ლამაზი სიტყვები, წერილები, აზრები, ოცნებები - XXV

ამ თემის ჩაწევა შეიძლება? )) ავწიოთ ჰიუგოთი..


<<რატომ ამბობენ "შეყვარებულიო", უნდა თქვან ხოლმე "შეპყრობილიო". დემონისაგან შეპყრობილი იყოს კაცი, ეს იშვიათი მოვლენაა; ქალისგან შეპყრობილი საერთო წესია. ყოველ მამაკაცს ემართება, რომ საკუთარ პიროვნებას კარგავს. რა ჯადოქარია მშვენიერი ქალი! სიყვარულის ნამდვილი სახელი ტყვეობაა.">>

ხდება ყველაფერი ღმერთის ნებით,
ხელში მისი ხელი მიკავია,
ისევ მიყვარხარო, - ვეფიცები,
ჰოდა, ერთად ყოფნა გვიხარია.
ის კი ცახცახებს და მეხუტება...
წამიც აღარ გვინდა სიშორისა.
თანაც სული ისე გვეხუთება,
თითქოს ბეჭედს ვჩუქნი ნიშნობისას.
ახლა არ იქნება შეჩერება,
უნდა იტრიალო დედამიწავ.
მიყვარს ეს გოგო და მეჩემება,
ჩემთვის გააჩინა დედამისმა.
მინდა ხელი მაგრად ჩავკიდო და
მთელი მზისქვეშეთი მოვიაროთ.
დღემდე მის გარეშე რა მინდოდა,-
ჩემთვის ვჩურჩულებ და ვბოდიალობ...
დღეს რომ სიყვარული გავაერთეთ,
მგონი მთელ სამყაროს უხარია.
მწამდა ეს გოგო და გავაღმერთე,
ჰოდა, ახლა ჩემთან უფალია!

ოჰო.. .......


* * *
,,ბრუნდები შინ. იმზადებ ყავას, ჯდები სავარძელში და გარშემო სიჩუმე. მერე? მერე თავად წყვეტ ეს მარტოობაა თუ თავისუფლება!…”

თოვს ამ დაწყევლილ ზამთრის ქალაქში.......

დღეს მეყვარები აუხსნელად, მხოლოდ თვალებით,
ხვალე კი, ალბათ, გადაგაგდებ, როგორც თამბაქოს.
თოვს ახლა მშვიდად ამ დაწყევლილ ზამთრის ქალაქში
და მგონია, რომ ჩემს ნერვებზე ღმერთი თამაშობს.

შენ არც კი იცი, - პოეტობა სისხლში გამიჯდა!
ტკივილებს, ალბათ, ასე უფრო კარგად ვატარებ.
ვხედავ, ტეკილა ჩამოასხეს, - ვიცანი ფერით...
ალბათ, ამ ზამთარს ტეკილაზე გადავატრებ.


ვიხსენებ ისე, სხვათაშორის გამოცლილ ჭიქებს,
ვამოკლებ დღეებს, ქუჩები კი წვანან მანძილად.
ლექსები ჩემი წაუკითხეთ ძილის წინ ლოცვებს,
ლოცვები - ბავშვებს, უფრო ხშირად, უფრო ხანგრძლივად.

მგონი ვმკრეხელობ, შენ კი... თურმე, ისევ მიყვარხარ,
თუმცაღა ვხვდები, რომ ლექსებით შენც გადაგღალე.

ხვალ გადაგაგდებ, უშედეგოდ, როგორც თამბაქოს,
რომელიც, უკვე, ვეცადე და ვერ გადავაგდე.

Homo_Sapiens14
რამდენი დღეა ეს სტრიქონი მაქვს აკვიატებული და ვეღარ ვპოულოდი ლექსს,ძაან დიდი მადლობა

Remember me
))) არაფერს..

"როგორც მოჭარბებული ზეთი ცეცხლს აქრობს, ისე მოჭარბებული შეგრძნება აზრებს ახშობს"… Hiugo

ჰიუგო,ჩემი ნომერ პირველი



ხეებს ვეყუდები წლებია
და გადამფრენ
ჩიტებზე
ვფიქრობ....

This post has been edited by Remember me on 17 Mar 2015, 23:32

ჩემთვისაც განსაკუთრებულია )))

თოვს ახლა მშვიდად ამ დაწყევლილ ზამთრის ქალაქში

Homo_Sapiens14
თოვს ახლა მშვიდად ამ დაწყევლილ ზამთრის ქალაქში
ვისია ეს ლექსი ხომ არ იცი?

Remember me

სადაც ვნახე არსად არაა მითითებული.. არასოდეს შემხვედრია ავტორით

***
ღამის სამია საათი და წამი მეხუთე,
დრო, როცა ცის და ბინდისფერი თითქმის ერთია..
სადღაც სიცოცხლის დაბადებით სიკვდილი სუფევს
და.. ზოგჯერ სიკვდილს უკეთესი იმედი ჰქვია..

თვალებს ვხუჭავ და (ჯერ სამია, წამი მეხუთე),
არყოფნასავით მეშინია ახლა უშენოდ..
მე დამესიზმრა, რომ მოხვედი და ჩამეხუტე...
მკერდზე დაორთქლილ სიტყვებს მინდა მანამ ვუშველო,

სანამ მივხვდები, ეს სიცივე ისე მოყინავს
გამოწვდილ თითებს...(ვეღარ გაწყობ კეფის სიგრძეზე),
და ჩემს ორეულს შენს სხეულში ისე ღრმად სძინავს,
მგონია, სულაც დამივიწყე.. თუმც, რომ მინებდე

სულ ახლო წარსულს, ბოლო ჩურჩულს, ნაკადს გრძნობების,
(ფირის კადრივით გეკითხება თვალის გუგაზე),
_შენ იქნებოდი სიყვარულის ყველა წოდებით
განსხვავებული სიცოცხლის და ტკბობის "მუღამზე".

შენს მკლავებთან რომ მომახურავ ტრფობის მანტიას,
აკრძალულ ფრაზებს შეგბედავდი, როგორც ოლიგარქს,
არ ვემონები კანონებს და რამე ქარტიას,
მე შენ გარეშე სამყაროსთან დიდი ომი მაქვს.

რეცეპტს ვწერ ჩვენი ერთად ყოფნის, უკვე რამდენჯერ,
ჩვენს ბილიკებთან ქარაფები ისე ხავსდება..
გზაჯვარედინზე დავბრუნდები, თუკი გავბედე
და შენი დინჯი ნაბიჯებიც ვეღარ გამცდება..

დაგელოდები.. დამინახავ, ალბათ ზურგით მდგარს,
დაიბნევი და ღიმილები შემოგეპნევა,
ნიავის მსგავსად, თმას შეაკრთობს შენი თბილი ხმა,
(ხომ იცი, შენი სიყვარული თმებზეც მემჩნევა)..

გპარავ სიკეთის ყოველ წვრილმანს და ვიჟღინთები,
დაე, აწონონ ჩემი ცოდვა ყველას მოთხოვნით..
მე ბრალდებების უტყვი მოწმე თვითონ ვიქნები,
მთელი კოდექსით ჩამომკიდონ სულზე ბოქლომი.

ხომ მაინც ტყვე ვარ.. სიკვდილის და უფრო არყოფნის..
სამია.. წამი დაეწევა ახლა დიდ ისარს..
ამ სიცოცხლისთვის უშენობა როცა არ მყოფნის,
შენს ამონასუნთქს ვიკრავ ყელთან, როგორც თილისმას.
მ.ხ.
6.01.15

This post has been edited by Homo_Sapiens14 on 18 Mar 2015, 09:20

"სიცოცხლე წვეთწვეთობით ეპარებოდა ... ქალი თვალსა და ხელს შუა ცივდებოდა, თეთრ მარმარილოს ემსგავსებოდა. ქმარი გვერდით მიუწვა , ვნებიანად კოცნიდა და მთელი თავისი სიმხურვალე სურდა გადაეცა , საკუთარი სუნთქვა სურდა შთაებერა მომაკვდავი ცოლისათვის . ალეხანდრო შეშლილს ჰგავდა, იულიას ეღიმებოდა .
- ვკვდები, ალეხანდრო, ვკვდები .
- შენ არ მოკვდები, არასოდეს , შენ არ მოკვდები!
- იმიტომ, რომ შენი ცოლი ვარ, არა ?
- დიახ, ჩემს ცოლს არ შეუძლია ,მოკვდეს ! უმალ მე მოვკვდები. დაე მოვიდეს სიკვდილი. ჩემთან მოვიდეს !
- ჩემო საწყალო ალეხანდრო, მე ახლა ბედნიერი ვარ . მთელი ტანჯვა ამინაზღაურდა... რა სულელი ვიყავი , როცა არ მჯეროდა შენი სიყვარულის!.."

. . .

" ალეხანდრომ მალე იგრძნო, რომ მის ძლიერმკლავებში უსულო სხეული განისვენებდა . ღამე და სიცივე შემოეტმასნა მის სულს . წამოდგა და მზეთუნახავის მარმარილოსავით გაქვავებულ სახეს დააშტერდა . ცოლი , ასეთი მშვენიერი, არასოდეს ენახა . "

მიგელ დე უნამუნოს " ნამდვილი მამაკაცი "

რამხელა ბედნიერება როცა იპოვნი ადამიანს , რომელიც მთელი გულით შეგიყვრდება , ენდობი , ყველაფერს გაიზიარებ მასთან ერთად .. ჭირსაც და ლხინსაც ,. იქნები მასთან როცა დაჭირდები და იქნება შენთან როცა დაგჭირდება.. შექმნით ლამაზ ოჯახს იყოლიებთ შვილებს და იქნებით ბედნიერები ,. ესა ცხოვრება და ეს მიზანი უნდა გვქონდეს თვითოეულ ჩვენთაგანს .






მხოლოდ ერთი რამ, მანამდეც, მერეც
სულ სიყვარული, სულ სიყვარული...