ერთხელ, კაზინოში, მოვიდა "რულეტკის" მაგიდასთან, ბიჭი.
შევხედე - პატარაა
პატარებს შვილებივით ვუყურებ, ძმებივით. (სხვებს ხო რას ამბობ
))
სტრანნი. გაცრეცილი, ინტელიგენტური, საყვარელი სახე ჰქონდა. სამაჯურები ეკეთა და ძალიან გამხდარი იყო.
გვერდით დამიჯდა.
(ამ დაწესებულებაში არასოდეს არავინ მომწონებია. არც დიდი. უფრო ზუსტად, არ შემიმჩნევია. იქ მეილ- Fიმეილის ადგილი არ არის
ის სხვა თამაშია.... ცუდი.
მან წამიყვანა პირველად - ჩემით დავანებე).
ვთამაშობ, არ მაინტერესებს არავინ.
დავიწყეთ საუბარი. 24 წლის ვარო. უცებ მეკითხება: ჯეირანის თამაში იციო?
)) აბა, რა-თქო. ვითამაშეთ
მე ხომ მისს კომუნიკაბელურობა ვარ, როცა ჩემი სურვილია, ან როცა კარატეს წარუმატებელი ილეთებით იპყრობენ ჩემს ყურადღებას.
არქიტექტორი ვარო. დაჟე ზოდიაქოზე საუბარიც მოვასწარი
)) მერწყულიო.
სულ წააგო. ავდექი და 25$-იანი Fიშკა ჩუმად მივეცი, რომ არ შეემჩნია ვინმეს
ამაყი იყო, ეტყობოდა, გაუტყდებოდა.
არ მართმევდა.
მეთქი..
ხო, კაიო.
მადლობაო.
მეტჯერ, არც მანამდე, ან მას შემდეგ აღარ მინახავს.
ერთხელ მომეჩვენა, რომ შავი სათვალე ეკეთა და ეს ბავშვი იყო. მომეჩვენა, ალბათ...
ახლა გამახსენდა ეს.
"მოთამაშეს" დავიწყებ
არ ვკითხულობდი, სანამ...
დროა.
მისტიკა
აი, როგორ არ მჯეროდეს შენი, ღმერთო?
გუშინ თამუნას ნაჩუქარი ჯვარი გავიკეთე.
პროტესტის გრძნობა მქონდა......
ჩემი ცხოვრება კინოა.
This post has been edited by სუფთა*დაფა on 6 Oct 2014, 17:53
· 
რა მუსიკას უსმენს ამ განყოფილების ხალხი, Vol XIV
