შუადღე მშვიდობისა
მეზიზღება წუწუნი.
ცხოვრებაში არასოდეს არასოდეს არასოდეს მითხოვია ვინმესთვის რამე სერიოზული, არც არასოდეს ვთხოვ.
პირიქით - ყოველთვის ყველას იქით ვეხმარებოდი. სულ. მთელი ცხოვრება.
საკუთარი და რომ ვერ ხედავს აი, სხვას რა უნდა მოვთხოვო?
არაფერი.
ნაკლები რომ ჰყავს ქმარი ეგაა ზუსტად.
აი, დარდი.
არასოდეს აღარ გავცემ ხმას.
მორჩა.
გამორიცხულია.
კაცის გამო ქალმა ყველა როგორ უნდა დაკარგო, ვარგოდეს მაინც რამედ. მე არ მევასება, მაგრამ კონფლიქტში არ შევდივარ, ჩემ დას ვუწევ ანგარიშს თან უკვე ნიტას მამაა, დაგვინათესავდა...ხო, კარგი ქმარია. ალბათ. ასე ამბობს. მაგრამ, სულ ესაა? მე არ მინდა ასეთი მასშტაბები.
ლიზა მეცოდება კიარადა არ დავუშვებ, არასოდეს არასოდეს არასოდეს, რომ ამ ბავშვს ოდნავი ფსიქოლოგიური ტრავმა მიაყენოს ვინმემ.
გავგლიჯავ ჩემი ხელით.
მე თვითონ წავიყვან და გავაცნობ ბებიას.
იმ ქალის FB გვერდზე ვნახე ლიზას ფოტოები...ნუ, ერთი გენეტიკაა.
მამა თუ ნაგავია, არ ნიშნავს ბავშვი საკუთარ თავს დანაწევრებულად იცნობდეს.
გუგუშვილია.
მაგრამ ჩვენ გვარზეა.
პ.ს. ამ განყოფილების მოდერატორები გულით მეცოდებიან.
პატარაა თბილისი.
This post has been edited by კაქტუსი on 10 Jan 2015, 14:28 
· 
ღამის საუბრები, ფორუმდამოკიდებულთა თავშესაფარი :დ <3
