ეს თემა უნდა ამოვწიო და შემოგთავაზოთ ამ შაბათ-კვირას ჩემი და ჩემი მეგობრის მიერ ბათუმში დაწერილი ლექსები:
1.
ავაყოლე თვალი ფეხებს
და ვერ დავტკბი ყურებით
ტრაკი ჰქონდა ნაიკივით
პუმასავით ყურები
ხელის მოფათურება
და ტუჩების ცახცახი
რაღაც სექსუალურ დაუკმამაყოფილებაში გადავხტი.
ნუ მენაზები, შენი ჭირიმე,
მოდი, დამლაშქრე, შხვართო
ნამდვილი კაცი ვარ და არა *ირი მე,
(დასასრული 1)ორივე ნამდვილი კაცები ვართო
(დასასრული 2 - ამ შემთხვევაში ლექსი გრძელდება)ოღონდ ჩემს ბანჯგვლებში არ გაიხლართო.
ბევრ ჭირს გაუძლო ჩემმა ბანჯგვლებმა,
და ბევრ ნაშოჩკებს მე შემახვედრა
ზოგი მლაშქრავდა, ზოგიც მჭენიდა
ზოგიც ჩემს ბანჯგვლებს პირში მტენიდა.
მაგრამ მე მაინც შენამდე მოვედი
ცარსულში მომხდარს ცარსულში ვტოვებდი
შენი ნაიკის ტრაკს პლიუს ჩემი ნაიკის ტრაკს,
უდრის კაი მოსავალს.
2.
ჩემი კაცური ეგო
მამაჩემისგან მერგო
მიყვარს ქალების ხოცვა
და მათ გვამებთან ლოცვა
მე ვარ სადისტი მოწოდებით
და ონანისტი ბუნებით
ვმუშაობ ბოლო სისხლის წვეთამდე
ხელის ბრუნებით
სულ სადისტი არ გეგონოთ, მე მაქვს ორი დიპლომი
და ზაფხულში ავიკიდე "შენშიგხომარაგაქვს" სინდრომი
გარი პოტერში სინამდვილეში მოვკალი მე დობი
მაგრამ გულის სიღრმეში ვარ ბუნჩულა და მიმნდობი.
ეს მეორე ცოტა ვერ შედგა როგორც ლექსი, მგონი, მაგრამ ღრმა შინაარსი აქვს და უნდა გამეზიარებინა
* * *
მონა ლიზამ გადმომხედა გაცვეთილი ღიმილით,
თვალნი მისნი სავსე იყო მუდარით და ჩივილით –
ამ დამპალმა ლეონარდომ რა მახინჯი დამხატა,
გაზეპილი ჭუჭყით თმები თავზე რომ დამაფხატა.
მკერდი ლამის ამომიხტეს მწვანე ფარჩის კაბიდან,
კაბაც „ტოჟე მნე“ იყოს, კლარჯეთ–დარუბანდიდან.
ცხვირი ნიორს მიმიგავს, თვალები მაქვს ანცი,
ეს ოხერი ისევ მხატავს, მე კი გამძვრა ქანცი.
თვალები მაქვს „დვა ბრილიანტა, ტრი კარატა“ – შავი,
ეს ლინზები რომ მეშოვნა, მოვიარე ფშავი.
იქით მაროს გადავძახე, აქეთ კიდე – პეტრეს,
როგორც იქნა, ეს ლინზები შიგ თვალებში მწეპეს.
ჩემი ღიმის ნამდვილ მიზეზს მოგახსენებთ ამ წამს,
(ჩვენ სიმართლეს ვაღიარებთ და ტყუილის არ გვწამს),
გეროინი გავიჩხირე ბლომად გუშინ ღამით,
აი, თურმე რამდენს შვება ორი მილიგრამი.
Art-იდეა, ყველას, ვინც ქმნის )) artidea.wordpress.com
