მუნ არს ესე გასაჭირი ჩვენი...
ტექსტში გამოყენებულია უწმაწური სიტყვები, ასე რომ გაქიზი სულის მქონე არსებები ნუ წაიკითხავთ...
ეროვნული ჩმორიზმიაგერ უკვე ერთი თვე გავიდა მას მერე, რაც ომი დაიწყო და პრინციპში დამთავრდა კიდეც, ოღონდ დამთავრდა ჩვენთვის, ჩმორებისთვის, რუსებისთვის ომი ახლა იწყება. მათ ჩვენ მოგვტყნეს, პირში მოგვცეს და დაგვიმტკიცეს, რომ მათი 40 წლის წინანდელი ტექნიკა ჩვენს თანამედროვე შეიარაღებას ტრაკში ტყნავს... და ეს ყველაფერი მოხდა ჩვენი საკუთარი ჩმორიზმის ხარჯზე, თორემ ნამდვილი მებრძოლი ერი, იგივე ისრაელი დედის მუტელს ტაფაზე შეუწვავდა და ისე მიართმევდა რუსეთს, თუნდაც ჩვენი შეიარაღებით და ჯარით.
ჩვენ ყოველთვის ვიყავით და დავრჩებით ჩმორ ერად, ლეგენდები უძლეველ დავით აღმაშენებელზე და თამარ მეფეზე დარჩება ისევ და ისევ ლეგენდებად და ჩვენი სამშობლოს სიყვარული დაიწყება და დამთავრდება სუფრაზე, დიდი ყანწების გარემოცვაში. ეს მგონი იმ თამარ მეფეზეა ლაპარაკი, მამამისის დატოვებული სამეფოს ნახევარი რომ გაანიავა იქეთ- აქეთ ისე, რომ თვალიც არ დაუხამხამებია და ამავე დროს თავის ქალიშვილობა ვიღაც რუსის ნაბიჭვარს ჩააბარა "პოლიტიკური მოსასზრებების გამო". დედაც მოვტყან ისეთი მეფის, რუსის მთვრალ ნაბოზვარს რომ მისცემს ფსევდოპატრიოტიზმიდან გამომდინარე და მეორე დღეს ნახევარ სამეფოს სხვა ნაბოზვრებს რომ ჩააბარებს ყმადნაფიცობის პირობით. ხომ იქნებოდა სომხეთი ჩვენი ახლა? იქნებოდა... ეგ სხვა დროს...
თამარ მეფე იქეთ დავტოვოთ, სადაც ჩაძაღლდა და აქეთ გადმოვიდეთ, თანამედროვე დროში, სულ რაღაც სამიოდე კვირის წინანდელ მოვლენებს გადავხედოთ. თხუთმეტი წლის წინ ჩვენ კიდევ ერთხელ მოგვცეს პირში, სამასი ათასი ლტოლვილი აგვკიდეს და საქართველოს ტერიტორიის მესამედი ტრაკში გაგვტენეს ოსეთის და აფხაზეთის დამოუკიდებელი რესპუბლიკების სახელით. გავიდა ის ლოგიკური დრო, რაც თავმოყვარე სახელმწიფოს უნდა ყოფნოდა იმისთვის, რომ პირზე მითესლებული მოეწმინდა და ახალი ბრძოლისთვის მომზადებულიყო, ბრძოლისთვის რომელსაც უნდა დაებრუნებინა ჩვენი კუთვნილი მიწები. ჩვენ ამის ძალაც გვქონდა და... და მეტია არც არაფერი, მარტო ძალა არ ყოფნის ამას, ეროვნული ნებაც უნდა. მაგრამ რა ეროვნულ ნებაზეა ლაპარაკი, როდესაც ომის მესამე დღეს ნახევარი ჯარი თბილისში იმალებოდა, საკუთარი დედის მუტლის უკან და მეორე ნახევრის მეთაურებიც ხუი იხ ზნაეტ, სად იყვნენ. ასე იყო თუ ისე, ჩვენ თითქმის მოგებული ომი წავაგეთ, საკუთარი ნებით და ისეთ ხელშეკრულებაში გავყავით თავი, რომლის მიხედვითაც ჩვენ სროლის უფლება არ გვაქვს მაშინ, როცა მტერი მოდის და საკუთარ სახლებზე გვატყნავს და ეს გრძელდება დღემდე. ის ჩვენი თავის გასამართლებელი მიზეზი, რომ საერთაშორისო თანამეგობრობა გვერდში გვიდგას და არ დაუშვებს ჩვენს უგანდონოდ მოტყვნას, გაქარწყლდა უკვე კარგა ხანია. მთელი ჩვენი ფუნქცია განისაზღვრება იმით, რომ დიდი თაბახის ფურცელი დავიკავოთ და აღვრიცხოთ ყველა ის პროჭობა, რასაც ჩვენი უიარაღო ხალხის მიმართ ჩაიდენენ რუსი ყლეები და შემდეგ გაეროს და დანარჩენ "ჩვენ ძმებს" წარვუდგინოთ საზეიმოდ. გაეროს კი არ უნდა წარვუდგინოთ, 4 მილიონ ეგზემპლარად უნდა ამოვბეჭდოთ და ყველამ სათითაოდ პროჭში გავიკეთოთ ეგ ქაღალდები.
ახლა ვინმე იტყვის, რომ ეს ყველაფერი ჩვენი კი არა და მთავრობის ბრალია. ჩვენ ყლეები ვიყოთ, მთავრობის რა ბრალია... ჩვენი ეროვნული ჩმორიზმი რომ არა, ამ დედამოტყნულებს ომის მეორე თუ არა მესამე დღეს მაინც ჩამოვაგდებდით, როცა უკანდახევის ბრძანება მოგვცეს და ამდენი ხალხი ცხვრებივით გამოვყევით. მიდიოდა კიდეც ბაზარი ამაზე, ასეო ისეო, ჩვენი ჯარი ამას არ მოითმენსო, დედას მოუტყნავს ყველასო... სამი კვირა გავიდა იმის მერე, ერთი აღშფოთებული და გაბრაზებული ჯარისკაცი მაჩვენეთ, რომელიც ამბობს, რომ პასუხს აგებინებს ყველა იმას, ვინც მოგებული ომიდან წაგებულად გამოიყვანა. ესეთები არ არსებობენ, ან თუ არსებობენ, ლოკალური სუფრის მასშტაბებს ვერ ცდებიან, სუფრა კი ჩვენ უკვე დაახლოებით ათი საუკუნეა რაც შეგვიძლია ტრაკში გავიკეთოთ. ქართული სუფრის დედას შევეცი იმ სახით, როგორი სახითაც ის დღეს არსებობს, ურა პატრიოტიზმი, დროშების ფრიალი და გულებში მუშტის ცემა. მუშტები პროჭში გვაქვს სათხრელი იმის გამო, რომ ჩვენზე 40 წლით უკან მყოფ რუსეთთან წავაგეთ ომი. ვინმე ფეხბედნიერი იტყვის, ბევრნი იყვნენო, შეადარე 200 მილიონიანი რუსეთი და 4 მილიონიანი საქართველოო... ჩვენს 30 ათასიან არმიას, თავისი შეიარაღებით და წვრთნის დონით თავისუფლად შეეძლო დედის მუტელი თავზე დაეფარებინა იმ 50 ათასი რუსი ბომჟისთვის, რომლებიც სასაკლაოზე შემოყარეს ჩვენთან და ჩვენ ვერ გამოვიყენეთ ეს შანსი.
შეიძლება ახლა ვინმემ თქვას, ჩვენი ჯარი რა შუაშია, სარდლობამ წაგვაგებინაო. ამაზე დიდი ყლეობა არ თქმულა არსად. ომი წავაგეთ ჩვენ, ყველამ ოთხივე მილიონმა და არა ვიღაც ერთმა და ორმა კაცმა, ან თუნდაც ჩვენმა 30 ათასმა ჯარისკაცმა. რას აკეთებდა თითოული თქვენგანი მაშინ, როცა ჯარს და საქართველოს პირში აძლევდნენ? კუს ტბაზე დადიოდით და ჯაან ტაკოი გოგჩოების ქალიშვილობის გვერდის ავლით მოტყვნაზე ფიქრობდით არა? დაგვრჩება ეს ყველაფერი ჩვენ ოხრად, თუკი ასეთ ჩმორებად დავრჩებით. ჩმორობას კიდევ არაუშავს, მთავარი ისაა, რომ ამ ჩმორობას დასტოინ გამართლებასაც ვუძებნით. სინდისი, ნამუსი, რამე საერთოდ, არ დარჩა ერს? იმ ერს, რომელიც თავისი ტრადიციებით და მენტალიტეტით ამაყობს (######### ორივე) და იმდენსაც ვერ ხვდება, რომ საბჭოთა გადმონაშთებს იცავს მათი დაცვით, ერს რომლის ახალი თაობა იმაზე ბნელად აზროვნებს, ვიდრე მათი მამები და ბაბუები აზროვნებდნენ და თავის ჩმორობას პატრიოტულ გამართლებას უძებნის...
ასეა თუ ისე, ქართველი ერი ყოველთვის იყო ჩმორი, დარჩა ჩმორად და ღმერთმა არ ქნას, ასეთივე ჩმორად განაგრძოს არსებობა, თორემ ერთხელაც თუ გავიღვიძებთ და მცხეთა და განჯა შეგვრჩება ხელში საქართველოდან, არ გაგვიკვირდეს.
©
http://bigcrow.wordpress.com 
· 
ეროვნული ჩმორიზმი, ჩვენი გასაჭირის შესახებ...
