ასაკთან ერთად მივხვდი, რომ ადამიანი არავის და არაფრის გამო არ იცვლება.
ხასიათი არ ეცვლება, არც მანერები და არც შეხედულებები.
მაქსიმუმ ოდნავ დაიხვეწოს, ან ოდნავ რეგრესისკენ წავიდეს.
ფასეულობები და მორალური მახასიათებლები უცვლელია.
ჩონჩხი - გენეტიკურია და რჩება.
პირველივე დანახვაზე/შეხვედრაზე/საუბარზე თუ სიმპათიით არ განვეწყვე, არამგონია მერე აგვეწყოს რამე.
ადამიანს თუ ერთი თვისება/მანერა მაინც არ აქვს, რაც ურთიერთობისთანავე მიზიდავს, "ვიურთიერთებ და გამოჩნდება" - კომპრომისზე წასვლაა.
კომპრომისებზე აღარ მივდივარ.
ეს შეიცვალა.
მგონი ასაკმა იცის ასეთი რადიკალიზმი

))