არვიცი როგორ არ შეიძლება არ დამავიწყდეს ადამიანი როცა ამდენი წელი გავიდა.
არვიცი როგორ არ შეიძლება გადამაიროს ეიფორიამ.
რატომ უნდა მინდოდეს მისი ნახვა და მასზე გაფიქრებისას გულის პულსი მიჩქარდებოდეს.
რატომ ვარ იდიოტივით დარწმუნებული რომ ერთ დღეს შეიძლება ვნახო და ჩავეხუტო?
მითუმეტეს რომ ამის შანსი ვიცი ძალიან მცირეა.
ხანდახან ასე მგონია ჩემი ტვინი პროგრამასავით ერორებს მიგდებს.
მაინც ვნახავ, ერთ ლამაზ დღეს, არვიცი რა დღეს ოღონდ ისე არა რომ მას არ უნდოდეს.
თუნდაც უბრალოდ ვნახო...
https://www.youtube.com/watch?v=H2-1u8xvk54&feature=youtu.be