ყველა ყველაზე და მე ჩემს ისტორიას მოვყვები. ჩემი მონაყოლით უბრალოდ კიდევ ერთხელ შეგახსენებთ რომ ცხოვრება მწარეა, უფრო სწორად კი დედა მოტ*ნული...
ჩემთვის ანიზე მნიშვნელოვანი აღარავინ ყოფილა, ნუ, მას შემდეგ მაინც, რაც ანი გავიცანი...
სი*ობას ვყვები, ვიცი, მაგრამ დავიწყე და გავაგრძელებ... იტოგშიი...
მაგარი წვიმდა, უკვე ბნელოდა, თან სოფელში რა ტალახებია ხო იცით... ძმაკაცმა წამიყვანა რა ზაფხულში თავისთან გურიაში, რომელიღაც სოფელში, ნუუ სულერთი იყო, მამენტ მეკიდა, ლიჟბი ქალაქიდან გავსულიყავი, მამაჩემთან პაწა თრახი ავწიე და დასტიროს ეხლა თავის ერთადერთ ვაჟს
მე და აჩო მანქანიდან რომ გადმოვედით ეგრევე ტალახში ჩავხტით, ჩვენი წინა დღეს ,,გამოტანილი" LaCoSTe-ებით. აჩოს ბიძამ ჭიშკარი შეაღო და მანქანა შეიყვანა ეზოში. მე ახლაღა მოვწვი, რომ მე და აჩო გაწუწული ქათამჩიკებივით ვიდექით ზღნერიან ტალახში და სიცილი ამიტყდა, უცებ დაიქუხა და წამში მომაკეტინა
-წამოდი, შჩ, სველები ვართ სულ - გამათრია აჩომ. სველი ვიყავი და ,,გათრევა" მაგ პონტში
-ვინ ხართ სახლში? - ვკითხე აჩოს ჯერ კიდევ გზაში, ტალახიან ეზოს რომ გავდიოდით.
-ჩემი დაა რა და მამიდაჩემი.
-შენს დას კიდე არა უშავს. - გავიძუნძგლე წუწები და კიბეზე ავედით.
VoOoT სად დავასტოპე... ყველა და ყველაფერი ს*ეზე დავიკიდე, აჩოც, მაგის დაც, ბიძამისიც, მამიდამისიც... მე მარტო იმ გოგოზე ავიცერი... აჩოს დას თავისიი დაქალი ყავდა ჩაყვანილი რა ჩვენს პონტში.
იტოგშიი, ანი იყოო... იმის დე... დავიშოკე... :|
მეოთხე დღეეს, კი არა და ღამეს მე და ანი ეზოდან გადავიპარეთ და (ისევ რომ წვიმდა) გავვარდით გზაზე. ვსეირნობდით, ვსველდებოდით, კოკისპირულად წვიმდა, მაგრამ გვეკიდა, ცუეტში მაგრამ გვევასა რა ,,ერთურთი".
-სანდროო... - დაიწყო საყვარლად ანიმ. ავხედე.
-არის ისეთი რამ, რასაც ვერ გაპატიებ?
გავოცდი, მერე გამეცინა.
-წამალი, მოსაწევი, ქალები, ერთი დავჭერი და ხულიგნობის გამო პირობითზე ვარ... მაპატიებ???
-კიი, მაგას გაპატიებ
- გაეცინა ანისაც.
-აბა ამაზე უარესი რაღაა, ბლიად?
-არა, არც არაფერი... - ანი დადუმდა. სველი იყო და კანკალებდა. გულში ჩავიკარი.
-შენ ჩაიდინე რამე ისეთი? - ვკითხე. არაო, იუარა. მეც აღარაფერი მიკითხავს ამასთან დაკავშირებით.
მთელი ღამე წვიმდა... გავათენეთ.
მძიმედ დაგვიჯდა, ანი გაცივდა და ფილტვების ანთება დაემართა. კინაღამ გავჭედე, ამის დედა შ*ვეცი, მე მაინც დამმართნოდა... ძალიან რომ გაუმწვავდა თბილისში ჩამოვიყვანეთ. აჩოსთვის არ მითქვამს, რომ ანიზე ვგიჟდებოდი, ტეხავდა მაინც დის დაქალი იყო.
სახლში არ ვბრუნდებოდი, ამიტომ მე და აჩო ღამეებს ვათენებდით რესპუბლიკურში, ანის ოჯახის წევრებთან ერთად.
მისი მდგომარეობა კი დღითი დღე მძიმდებოდა. ვაგინებდი იმ ღამეს, როცა ანი გაცივდა და მე არა... ძლივს გოგოო შემიყვარდა, იმასაც სიკვდილი მართმევდა...
ღამე ანის დედა სასადილოში იყო ჩასული, აჩო შინ წავიდა, მარტო მე ვიჯექი დერეფანში. ექიმმა მითხრა გონს მოვიდაო. ვთხოვე შევალ-მეთქი და დამთანხმდა.
პალატაში შევედი, საშინლად გაფითრებული და უსულო მომეჩვენა... ტირილი მომინდა, მაგრამ თავს ვიკავებდი.
2 კვირაც არ იყო რაც ამ გოგოს ვიცნობდი და უკვე ამდენად ძვირფასი გახდა ჩემთვის...
ვერაფერი ვუთხარი... თვითონაც ისე უსიცოცხლოდ იყო, რომ თქმა ვერ გავბედე... ვერც ვერაფრის... მეთქვა მაინც, რომ მიყვარდა... ვერ მოვასწარი... 3 დღეც არ გაუქაჩია...
ახლა მშვიდად ვიხსენებ, მაგრამ მაშინ ადამიანს არ ვგავდი...
დიდი დრო გავიდა და აჩოს ყველაფერი მოვუყევი...
-რას ამბობ, შეჩემა, გიყვარდა? - გადმოყარა თვალები.
-ხოო, ბლიად... დღემდე ვერ დამივიწყებია... - ამოვიოხრე, მაგრამ აჩომ მომაკეტინა.
-*იგ ხო არა გაქ, მაგ გოგოს თავის დროზე ყველაფერი ქონდა ჩემთვის ,,მონაცემი" მკვდარი გავ*იმო და რამე?! - მხარზე ხელი დამკრა და მიმატოვა ასე... გამო*ლევებული...
არ დამიჯერებია... ძმაკაცია მაგრამ მაინც არ დამიჯერებია მისი არცერთი სიტყვა... და ანი ისევ მიყვარს...
:D:D:D
· 
Piczo in Georgia, პროზა, პოეზია, ხელოვნება
