მე არასოდეს ვყოფილვარ "ვრედნი" ბავშვი.
დედაჩემი დღემდე თვლის, რომ მძიმე ხასიათი მაქვს.
სხვათაშორის, დღეს დაბადების დღე აქვს
ამ დროს რა მძიმე, თვითონაა ბოღმა
რომ ვეუბნები უარესად იბოღმება და წყინს
))
მაგრამ მე არ მიყვარს პირფერობა.
ბავშვობაში, როცა გამიბრაზდებოდა, პირველი მაინც მე ვურიგდებოდი.
არ შემეძლო წყენით დაძინება.
ჩემი მეორე და რომ გაჩნდა, 1,5 წლით ვარ უფროსი, დედის ხელი მქონდა ჩახუტებული და ასე მეძინა.
ლიზამ იცი რა მითხრა?
ჩემთან იყო და მეთქი მოდი წყალი დავლიოთ. ოოო. არ მინდაო.
კარგია, აუცილებელია, გაიზრდები, კარგი კანი გექნება, მადლობას მეტყვი-თქო, ვუხსნიდი.
და უცებ : მერე შენ მაგ დროს ცოცხალი იქნებიო?
მაგრამ სხვა რამის გამო ვარ ნაწყენი.
გაუზრდელია...
ბოლო ხმაზე ვუკიოდი ასათიანზე, ჩემი დის სახლში. ვერ დამაწყნარეს.
ვნანობ. რომ მდგომარეობიდან გამოვედი.
მაგრამ, ვიგრძენი, რომ ჩEმი სიყვარული უფრო დიდია ვიდრე მისი და მეწყინა, ძალიან, ძალიან...
კარგია რომ გამომეხმაურე
როგორ ხარ?
· 
ღამის საუბრები, - INSOMNIA -
