ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები XXIII

shushana

–მხედავ?
–ვერა…
–მაგრამ ხომ ვარსებობ…?
–კი..
–ახლა მანდ ვარ?
–არა…
–მაგრამ ხომ გრძნობ ჩემს სიახლოვეს…?
–კი…
–ჩემი ხმა გესმის?
–არა…
–მაგრამ ხომ გესაუბრები?
–კი…
–გზაზე მიმავალს რომ მოგყვები,მხედავ?
–ვერა..
–მაგრამ მუდამ შენს გვერდით რომ ვარ ხომ იცი?
–კი…
–ტირილის დროს,ცრემელბს როგორ გიშრობ ხედავ?
–ვერა…
–მაგრამ ხომ გრძნობ?
–კი…
–როგორ შეგქმენი,დაინახე?
–არა…
–მაგრამ ხომ არსებობ?
–კი…
–ისევ მოვედი…
–დახმარება გინდა?
–ჰო…
–რომ გილხინდა,სად იყავი?
–მაშინაც მინდოდა მოსვლა…
–მაგრამ არ მოდი…
–მტკივა…
–რა გტკივა?
–გულიც და სულიც…
–რატომ?
–არ ვიცი…
–რომ არ მოდი იმიტომ…
–როდის?
–როცა არ გტკიოდა…ახლა სინდისი გაწუხებს…შენ არ იცი,რომ სინდისია,მაგრამ გაწუხებს…
–მრცხვენია…
–რისი?
–არ ვიცი…
–შენი თავის…რომ არ გახსოვდი იმიტომ..ამისი გრცხვენია…
–რა გავაკეთო?
–ნუ დამივიწყებ!რომ მივიწყებ,ხომ ხედავ ცუდად ხარ…
–ყოველთვის მახსოვხარ…
–მაგრამ ჩემამდე არასდროს მოდიხარ…
–დამეხმარე…
–ნუ მოხვალ მხოლოდ მაშინ,როცა გტკივა…შენი სიხარულიც გამიზიარე,შენი ბედნიერება გამიზიარე,ამისთვისაც მოდი…დამითმე მეტი დრო,გული გადამიშალე და დახმარება აღარ დაგჭირდება…
–გამომივა?
–გჯეროდეს!
–მე შენი მჯერა ,უფალო…!

(იოსელიანი მარიამი)

* * *


=======================================================================================================
ვაკვირდები სხვებს….საკუთარ თავს…და ვხვდები,რომ უცნაურები ვართ ადამიანები…
ჩუმად ვართ,როცა სათქმელი უნდა ვთქვათ,
ვსაუბრობთ მაშინ,როდესაც ჩუმად ყოფნაა საჭირო,
ვკარგავთ მაშინ,როდესაც უნდა გავუფრთხილდეთ,
ვპოულობთ(ვამჩნევთ) მაშინ,როცა უკვე დავკარგეთ…
ათასი დაუფიქრებელი საქციელის გამო მუდამ რაღაცას ვნანობთ,რაღაცას განვიცდით,გვაწუხებს,მაგრამ არ ვცდილობთ გამოვასწოროთ შეცდომა…
ვქმნით საკუთარ კანონებს,როდესაც ცხოვრებას თავისი კანონები და წესები აქვს და მას უნდა მივყვებოდეთ…
ზურგს ვაქცევთ მათ,ვინც გვასწავლიდა თუ რას ნიშნავს ერთგულება…
გვჯერა იმის,ვინც ვიცით რომ მუდამ ტყუის…გვინდა რომ გვჯეროდეს…
თეთრად ვუყურებთ შავს და შავს თეთრად…თავს ”ვიბრმავებთ”…
ვიღიმით მაშინ,როცა ცოტაც და ლოყაზე ”თბილ წვეთებს” ვიგრძნობთ..
ზოგჯერ თავადაც არ ვიცით რა გვინდა,რას ველით,ვის ველით,რატომ ველით და ველით თუ არა საერთოდ ვინმეს და რაიმეს…
ათას გაუგებრობას ვაწყდებით საკუთარ თავთან და ხშირად გვრჩება შთაბეჭდილება,რომ დღითიდღე უკეთ ვეცნობით ვიღაცას ჩვენში…და დღითიდღე უფრო რთული ხდება მასთან შეგუება…
როდესაც გვეძლევა შესაძლებლობა,ხელიდან ვუშვებთ…
როდესაც გვერდით გვყავს ადამიანი,რომელსაც ვუყვარვართ,
რომელსაც ვჭირდებით,
რომელიც მუდამ გვეხმარება
მაინც ვამბობთ რომ მარტო ვართ…
ალბათ იმიტომ,რომ ბოლომდე ვერავინ ვერასდროს გაგვიგებს და რაღაც ყოველთვის აუხსნელი,უთქმელი რჩება…
სულში რაღაც სიცარიელე ყოველთვის არსებობს,რომელსაც ვერ შეავსებ,უბრალოდ თითქოს უნდა არსებობდეს….
მუდამ ვცდილობთ ყურადღება გადავიტანოთ სხვა რაიმეზე და საკუთარ თავთან მარტო არ დავრჩეთ,რადგან არ იცი რა სიახლეს წააწყდები ამჯერად…
და მაინც მჯერა,რომ ოდესღაც ”მას” ბოლომდე შევიცნობ,გავიცნობ…მაშინ,როდესაც უკვე ”მე” აღარ იარსებებს და ”ის” იქ დამელოდება…


(იოსელიანი მარიამი)

ბავშვებოოოოოოოოოოოოოო მიყვარხაააააართ :*:*:*







მიყურებ და ისევ არ იცი, რა მითხრა,
დღეს ჩვენი სახლიდან ისმოდა სტრავინსკი,
მოდი, გავმარტივდეთ და პირველ საკითხად
შენ ალბათ ჩაი და მე ყავა დამისხი.

მერე ჩვეულებრივ, თვალები დახარე,
ხომ იცი, შენს დახრილ თვალებზე ვგიჟდები,
ისე, რომ ერთ წამსაც ვერ ვითმენ, ახლავე,
სულ უფრო მეტად და საშინლად მინდება

მაგ შენი თვალების დახრილი სიგიჟე,
მაგ შენი თითებით დაკრული მაჟორი,
და ვხვდები, ნერვებმა ბოლომდე მიმიშვეს
და სისხლმაც დახეთქილ ძარღვებში გაჟონა...





გულზე კოცნით დამებაგა
შენი სული, შენი განცდა,
დამეამბორ-ვნებიანა,
როგორც მზე და გაცისკარდა.

სივრცე შეკრთა, როგორც ტკენა
და ღამეში გაიფანტა.
შევსურნელდი შენს ტუჩებთან
და გიშველა - ტუჩთან ხალმა...

განმეღიმა, როცა დაღლა
შეხებითაც განმიქარვდა,
შენს თვალებთან კოცნა დამცდა
და ჩაძირა ტალღამ ტალღა...

მერე შიშველ ტანზე კაბა
უხმაუროდ ჩაგეტანა.
მხოლოდ კდემის ფერი დაგრჩა
გაუხდელი და მეამა...

და როდესაც დადგა დრო და
განმე-შორ-ნატვრე და ქარმა
შეგირხია თმები ანცად,
შენი ნახვა მემალმალა...







"შენ __შენზე ჩემი ხარ ფიქრისფიქრი,
მე__ფიქრისფიქრი ვარ ჩემზე შენი
და ფიქრისფიქრისფიქრია იგი
მე და შენს შორის რაც ითქმის ენით.

მას კი რაც სივრცით მზის არის ტოლი,
გამოთქმა რისიც,__თვით დუმილს უჭირს!__
ღიმილით ამბობს სხეული ორი,
ვითარცა ერთის ტუჩი და ტუჩი."







სახლს, რომელშიც შენთან ერთად ვაპირებ ცხოვრებას
არა აქვს კარი,
და ამ სახლში ჩვენ ვერ შევდივართ
სახლს, რომელშიც შენთან ერთად ვაპირებ ცხოვრებას
არ აქვს ფანჯრები
და რაფაზე იდაყვების ჩამოყრდნობით
ლოდინს ამიტომ აზრი არა აქვს.
სახლს რომელშიც შენთან ერთად ვაპირებ ცხოვრებას
არა აქვს ჭერი
და შემოდგომის ყველა წერილს
ქარი _ ბებერი ფოსტალიონი
ფოთლებად მაყრის.
სახლს, რომელშიც შენთან ერთად ვაპირებ ცხოვრებას
არ აქვს იატაკი
არც საძირკველი
და ძალიან გართულდა დგომაც.
სახლი, რომელშიც შენთან ერთად ვაპირებ ცხოვრებას
არის ადგილი
შუა ქუჩაში
სადაც ვჩერდები
როდესაც მერწყულს უვარდება ცალი ბიდონი
და ჰაერიც ისე სველდება
როგოც მანძილი
თვალებსა და თვალებს შორის
და მორიელი უკვე დიდი ხნის შეჩვეული
შინაური ბინადარივით გულზე მაჯდება
ქალწულები კი იწყებენ წვიმისგან
ციხეკოშკის ბოლო სარკმლიდან ჩამოშლილი
თმის გადარჩენას
ხოლო თევზები ჩვეული თევზური გამომეტყველებით
მიწყებენ თვალის უპეების სითხით ავსებას
და შიგნით ცხოვრებას.
და ზუსტად მაშინ
მე
ვიღლები საკუთარი მარტოობით
და გიგზავნი უამრავ გონებრივ და სიზმრისეულ შეტყობინებას
და ჩვენი სახლის მისამართს თითქმის
ყველა ლექსში გწერ...
და ყოველდღე ჩამონგრეულ
საკუთარ თავს ხელახლა გიშენებ
რომ შემოხვიდე ჩემში და-სახლდე,
მე კი დაღლილმა უ-შენობით
შევძლო და შენში დავიწყო ცხოვრება.
თორემ საცაა ცაზე ჩამუხლულ მშვილდოსანს
უმისამართოდ მოზიდული ისარი შემთხვევით გაუვარდება
და კუპიდონი არ გეგონოს
გულს კი არა
სულ სისხლძარღვებს დაგვაწყვეტინებს
და
სახლები, რომლებშიც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა
სამუდამოდ გადავლენ სხვადასხვა მისამართებზე






მე თუ ვერასდროს ვერ მოვედი, ძვირფასო, შენთან
და თუ ვერასდროს ვერ გითხარი ჩემი სათქმელი,
თუკი ვერასდროს გაგაგონე ამ გულის ფეთქვა,
თუ ნაადრევად მიმითვისებს ცივი ნამქერი,
დამპირდი ჩემო, დამპირდი, რომ მატარებ ფიქრად,
რომ მოგონებად გადამაქცევ, რომ ცრემლად დამღვრი,
რომ ხან ჩუმ სევდად გამომსახავ, ხან კი ღიმილად,
რომ შემიფარებს შენი სული სიშორით დაღლილს,
რომ შენს თვალებში ჩამასახლებ შეუცნობ დარდად,
რომ შემინახავ საიდუმლოდ სულ მუდამ, კარგო,
და მე არ მინდა სხვა იმედი იმ ერთის გარდა,
რომ შენ არასდროს, რომ არასდროს დამტოვებ მარტო.





"ლოგინს შეეპარა გლეხის გოგო
ისე თამამი და კალმახური
ტანზე არ მაკმარა საბანი და
თავის სიმხურვალეც დამახურა.
ჯერ ჩამოიშალა ნაწნავები,
როგორც ქალწულობის მიტოვება,
ჩემზე გაიზმორა დალოცვილი
ისე ვნებიანად იტორება?!

სუნიც ისე ჰქონდა ალესილი-
ველურ ყვავილების სატევარი
ჩემდა უნებურად გავიფიქრე
"ღამე გამიხდება სათევარი".
ისე დამათენა ამბორები,
ისე გადიპარა აივნიდან,
მისი უტაქტობის მონატრება
ვიცი არასოდეს გაივლიდა
დამმშვიდობებოდა მაინც! "







ამ შუაღამისას შენ რომ მოხვიდოდე
და რომ მეტყოდე რამეს...
ამ შუაღამისას შენი ხმის გამგონე
შევცვლიდი თვით ამ ღამეს.
ავაწიოკებდი... ავაწიოკებდი...
მხიარულებით ქალაქს...
შენი შემხედვარე
შენი ხმის გამგონე
ჭკუას დავკარგავდი ალბათ.
ეხლა რომ მოხვიდე?
ეხლა რომ დარეკო?
ეხლა რომ შემეხო, წამით...
ალბათ ჩავიდენდი ათას სისულელეს
თუკი შენ გარგებდი ამით...
ამ შუაღამისას შენ რომ მოხვიდოდე
და რომ მეტყოდე რამეს
ამ შუაღამისას შენი ხმის გამგონე
ავაწიოკებდი ღამეს...




მეტკინე…
როგორც მოტეხილი მკლავი,
თავი რომელიღაც ფრინველი მეგონა
და შენი უმიზეზოდ მტირალი თვალების
ფანჯრიდან გადმომხტარმა მოვიტეხე.
... იმდენად მარტო ვარ,
ნივთებსაც კი აღარ ვჭირდები,
არა თუ ადამიანებს და ყველაფერი
ხელიდან მივარდება:
კალამი და შენი სუნი,
იები და შენი გაბუტვა.
ვის?!
ვის გავარდნია ხელიდან
ყველაზე მართალი ღიმილი.








ერთ ბედნიერ დღეში გავცვლი ყველაფერს,

სიყვარულსაც ცრემლიანი დავტოვებ,

აკრძალული ყველა კარი შევაღე,

სადაც დამხვდა მტანჯველი სიმარტოვე.



ჩემი გული გაყინული მგონია,

ჩემი ყველა საქციელი უხეში,

ამ ქალაქში მეფობს ეიფორია,

თავჩარგული ბედისწერის უბეში.



მე არ ვიცი ვინ ჩემია, ვინ არა,

სამუდამოდ რომელ გულში მოვხვდები,

ნეტა ერთხელ ჩუმად გამაცინა და

მერე შენი ოცნებებით მოვკვდები.



უშენოდ მგონი მოვკვდები.

უშენოდ მგონი მოვკვდები.

უშენოდ მგონი მოვკვდები.







გინდ დაიჯერეთ, გინდ – არა!



დილით, როგორც კი ავდექი,
პამელამ ყავა მომართვა:
“დალიე, საყვარელოო” -
ალერსიანად მომმართა
შაქარი აკლდა, ვიხმარე
მასზე კარატეს ილეთი,
შესარიგებლად ვაჩუქე
“ბიტლზის” კონცერტის ბილეთი.
ობამას “დავუმესიჯე”:
“რა დედისგან ხარ შობილი?”
ბუს სამი კვერცხი გავყიდე
ვიყიდე ავტომობილი
ზარს მიშვებს რონალდინიო
ფულს მომთხოვს ასე მგონია,
ჩვენი ნაკრები ფეხბურთში
მსოფლიოს ჩემპიონია.
ელტონ ჯონსა და მადონას
მივეცი ავტოგრაფები,
ბრიტნი სპირსს გავაწმენდინე
მთელს სახლში ფანჯრის რაფები.
“ევრონიუსი” დავხურე,
არ მომწონს გადაცემები,
კარიბის ზღვაში ჩავძირე
მეკობრეების გემები.

ზუსტად ათ წამში გავტეხე,
“მაიკროსოფტის” საიტი,
თემქაზე დავიბარე და
ვამღერე ბარი ვაიტი.
იმდენი ვურტყი ბინ ლადენს,
ძლივს გამომგლიჯეს ხელიდან,
სარკოზის გადმოვაფურთხე
პირდაპირ ეიფელიდან.
ჯეკი ჩანს ვთხოვე, “ბუტკიდან”
ამომიყოლა ნაღები,
ორივე ფეხზე მეკიდა
სემირამიდას ბაღები.
ამპუტირებულ ვენერას,
კვლავ დავუბრუნე ხელები,
შაკირამ გამიპრიალა
დილისთვის ფეხსაცმელები.

ბავშვების ძიძად ჯოლი მყავს,
პირადი მძღოლი – პიტია!
ჯესიკა ალბა გულს მირევს,
იმდენჯერ შემომიტია…
სანტა-კლაუსი გავპარსე
არ დაუჯეროთ, ფარსია!
როლს მთავაზობდნენ, დავცინე -
ვურჩიე ენდი გარსია…
ღამით პამელა მათბობდა
კვლავ ცხელი ყავით, გათოშილს
ჯერ ინტერნეტში შევედი,
მერე, ბარეღამ, ”ნატოში”…
რაცა ვთქვი, არის სიმართლე
მეტის თქმა არა მინდა რა
თქვენს დარწმუნებას არც ვცდილობ,
გინდ დაიჯერეთ, გინდ – არა!






ბოლო პერიოდში საკუთარ თავს წინასწარმეტყველის ნიჭი შევამჩნიე. ყოველ ღამე მესიზმრება თეთრწვერებიანი მოხუცი და მეუბნება, რამოხდება მომავალში. ჰოდა, მეც ამ ყველაფრის ერისთვის გადმოცემა გადავწყვიტე:
2014 წელს დასრულდება მსოფლიო ეკონომიკური კრიზისი და დაიწყება ჩემი წინასწარმეტყველებების ასრულება.
2015წელს ჩვენ ვიქნებით ერთადერთი ქვეყანა მსოფლიოში, რომელსაცეკონომიკური კრიზისიარ შეეხო
2016წელს ოსკარების ცერემონიაზე დააწესებენ ახალნომინაციას :“ყველაზესაწყალი ფილმი”, 2017 წელსკი ქართულიფილმი პირველადაიღებს “ოსკარს”.
2020 წელს გადაშენდება მწვანე ევგლენას ყველა სახეობა

2021 წელს იაპონელები გამოიგონებენდაჭყეტილ თვალებს
2022წელს მოგვცემენ “ნეწგპ”-ს (”ნატოში ერთ წელში გასაწევრიანებელპროგრამას”)
2023 წელს ზარზეიმით აღინიშნება ვარდების რევოლუციის 20 წლისთავი და სააკაშვილი დაგვპირდება, რომ აუცილებლადდაიბრუნებსაფხაზეთს, ოსეთს, სამეგრელოს, აჭარას, სვანეთს, რაჭა-ლეჩხუმს, გურიას, სამცხე-ჯავახეთს, კახეთს…
2023 წელსვე თბილისი გახდება ნატოს წევრი სახელმწიფო
2024 წელს მეტიუ ფოქსი უარს განაცხადებს “დაკარგულების”მე-20სეზონში გადაღებაზე
2025 წელს ედუარდ შევარდნაძე თავს შეუძლოდ იგრძნობს
2026 წელს მოდიდან გადავა მაისურები ცენტრში წარწერით: “UNITED COLORS OF BENETTON”

2027 წელს ყველას ყელში ამოუვა “ნოკიას” საფირმო მუსიკა 2028 წელს გამოვა ახალი ბესტსელერი “ჰარი პოტერი და მუწუკებიანი სოკოს ნახარში”. ჯოან როულინგი დაგვპირდება, რომ ეს ჰარი პოტერზე შექმნილი ბოლო წიგნია
2029 წელს მარსიდან ჩამოვა ვოკალურ-ინსტრუმენტალური ანსამბლი დაიმღერებს “ჩაკრულოს”
2030 წელს ბავშვები კომპიუტერებთან ერთად დაიბადებიან
2031წელს “გაერო” მიხვდება, რომტყუილად არსებობს
2032 წელს თავისუფლების ქანდაკებას ხელი დაეღლება და ჩირაღდანსოკეანეში ჩააგდებს
2033წელს პიზის კოშკს შეეტაკება 10 ტერორისტული თვითმფრინავიდა არაფერი დარჩება მთელი… გარდა პიზის კოშკისა

2034 წელს გაირკვევა, რომ მონა ლიზა ჯოკონდა და ვინჩის კარის მეზობელი იყო2035 წელს ქართულ ენაში არც ერთი ქართული სიტყვა აღარ დარჩება
2036 წელს მათემატიკის ამოცანა დაიწყება ასე: დაბალი, 30კმ/წამშისიჩქარი მოძრავი მანქანა, რომელიც…
2037 წელს ვენერას პლანეტაგაიგებს, რომ საქართველოში ბევრიმოსახელე ჰყავს და გაუხარდება
2038 წელს “კომედი შოუს” კოლექტივი გადაწყვეტს ახალი გადაცემაგააკეთოს

2039 წელს უკანასკნელად დაიწყებენ “სკაიპში” დიალოგს “HI, როგორ ხარ”-ით… 2040 წელს გავხდები ორმოცდაათი წლის
2041წელს ანჯელინა ჯოლის შვილები და ნაშვილებები შექმნიანსაფეხბურთო გუნდს პრემიერ-ლიგაში და “ბრედოვიჩ”-ს დაარქმევენ
2042 წელს ოფიციალურად გაიხსნება მტკვრის საქალაქო კანალიზაცია

2043 წელს პლანეტათა ოლიმპიადაზე “ჰულა ჰუპის” ტრიალში ოქროს მედალს მოიპოვებს სატურნი, დედამიწა და იუპიტერი კი პროტესტს განაცხადებენ, “გალაქტიკა მოსამზადებლად სათანადო პირობებს არ გვიქმნისო“ 2044 წელს გამოვუშვებ ჩემი სახელის და გვარის მქონე წინასწარმეტყველურ გაზეთს, გავაკეთებ რეკლამას ტელევიზიაში და იმას დავწერ, რასაც მთავრობა მთხოვს…
2047წელს მიხეილ სააკაშვილი მორიგ შესწორებას შეიტანსკონსტიტუციაში და კანონის მიხედვით, შესაძლებელი გახდება ერთი დაიგივე პრეზიდენტის ზედიზედ მეცხრედ არჩევა
2047წელსვე “უცნობი” პროტესტის ნიშნად დაანგრევს საკანს

2048 წელს სიმღერა “I BELIEVE, I CAN FLY” იეღოველების ოფიციალური ჰიმნი გახდება… 2049 წელს ბრაზილიაში მოხდება დიდი წყალდიდობა და მთელ ბრაზილიას ჩვენ შევიფარებთ, 2052 წელს კი ჩვენ მოვიგებთ მსოფლიო ჩემპიონატს ფეხბურთში
2054 წელს მთვარეს ტრიალისგან თავბრუ დაეხვევა და დედამიწასგადმოარწყევს;
2055 წელს მზე დედამიწისგან სინათლის და სითბოს გადასახადსმოითხოვს და მეტეორის ხელით ქვითარს გამოუგზავნის;
2058 წელს დედამიწას დაერქმევა ჩინეთი;
2059 წელს თემქა და გლდანი მოახდენენ მუხიანისოკუპაციას, მოითხოვენ ავტონომიას და გამოეყოფიან თბილისს;
2060 წელს მთვარიდან ჩამოვა ორკბილა, ოთხნესტოიანი არსება დაგანაცხადებს, რომ ეძებს მამას, რომლის გვარია არმსტრონგი;

2076 წელს გაიხსნება ახალი საიტი однопланетяни.ear (earth-ის დომენი);2077 წელს რუკაზე გაჩნდება ვენეციის ზღვა;
2088წელს ერთ-ერთი მეცნიერი (სახელს ვერ ვხედავ), დაამტკიცებს, რომ “ისინი ადამიანებისგან წარმოიშვნენ”;
2099 წელს ყველას გვექნება












ვდუმვარ ხანდახან, მებუტება დაღლილი ბაგე,
"ეხლა სადა ხარ,
ვისი სულის სამყაროს აგებ?",
თვალნათლივ ვხედავ,
მეურჩება მაინც გონება,
ვერაფერს გბედავ,
მავსებს ეჭვი და დაღონება.
არადა ვიცი, მაგრამ მაინც ვფიქრობ და მიჭირს,
არ მჯერა ფიცი,
კაცთა ნდობის დავკარგე ნიჭი.
"იქნებ ერთი ხარ?!"-
არ მგონია, ყველა ერთია,
"ვითომ ღმერთი ხარ?!"-
შეუმცდარი მხოლოდ ღმერთია.
ვდუმვარ ხანდახან,
გავუყუჩდე სიყვარულს უნდა,
"ეხლა სადა ხარ? "-
ჩემს დუმილში მომეხმე, მსურდა...












მე მინახავს ბედნიერი ადამიანი. იგი არაფერს ეძებდა, უბრალოდ ხედავდა, რა ლამაზია ყოველი წამი; არჩევდა მას ფერებით: ზოგიერთი წამი ნარინჯისფერი იყო, ზოგიერთი კი, სულაც, ზოლიანი… იგი ხედავდა სამყაროს ფერებში და უბრალოდ იყო ბედნიერი ყოველი ფერადი ან თუდნაც უფერული წამით.

როდესაც ხარ ბედნიერი, ხვდები, რომ შენ სულაც არ ეძებდი ბედნიერებას: ეძებდი სხვა რამეს, რამაც გაგაბედნიერა.






რაში გჭირდები მე, ტრფობის ხამი.
შენ მიღალატებ - მეც გაგიწყრები.
დაგავიწყდება ის ტკბობის ჟამი
და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.

დავლევ, დავთვრები ბრაზმორეული.
წარსული ახლა ჩემი მტერია.
საიდანღაც კი ხმა შორეული
წამიჩურჩულებს: - არაფერია!

რაში გჭირდება ღატაკი, ლოთი.
შენი ცხოვრება ახლად იწყება.
და ერთი გიჟი, სულელი, შფოთი...
ისე, უბრალოდ დაგავიწყდება.

-შენი დრო მორჩა, როგორც უყურებ,
-მეტყვი, --ახლა კი ჩემი ჯერია.
გამიკვირდება, ჩავიბუტბუტებ:
-განა ეს მართლა არაფერია?!

დეკემბერია, გული თოვლს ითხოვს...
შენ გათხოვდები - მეც გაგიწყრები.
დაგავიწყდება იანვრის სითბოც
და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.









ვიცი სად ხარ, რას სუნთქავ,
რა გკლავს,
რას ეჭიდები ამჯერად ფიქრით.
ერთი ეგ ვიცი, რომ ჩემთან
არ ხარ
და ჩემი დარდით არ გტკივა ტვინი...
მე კი ძვირფასო დღეებს,
უშენოს,
ეს პაწაწინა ლექსები მირთობს,
გადარეული ჩემი სიზმრებიც,
მუდამდღე შენთან ალერსზე მიხმობს...
არ ვიცი რა ვქნა,
საით გავიქცე,
სად შევეფარო დღეებს, ნაცრისფერს.
შენი ლეგენდა როგორ დავხიო,
ანდა წარსული როგორ გაგიხდე...





მოვედი და იყო გვიანი,
სხვა იყო მაგ სუნის მფლობელი,
სულ ერთი ნაბიჯი დამაკლდა,
რომ მეთქვა: "სიყვარულს გაჯერებ"

ჩემი გზა რთულია, ქვიანი,
სივრცე კი არსაით მყოფელი
და სისხლი ძარღვებში გამაგრდა,
სულს ისე ვიკავებ,ვაჩერებ.

თვალებში რამდენ ხანს გიყურე?!
საათი ჩემსავით უძრაობს,
მარტს უხერხულობა დაეტყო-
გუბე ნაწვიმარზე - ნაღველი.

სურვილის ოთახი მიხურე!
გაკადრებ რაიმე უცნაურს
და მერე უნდა დავსეტყვო
ცხოვრება და ჩემი სახელი.

სცენაზე დაქრიხარ ნიავი,
დაეძებ დრამატულ სახეებს,
არ გიყვარს ზედმეტი ფრაზები,
სარკე მაგ მშვენებას ვერ იტევს.

არა ვარ ის ადამიანი,
შენ რომ არ დაგიგებ მახეებს
და როცა მე გამიბრაზდები,
შენს სურნელს ვაკოცებ, მერიდე!








რაღაც ხასიათზე დღეს ვარ ირონიულ,
ისევ მენატრება შენი სიახლოვე,
მინდა ეს ფოთლები მოვურ-მივურიო,
ბოლოს მაინც ვინმე ერთად შეაგროვებს.

უფრო ცივი არის ამწელს ნოემბერი,
კიდევ გაცივდება წლები მიყოლებით,
მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო,
თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.

თითქოს ბავშვი ვიყო,
ისე მეტირება,
იცი,
წუხელ ერთი ლექსი დაგიწერე,
არის უსარგებლო ყველა შეპირება,
მაგრამ ეს სიტყვები ჩემს თავს გაგიწევენ.

ახლა მგონი უკვე მივედ-მოვედები,
გახდა სისულელე -
ასი მილიარდი,
წამო,
შევიშალოთ,
როგორც პოეტები,
ვინც ამ ცხოვრებისგან ზურგით მიტრიალდნენ.

წამო,
თორემ ეს ცა ისე გაიბურა,
სხვა ცა აღარა ჩანს ჩვენი ფანჯრებიდან,
წამო,
გეხვეწები,
მინდა ძველებურად
სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.







უდაბნოში რომ აღმოვჩნდე
შენ ერთი ჭიქა წყალი ხარ,
დასაწყისშივე გეტყვი რომ
ო, რა მაგარი ქალი ხარ...

შავი ღგვინის გაქვს ტუჩები,
მაშინ როდესაც ლოთი ვარ
და როცა თრობა მინდება,
მე შენთან სტუმრად მოვდივარ

აი მაშინ კი დავთვრები,
ჩავიძირები სასმელში,
იმას ალერსით გადმოგცემ,
რასაც არ გეტყვი სათქმელში.

ცხოვრებას რისკით შევხედავ,
სიკვდილ-სიცოცხლის მკვლევარად,
თუ მთასვლელობა შევძელი,
მე შენ დაგიპყრობ მწვერვალად.

ღრუბლებს კი ნუ ემალები,
გიხდება მათგან გამოსვლა,
და როცა მწვერვალს დავიპყრობ,
შენ მზის იქნები ამოსვლა.

ვარდების ზღვაში გიხილე,
ლექსი გიძღვენი უთქმელი,
ვარდებს სურნელი აღარ აქვთ,
ვარდებს აქვს შენი სურნელი.

ხედავ რა ქალი ყოფილხარი
შენკენ ლტოლვა რომ დიდია,
შენზე მაგარი კაიპი,
მე სულ ფეხებზე მკიდია.

ეს ვარდები კი სუყველა,
გრძნობებით მოქარგულია,
არცერთი არ მიყიდია,
სუყველა მოპარულია!

1) შენ ხარ მარადიული განუყრელი და ერთადერთი წევრი და მსახური შენი მშობელი საქართველოსი.

2) შენი სამშობლოს მტერი შენი პირადი მტერია, ხოლო მისი მეგობარი შენი პორადი მეგობარი.

3) ყველაფერი რაც გაქვს და გექნება, შენი სიცოცხლეც კი, მას ეკუთვნის. შენ ხარ მისი მუდმივი მოვალე და განუყრელი შვილი.

4) მიეცი მას წრფელი გულით ყოველივე და ისიც მოგცემს ყოველივეს.

5) მაინც მუდმივ შენი თავის იმედი იქონიე, ისე იცხოვრე ვითომ ამ ქვეყნად არც მოვალე გყოლია და არც მშველელი.

6) განაგე თავი შენი და დაუმორჩილე გონებას შენი ჟინი, კერპი გული და ურჩი სურვილები.

7) გზის გაკვლევა და გამარჯვება შეიძლება მხოლოდ შრომით და პატიოსნებით. ზარმაცობა ცუღლუტობაა, სიცრუე და სიყალბე ადამიანს ადრე თუ გვიან უეჭველად დაღუპავენ.

8) სანამ საკუთარ ფეხზე არ დამდგარხარ, მშობლებს დაუჯერე ყველაფერი, იმათ შენთვის მხოლოდ სიკეთე უნდათ. ჯერჯერობით საკუთარ ჭკუას, ჟინს და გულის ზრახვას ნუ აჰყვები.

9) თავმოყვარეობა შეიძინე და საკუთარი თავის ფასი ისწავლე, მაგრამ ნუ გადააჭარბებ, არ გაამაყდე.

10) ბოლოს და ბოლოს ყოველივეს სჯობია სამი რამ: პირველი შრომა, მეორე შრომა და მესამე შრომა.

(მიხეილ ჯავახიშვილი — ათი მცნება)

სამ დღEში სამჯერ სიზმარში............არადა ტელეფონიც აღარ მახსოვს ზეპირად.ჰეჰ.სკოლიდან მომავალს დავუსატკავებ.ბა რა ვქნააა

ukrainka

მე ვიცი ვინ და ვისთვის დაწერა ეს ლექსები.....

მაგ თვალების სიდიადე მარტში უფრო ფხიზლობს
მაგ თვალებზე ერთი ბიჭი გამუდმებით ფიქრობს
არ იძინებს, არც ასვენებს, ბრწყინვალება გიშრის,
ამ გიშრებში გალაქტიკა დროზე სწრაფად მიქრის

მარტის თვემაც დაიმკვიდრა სააქაო ტახტი
შემოავლო გიშრისფერებს გაზაფხულის ლახტი
გააღვივა, გაახელა ნაკვერჩხალი თვალის
ნაკვერჩხალის სიკაშკაშემ მზე დაჩრდილოს ლამის!

თუმცა გოგოს არ აშინებს სიშაშიშე მზერის
სიყვარულის ძიებაში სამოთხის ხმით მღერის
რა იცის რომ მისმა მზერამ წვად აქცია ვაჟი
დაფერფლა და აატირა ლომგულივით კაჟი

განა ერთი? ბარე ასი! ვის შესცეცხლა მზერა
ყველას უმალ, იმავ წამში აწყებინა ფრენა
და მოსწყვიტა სააქაოს გაზაფხულის დამდეგს
მარტის თვეც კი ვერ გაუძლებს ვერას ძალით ამდენს!

თვეა მარტის, დაქრის ქარი, დააქროლებს გიშრებს
მთელს ქალაქში ეს გიშრები აგიჟებენ ფიქრებს...

ავტორი ირაკლი მგონი ბერიძე

დღეს მითხრეს:თვალებში სინათლე გიკრთისო, დღეს შენზე ვფიქრობდი და მე მაქვს ალიბი.

,მე ჩემი ცა მაქვს, ჩემი ერთადერთი ვარსკვლავით"

სხვამ დამიჩოქა,მე შენ გარჩიე, ბედნიერებას ტანჯვა ვარჩიე......

=====================================================================================

მიმაგრებული სურათი

nini gogo
შენ დაიწყე.........

წუ-წუნა
თემა გაოფთდება მეშინია დასჯის გახსენი სხვა თემა მე არ ვიცი როგორ გავხსნა ( არ მიცდია )


ტაშ-ფანდურა -----------აი უცნაური სიტყვა

=========================================================================
მე არასოდეს ვფიქრობ მომავალზე, ის ისედაც საკმაოდ სწრაფად მოდის".....( აინშტაინი)

nini gogo

ნუ გეშინია , იყო დრო აქ ვლოთაობდით კიდეც, თამადაც გვყავდა , სტუმრებიც ......და კიდევ იყო ლამაზი სადღეგრძელოები სიყვარულზე სამშობლოზე და ერთგულებაზე
ასე რომ......მტავარია ლექსად იყოს ......თან მე მალე გავიპარები

მორიგი სიტყვა შენია იცოდე .....მერე სხვებიც შემოგვიერთდება(ალბათ)

ალუბლისფერი სევდა-------აი მორიგი უცნაური სიყìტყვა

...................

მთელი სიცოცხლე სიცოცხლის გარდა არაფერი გრძელდება.......

წუ-წუნა
კარგი მაშინ

მზის ელვარება.................... როგორ მომწონს ეს უცნაური სიტყვა

=====================================================
"სულს სწყურია საზღვარი ისევ ეფემერული
სულს სწყურია საზღვარი, როგორც უსაზღვროებას !!!"

nini gogo

ეს ბიჭი წაისიმპატიურებს...................მეხარხარება ამ სიტყვაზე



"სევდა გულს სტკივა .....თვალებს კი არა
მაგრამ თვალი სჩანს და.....გული არა"

წუ-წუნა
აუ შუქი წავიდა დაგვაბნელეს ამ უსინდისოებმა ...

მაშინ ჩემი უცნაური სიტყვაა მზეთუნახავი ....




=============================================
ყველაზე საუკეთესო დღე–დღევანდელი.
ყველაზე დიდი წინაღობა–შიში.
ყველაზე დიდი შეცდომა–სულით დაცემა.
საუკეთესო მასწავლებლები–ბავშვები.
ყველაზე საშიში ადამიანი–მატყუარა.
ყველაზე ცუდი თვისება–ცუდი ხასიათი.
ყველაზე მზაკვრული გრძნობა–სიძულვილი.
ყველაზე უარესი დამარცხება–სასოწარკვეთაა.
ყველაზე ლამაზი საჩუქარი–პატიება.
ყველაზე დიდი ბედნიერება–სარგებლობა მოუტანო სხვებს.
ყველაზე სასიამოვნო შეგრძნება–შინაგანი სიმშვიდე.
ყველაზე საუკეთესო დამცავი–ღიმილი.
ყველაზე მძლავრი ძალა–რწმენა.
ყველაზე სტიმულირებული საჩუქარი–იმედი.
ერთადერთი რეალობა–სიყვარული!

ახლახანს გათენდა... ღრუბელთა მანტია
ამღვრეულ თვალებში იჭრება კარტივით...
მე ისევ მარტო ვარ... ირგვლივ კი მარტია –
უბრალოდ რთული და ძალიან მარტივი.
.
ღმერთი ხარ?! – მაშინ მე ურწმუნო თომა ვარ!
ვნახოთ ვინ გაიტანს და ვისი აჯობებს...
უკვე წარსულივით ვიგონებ მომავალს
არმოსულ გაზაფხულს თვალებით ვაბოდებ...
.
მე ახლა ნამდვილად არ ვიცი რა მინდა,
ჰაერი ირწევა ნასვამი კაცივით...
შენ შეცდი ძვირფასო... დახარე თავი და
დაღუპულ ოცნებებს მიაგე პატივი...
.
ერთი საოცრება მოხდა და... წავიდა,
მსუბუქი ოცნებაც დამძიმდა დარდივით...
მარტიც მერამდენედ მეწვია თავიდან
და ფიქრებს მირიგებს აჭრილი კარტივით...
.
დავითვლი ცრემლებად ჩამოღვრილ ღამეებს,
თვითეულს სიკვდილზე მეტადაც ვაფასებ!
ახლახანს გათენდა... ეგეც თუ რამეა...
იმედებს ბავშვივით ჩამოვწერ დაფაზე...
.
დაღლილი თვალები კიბეზე აგდია,
ჰაერი ირწევა ნასვამი კაცივით...
შენ შეცდი ძვირფასო... ირგვლივ კი მარტია...
უბრალოდ რთული და ძალიან მარტივი...




ბაკურ სვანიძე