don gajetinoაბა რა

ყველაზე იდოტობა ამდენ წელს რომ უაზროდ დაკარგავ ადამიანი.
დღეს ბავშვი ხარ ხვალ კაცი და გვიჭირს და გვენანება ბავშვობის დათმობა.
ამიტომ ხშირათ თავს ვარიდებთ პასუხისმგებლობას და პრობლემების წინაშე მარტო დარჩენის გვეშინია.
ასე ვქმნით საკუთარ სამყაროს ,ღომელშიც ვიკეტებით და ტყვები ვხდებით .
საკუთარ თავს თავად ვაქვევთ მონებად და ტუსაღებათ. ბოლოს როცა სარკეში ვიხედებით და იქედან უკბილო,
ჭაღარა თმიანი ბებერი გვიცქერს...თავში წავიშენთ ხელებს და გავიძახით ,დამიბრუნეთ ჩემი ახალგაზრდობა და ის დაკარგული წლები.
არავის ბრალი არა ,თითოული ადამინი თავად ანადგურებს საკუთარ ცოვრებას. არიან ისეთები რომლებსაც უმართლებს და ისეთები,
რომლებიც შურით და ბოღმით სავსე გაიძახიან ამათ უნდა ჰქონდეთ ყველფერი და მე არა ? თვითონ ტრაკის განძრევაც არ სურთ.