დედაზე ხო ორი აზრი არ არის, და ძმაზეც, ოჯახის წევრები ყველა გიჟდება ჩემზე მითუმეტეს ნაბოლარა ვარ

))
სხვას რაც შეეხებდა, მყავს ძალიან დიდი სამეგობრო მთელ თბილისში, ვსწავლბდი 4 სკოლაში და 3 უნიში

შესაბამისად არ
არსებობს უბანი სადაც არ მქონდეს ჩემი კუთხე და ადგილი, მაგრამ ყოველთვის მოიძებნებიან შენთვის ყველაზე ახლო მეგობრები,
ესენი არიან ჩემი ბავშობის ძმაკაცები ყველა პად რიად 1990 წლიანები

ერთ ეზოში გაზრდილები, ერთი ჭკუის და აზროვნების,
ინტერესების, მოთხოვნების, მოკლედ ერთ მუშტად და მიზნად შეკრულები, რომლებიც ჩემი გულისთვის სულს დათმობენ
და გააკეთებენ ყველაფერს არამარტო ფიზიკურად და ფინანსურად. ვერ ავხსნი რა შემიძლია მე მათთვის და როგორები არიან
ისინი ჩემთვის. არ დავიწყებ ლაპარაკს და არც ჩვენი საუბრების განხილვას, მაგრამ არ არსებობს ერთმანეთს ყოველდღიურად
რომ არ ვნახოთ, მიუხედავად იმისა რომ ყველა ძალიან დაკავებულია, არ ჩავეხუტოთერთმანეთს და ვუთხრათ რა მაგრად გვიყვარს
ერთმანეთი უკვე დიდი ხანია. მე პირადად ამაზე მწვავე გრძნოიბა არ მაქვს როგორც ჩემს რამდენიმე ძმაკაცთან.
ორმაგად სასიამოვნოა, ჩვენი ცოლები,შეყავრებულები, მეგობარი გოგოები ოჯახის წევრები როცა გიჟდებიან ჩვენ ურთიერთობას რომ
უყურებენ და ისინიც ჩართულები არიან ყველაფერში თითქოს ერთი უზარმაზარი ოჯახია.
შეყავარებულზე აღარ ვამბობ

პატარა მაგრამ დიდი გულის და მებრძოლი გოგო, ულამაზესი და ყველაზე საყავრელი მაშინაც
კი როცა ჩხუბობს, მასზეც შემიძლლია ვთქვა რომ ყველაფერს დათმობს ჩვენი გულისთვის, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება
ყველას დუუპირისპირდება და ასე ვიქცევი მეც
ასე რომ ბედნიერი კაცი ვარ მე ყველა კუთხით რაც სიყვარულს შეეხება
- ყველაზე დიდი სათხოვარი იცით რა არის? როცა თავს ჩაქინდრავ და ეტყვი: "უფალოო, იყავნ ნება შენი...."
- თუ იმათ, მოსულთ, ჩვენი მიწის გულისთვის სიკვდილისა არ ეშინიათ, ჩვენ, ამ მიწის პატრონთ რად უნდა გვილაჩრდებოდეს გული?