წლების მერე კი, დავინახე შენი საცოლე, ლამაზი როგორც სიტყვა “მოიისფრო”
და შენც შეცვლილი, მის გვერდით იდექი, როგორც სიტყვა, ”გავძეხი”, მე კი ისეთი ვიწრო
კაბა მეცვა,-სუნთქვაც კი მიჭირდა! ორივე შეჩერდით სოფლის წინ ჯიხურთან.
მე განზე გავდექი, როგორც ზედმეტი სიტყვა, ”მაშასადამე”. ამ ბოლო სუნთქვასაც ვიწერ
და,-რომ არ შემცივდეს, ამ სოფლის კარებს შენთვის საბოლოოდ მივხურავ!
ეს ამოაგდო გონებამ