ყველაფერს რაღაც ხიბლი აქვს, სევდასაც ტკივილსაც.
რაღაცით ყველაფერი ფასობს და ამართლებს თავის არსებობას.
მაგრამ ქალის გული არ მემეტება სევდისთვის.
ალბათ ასეთ ქალს თავად სამყარო აბყრობს თვალებს.
უყურებს და თავისთვის ტკბება, რა სისასტიკეა უყურებდე და არაფერს მოქმედებდე.
, ნაზი არსებები ჩვენს ირგვლივ ყვავილებივით ჭკნებიან

და სამყარო ამაში სილამაზეს ხედავს.
მეც ალბათ რიგითი თვალი ვარ, ვხედავ მაგრამ არაფრის შეცვლა არ შემიძლია.
რომ შემეძლოს დაგამთავრდებდი წუთისსოფელო, ქალის ერთ პატარა ცრემლის ფასადაც არ ღირხარ.