elchi -ს თავგადასავლები

elchi
ნადირობა უფრო გიყვარს თუ თევზაობა?

ორივე ჩემი ცხოვრების ძალიან მნიშვნელოვანი შემადგენელი ნაწილია.

მოკლედ ვიტყვი.
თევზაობის დროს შეგიძლია თევზს სიცოცხლე აჩუქო, ანუ დაიჭირო და გაუშვა.
აი ნადირობისას კიდევ მხოლოდ ერთ გასროლას ვაკეთებ და ისიც არ უნდა ავაცილო.
99% მაინც დარწმუნებული უნდა ვიყვე რომ არ "გავაფუჭებ" ფრინველი იქნება თუ ცხოველი.
ვესვრი იმიტომ რომ მოვკლა!!!
პროფესიონალი სნაიპერი ვარ, მაქვს მაგის დამამტკიცებელი საბუთებიც.
ბევრჯერ ცხოველისთვის დამიმიზნებია, ვიცი რომ ვერსად წამივა და სიცოცხლე მიჩუქებია,ამიწევია ლულა და მის ყურებთან გამისვრია.

-წადი გამცილდი და ერიდე ადამიანებს!!!

უდიდეს პატივისცემ ვადასტურებ ელჩის მიმართ. ძალიან მინდა ვიცნობდე და მასთან ერთად ერთხელ მაინც კაი პურიც ვჭამო!

doxaburi
გაიხარე სეხნია კაცო, ჩემგანაც დიდი პატივისცემა შენს მიმართ.

გავიხსენებ ერთ ძველ ამბავს, თან ნელნელა ვპოულობ მიტოვებულ საითებზე.
ბევრჯერ მაქვს ნათქვამი:
-არ მაქვს პრეტენზია ან რამე ამბიცია მწერლობაზე, მაქვს ტექნიკური განათლება და თუ ჩვენს მშობლიურ ენაზე წერისას ბევრ გრამატიკულ შეცდომას ვუშვებ, ნუ დამძრახავთ.



86-სში ჯარში წამიყვანეს.
არ ვიყავი 18 წლის, ეტყობა გეგმა ჰქონდათ.
ყველაზე უმცროსი ვიყავი კლასელებში და მომიწია ყველას გაცილება.
ბოლო მე ვიყავი დარჩენილი.
კლასელი გოგონების დაბადების დღეებზე მამალივით ვიჯექი, ყველა ძმაკაცი ჯარში იყო.

მაშინ ავღანეთის ომში მიჰყავდათ ჩვენი ხალხი.
ვითომ ჩაწყობილი იყო ჩემი საქმე, უნდა მოვხვედრილიყავი ლენინგრადისკენ ან ლატვიაში, შრომით ბატალიონში.

აიწია უშველებელი ანი მოსკოვიდან და აღარ ჯდება.
გავიდა 5 საათი და კიდევ მიფრინავს.

დავითრიე გამცილებელი პრაპორშიკი, ახლა მე და შენ გადავხტებით უპარაშუტოდ თვითმფრინავიდან, თუ არ მეტყვი სად ჯანდაბაში მიგყევართქო.
სურგუთის თავზე ვართ და 4 საათი კიდევ მოგვიწევს ფრენაო.
კარგად ვიცოდი გეოგრაფია და მივხვდი რომ მოუსავალში მივდიოდი.
მისრულდებოდა ბებოს წყევლა.სულ ჩემს ძებნაში იყო, მერეა და მიპოვნიდა და შენ წადი მოუსავალშიო.
6 ივლისი იყო, როცა ხაბაროვსკის სამხედრო აეროდრომზე დაეშვა ეს ვეშაპი.
დილის 7 საათია და ყინავს მაგის დედაც.
სიცივე კბილებს გვამტვრევინებს და ყურები რომ არ დაგვცვივდეს, გაყინული ხელებით ვათბობთ.
შეგვყარეს საერთო აბანოში და ჩაბარდა ისტორიას "გრაჟდანების" ტანსაცმელი.

მეორე გამოსასვლელში სამხედრო ფორმა გველოდებოდა.





პ.ს. გაგრძელება იქნება.


* * *
ჯარის ამბები მერე იყვეს.

80-იანი წლების დასასრულია.
ბიძაჩემს კამაზი ჰქონდა, სად აღარ არის ნამყოფი, მოვლილი აქვს მთელი საბჭოეთი.

ვაგროვებდი თანხას, მეთქი საკუთარი მანქანა უნდა ვიყიდო, მაშინ 18 წლისა გახლდით.
ვუყურებდი და ვიღებდი მონაწილეობას, თუ როგორ აგროვებდა მამაჩემი საუკეთესო ვაშლს ქართლის სხვადასხვა სოფლებიდან, აგროვებდა გადარჩეულს და ჰაიდა ღორისტანის სხვადასხვა ქალაქებში.
ტვირთი ჩადიოდა, მძღოლი რეკავდა, ეს გადაფრინდებოდა, წინასწარ ჰყავდა "უნივერსამის" დირექტორები შეთანხმებული და სადღაც ერთ კვირაში უკან ბრუნდებოდა.
მეთქი მეც მინდა.


გავყევი ბიძაჩემს ერთ რეისზე, ჩემი მოყვანილი და თან ჩემი თანხით ნაყიდი "გოლდენიც" იდო მანქანაზე.
ის ცალკე ამბავია, თუ როგორ ჩავაღწიეთ მოსკოვამდე.
იმ დროს კაი ხოშიან ფორმაში ვიყავი.
არ ვეწეოდი, სასმელი ძალიან ცოტა და ვარჯიშით თავს ვიკლავდი.

შევიყვანეთ მანქანა საწყობში და დაცლა დავიწყეთ.

ახალგაზრდა ვარ და მგლიჯეს ენგრევე "კუზაოზე".

"პლანკიანი" ყუთები ელაგა ბოლოში, ანუ "ბროცკი" ვაშლის ჯიშია ასეთი, 28 კილომდე ადის თითო ყუთი.
არ გინდა იმის მოხსნა მეშვიდე "რიადიდან"?
თან ამ მაღაზიამ მოინდომა 200 ყუთის მიღება.

525-528 ყუთი ეტევა კამაზზე, გააჩნია რა ვაშლია და "პლანკიანია" თუ არა ყუთი.
ყველა გახარებულია, რაც მალე დავცლით, მალე წამოვალთ სახლში.

ახლა მე მკითხეთ?

სადღაც 120 ყუთი გადმოვიღე და წადით თქვენი პატრონი დედაც, წავედი ცივი ლიმონათი უნდა დავლიოთქო.
მაღალი ხარო და მე მიშვებდნენ ძარაზე.

წელს ზემოთ გახდილი შევედი უნივერსამში საწყობის კარებიდან.
უშველებელი რიგი დგას.

გავხედე და ორი გოგო მუშაობს იმ სექციაში.
ორივე უღმერთოდ ლამაზია, ერთი განსაკუთრებით.

აშოტილია გრძელ ფეხებზე და 4D ზომის მკერდი აქვს, თან წკრიალა ზღვის ფერი თვალები, ზედ კიდევ ტრაკამდე ჩამოშლილი ქერა თმა.
ყუყი დამემართა იმის დანახვაზე, ანუ "შემოულაწუნე".
-ლიმონათი მინდა და მართლა შენია ეგ ძუძუები, თუ მეჩვენებათქო.
გადავარდნენ ორივენი, გაიხია სიცილში მთელი რიგი.

-რამოდენიმე ყლუპი ვხიე და "კისლატაა" რა, მეთქი ჯანდაბას ჩემი თავი, ლუდი გამიხსენითქო.

ერთი ბოთლი, მეორე, მესამე, თან ველაპარაკები და მეშვიდეზე რომ ავედი, ბიძაჩემი შემოვარდა, წამო, ელამ ვალიკოს ფეხზე ყუთი დაეცა და დახმარება გვჭირდებაო.

დროებით გამოვემშვიდობე ამ "საშინელებას" და დავუბარე:
-უჩემოდ ფეხი არ გაადგა აქედან, თორემ ავაფეთქებ მთელს მოსკოვს და შენც ზედ მიგაყოლებთქო.


ბოლოს მე სასწორთან ვიდექი და ყველა აწონვაზე ციფრებს ვიწერდი.

მაგრამ სულ იმ გოგოს ძუძუები მედო თავში.

წავიდნენ უფროსები ანგარიშის გასასწორებლად, ანუ ტომრებით რომ გამოიტანონ ფულები.

მე კიდევ გაშტერებული ვდგევარ.



მანამდე ამ გოგოს მეოთხე ბოთლზე ვუთხარი, მგონი მეხუთე იყო, წამო სადმე ოთახი ვნახოთ და შენი ძუძუები დამანახვეთქო.
-რა უცნაური ხარო, რიგიდან დამიძახა ერთმა შინაბერამ, ეს კიდევ კვდებოდა სიცილით.

ვზივარ შეწუხებული რაინდივით კეხურას ყუთზე და შემოანათა ამ გოგომ საწყობში.

-დღეს ადრე გავენთავისუფლე, დაქალის დაბადების დღეა და მომზადებისთვის დრო მჭირდებაო.

შენ რაც გაინტერესებს, აქ ვერ დაგანახვებ, გამომყევი უკან, სადღაც ოც მეტრში მდიე და რომელ პადიეზდშიც შევალ, მესამე სართულზე მარჯვენა კარებს ღიას დავტოვებო.

დავეტაკე ყუთებს, დავაგლიჯე სახურავი რამოდენიმეს.

სანამ ცელოფანს იპოვნი, ხელები წინ გამოსწიეთქო, ამოვკრიფე საუკეთესო ღაჟღაჟა ვაშლები და ისედაც გადავსებული მკერდი ამ ხილით დავუმშვენე.

ამასობაში გამოათრიეს დიდძალი ფული დირექტორის ოფისიდან და მე ჩემი წილი გადმომცეს.
მაშინ ასე ხდებოდა, რამოდენიმე მეზობელი შეამხანაგდებოდა და ისე ავსებდნენ კამაზს.

აჰააა, ფულები მააქვს, ამ გოგომ უნდა "დამანახვოს".
მეთქი წავედი.

დამეტაკა ბიძაჩემი და შენ თუ ცოცხალი დაბრუნდი, ასიანი მაგარი ნაცემი მოხვალ, თუ არა, მოგკლავენო.
მეთქი უნდა ვსინჯო, ცხოვრება რისკია და ა.შ.

გავყევი ამ გოგოს ძუნძულით.
სახლის კარები გავაღე და გაწკრიალებული დამხვდა იქაურობა.
ფეხსაცმელი გავიხადე და "ნასკებიც" ზედ მივაყოლე.
იქვე დიდ ზომის "ჩუსტები" ელაგა, მეთქი პარკეტს რომ მასტიკით აპრიალებს, მაშინ იცვავსთქო.

-სადა ხარ?
ვიკითხე დაბალ ხმაზე.
აბაზანაში ვარ და მალე გამოვალო.
-კაი ადგილას ყოფილხარ, ვერ დაგელოდები საქმეები მაქვს, შემოვდივარ.

მე ადრე გამოვედი და "ზალაში" დავბოდიალობ.
ამასობაში მივადექი "სერვანდს" და სურათებით არის გადატენილი.

ერთერთ სურათში ეს გოგო ვიღაცა გოლიათთან დგას, თავზე ყვავილების გვირგვინი აქვს და საქორწილო კაბა აცვია.
აი, იმ ტიპს კიდევ, მხოლოდ ულვაშები უჩანს, იმდენად მაღალია, ვერ ჩაეტია კამერაში.
მერე ერთი გადიდებული სურათი ვნახე და იქ კიდევ ყურები და ნიკაპის ნახევარი არ უჩანს.
მეთქი ვინ უნდა იყვეს ეს "ტკაჩენკო".
თავი ჰქონდა, როგორც ტრაქტორის "კომშა".

ბოლოს გამობრწყინდა ეს დალოცვილი სრულიად შიშველი, შემდგარი მაღალ ქუსლიან ფეხსაცმელზე და მიღიმის.

-ოე გოგო, ვინ არის ეს?
გავიშვირე ხელი და იმ გორილას სურათს დავადე საჩვენებელი თითი.

ჩემი ქმარიაო.
ე, მაშინ დამთავრდა ყველაფერი.

-შე საცოდავო, როდის მოკვდა ეგ გაჭირვებულითქო.
აგერ გადიდებული სურათი გაქვს და რამ მოკლა ამხელა დინოზავრითქო.

არა, ცოცხალია, დაგანახვებ ფანჯრიდან იმ ქარხანას, სადაც ის მუშაობს, მჭედელიაო.

მოიტა, კიდევ ერთხელ ხელს მაინც მოვკიდებ იმას, რაც გაბია, დავრწმუნდე რომ ქალს შეიძლება მართლა ჰქონდეს ამხელა სიმდიდრე და ჩემდა თავად ამ კორპუსის და იმ უნივერსამის ახლო გამვლელის კარგებიცთქო.

აეეეე, გავეშვი გასასვლელისკენ, წავამხე ფეხები ფეხსაცმელებში და ლიწინ-ლიწინით დავეშვი კიბეებზე.
"ნასკები" იქ დამრჩა.

მივედი ბიჭებთან და მეკითხებიან, აბა რა იყო და როგორ მოხდა.
მეთქი სეკა ვითამაშოთ და მაგ დრს მოგიყვებით ყველაფერსთქო.



პ.ს. ერთს იმ საღამოს, რომელიც არ მომეშვა და ბოლომდე აინტერესებდა ყველაფერი, მთელი ფული ხომ მოვუგე, ზედ პაპამისის დანატოვარი 9 რიადი ატმის ბაღიც გადმომიწერა.

პ.პ.ს.ს. მაინც არ მოვუყევი ბოლომდე.

This post has been edited by elchi on 26 Aug 2021, 14:45

elchi ვუყურე თქვენს ვიდეოებს .. ძალიან მაგარი კაციხარ . ლამაზი ოჯახით. მიხარია კიდევ რომ არსებობენ თქვენაირი ადამიანები.
პს ერთაერთი მოდერიხართ რომელიც სიმპატიას იმსახურებს...
----- ხანდახან მინდა რომ გავგლიჯო შუაზე... რასაც თქვენ ვერცკი გაგიბედავდი იმიტომ რო სითბოა თქვენში და მიხარია.



* * *
doxaburi ბარო გიუნა სანამ ელჩი ჩამოვა ან ჩვენ ამერიკოსებში წავალთ. არ გინდა კაცო რო ერთათ ვჭამოთ კაი პური ? ელჩიც ჩაგვერთვება ))

K0lin
მოვა დრო და ვნახავთ ერთმანეთს.
გაიხარე.
ესეც ძველი ამბავია.
ერთი კიდევ, რასაც ვწერ ყველაფერი სინამდვილე და სიმართლეა, მართლა გადამხდა ის რაც წაიკითხეთ და რასაც მომავალში შეიტყობთ.
ვისაც არ გჯერავთ, შევძლებ და შეგხვდებით.

როგორც იქნა დაგვადგა საშველი და აქაც დათბა.
გუშინ უკვე ცხელოდა.
ამინდების გაუმჯობესება და ჩემი სახლში ყოფნის ალბათობა, "ძლიერ და ინტენსიურ" კონტაქტშია ერთმანეთთან.
ისედაც ერთ ადგილზე ვერა ვჩერდები და თუ გარეთ დარია?
მეძებონ მერე, ოჯახის წევრებმა.
მიყვარს "გარეთ ხეტიალი".

წლებია თევზაობა-ნადირობის ყველანაირი ლიცენზია მქონდა.
ვესროდი ყველაფერს რაც მოძრაობდა, ოღონდ კანონის დაცვით.

ეგეც ამიკრძალეს.
მეუღლემ და "დედიკო"-მ:- ცოცხალი არსების მოკვდინება ცოდვააო.
თითქოს მე ურჯულო ვიყვე?!
ნადირობით ხომ ირჩენდნენ თავს ჩვენი წინაპრები მეთქი?
ეგენი კიდევ მპასუხობენ:-იიიი, მაშინ სხვა საკვები არა ჰქონდათო.
მოკლედ, ვეღარ ვისვრი.

არადა გრინ კარტის მიღება უფრო იმიტომ გამიხარდა, რომ იარაღის ყიდვა შევძელი.
ენგრევე გადმოვიტანე "მონკავშირი" ჩემს სახლში./6 წელი ფულს ვაგროვებდი, როდის დამიდგებოდა ეს ნანინანატრი დღე./

"ნაირნაირები" შევიძინე.LOOOL

მიხვდით უკვე ვისთანაცა გააქვთ საქმეი.LOL


გუშინ მდინარეზე ჩავედი სათევზაოდ.
ტელეფონი სახლში დავტოვე.
როცა გავდივარ, მინდა რომ მართლა დავისვენო.
ეჰ, ახლა კი ვნანობ.
საღამოს 6 საათი იქნებოდა.
საიდანღაც 10 ინდოელი გამოიჩხრიკა ნაპირზე./არ შეგეშალოთ: ინდოელი-ინდოეთი, გმადლობთ./
მაგარი მიუდგომელი ადგილია.
მე კიდევ ვდგევარ ჩემთვის, ერთდროულად ვისვენებ და ვერთობი.
გავიხედოთ და სუფრა გაშალეს მდინარის პირას.
ამოალაგეს სასმელ-საჭმელი და ივახშმეს "მუზიკანტების" გარეშე.
როგორც იქნა დაამთავრეს და მერე "ადგილიც მოუძებნეს" ნარჩენებს.
ჰაიდა მდინარეში ყველაფერი.
პირი ღია დამრჩა.
მეთქი წავლენ და ამით მორჩება ამათი პურისჭამათქო.
თითიც არ გეტკინოთ.
ორნი გააგზავნეს და იმათ კიდევ რაღაც "შეხვეულები" მოიტანეს.
ვიფიქრე:-დალევით არ დალიეს, ასიანი მოწევენთქო.
აქაც შევცდი.
ყველაზე ახალგაზრდულად რომელიც გამოიყურებოდა, გაიხადა ტანსაცმელი და მდინარეში შევიდა.
იქნებოდა დაახლოებით 30-35 წლისა.
დანარჩენი ცხრაც მიყვა რამოდენიმე წუთში.
ჯერ იწუწავეს, წყალს ასხამდნენ ერთმანეთს, თან იღრიჯებოდნენ/იცინოდნენ/, ანუ უხაროდათ ძლიერ.
მერე საპონი "დააძრეს"და ტანის დაბანა დაიწყეს შუა თავთხელ მდინარეში.
რო გაიღვრიჭნენ, მერე "შამპუნით" თავები დაიბანეს./ორჯერ/

ვითომც არაფერი, ჰო, ჩვეულებრივად ამოვიდნენ წყლიდან, შეიმშრალეს, ჩაიცვეს, ჩასხდნენ იმაში, რითაც მოვიდნენ და წავიდნენ.
დამიტოვეს დარდი და საფიქრალი.
ახლა დარდი რატომ?

იმიტომ რომ ტელეფონი სახლში დავტოვე და ეს ყველაფერი ვერ გადავიღე.

საფიქრალი?

მართლა "ენგრეთი ქათმები" არიან, თუ რამე რიტუალი ჩაატარეს, რომლის შესახებაც მე არ ვიცი?



2006, აგვისტო.

K0lin
ვსჭამოთ, მა რა უნდა ვქნათ!

elchi
კარგი იუზერი ხარ, ყოველმხრივ დადებითი, მაგრამ ამ შენ იუმორს ვერ დავუმუღამე რა
აქამდეც ვერ ვუმუღამებდი, მაგრამ ეხლა ასევე კარგმა იუზერმა თემა რო გაგიხსნა, იქნებ მე ვერ ვიგებ მეთქი და ხან საიდან ვუტრიალე შენ ისტორიებს, ხან საიდან და ვერა რა
გაგიამერიკულდა იუმორი
სან ფრანცისკოში თუ ცხოვრობ ისევ, კაი კახურ ჩურჩხელებს ჩამოგიტან
ან რამე თუ გენატრება საქართველოდან

This post has been edited by Frankens†ein on 26 Aug 2021, 09:45

doxaburi
ჭამაში ცუდი ვარ, ვერ გამოგადგებით.
დალევაში ჩემი თავი გენაცვალოთ.
Frankens†ein
კარგია რომ ვერ გებულობ, იმიტომ რომ ეგ იუმორი არ არის.
სად ქართლელი და სად იუმორი?
სიმართლეს გეუბნებით მეთქი კაცო.
შემოთავაზებაზე მადლობის მეტი რა მეთქმის ძმაო.
ყველაფერი მაქვს.
ერთი რამ მენატრება.
როდის გადახვევენ მხრებზე ხელს ჩემი საფიცარი ქართველები ერთმანეთს და ძმობას რომ დაიფიცებენ.
აი ეგ მენატრება.
მაგას ვერ გამომიგზავნი.
მადლობელი ვარ.
/SF-ში 2.5 წელი ვიცხოვრე, მას შემდეგ ორეგონში გადმოვედი.
თუ მოგიხერხდა და მოხვდი აქეთ მხარეს, ღირსეულად გიმასპინძლებ./

ახლა ვიპოვე ერთი ძველი წერილი და არ გაგიტყდეს, თაგვზე არის და ფრენკი ერქვა.

ახლა ჩემი ოჯახური "ტრაგი-კომედია"უნდა მოგიყვეთ./ესეც სიმართლეა./ :drinks:

2 წლის წინ სახლში შემოვდივარ და ჩემი "გოგოები",/ მეუღლესაც, მაგათთან ერთად გოგოებში ვთვლი, ისე ორი საქალბატონე მყავს./ გახარებულები და ბედნიერები შემომეგებნენ, ნახე მამიკო ახალი ოჯახის წევრი გვყაავსო.

კინაღამ ბნედა და ისტერიკა დამემართა, ვინ მოიყვანეთ-მეთქი./უფროსი შვილი, მეორე დედა-ტერეზაა, ვინც გაჭირვებული და დაბეჩავებულია სკოლაში, ყველა სახლში მოჰყავს./
ვიფიქრე,ვიღაცა შამამისახლესთქო.
შემიყვანა თავის საძინებელში.
გალია უდგია.
ვიფიქრე,ან თუთიყუში მაიყვანეს, ან რამე მგალობელი ჩიტითქო.
გეგონოთ.
თაგვი. ჭრელი, შავ-თეთრი და თანაც ერთი ბეწვო./ისეთი რა, ლაბორატორიებში რო უტარებენ ხოლმე რაღაც-რაღაცეებს./

ახლავე გაფრთხილებთ, ვირთხებზე და ზღვის გოჭებზე, არ იფიქროთ.
მოკლედ, მაიყვანეს, ტკბებიან და დნებიან.

ამ ვირთხების პატარა ნაირსახეობამ,ისეთი სუნი დააყენა საძინებელში,მერე ჩემი ღრიალისა/მაგარი დოღრიალა ვარ/ და იმ სუნის გადამკიდე ჩემმა ოჯახობამ გადაწყვიტა ეს საპატივცემულო არსება სამრეცხაო ოთახში გადაეყვანათ.
დღე-დღეს მისდევდა.
ვკითხე მეუღლეს:
-რამდენ ხანს ცოცხლობენ ეგ გასაწყვეტები მეთქი.
-დაახლოებით 2 წელიო.

თანაც "უშვილებიათ" ცხოველების მაღაზიიდან.
ვეკითხები:-რო მაიყვანეთ, ერთი 3-4 თვისა ხო იქნებოდა მეთქი?
-კი, დაახლოებით 6 თვისა იყოვო.

აჰა, დავიწყე დღეების ათვლა.
ნეტა, როდის გავა წელიწად-ნახევარი, ეს "ხორველა" მოვაშორო აქაურობასთქო.

სულ ფხაკუნობდა რა.
პირველი დღიდანვე ვერ ვიტანდი.
თანაც "ფრენკი" დაარქვეს.
ერთი წელი რომ გავიდა, დავუწყე სამივეს ხვეწნა-მუდარა, მოდით რა ჩავაბაროთ, მაგის მაგივრად თევზებს მოგიყვანთ, ფრინველებს-მეთქი.
არა.
იყო პასუხი.

ერთხელაც ქალაქ გარეთ ვმუშაობდი.
მუშებმა ატეხეს ყვირილი.
გველი დაუნახავთ.
მეც მეტი რა მინდოდა ოოო???
გავვარდი და დავიჭირე.
გამჭვირვალე პლასტმასის კონტეინერი ვიპოვე, შევკარი საიმედოდ და საღამოს სახლში რომ დავბრუნდი ამ ჩვენი თაგუნიას გალიის გვერდზე მოვათავსე ეს "სილამაზე".

მტერს გაუთენდეს იმ წივილ-კივილით ყოველივე დღე, რაც ჩვენს სახლში მოხდა იმ საღამოს.

სამი დღე ოთახებიდან აღარ გამოდიოდნენ.

ვეუბნები, თქვენც რაც გინდოდათ ხომ მოიყვანეთთქო, ეს კიდევ ჩემი "საყვარელი" ცხოველიამეთქი.

ეეეჰ, იძულებული გავხდი, ისევ გამეშვა.

/ცხოველების მაღაზიაში მივიყვანე მანამდე, ჩაგაბარებთ უფასოდთქო, რო დაინახეს, ისინი კიდევ ერთი კვირა მაღაზიაში აღარ დადიოდნენ. თურმე შხამიანი ყოფილა./

ამ ამბავით მეტს აღარ შეგაწყენთ.

გუშინ ფრენკი დაიბრიდა სიბერით.

მიაბარეს მიწას და ორი დღეა "ტრაურში" არიან.

ახლა წარმაიდგინეთ თქვენა, რა ბედნიერი გყაამთ "ელჩი".

რაც მართალია მართალია, ღვინო ვიყიდე და იმათ დასანახად მოწყენილ სადღეგრძელოებს ვამბობ, გულში კიდენა,ჰუიტატატატააა. 259160.gif

ძლივს არ მოვისვენე კაცოოოო.

2006, მაისი.

This post has been edited by elchi on 27 Aug 2021, 02:24

elchi
პურის ჭამაში დალევა რომ იგულისხმება, არ იცოდი?

elchi

მე კიდე გურული ვარ და გურულებმა წყენა არ ვიცით

This post has been edited by Frankens†ein on 26 Aug 2021, 10:50

ესეც ძველი დაწერილი მაქვს.
ვიპოვე ერთ მიტოვებულ ქართულ ფორუმზე.
კორექტირება გაუკეთებია ვიღაცას და იმდენი სასვენი ნიშანია ჩასმული, იმათ ამოღებას ვერ ავუდივარ, თან ჯერ ჩემი არ მეყოფა?
ყველაფერს არ ვწერ, იმას კიდევ მთავარი აზრი რაც იყო ის ამოუღია.
თავიდან მომიწევს აღდგენა.

მიწას რომ მოვლა და პატრონობა სჭირდება, ეს სიბრძნე ბავშვობიდან გვასწავლეს ქართველებს.
"ქალაქელი" კაცი მქვია, მაგრამ გულით და სულით "სოფლელი" ვარ.
ბავშვი ვიყავი და ერთი სული მქონდა, როდის მოვიდოდა არდადეგების დრო სოფელში წავეყვანე მშობლებს.
ის ყველა სოფლელი ბავშვის "სიამეც" ვნახე და საკუთარ თავზეც გამოვცადე.
ბევრი "თავგადასავალი" შემიძლია გავიხსენო.
ჯერ ისევ სკოლაში ვსწავლობდი, საკმარისი იყო სამდღიანი დასვენებაც რომ გვქონოდა, დიდუბის ავტო-სადგურზე, პირველ ავტობუსს მივყვებოდი შუა ქართლის ერთერთ ულამაზეს სოფლისაკენ.
მე ძალიან მიყვარს სოფელი და ყველა იქ მაცხოვრებელი.

გავიდა დრო.

სტუდენტი ვიყავი და მაინც ვპოულობდი დროს, "გავვარდნილიყავი" ჩემს ჯიგრებთან.
სათევზაოდ, სანადიროდ და საქეიფოდ იმ ულამაზეს ადგილებში, სადაც ჩვენი წინაპრები ლაღობდნენ მანამდე.

მყავს სანათესავო, ბიძაშვილ-მამიდაშვილები ბლომად.
უფროსი მამიდაშვილი ძალიან დაემსგავსა ჩვენს დიდ პაპას, გარეგნობითაც და ცხოვრების წესითაც.
საერთოდ, მე ვარ ყველაზე უფროსი წლოვანებით ჩემს ბიძაშვილ-მამიდაშვილებში.
მოვეკიდეთ ოჯახებს.
გავმრავლდით.

ერთხელაც, ძალიან მომენატრა და მოვინდომე, მომენახულებინა ჩემი უფროსი მამიდაშვილის, ჩემი ძმის პატარა ოჯახი.
ყველამ კარგად ვიცით, ჩვენ ქართველები, და-ძმას ვეძახით სისხლით ნათესავს.

ვეფხვია-ჰქვია ჩემს ძმას.

უფროსი შვილი ხუთი წლის ჰყავდა, მეორე მაშინ სწავლობდა სიარულს.
ვაჟკაცების მამაა.
ნოემბრის თვის დასაწყისი იყო.

ქართლში, თუ არ იზარმაცებ და გვიან შემოდგომაზე ვაშლის ხეებს გარშემო შემოუბარავ, შრომას დაგიფასებენ, გაზაფხულზე კიდევ უფრო გაგიადვილდება ხის მოვლა.
ვაშლის ხემ შრომის-მოვლის-ამაგის დაფასება იცის.
ბევრ ოჯახს ინახავდა და ინახავს დღესდღეობითაც.

მივედი სახლში და რძალს ვეკითხები:
-მარიამ, ამ თავსხმაში სად დადის შენი ქმარი?
წვიმა მოდის ისეთი ორ ნაბიჯზე არ სჩანს არაფერი.
წასულა სამუშაოდ ბაღში და უფროსი შვილიც გაუყოლებია.
მანამდე მზიანი ამინდი ყოფილა.
სიგარეტი გამოლევია და სახლში გამოუგზავნია პატარა ბექა.
ბავშვს წაუღია სიგარეტი.
ამ დროს წვიმას მოუსწრია.

დედამისს, პატარა უჩა ვერ მიუტოვებია და ვერც უფროსს გამოჰკიდებია.
მაგ გაწამაწიაში მივუსწარი.
თავსხმაა.
მანქანით ბაღებისკენ ვერ გადავიდოდი.
-მოიტა რძალო საწვიმარი.
მოვიხურე და გავუყევი გზას.

მივედი და რაც მე ვნახე, მთელი ცხოვრება არ დამავიწყდება.

მამამისს, კალთაში ეჯდა ეს პატარა ბოკვერი და მხრებით იყო გადაფარებული ბავშვზე, თვითონ ვეფხვოს ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ცრემლები.

პატარა ბექა სულმთლად სველი იყო, სიგარეტი და ასანთი-მშრალი.

დამინახა და მიცნო:
-მამას, "პაპილოსი" მაინც მოვუტანე.
-არხის პირას გამოიარე, როგორ მოხვედი აქამდე?
-მეორე ნაპირს მოვუყვებოდი.
ბავშვი თურმე გულში იხუტებდა არ დასველდესო, თან წყალს ერიდებოდა ხუთი წლის კაცი და არხის მეორე ნაპირს მიდიოდა მამასთან მისასვლელად.

ეს, ხუთი წლის პატარა ქართველმა გააკეთა და სთქვა, მამის გულში ჩახუტებულმა.

დამიჯერეთ: არ გაწყდება ქართველი ერი.

2008. მაისი.

პ.ს. ახლა უნდა ნახოთ როგორები არიან ბექა და უჩა, მთებივით ძმისშვილები მყავს.
ქართველები არიან და იმიტომ.
* * *
არადა მაგ საითის ადმინი ვარ სადაც ესენი მოვაგროვე.
სხვებსაც აქვთ ეგ ფუნქცია.
ასიანი ის კვებეკელი ქუთაისელი იქნება.
ვინ მიცვლის ტექსტებს, გავიგებ და უნდა "დავბრიდო".
ამდენი სასვენი ნიშანი ვის გაუგია?
შევცვლი ამასაც.


"სიზმარა" არა ვარ, უბრალოდ, ბევრს ვფიქრობ და ალბათ იმიტომაც ვხედავ "იქაურობას", თითქმის ყოველ ღამე.
ყოფილა შემთხვევა, გამღვიძებია და ნაბახუსევის შეგრძნება მაქვს.
გამიხსენებია წინა დღე და წვეთი სასმელი არ მქონია დალეული.
მერე "სიზმრების მინისტრთანაც" მიმიკითხავს და თურმე მთელი ღამე ჩემს მონატრებულ მეგობრებთან ვყოფილვარ.
გვიქეიფია, გვიმღერია, თურმე ცეკვაც შეგვძლებია, მერე გაგვიცილებია შედარებით ძლიერ ნასვამები სახლებში და ბოლოს ორ დარჩენილ ძმას, ძმობის და ქვეყნის სიყვარულის სადღეგრძელო დაგვილევია.

ამბობენ, ყველაფერს საზღვარი აქვსო.
მონატრებას, არა ჰქონია.

გავიხსენებ ერთ ლამაზ ეპიზოდს, ჩემი ცხოვრებიდან.

90-იანი წლებია.

ჯერ სამაჩაბლო, მერე აფხაზეთი განადგურებული და დაკარგული-დანგრეული ქართველებთან ერთად.
ბევრი ხალხი მოაწყდა დედაქალაქს.

აფხაზეთის ლტოლვილებს, სამეგრელოს სასაზღვრო რაიონებიდან დაემატა ბევრი ქართველი, რაჭიდან, სვანეთიდან, იმერეთის მაღალ-მთიანმა მოსახლეობამაც დინება დაიწყო თბილისისკენ.
დაიცალა ტყვარჩელი, ჭიათურას გაუჭირდა ძალიან, ტყიბული გაჩერდა, ზესტაფონი უფუნქციოდ დარჩა, ქუთაისს, გაღიმებული ხალხი მოაკლდა, ვეღარ ოხუნჯობდნენ, საფიქრალმა მაქსიმუმს მიაღწია, ბოლოს ბევრი ქუთაისელი ჩამოვიდა დედაქალაქში.
გაწყდა ქვეყანა წელში.
სვანეთი, გურია, სამეგრელო და აჭარა, რაჭა-ლეჩხუმთან ერთად შიმშილობდა.
სამცხე-ჯავახეთი, თუშეთი, ხევსურეთი, მთიულეთი, კახეთშიც უკვე, ხალხმა დაიგმინა და გაჭირვებისაგან სახლების დატოვება დაიწყეს.
მიატოვეს მამაპაპისეული და ქალაქს ჩამოვიდნენ.
ქართლზე რა უნდა ვთქვა?

მოკლედ, "გაგვიჩალიჩეს" ძაან მაგრა.
და იცით რატომ?
მაგარი ჭკვიანები, რომ გვგონია ჩვენი თავები, იმიტომ. :nono:

გადავალ, ცოტა, შედარებით გასართობ "ნოტაზე".

"კოლორიტი" ყველა ქალაქს ჰყავს და თბილისშიც არ გველევა "ამ ნიჭით" დაჯილდოვებული ადამიანები.

ბავშვობის მეგობარი მყავს, რამაზა ჰქვია/რამაზი-ს ვერასდროს დავუძახებ./
ეგ "ბიჭი", მოწყენილი და დაღვრემილი არასოდეს მინახავს.
სულ იღრიჯება.

დილაა, დაახლოებით 7 საათი იქნება.

"გავრბივარ" მანქანით საქმეზე, ამ დროს რამაზას სახლის წინ ბირჟა უკვე მუშაობს.
გამოსულა ეს ტარტაროზი და "ლექციებსა" ჰკითხულობს.
ეგ როცა ბირჟაზე იდგა, სხვა ვერ ილაპარაკებდა./ნუ, სტილი ჰქონდა გამანადგურებელი/
დამინახეს, ხელი ამიწიეს, მეც ავუწიე ხელი, მაგრამ სხვა გზა არ "დამიტოვეს", ისეთი ფინთი სახეებით აპირებდნენ ჩემს იმ ქუჩაზე გავლას და გატარებას, გადავწყვიტე, გამეჩერებინა და "გადამეკოცნა" ყველა იქ მყოფი.
/ისე, ჩვენში დარჩეს და რა მაგარი "სირობაა", ეს "ხვევნა-კოცნა-მტლაშა-მტლუში" თანაც ყოველდღე?/

ამას, რამაზას, "პარადი" მიჰყავს.
"სასტავი" უსმენს?
"სასტავზე" დეეცემიო.
ენგრეა რა. :haha:
ესა კიდევ მაღალი ბიჭია, მამალივითა დგაას შუაში და "უბერამს".
ბირჟის დაუწერელი კანონია:- უნდა დადგე და უნდა იდგე.
"ჩავპროშნე" ზოგიერთები, რომლებსაც ვიცნობდი და ვიცოდი, რომ ტილები და "მანდალოჟკები" არ გადამედებოდა/მაშინ "კრუშკებით" იღებდნენ შხაპს ქართველების უმეტესობა/, დანარჩენებს მივესალმე "ჯიგრულად"/სიტყვა- ჯიგრულად, თურმე მე სხვანაირად ვიცოდი მანამდე, სანამ გრეჩო დიდი არ გახდებოდა საპრეზიდენტო კანდიდატი და ჯიგრების ყაურმა კიდევ/
მოკლედ, ხვდებით უკვე რა სიტუაციაც არის.

იქვე, რამაზას სახლის გვერდზე, მანამდე ქარხანა იყო.
იქა, უამრავ ქართველ კომუნისტს შეუსრულებია გადაჭარბებით ყოველწლიური გეგმა და თვიურიცა.
როცა გაგვიჭირდა ყველას, აუღიათ და "პროფილაქტიკა" გაუკეთებიათ, თავის "ვულკანიზაციით".
ამ "ვულკანიზაციის ბიუროში", ანუ მატარებლის ვაგონში, ერთი გაჭირვებული, ჭიათურიდან წამოსული ბიჭი ცხოვრობდა.
სახელად დათო ერქვა.
იმდენად ალალი და მართალი იყო, გარშემო მცხოვრებმა და იმ "ბიუროს" ხშირმა კლიენტებმაც, შეიყვარეს ეს ალალ-მარალი კაცი.
აბა, სად ჰქონდა იმას პირსაბანი და სავარცხელი?

რამაზას ყროყინზე გაეღვიძა და გამოვიდა "ბუტკიდან".
მოხდა ისე რომ "ორატორი" ნამეტნავად არის როლებში შეჭრილი და ვერ შეამჩნია, თუ როგორ ამოუდგა გვერდში პირღია დათო.
რამაზას "ძიალოგებზე" აფრენდა, შესაბამისად პირი ეღებოდა ხოლმე თავისდაუნებურად.
რამაზა უბერამს და ამოისუნთქა ერთი, გაიხედა "დაბლა" და დათო დაინახა.

მართლა ვერ წარმოიდგენთ, რა სთქვა.

-რა იყო შე ჩემის თვრამეტიანო, ბალიში ხო არ აგიფეთქდაო? LOOOL

დათოს რომ შევხედე, ანუ მის ქოჩორს, დავრწმუნდი, რომ რამაზა "გიჟი" არ არის და ყველაფერს ნათელ ფერებში ჰხედავს.
დათოს თავი, გამომეტყველება, თვალები და ქოჩორის იმჟამინდელი მდგომარეობა რომ მახსენდება, ახლაც ვხალისობ, მართლა ბალიშ აფეთქებულსა ჰგავდა.


რამაზას რეპლიკას, ხარხარი და ისტერიული სიცილი მოჰყვა.
მეც "ვიღრიჯებოდი".

მომიტრიალდა და მე მეუბნება:
-რა "ნაპორით" ყროყინებო?
ჰო, "ნაპორი"-რუსული სიტყვაა და ინგლისურად ნიშნავს jet stream-ს



This post has been edited by elchi on 27 Aug 2021, 02:28

ელჩი ბატონო როგორც ვიცი რუისდან ხარ წარმოშობით და რაღაც მინდა გკითხო.
რუისის სასაფლაოზე ამბობენ ქვებს უცნაური წარწერები აქვთო.
მაგ: ჩაინიკს აძვრა ემალი
გემშვიდობებათ ჯემალი.
ან
რა დაგიშავე ტრაქტორი რომ გადამატარე
ჩემთვის მეძინა ჩრდილშია.
რუისელებზე ხმები დადიოდა (დადებითად რათქმაუნდა) რკინისმკვნეტელა ხალხი არისო და ეს წარწერებიც მანდედან მოდის და სიმართლეს რამდენად შეეფერება?

dongabo
სამი ძმა ვიყავით, უმცროსი შარშან წავიდა სხვა განზომილებაში.
ეგრე გადაწყვიტა.
მეუბნებიან მოკვდაო.
მეთქი თქვენა ხართ მკვდრები, წლისთავზე დავსვი, დავილაპარეკეთ და ისევ ძველებურად მომიშალა ნერვები.


მაგ გამოთქმას რაც შეეხება ბევრი შარი გვქონდა სამივეს აკიდებული.
წავედით სამივე სოფელში, მთელი სასაფლაო მოვიარეთ, ვეძებდით მაგ ეპიტაფიას და ვერ ვიპოვეთ ვერცერთ საფლავზე.
დავბრუნდით თბილისში და ვიღაცა იტყვით ჩვენ რომ ბარით-თოხით, ჩაინიკი-ვედროებით ვხოცავთ ერთმანეთს, წაგათრევთ იქ და უნდა გვაჩვენოთ სად წერია ეგ, თუ არა და იქვე დაგკლავთ.

ერთხელ ქარელის მატარებლის სადგურიდან 140კგ-იანი ვირი გავიტყუე ხვედურეთისკენ.
რუისელებზე ძალიან ცუდ რამეებს ამბობდა.
სტუდენტი ბიჭი ვარ, ავედი გამზრდელი პაპა და ბაბო რომ მენახა.
დავულეწე შეშა, მოვუმზადე მშრალში.
მოვდივარ თბილისში.
ეს კიდევ სასმელით აქოთებული, მოღებული აქვს პირი და რუისელებზე გაუგონარს ამბობს.
ავიღე და ძალიან მწარედ შევაგინე.
ადგა და დახრჩობას მიპირებს.
-რო დავეტაკო, წონაში მაჯობებს, ესა სირბილში ვერ დამეწევა, მოდი ვარბენინებ, მერე შევუტრიალდები.
გავეცალე და უფრო მწარე გინებები დავუშვი.
მომდევს ეს შტერი.
გამოვხედე უკან და მზად არის, შევატყვე რომ გადაიკუზა და ქაფი მოსდის პირიდან.
ახლა ნახავ შენ, როგორ უნდა რუისელების გინება.
მივადექი და დავლეწე.

დავცხებ, დაეცემა, წამოვაყენებ და ისევ თხლაშაა თვალებს შუა.
არ მომკლაო.

-სადაც წახვალ და მოხვალ რუისელებზე მხოლოდ კარგი სთქვი, თორემ ჩემზე უარესი შეგხვდება და გაგიხვრიტავს მაგ დებილ შუბლს.

-სადგური სად არისო?

წამო წაგათრევ.

This post has been edited by elchi on 29 Aug 2021, 07:55

elchi

არ ყოფილა სასიამოვნო ვინმე მშობლიურ კუთხეს რომ გილანძღავს ხო? :დ