ვინც მოგწონთ/გიყვართ, სხვა მოსწონდეს/უყვარდეს თუ მარტო იყოს? რომელი ჯობია

ჯერ ერთი ყოველთვის ეგ არაა, წმინდა წყლის ეგოისტისთვის, კი ბატონო

მეორეც, მარტო გოგოს ყავს რეზერვში? იქნებ იმ ბიჭსაც რეზერვში ყავს, რახან მაინცდამაინც არ იბრძოლა მაგისთვის.
მასე ყველას ყველა რეზერვში ყავს, მაგრამ დროსთან ერთად ხდება ღირებულებების გადაფასება, მასე წლებია ხორცს ვჭამდი და ახლა ვცდილობ ვეგეტარიანელობას, ეკონომიური მაქვს დამთავრებული ( წითელ დიპლომზე), მაგრამ დღეს სხვა სფერო უფრო მხიბლავს და ის დავიკიდე საერთოდ, ჩემი ტრუსიკის დაქალთან საერთოდ აღარ ვკონტაქტობ ( მაგას ვერც კი წარმოვიდგენდი), ადრე გოგოშკური იმიჯი მქონდა, დღეს სპორტული, ადრე ყველაფერი გულთან ახლოს მიმქონდა, დღეს თითქმის არაფერი. რავი რომელი ერთი ჩამოვთვალო. ადრე ვინც მომწონდა გარეგნობით, დღეს აღარ მომწონს
მარა აი ამ ნოსტალგიას რა უნდა უყო ადამიანმა?

ძაან რთულადაა საქმე მართლაც. შეიძლება ხასიათით ვერ ეწყობოდე და გეგონოს, რომ გადაგიყვარდა. ამ დროს ვისაც ეწყობი ხასიათით, იმასთან ქიმია არ გქონდეს ისეთი დიდი(ანუ არ გიყვარდეს) და რა უნდა ქნა ამ დროს ჩორტ ეგო ზნაეტ, რომელი უნდა აირჩიო? ჯობია მარტო იყო რა ალბათ

This post has been edited by stylee on 16 Dec 2019, 13:33

რომც ნანობდეს, ეს იქნება სხვებთან ან ზოგადად პირად ცხოვრებაში წარუმატებლობის შედეგად და არა იმიტომ რომ უცებ აღმოაჩინა ერთ დროს უარყოფილი ადამიანის მიმზიდველობა ან სხვა ღირსებები. თორემ შეხვედროდა აბა ისეთი როგორიც უნდოდა მაშინ როცა უარით ისტუმრებდა ვინმე X ბიჭს, აღარც ემახსოვრებოდა ცოტა ხანში.

ძველი პარტნიორების და მითუმეტეს თავის დროზე უარით გასტუმრებული ბიჭების მიმართ ნოსტალგია და მსგავსი ფიქრები სწორედ მაშინ იწყება როცა პირადი ცხოვრება არ არის დამაკმაყოფილებელი და შემდგარი.

კი ძირითადად მასეა, მაგრამ ჩემი შემთხვევა გამონაკლისთაგანია

ჩემ შემთხვევაში არაა საერთოდ მასე. აი ციდან მოვიდა უცებ მაგ ადამიანზე ფიქრი. რის შეუმდგარი, ეხლა რომ ვარ, მასეთი შემდგარი ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ. ვნება მაკლია მხოლოდ და წინ რომ ვიყურებოდი, ახლა ვინმეს გავიცნობ თქო, დაჟე ურთიერთსიმპატიებიც იყო შორიდან ერთ პიროვნებაზე(გულის აჩქროლებებით), უცებ ერთ დღესაც გამახსენდა ჩემი წარსული ეს ტიპი და ვსო, ეს ხო საერთოდ დამავიწყდა(არადა მართლა ნიჩიო ტიპია) და წინ რომ ვიყურები, პესიმიზმი მიტევს, თითქოს აი არავის მიმართ ასეთი ძლიერი ვნება აღარ მექნება. თან ყველაზე მაგარი, ამ ტიპზე (დღეის მონაცემებით) ფიზიკურად არ ვგიჟდები. ეს მეორე ჯობია აშკარად და საერთოდ რამდენი სიმპატიური მამრია კიდე გარშემო ( მაგრამ აი გარეგნობაც თურმე არაფერ შუაში ყოფილა), ხასიათითაც მე მგონი განვსხვავდებით. მარა აი ეგ ადამიანი ტივტივებს გონებაში და წინსვლის საშუალებას არ მაძლევს, რა ჯანდაბაა.
ამას გაიგებს მხოლოდ ანალოგიურ მდგომარეობაში მყოფი. მეც პირველად მაქვს ასეთი რამე და მეც არ მესმოდა ერთ დროს. ეხლა ვხვდები და შევდივარ მაგათ მდგომარეობაში. სანამ ადამიანი თავის თავზე არ გამოცდის, ვერ ჩაწვდება უბრალოდ.

This post has been edited by stylee on 16 Dec 2019, 18:05