ერთ მშვენიერ საღამოს სერ სტიუარტ ერიქსონი კვლავ "უსათაუროში" ეგდო და უფრო და უფრო მეტად იბოღმებოდა და ბოროტდებოდა.
დიახ დიახ, მას ყელში ჰქონდა ამოსული ლორდი ჰენრის გაუგონარი თავხედობა და სპერმა.
ამას ისიც ემატებოდა, რომ უკვე მთელი "უსათაურო" მასხრად იგდებდა და ჭორ-მართალს ერთმანეთში ურევდა.
"არა, გაუგონარი ამბავია, ღმერთმანი... - ბობოქრობდა გულში ერიქსონი - მე, სერი, და ეს კლავიატურის საოხრე-ბიჭები... წარმოუდგენელია... დაუჯერებელია... საშვილიშვილოდ შეურაცხმყოფელია" - ამ აზრებთან ერთად მის თავში საშინელი გეგმები მზადდებოდა.
"რა თქმა უნდა... რა თქმა უნდა... ეს უნდა დამთავრდეს... გოლუმ! გოლუმ!... " - საფეთქელზე ძარღვები დაებერა, სუნთქვა გაუხშირდა, შესამჩნევად წამოწითლდა
კარადას მივარდა, უჯრა პატარა გასაღებით გამოაღო... კბილები უკაწკაწებდა საშინელი განზრახვის ასრულების წადილით აღვსილს.
ორიოდე წუთში კიბეებზე სერ სტიუარტ ერიქსონი არბოდა. ერთ ხელში მამამისის ნაქონი, მსოფლიო ომში მოპარული, 6 ვაზნიანი პატარა რევოლვერი, ხოლო მეორე ხელში მძლავრი და შეუდრეკელი დილდო ეჭირა და ლორდ ჰენრის საძინებლისკენ სწრაფი ნაბიჯებით მიექანებოდა.
ლორდი ჰენრი ამ დროს უწყინრად ამზადებდა მორიგ გეგმას, როგორ გაეთახსირებინა ერიქსონის ცხოვრების მორიგი დღე და ღამე.
კარები ფეხით შელეწა სტიუმ.
- ხელი აიღე ###დან, დემონო, მე შენ ლორდის სხეულიდან უნდა განგდევნო. პირი გააღე და ეგზორციზმისთვის მოემზადე!!! - შეჰყვირა ლეონიდასივით აელვარებულმა ერიქსონმა, გამოექანა, ახტა და ორივე ხელით მოიმარჯვა აალმასებული დილდო.
.
.
.
.
.
.
.
.
- რაც იცი, სტიუარტ ის გააკეთე რა... რაც არ შეგიძლია, რას ეპოტინები. ისე ეს კარგი რაღაც მომიტანე ხო იცი, დავიხმარ ხოლმე... მიდი მიდი, მე ნუ მისმენ, გააგრძელე შენ... ჩემთვის ვბჟუტურებ რაცხეებს
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ისე ახალი სტილი უნდა მოვიფიქროთ, ძალიან პრედსკაზუემი დასასრულები აქვს უკვე. ჰა, ხო ასეა, Manuelo?