წინა კვირას მომატყუეს
როდესაც სცენარი დაიწყო, დაინტერესებული და გულშემატკივარი სახით მისკენ გადახრილი ჭერს შევცქეორდი, ვითომ ვიაზრებდი მოსმენილს.
და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი ან ვგრძნობდი, ეს სპექტაკლია. და მომეწონა ეს ფიქრი. ჩემს თავთან გავაბი გულში დიალოგი და ასევე გულში მეცინებოდა ჩემზე.
მე იდეალურად გარდავისახე და შევასრულე ის გოგო, ვინც ვეგონე, როდესაც ეს სცენარი შეთხზა. გავხდი სწორედ სხვა გოგო და ეს იყო საინტერესო თამაში.
გავხდი რა, სხვა ვარიანტი არც იყო, ჩემი თავი რომ ვყოფილიყავი, განაპღურდებოდა თეატრიდან და გაიასნდებოდა, ვინ იყო ჩვენში ტყის მეფე.
იმედია, თავი ჭკვიანი, ძლიერი, გამჭრიახი ბიჭი ჰგონია და ვერ მიხვდა, რომ მეც ვთამაშობდი.
ჩემი მიზანი სწორედ ეგ იყო, რომ მის სიყეყეჩეს საზღვარი აღარ ჰქონოდა.
აი, ასე. შევასრულე და დავივიწყე, ჩავკეცე. ინდიFერეეენტო.
როლიც ისეთი მოსაწყენი მერგო და პარტნიორიც ისეთი ცხოვრების ნიჭს მოკლებული, აი, უღიმღამოდ შევასრულე.
მაგრამ საინტერესო იყო, გამოშტერება შეიძლება, ხალხი ისე ავთვისებიანადაა დაქნეული, მეტასტაზები ჰალუცინაციებად აქვთ მოდებული ტვინებში.
და აქვე, ეს "დაქნეულობა" უცენზურო სიტყვაა? მაგალითად, როგორც "დანძრეულობა"?
თუ ჰო, მაშინ, "დაქნეულის" ნაცვლად "შერეკილი" წაიკითხეთ.
მაშ ასე
მატყუარა მამაკაცები, ბრალდებები და მათი უარყოფა
