მგონი ასჯერ მაინც დავწერე და კარგი კიდევ დავწერ. მგონი არასწორად გამიგე.
თანასწორობას ვემხრობი მაგრამ ფული არ მიმაჩნია თანასწორობის საზომად. თემაც კი გავხსენი ამაზე.
მე ჩემი შრომა და დედაჩემის შრომა ტოლფასი მგონია.
დედაჩემი არ იყო სახლში დაკნინებულად.
მე რატომ ვმუშაობ? ჯერ ის შეგეკითხა რა მეხერხება ?
ჩემს ცხოვრებაში ნამცხვარი არ გამიკეთებია, ერთი ხაჭაპურიც არ გამომიცხვია.
საჭმელები არ მეხერხება, სახლის საკითხები არ მეხერხება,კერვა, ქარგვა და ეგეთები ჰო საერთოდ.
დამლაგებელი მყავს დაჟე ბულგარელი კაცი, მოდის და მიხეხავს ყველაფერს.
მარცხიანი ვარ ასევე, შრამები მრჩება ხელი რომ დავიწვი და გავიჭერი.
დედაჩემი კი მეუბენობდა ისწავლე ისწავლეო მაგრამ არ გამომდიოდა არასოდეს. უფრო სწორად ინტერესი არ მქონდა და ვერ ვუდებდი გულს ამ ყველაფერს. არც ქალური ფუსფუსი, არც ჭორები, რავი არ მაქვს მაგისკენ მიდრეკილება.
არც სკინქეარს დავუინტერესწებივარ აქამდე, არც ზმანს და არც სამკაულებს. კოსმეტიკის წასმა წელს უნდა ვისწავლო ასევე. ჯერ ფაუნდეიშენი არ მსმია სახეზე საერთოდ ერთი ფანქარი მაქვს ისიც დედაჩემს დავუნახე და იმას ვიყენებ. ბლესკიც კი არ მაქვს.
მახსოვს ჩემი პირველი დიზაინერის ჩანთა იმიტომ ვიყიდე რომ რაციონალურად იყო საჭირო ბიზნეს სიტუაციაში.
ბიჭები ხელს რომ მთხოვდნენ ის ბეჭდები და სამკაულები დედაჩემს ვაჩუქე ნიშნობები რომ ჩავშალე.
ის ჩანთებიც კი მერე დედაჩემთან ჩამაქვს და მეცინება კიდეც ქალი ბაზარში რომ დაატასავებს და სტაფილოს ტენის მულბერის ტოტეში.
შეპასუხება და თანასწორობა მიყვარს ასევე. 7-წლიდან ვეპასუხები ყველას. ვილახებოდი ამის და ხელაღებულობის გამო ბავშობაში და მაინც არ გამოვსწორდი. მაინც იგივეს ვაკეთებდი სულ.
ორ ბიჭთან ერთად გავიზარდე და შეიძლება ამის ბრალია ეს ყველაფერი, იმათგან გადმოვიღე ველურობა მაგრამ ვერ შევცვლი მე ჩემს თავს. ვერ გავხდები უცებ მოფუსფუსე ნაზი არსება.
სადღაც 15 წლისამ გავიაზრე რომ საქართველოში დარჩენა ჩემნაერი ტიპისთვის აუტანელი იქნებოდა.
და წავედი მაშინ როცა ლეგალურად მშობლები სახლში ვეღარ მაკავებდნენ
მე ვერ მოვახდენი მანდ რეალიზირებას. ვერასოდეს შევუყვარდებოდი ქართველ ბიჭს ასეთი. მაშინ კი არა ახლაც რთულად შევუყვარდები მანდ ვინმეს იმიტომ რომ არ ვჯდები კავკასიური ქალის იდეალში.
თანასწორობა მინდა 100%-იანი.
ჰოდა აი მართლა მუშაობის გარდა არ მეხერხება არაფერი.
თავისუფლებაზე მაბოდებს და აგრესიულად ვაწვები იმას რომ ვიყო მუდამ დამოუკიდებელი.
ვმუშაობ იმიტომ რომ ეგ შემიძლია
არ არის მანდ ემანსიპაციის მცდელობები.
სახლში ჯდომა არ შემიძლია იმიტომ რომ არ მეხერხება.
მაინც დამლაგებელი უნდა მოვიდეს. კაცი რომ იყოს ჩემს გვერდით ვისაც კარგი ჭამა უყვარს კიდე მაშინ პოვარიც უნდა დავიქირავო და მე რა გავაკეთო?
ჰოდა რაც შემიძლია იმას ვაკეთებ მააგრამ აი ფულის გამო არ მინდა რომ ვინმეს ვუნდოდე.
ჩემთვის ყველაზე მთავარია სიყვარული და სექსი. მხოლოდ ამ ორის გამო თუ არ ვუნდივარ კაცს მაშინ ეგ კაცი საჩემო არაა.
უფულო ქალს ცოლად მოიყვანდით?, თუ თანასწოროობა თანასწორობა იყოს 
