალო გრძნობები,
როგორც სასმელი რქაშია.
რაცა ვცლი, უფზრო ივსება,
ვერ ვხვდები, საქმე რაშია.
ბარში ვერ ვნახე პასუხი,
იქნებ ვიპოვო მთაშია.
ლოთობა ვერას მიშველის,
არცა რა ყრია სმაშია.
სულით გულს მინდა ვუშველო,
ღრენა დამჩემდა ხმაშია.
მჭირდება ერთი გორდაი,
ერთიც ლურჯაი რაშია.
ჩავიცვამ ჯვრიან პერანგსა,
გავჩნდები მეცხრე ცაშია."
* * *
"უკენახოელი,
პაპა წინაპარი.
ბარში დაბადება,
ბედად წილნაყარი.
გაზრდა სხვათა შორის,
ვიტყვი სხვათაშორის:
სადღაც სიუცხოვეს,
გვარით მიუცხოვეს.
ტვირთი ჩემი ვზიდე,
მაინც გავიტანე,
რაც არ მერგებოდა,
ის არ ავიტანე.
მთების სიყვარული,
ლექსად აგორება,
იყო წარსული და
კლდიდან დაგორება.
ცხოვრებასაც ვრითმავ,
ჯერ ხომ კიდევ არი?!
პოეზიის ეშხით
ვაჟას მიმდევარი.
მხიბლავს გაზაფხული,
თავის იებითა.
მიყვარს `კარაბინა~,
თავის ტყვიებითა.
როგორ მენატრება
ცხენი და ჯირითი.
ჩემ თავს ვერ ვაფერე,
რაც დავალ იმითი.
ალბათ, უცნაური
თავი თვითონ მიკვირს?!
ცუდი არ მითესავს,
მაგრამ მაინც ვიმკი.
დიდი მეგობრობა
ბევრი გამოვცადე.
იყვნენ ჩაჭრილებიც,
თუმცა გამოვცვალე.
ცხოვრებას არ გავტყდი,
ბალადას ვუმღერი.
ქალას სიყვარული,
ოჯახი, უღელი.
ლაღი მონატრება,
გაჭრილი ნადირი,
ჭიუხი, საჯიხვე,
კლდეები ნატირი.
ქეიფი, ღრეობა
აზარტში შესული.
მაინც არ ვბეჩაობ
ბარელი ხევსური."
* * *
"არ მინდა გითხრა მიყვარხარ,
რადგან იქნება ტყუილი.
ველურ გრძნობებს კი აღმიძრავს,
გულის მგელივით ყმუილი.
არც მინდა გითხრა მაკლიხარ,
არ მენატრები ქალშავავ.
წამო, დრო საით გარბიხარ,
ან შენ, ცხოვრებავ, თავშავავ.
ვდარდობ, წარსულზე, აწმყოზე,
მომავალ მაინც იქნება!
გრძნობავ, სულ ნატვრის სასწორზე,
გადაღლა იცის ფიქრებმა.
არ დამიშვია ცხვირ-პირი,
არ დავმსგავსივარ ბეჩავ ხარს.
ბედ-წერავ, კვლავ გექიშპები,
დაგკეჭნავ, შენთვის ვლესავ ხმალს.
ა ე ს ე თ ი ვარ, ქალაო,
ერთი ფხოველი ტიალი.
დარდო, ლექსებში გმალაო,
რადგან მაშინებს ტრფიალი.
არ მინდა ჩემზე ფიქრობდე,
ჩემთვის გიძგერდეს გულია.
პატარა ქალავ, გჯეროდეს,
კარგზე მეტი მაქვს წუნია.
მაშინებს შენთან შეხვედრა,
თუმცა ვდიდგულობ შორიდან.
მშიშარაცა ვარ დიდგულაც
და ორივე ვარ ორიდან.
არ მინდა გითხრა, მიყვარხარ,
რადგან იქნება ტყუილი.
ველურ გრძნობებს კი აღმიძრავს,
გულის მგელივით ყმუილი. . ."
* * *
საგზლად სიყვარული გამატანე,
აიმ მთვარის თავს გაფიცებ.
საგზლად მონატრება გამატანე,
აიმ შენ ვარსკვლავს გაფიცებ.
ჭირია, ქალავ, სიყვარული
და ეს ჭირი ჩემთვის გაიმეტე.
დარდია, ქალავ, მონატრება
და მიდი, დარდისთვისაც გამიმეტე.
გულო ოხერო, გულო ტიალო,
ნეტავი რამდენს გავუძლებთ ეგება?
ცხოვრებავ, კლდესავით ფრიალოვ.
ეს სული, ეხ ხორცი, ფეხებქვეშ გეგება.
მაგრამ გეგება კი? ეგაც საკითხია,
საგზლად სიჯიუტე თანამდევს.
მე ხომ მეძახიან წარმართ ფხიას,
მაგრამ სიყვარულიც თან დამდევს.
არა მჭირდება ქაჩალი გრძნობები,
რაღაც რომანტიზმს რომ ეძახიან.
გონებას მაწვება აწ ურჩი ცნობები,
ქალშავავ, მთები გვეძახიან!
საგზლადაც შენ თავს წავიყოლებ!
სულაც არ მჭირდება სხვა რაღაც ჭირია.
შენც მთების სიყვარულში აგიყოლებ.
ეს თუ კი ჭირია, სხვა არც რა მჭირია!


***


..."მართლაც მაგიჟებს შენში
ეჭვის გაკრთომა თვალში,
მაგ სილამაზით შემშლი,
არც მე დაგრჩები ვალში."

This post has been edited by suntqvа on 24 Mar 2013, 01:35

მე ურჩი ვარ. ვერ გადავეჩვიე მიყვარდე. მთელი არსებით, ჩემი ფსკერიანად და ზედაპირიანად რატომ ვისწრაფი მიყვარდეს ის და იქ, რაც შესაძლოა არ უნდა გიყვარდეს, ან ძალიან გეტკინება, ან უბრალოდ, კიდევ ერთხელ მოკვდები და მერე დაიწყება ახლად დაბადების გაწელილი პროცესი, რომელიც ისე იწელება, როგორც ის წამი, როცა მშობელი ხელს გაგიშვებს და, ჰა, უნდა გაიარო პირველად ფეხზე. დაეცემი, მაგრამ მაინც ცდილობ გაიარო, მოუხედავად იმისა, რომ იცი, კიდევ დაეცემი.

მე ურჩი ვარ. ვერ გადავეჩვიე სიყვარულის თავდაყირა ამობრუნებას, როგორც მოსემ ამოაყირავა ორად გაპობილი ზღვა. ვეშვები ფსკერზე, რომ გავიარო ორად გაპობილ ტალღებს შორის, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი ძლიერად მიენარცხებიან ეს ტალღები ერთმანეთს, ჩამითრევენ და თავის ჭკუაზე მატარებს უკიდეგანო სივრცეში მარტო. ხან ქარიშხალი ამოვარდება, დალეწილი გემების ნამსხვერვებს მომაყრის ტანზე. მაინც მივცურავ და, ვიცი, რომ ამ ცურვაში მარტო ვარ.

მე ურჩი ვარ. ვეურჩები საკუთარ გრძნობას არ წამოცდეს იმაზე მეტი, ვიდრე ამ სამყაროში, ამ შემოსაზღვრულობაში დასაშვებია მისი წამოცდენა, თქმა თუ ამოთქმა. ვეურჩები, რომ დაიმალოს, ჩავიდეს უფრო ღრმად, სადღაც მიყუჩებულში მოიკალათოს და ასე ჩაძირული იყოს იქამდე, სანამ არ გაბედავს მთელი ძალით ზემოთ ამოვარდნას. თუ გაბედა, არ ვიცი ამას როგორ დაიტევ.

მე ურჩი ვარ. ურჩობამ მოთმინება მასწავლა. გხედავ, გეუბნები და არაფერს არ გეუბნები. ყველაფერს გეუბნები, გიყვები და ამ დროს არაფერს არ გიყვები. როგორ მენატრება და, ამ დროს, ყველაფერს ისე უყურებ, როგორც უცნაურ ნათებას, ტეხილად გამოჭრილ ნათებას სულიდან, უყურებ ისე, რომ შენი არ არის, არც შენ გეკუთვნის და არც შენად იღებ. მე კიდევ ვამბობ, ვყვები, მაგრამ სინამდვილეში არაფერს ვამბობ. უფრო მეტის თქმას მეტი ატანა სჭირდება. ჩემგან ჭირდება ატანა, რომ შევძლო იმ სახით მოვიტანო შენამდის, არ დაშინდე და არ გადაიხვეწო.

მე ურჩი ვარ. ურჩობა ნებისყოფა რკინაზე უდრეკი გამიხადა. მიყურებ და ვერ მხედავ. ჩუმად ვარ და ვხმაურობ. მხედავ და ვერ მიყურებ. გიცქერ და მტკივა. გიცქერ და ბედნიერი ვარ. გიცქერ და უფრო ურჩი ვხდები. უფრო ვბედავ სიყვარულს. უფრო და უფრო არ ვინდობ ჩემს თავს.

[მაგარი ლექსებია
quote]ჭუჭუს ვანახებ დედის დაქალებს.[/quote]
:D:D

შენი სახება მრავალჯერ ვხატე
ჩემი ლამაზო, ჩემო ჭკვიანო...
არაფერია თუ მიღალატე,
ოღონდ არასდროს მაეჭვიანო..

და როს გიყურებ გული მგონია,
ნეტარი ღვინით აღსავსე სურა,
დიდხანს გეძიე და ვერა გპოვე
და სიყვარულმა დამაუძლურა...

ლექსების წერა დამედო წესად,
მძიმე ტანჯვად და მისსავე წამლად,
ღმერთმა შენ შეგქმნა ულამაზესად,
მე კი, მარტოდენ სახოტბო კალმად.

***

ქუჩაში მარტო მიდიხარ დილით
და შენც მიყვები ცელქო ნიავო..
ო როგორ მინდა მეც ნიავივით
თან გამოგყვე და გელოლიავო...

ელლადის წვიმა, თბილისის მთვარე,
ჩემი კალამი, ედემის ტევრი...
შენც ლამაზი ხარ და შეგიყვარე,
ვით მარმარილოს თეთრი შედევრი.

ბაღნარში ვარდებს დაგიგრგავ მწკრივად,
შენს გულშიც დავრგავ რაღაცას ჩუმად...
ბაღი დაჭკნება ჩვეულებრივად..
რაღაც კი ხარობს მარადიულად...

***

მგლოვიარენი იცვამენ ძაძებს
და არავისგან არ აქვთ ნუგეში..
ცრემლით ჰყვებიან ბნელ გულისნადებს,
როგორც მიჯნურნი სიჭაბუეში...

ბერს მონასტრისენ გლოვა იტაცებს...
უდაბნოს ქიმზე დგანან მგოსნები..
მგლოვიარენი იცვამენ ძაძებს..
მე - უშენობით შევიმოსები...

***
არცერთი წამი, არც ერთი წუთი,
უშენოდ გული არა მაქვს ღია..
შენზე ლამაზი, უფრო სათუთი,
თვალს არაფერი არ განუცდია..

ერთხელ ვიგრძენი შენი ფერება,
ერთხელ ჩავხედე აქატის თვალებს..
მე შემიყვარდი და გულწრფელება
ყოველწამს შენზე ფიქრს დამაძალებს.

და ასე მძიმედ გადიან დრონი
და ასე მძიმედ დგება დაისი..
თან მზდევს მაგ თვალთა მე საფირონი
და შენი სახის ედელვაისი...

და რომ დავწერო გული რას უძლებს,
რასაც მდუმარე ლოდინად ვწონი,
ამ სიფრიფანა ქათქათა ფურცლებს,
შემოენთებათ ვნების კოცონი...


* * *
ჩემი გულია-შენი გალია..
და შენი ტანი-ჩემიკალამი
გხედავ და სხვისთვის არამცალია
თუ გინდ ქვეყანამ მომცეს სალამი!

შენი ბაგეა ჩემი მალამო
(უნდა ვიჩქარო, უკვე თენდება..)
სახეც შეუქე ჩემო კალამო,
თორემ ქალია - განაწყენდება...
* * *
ვით სანთლის ალი, ნაზად მცეკვარი,
ასეთი ტანის რხევა გაქვს მზესო,
და პატრუქს ცეცხლად შემომეკარი,
მერე კი დამწვი ულამაზესო....

ადამიანებთან საუბარი ძალიან ძნელია: რაღაცას მოგატყუებენ, შენ კი ზიხარ შეფურთხებულივით და არ იცი, რა უპასუხო.“( პაულო კოელიო)


როცა ქუჩაში ნაგავს დაყრით ღრუტუნი არ დაგავიწყდეთ..



სამარშუტო ტაქსის მძღოლები მანამდე არ იძინებენ სანამ ლოგინი არ შეივსება...


ცივი ვარ მაგრამ თბილი ხალხი მიყვარს.........


საკვირველია, როგორ ეჭიდება ადამიანი მკვდარ მეგობარს, ნათესავს, მახლობელს! რომ სიცოცხლეშიც ამდენივე ეზრუნათ მათთვის, ადამიანი უფრო მეტ ხანს იცოცხლებდა.