თქენგან პასუხისმგებლობასა და შრომის მაღალ კულტურას კი არა, არამედ მაღალ შემოსავალს მოითხოვენ.
არავის არ სჭირდება დარაჯი პარტნიორი, მშობელი ან შვილი, სულაც რომ სიბეჯითისა და წესიერების განსახიერება იყოს.
და თუ საკუთარი ოჯახის წევრი გიყურებთ ამრეზით თქვენი თხელი ჯიბის გამო, რაღატომ ელით, რომ ხელმძღვანელობა მოგეპყრობათ უკეთ?
ამიტომაა დაბალ-ანაზღაურებადი სამსახური ასე გაუსაძლისად დამამცირებელი.
რამდენიც არ უნდა იშრომოთ, რამდენიც არ უნდა იწვალოთ, მაინც ვერსად გაექცევით მშობლების საყვედურით სავსე თვალებსა და ცოლის დამჟავებულ სიფათს, თუ ცხოვრების "მაღალ სტანდარტებს" არ დააკმაყოფილებთ, სტანდარტებს, რომლებშიც არაფერი არაა ამაღლებული: რამდენიმე კვადრატული მეტრი რკინა-ბეტონის უსახურ შენობებში, ბოლო მოდელის მობილური ტელეფონი და მცირე შვებულება ზღვისპირეთის ხალხით გადაჭედილსა და აქოთებულ კურორტზე.
ასეთია თანამედროვე ბიურგერის საოცნებო ცხოვრება.
დილიდან დაღამებამდე ავტომატებივით ვასრულებთ რუტინულ სამუშაოს და ვინადგურებთ ნერვულ სისტემას დასვენების დღეების მოლოდინში.
და რა გგონიათ, რამე განსაკუთრებულს გულისხმობს ეს დასვენება? - სულაც არა. უბრალოდ იმას არ ვაკეთებთ, რასაც დანარჩენ დღეებში ვაკეთებდით.
ადამიანი მუშაობს იმისთვის, რომ დაისვენოს და ისვენებს იმისთვის, რომ იმუშაოს.
კარიერულ წინსვლასთან ერთად იზრდება ჩვენი სულის სიცარიელეც და როცა ამას აცნობიერებ, უკვე ძალიან გვიანია - ვეღარავის ხედავ საქმოსანთა სამყაროში ისეთს, ვინც ამ სიცარიელეს შეგივსებდა.
ამიტომაც ვფლანგავთ "თავისუფლების" წუთებს ათასგვარ სისულელეში:
ვუსმენთ უხარისხო მუსიკას, ვუყურებთ იაფფასიან ფილმებს, მივდივართ შოპინგზე და ვყიდულობთ აუარება უსარგებლო ნივთს ან მთელ დღეს კომპიუტერის ეკრანთან ვატარებთ ვიღაც გამოსირებულის მონოლოგების კითხვაში.
ვერაფერს იტყვი - ნამდვილად შესაშური ყოფაა!
This post has been edited by Alfred_Albion on 22 Mar 2017, 19:35 აღარც ღმერთი... ვეღარაა... - თორნიკე ოქრიაშვილი
როცა ცოლი/შეყვარებული დასაქმებულია
