2 წლის განმავლობაში სიზმარში იმდენი გეგმა დამესიზმრა ზომბების და ეპიდემიების, რო წიგნს დავწერ უეჭ...
მოკლედ, პირველ რიგში ვეძებთ გადარჩენილებს...
მერე ვეძებთ ჰამერს ან ლენდროვერს, თუ ეგენი არაა, მაშინ ისევ ვილისი რა
მერე შევდივართ პოლიციის გამჭვირვალე შენობაში, იქ საწყობში დაგვხვდება ერთი-ორი ზომბი, იმათ წალდით ავჩეხავ
მერე დავითრევ კალაშნიკოვს(სავარაუდოდ დამოკლებულს), რამდენიმე მჭიდს
სავარაუდოდ, გასასვლელში მოულოდნელად კიდე ზომბი გამეჩითება და მიცხრილვა რომ მომინდება, აღმოჩნდება, რომ საკეტი არ გამიხსნია.
ჰოდა წამაქცევს ეს ზომბი და კალაშა ხელიდან გამივარდება, მარა დამტვრეული სკამის ნატეხს გავუყრი თავში და გვამს გადავაგორებ
მერე ჩავჯდები პოლიციის ჯიპში და დავივლი ქალაქს და გადარჩენილებს ავხიკავ. რამდენიმე მანქანა იქნება
მერე ჩავასხავთ ბენზინს და დავაწვებით ვაზიანში
იქ დაგვხვდება გამაგრება, დესიტ ტიში ზომბი უტევს ბაზას და მოკლედ ყველა სახის იარაღიდან ასხმევინებენ ამ ზომბებს.
მერე მი-24 გამოჩნდება და ამობუგავს ზომბებს
ჩვენ შევალთ ბაზაზე, მარა თავიდან ვიღაც ბეყე გვესვრის, ზომბები ვეგონებით... მარა აგვაცელს, იმიტო რო ბეყეა
მიგვიღებენ, დაგვაპურებენ, ბრძოლისუნარიანები კბილებამდე იარაღში ჩავსხდებით, მარტო მე ერთ ემ-4 ს ავიღებ, 5 მჭიდს, 2 სანადირო დანას, 2 ყუმბარას და სათადარიგოდ ზურგზე მპ-5-ს გადავიგდებ
მერე უმფროსი მოვა და გაგვაცნობს გეგმას, რომ თბილისში უნდა შევიდეთ და გადარჩენილები გამოვიყვანოთ და ის ახვრები დავხოცოთ
გაკეთდება 2 კოლონა: ერთი რუსთავის მხრიდან შევა, მეორე - ლილოდან. თითო კოლონაში იქნება 10 ჰამერი, 3 ტ-72, კობრები და ეჯდერები...
ქალები და ბავშვები ბაზაზე დარჩებიან და თვალცრემლიანები დაგვემშვიდობებიან
მე რუსთავის გზის ჯგუფში ვიქნები.
გზადაგზა 3-4 გადარჩენილს ვიპოვით და ზომბებსაც ბლომად მივახოცავთ. ბრძანება გვექნება, რომ საჭიროების შემთხვევაში ვისროლოთ მარტო და ტყვიებს გავუფრთხილდეთ
ერთი ჯარისკაცი იქნება ყველზე სისხლისმსმელი და ზომბების ხოცვაზე გადარეული და სულ ჰედშოტებს ასვავს და კანტროლკებსაც ესვრის დაჟე
თბილისში სიჩუმეა... გზაზე ავარიები და ცეცხლი... ერთი ზომბი არ ჭაჭანებს...
ყველას უკვირს და ყველა დაძაბულია... ერთს რაღაც მოელანდება და სროლას დაუწყებს, მარა ძაღლი იქნება
ავლაბრიდან რაღაც გუგუნი ისმის
ჯგუფი დროდადრო რაციით ამოწმებს მეორე ჯგუფის მდგომარეობას.
პასუხად იძლევიან, რომ იმათთანაც იგივე სიტუაციაა: კაციშვილი არ ჭაჭანებს, ლილო ცარიელია, ხამი ჯარისკაცები რიგებში დარბიან და, სულო, გულო, ყველაფერს ირებენ, რისი ფულიც არ ქონდათ ადრე
ჩვენ გზას ვაგრძელებთ. ჯგუფი ორად იყოფა მეტეხთან და მარცხენა-მარჯვენა სანაპიროზე ნაწილდებიან
5 კაციანი სპეცჯგუფები შენობებს ამოწმებენ, მაგრამ არავინ არაა... სარდაფები ცარიელია...
ჩემი ჯგუფი მარცხენა სანაპიროზეა...
ავლაბრის გუგუნი ძლიერდება...
მეორე ჯგუფს ვტყობინებთ ამას და იქიდანაც ვიღებთ დასტურს, რომ მათაც ესმით გუგუნი
ახლოვდება ხმა და მეორე ჯგუფი
აღმართს ვუყვებით... დავქვეითდით და აღჭურვილობა შევამოწმეთ... 50-50 კაციანი ჯგუფები დაძაბული უახლოვდება გუგუნს
მეორე ჯგუფიც დაქვეითდა და ისიც ჩვენკენ მოდის... თან 10 ჰამერი გვაზღვევს. ავიაცია მარტო კოორდინატებს ელოდება
ვიწრო ქუჩებში შევედით და გუგუნი საშინელ ღრიალში გადაიზარდა ნელ-ნელა... ახლოსაა...
ოფლს იწმენდენ ჯარისკაცები შუბლიდან...
ვიღაც კაცი უზარმაზარი რეზიდენციის გუმბათში ასულა და მთელი ძალით ხტუნავს, ყვირის, ხელებს იქნევს... ზომბების ხროვის წინ ვიღაც ბოს-ზომბი დგას და რაღაცას ღრიალებს
ყველა გაშტერებული ვუყურებთ სანახაობას... სადაცაა ზომბები შელეწავენ შუშის შესასვლელს... გნიასი იზრდება... ბოს-ზომბი აშკარად რაღაცას ეუბნება არმიას.... გუგუნებენ, ვერც კი გვამჩნევენ... წივილი კივილი... ჯარისკაცებს ყველაფერი დაავიწყდათ უკვე...
უზარმაზარი მასა ზომბების, დესიტ ტიში ხორცის ნაგლეჯი ეხეთქება შესასვლელს და ჯოჯოხეთური გნიასით შერბის შენობაში
გუმბათის კაცი თვალს არ აშორებს კახეთის გზატკეცილს... თითქოს იქიდან ხსნას ელის... იქ აღარავინაა... კაცი ხორცის მასაში უჩინარდება
უმფროსმა ჩაიჩურჩულა: "აღსრულდა"
ეს რო მამაჩემმა ნახოს, თავზე დამახურებს კომპიუტერს
ვთქვათ და ზომბები, მერე სად წავიდე?
