პ.ს. მაგრამ ჩემთან ყოფნისას თუ იცნობდა, წარბს ავწევ და თუ არ ვიტყვი ვიფიქრებ, მე ამათ იდიოტი ხომ არ ვგონივარ? და მერე იმაზე დავიწყებ ფიქრს, ჩემი ყოფილი იმ დონის იდიოტი ხომ არაა, ვიღაც წაკლა გოგომ შეაბა და დააგოიმა. ან იმ დონის ნაგავი, ჩემგან მალულად იფლირტავა. ეთქვა რაშიც იყო საქმე. და ასეთებს ვიფიქრებ ეგოაღელვებული და ამპარტავნული. რას მოვიმოქმედებ არ ვიცი. რა არ ვიცი, დაველაპარაკები და ავახსნევინებ. მაგრამ ღმერთმა მაშოროს ეგეთი ხონჩები.
ან არ მაშოროს, საინტერესოა. მაგრამ ასაკმა გამიარა ენთუზიასტი მეცნიერობისა და რა ვიიიი......ცი, არ მესაინტერესოება
პ.პ.ს. და ღმერთო, თავად მაშორე ეგეთი ხონჩობა. კაცმა არ იცის ვინ როდის რას იზამს.
პ.პ.ს. პრინციპში, არაფერია ხონჩობა. მსგავსი ე.წ. "არასწორობები" ავარჯიშებენ, აყალიბებენ და ზოგჯერ რევოლუციასაც ახდენენ ცნობიერების. სხვა თუ არაფერი, ვნებათა-ღელვები შინაარსია.
მაგრამ აი, 29 წლის ასაკში ძაან გაცვეთილი და ეგზისტენციალურად შეუსაბამოა. მე კი ლამის 29 წლის არ.
ვაიმე რა იდიოტობა თემაა, თან რომ შევყევი.
This post has been edited by Estrella on 6 Sep 2019, 13:19 
რომელი უფრო სწორი დამოკიდებულებაა, დაშორებისას.
