kaxakale
Super Crazy Member
ჯგუფი: Members
წერილები: 6746
წევრი No.: 83345
რეგისტრ.: 27-January 09
|
#53226201 · 8 Aug 2018, 01:08 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
შარლატანი
კარგად წერს ეგ კაცი, კარგი იუმორი აქვს მე მომწონს
ესეც მაგისია
გასიებულ თვალზე ჩაის საფენი მედო და თავი უკან მქონდა გადაწეული. რა საოცრად წაიწია წინ მედიცინამ, თვალის როგორი წვეთები აღარ გამოიგონეს და მე კიდევ ამ პატრონმკვდარ ჩაის საფენს ვერ გავცდი. თავი უკან როცა გაქვს გადაწეული, მაშინ ფარდებს შორის გაჭყეტა რთულია, ელმად დარჩენის საშიშროებაა. ერთი ძარღვი თუ გაგიწყდა, მერე ატრიალე ეგ თვალები წაღმა-უკუღმა. ამიტომ გიწევს, სპეციალური პოზა შეარჩიო, ფანჯარას ისე მიუდგე, რომ საფენიანი თვალი ზემოთ დარჩეს და თანაც რაღაც დაინახო. აი ასე, წვალებ-წვალებით ვიჭყიტებოდი საღი თვალით ფარდებშუა და პირველი სართულიდან ეზოს ვალივერებდი. ღამის ორს უკვე დიდ ხნის გადაცილებული იყო და დამბალი ბამბიდან წამოსული ჩაის წვეთები ლოყის გავლით ყურში ჩამდიოდა. კუდუსუნის ძვალთან რაღაც მეფხანებოდა, მაგრამ მეშინოდა საფენი არ გადმომვარდნოდა თვალიდან და თანაც ქუჩაზე ფოკუსი არ ამრეოდა - ყველაფერს ერთად ვერ გააკეთებ კაცი.
წუთი წუთზე ველოდებოდი. აგვიანებდნენ აშკარად. გუშინ და გუშინწინ ამ დროს უკვე აქ იყვნენ. პოსტს ვერ ვტოვებდი, უჩემოდ არ მოვიდნენ მეთქი. შუაღამემდე ფანჯარასთან ჩემმა ერთგულმა ცოლმა იყარაულა. მერე ჩასთვლიმა და შუშას ხია თავი. წადი, დაიძინე მეთქი...
როგორც იქნა გამოჩნდნენ. შემოუხვიეს და ჩემი ფანჯრების წინ გაჩერდნენ. დიდ მანქანაში თავიდან 5 სული დავლანდე, მაგრამ ისე იყვნენ ერთმანეთში აზელილნი, რომ როცა გადმოვიდნენ ცხრანი აღმოჩნდნენ.
ერთ-ერთმა, თევზის თვალებით, ჩემი ფანჯრებისკენ გამოიხედა და... ოე! - დაიყვირა, მაგრამ უფრო აბსტრაქტულად, ვიდრე ვინმეს მისამართით. შვიდნი მაგარი გატრეტილები იყვნენ, დანარჩენ ორს კი საერთოდ რა უნდოდა ამ ცხოვრებისგან, დედას გეფიცები, თუ ხსომებოდა. ისეთ მოძრაობებს აკეთებდნენ, თითქოს უკნიდან შავი ხვრელი ითრევდა და ესენი კიდევ ეწინააღმდეგებოდნენ. გატრეტილებმა გალეშილები წამოათრიეს. ორ ჯგუფად მოათრევდნენ: ერთ ჯგუფში, 3 მამაკაცი ერთ ქალბატონს მოაპროწიალებდა; მეორე ჯგუფში, 2 ქალბატონი და ერთი მამაკაცი ერთ მამაკაცს მოახოხიალებდა. ერთგვარი საომარი სცენის ეპიზოდი იყო, დაჭრილები რომ გამოჰყავთ ბრძოლის ველიდან. ერთმა უმადურმა „დაჭრილმა“ დაიკნავლა: „არ მინდა, არ მინდა“... და ყველანი სადარბაზოში შელაგდნენ.
მაგრამ იყო მეცხრეც, სწორედ ის თევზთვალა: ერთ ხელში სიგარეტი ეჭირა, მეორეში არაფერი და ამ არაფრით ცდილობდა მოეკიდებინა. გაკვირვებული იყო, ახლახანს არ მეჭირა რაღაცაო. დამბლადაცემულივით ბანცალებდა და ვერაფრით პოულობდა სადარბაზოს შესასვლელს. ეტყობა ახლომხედველიც იყო, რადგან ერთ მომენტში შეტრიალდა და მოშორებით მდგარ ლეღვის გამხმარ ხეს ჰკითხა, ხომ ვერ მომიკიდებო. ამოცანა გვეკითხება, რა სქესის იყო ეს ბოლო არსება, ხეს რომ ელაპარაკებოდა და ვერაფრით ეტეოდა სადარბაზოში, თუ ცალ-ცალკე აღებული, მამაკაცების რაოდენობა იყო 5, ხოლო დედაკაცების 4? ადვილი ამოცანაა და თუ გამოიცნობთ კარგია, თუ არა და აი დარდი!
რამდენიმე საოცარი ცრუმოძრაობისა და კედელზე მტკივნეული მიტაკების შემდეგ, ისიც შევარდა სადარბაზოში და ყველანი ზევით დაიძრნენ ხორხოცით. გვერდი აუარეს ჩემს კარს და მეორეზე ავიდნენ.
იმავე წამს, მოსახვევში კიდევ ერთი ავტომობილი გამოჩნდა. ამათ მოჰყვა უკან. მანქანა ისე ახლოს გააჩერეს სადარბაზოსთან, რომ გადმოსულები პირდაპირ სადარბაზოში შედიოდნენ და ვერ დავთვალე რამდენი იყვნენ. გავიქეცი და საძინებელში შევვარდი. ადექი, მოვიდნენ, შევანჯღრიე მძინარე ცოლი, ხომ მითხარი, როცა მოვლენ გამაღვიძე, მოულოდნელად რომ არ დაგვატყდნენ თავსო. ვაიმე, ვაიმეო და წამოდგა მძინარე. სწრაფად გამოვედით საძინებლიდან და ზალაში დავდექით. ლიკა ღამის პერანგში იყო და მექანიკურად იჭერდა იაფფასიან ვაზას. მე პიანინოსთან ვიდექი...
და უცბად, ჩემი ზედა მეზობლის სახლში ჩაირთო ყველა დასაკრავი მოწყობილობა ერთდროულად... დინამიკებმა დაიწყეს გრუხუნი. აგუგუნდნენ კედლები და როგორც გუშინ და გუშინწინ, დღესაც, ღამის 3-ზე დაიწყო ნაბიჭვრების პარადი.
აზრიალდა ფანჯრები და აბზრიალდა თეფშები.
დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ...
დც-დც-დც-დც-დც-დც-დც-დც...
მამაჩემის ფოტო გადმოვარდა პიანინოდან და ბაც!
ბაც-ბაც-ბაც-ბაც-ბაც-ბაც-ბაც...
ისევ:
დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ-დგ...
და აი აქ ვოკალი შევიდა:
ოყო-ოყო-ოყო-ოყო-ოყო...
საგვარეულო თეფშები გადმოფრინდა და ჩამომელეწა თავზე...
იპროვიზირებული ვოკალი:
ყოყო-ყოყო-ყოყო-ყოყო-ყოყო...
და მერე რამდენიმე გაბმული:
წზზზზზზზზზზზ წზზზზზზზზზ წზზზზზზზზ...
და ზემოთ წავიდა ცეკვა, მაგრამ რა ცეკვა. აი ლუი დე ფიუნესის ფილმში, „დიდი გასერნება“, ნაცისტები სკამებზე რომ სხდებიან და წრეში რომ დააჭენებენ: დგუც-დგუც-დგუც-დგუც და გერმანულად მღერიან რაღაც მარშს... ალე ცუზამენ! ალე ცუზამენ! ალე ცუზამენ! აი ეგ დაიწყო.
წზზზზზზზზ წზზზზზზზზ წზზზზზზზზ
ქეჩ მი ქეჩ მი ქეჩ მი...
აშკარად ყველა ცეკვავდა ზემოთ. შევიდნენ, ჩართეს და ეგრევე დაიწყეს. ვინც მანამდე ფეხზე ვერ იდგა, ისიც აცეკვდა, ჩემს ჯინაზე. იმ ორმა შავ ხვრელს დააღწია თავი და ოთახის ერთი ბოლოდან მეორეში გადარბოდნენ. გადარბენები სამმაგმა ნახტომებმა შეცვალა სიგრძეში, ბოლო პასადკა ლოჯი იყო. კორპუსი ზანზარებდა და მე იატაკზე დავჯექი, რომ არ წავქცეულიყავი. მიწისძვრასავით იყო რაღაც.
უცბად, ხმაური შეწყდა... მე და ლიკამ ერთმანეთს გადავხედეთ, ვიცოდით, რატომაც შეწყდა. შეწყდა იმიტომ, რომ ახალი დაწყებულიყო.
და დაიწყო ახალი!!! რუსულები წავიდა:
не трогай не трогай не трогай!
возьми меня возьми меня возьми меня возьми меня !
возьми возьми возьми во вовоововововововововово...
ოთახში მოცეკვავეს არასოდეს ჰყოფნის სივრცე და სურს, რომ გარეთ გაიჭრას, სამყაროს შეერწყას. ერთ-ერთმა ქალმა თავი გაჰყო ფანჯრიდან და თემქას შეუძახა:
- ავოეეეე! ავოეეეეე!
ლიკა გაიქცა და თავი გაჰყო ფანჯრიდან, ზემოთ აიხედა და იმ ქალს დაუყვირა: აღარ მორჩებით, ასე როდემდე უნდა გაგრძელდესო. გინდა დაგაფურხთოო - ყვირილითვე უპასუხა ზემოთამ. აბა სცადე! ჩემი ქმარია სახლშია, ყველას დედას გიტირებთო. ეს არ უნდა ეთქვა... მიგერამ თავი შეჰყო და როგორც ჩანს მოცეკვავეთა სასტავი დაგეშა ჩემზე. კარი გამოიბრახუნეს და ქვემოთ ჩომოირბინეს ჩვენთან. ჩვენს კარზე დაიწყეს ბრახა-ბრუხი, აბა გამოდი, ერთი რისი ტრაკი გაქვსო.
რამე დაითრიე მეთქი, ცოლს შევუძახე - ალყაში ვიყავით. პირველი რაც გააკეთა ლიკამ, ტახტს დაეჭიდა, გაჭირვებით ააყირავა და შემოსასვლელში დააბარიკადა. ეტყობა წინა ცხოვრებაში ფრანგი გავროში იყო, თუ რა ვიცი. სამზარეულოდან იასნია რასაც დაითრევდა, ცომის გასაბრტყელებელი გამოიტანა და ხელში აათამაშა. დაბლა ისე იყურებოდა, მგონი პარკეტის აყრას აპირებდა. მე ლოჯიდან სარეცხის მოსაწევი შემოვარბენინე. არაერთხელ ვუხსნივარ ამ რკინის ჯოხს. პირველად ერთი წლის წინ გამოვიყენე. მოპირდაპირე კორპუსელი ნაბიჭვარი ჩვენი სახლის წინ ძაღლს ასეირნებდა და ჩვენი ფანჯრების წინ ასაქმებინებდა. შენს კორპუსთან მოაჯმევინე, მეთქი! სადაც უნდება, იქ ვაჯმევინებო, პასუხი ნახე რა. ჯოხი იქვე იყო და ისე გამოვაცურე ქვემოდან ვერ დაინახა. გადავყავი და იფიქრა, სარეცხის მოწევა მინდოდა. დგაფან თავში და დარჩა ცუგა ორი კვირით პატრონის გარეშე. აი, მერე ჯვამდა ძაღლი, სადაც უნდოდა იქ და სულაც არ დარდობდა.
აი, ეგ რკინა მეჭირა ხელში და ვიფიქრე, ტყავის ლაბადას გავიხდი და მეორე ხელზე დავიხვევ მეთქი, ფილმებში მაქვს ნანახი, დანა და რამე რომ მომეგერიებინა. ტყავის ლაბადა როგორ უნდა გამეხადა, როცა არ მეცვა. და რაც მეცვა, ანუ დედაჩემის ნაქონი შალის ჟაკეტი დავიხვიე, ყვავილებით და ორნამენტებით.
ჩემს უკან დადექიო, ლიკამ. გვერდით ამოვუდექი, ჩემი თავის იმედი მქონდა: ფარიკაობაზე დავდიოდი ახალგაზრდობაში 3 თვე.
აქეთ ეტაკებოდნენ კარს, არადა იქით იღებოდა. მოძალადე ყოველთვის ეტაკება, მაშინ როცა კეთილი კაცი თავისკენ აღებს კარს. მეტი დამაჯერებლობისთვის სარეცხის მოსაწევი ხმალივით გავიქნ-გამოვიქნიე და ჰაერი გავკვეთე. სათითაოდ შემოდით, დავიყვირე მე, აქ დაგახვავებთ ერთმანეთზე, თქვე გაუზრდელო მურთხებო!
გაიტრუნენ. უცბად, აქეთ-იქით მიმოიფანტნენ... კარზე დააკაკუნეს და თავისკენ გააღეს. პატრული მოვიდა. ვა, პატრული, წამოვიძახე, ისევ მოხვედით? რამდენი ხანია არ ყოფილხართ. ისევ ის ორი პოლიციელი იყო, გუშინ და გუშინწინ რომ იყვნენ. ერთ-ერთი მარლონ ბრანდოს ჰგავდა სახით. ბარიკადებზე გადმოაბიჯეს და თან ერთ-ერთ გატრეტილს მოათრევდნენ. მარლონი ახლოს მოვიდა და პიანინოზე დალაგებული, ინდოეთიდან ჩამოტანილი სუვენირები შეათვალიერა. რა ქენი, მკითხა, მიშოვე კამა-სუტრა. ბებიაშენი სულ კამა-სუტრის კითხვამ არ მოკლა, გავიფიქრე, კითხვამ თუ პრაქტიკულმა მოხმარებამ, რა ვიცი... რეალურად სხვა რამ ვუთხარი: არ გამოგადგება ეგ წიგნი, ქართულ სექს-სივრცეში, ტყუილად უნდა იწვალო და სხვებიც აწვალო, მეთქი. შენ რა გინდა, გადამხდელი ვარო. ჰო, გავიფიქრე, პორნოს პონტში ტანსაცმლის შოვნა აღარ დაგჭირდებათ მეთქი. რეალურად სხვა რამ ვუთხარი: ეგ ხალხი მომაშორე და მაზეგისთვის გიშოვი მეთქი. ის ტიპი წაათრიეს და წავიდნენ. ხვალამდე მეთქი - მივაძახე. უნამუსო ვიყო, რამეს თუ ვამატებდე.
სახლი მივალაგეთ, საძინებელში შევედით და დავწექით. თენდებოდა. ის-ის იყო უნდა ჩამეთვლიმა, რომ ზემოთ ისევ ჩართეს მუსიკა. საფეთქლებში მირტყამდა, თავის ქალას მხდიდა... ლოგინიდან წამოვდექი და კარადასთან მივედი. გამოვაღე. პაპაჩემის ნაქონი ორლულიანი გამოვიღე და კარისკენ წავედი. ლიკა უკვე იქ იდგა და ხელში ბენზოხერხი ეჭირა. ეს საიდან მეთქი და შენ რა გინდაო. ფეხაკრეფით გავედით სახლიდან და ზემოთკენ დავიძარით. ორივენი ერთად 180 კილოგრამს ვიწონიდით და ჭრაჭუნობდა ჩვენს ტერფებქვეშ მეტლახი. აი, იქ, გუჯა ცხოვრობს, მანქანას რომ ქოქავს, მთელი გამონაბოლქვი ჩვენთან შემოდის სახლში. ეს ვალიკოს სახლია, მთელი ცხოვრება ბეტონის კედლებს ბურღავს, უაზრო ნახვრეტებს აკეთებს კედლებში, დედა გვიტირა მთელ კორპუსს. ეს ემზარია, ნაგავს რომ გვაყრის თავზე, ტკბილად სძინავს ახლა. ცოტა ზემოთ მალვინა ცხოვრობს. ჩემს ბაღში ნაპოვნი მისი ტამპონების მიხედვით, მე თავისუფლად შემიძლია შევადგინო მალვინას მენსტრუაციის მცოცავი გრაფიკი. ამათ რომ გავუსწორდებით, მერე პარლამენტში მივიდეთ და იქ შევამციროთ მუქთახორათა რიცხვი. კლასიკური ხოცვა-ჟლეტა მოვაწყოთ, ვუთხარი ლიკას, სულს რომ გაუხარდება ისეთი. ლიკამ გამიღიმა და ბენზოხერხს ამოკრა. ცოტა უცნაურ ხმაზე დაიქოქა ხერხი... ხერხის ხმა არ იყო, ვიღაც ხვრინავდა...
გამეღვიძა. ჩემმა ხვრინვამ გამაღვიძა. 9 იყო უკვე დაწყებული. გამიტყდა სიზმარი რომ იყო.
ისევ მოვიდოდა ღამე და ისევ იხტუნავებდნენ ჩვენს თავზე. ისევ მოვიდოდა და წავიდოდა პატრული. რაღაც უნდა შეგვეცვალა. მოდი, „ბ“ გეგმაზე გადავიდეთ, მითხრა ლიკამ, ახლა ჩვენ მოვაჯდეთ თავზე. ოკეი, დავეთანხმე და მე-3 ზე ავედით. გოჩას ჩვენი 50 მანეთი ემართა უხსოვარი დროიდან. ან ახლა გადაიხდი, ან სახლს დამითმობ ერთი დღით და გაგირასხოდებ მეთქი. სახლი დამითმო და ერთ საათში საკონცერტო ტექნიკის შეტანა დავიწყეთ. ერთ ლოყაში რომ მოგადებენ, მეორე შეუშვირეო არა ის არ გინდა! შურისძიება მწყუროდა და პაპაჩემის ნათქვამი მახსენდებოდა: როცა მოგაკუებენ, შენც უნდა მიაკუო, უტრაკო რომ არ ეგონოო. ბავშვობაში ვერ ვხვდებოდი, რატომ უნდა მოსულიყო ვიღაც და მოეკუებინა ჩემთვის, უბრალოდ, ასეთ სცენაც კი ვერ წარმომედგინა. მე-5 კვარტალში ცხოვრებისას მივხვდი, ალეგორია რომ იყო ის ნათქვამი.
ბევრი მეგობარი დავპატიჟე, ახლობლები დავპატიჟე, გამვლელ-გამოვლელი და მტერს ზემოდან მოვექეცი...
და წავიდა ლომების პარადი: 12 -მდე სმა და მერე ცეკვები. სტუმრები გაკვირვებულნი იყვნენ, თუ როგორი მონდომებით ვცეკვავდით მე და ჩემი ცოლი. ლიკა პირდაპირ დაფრინავდა. განსაკუთრებით კარგად გამოგვდიოდა ჩვენი მოფიქრებული ცეკვები, რომელიც ადგილზე მძიმე-მძიმე ხტომას შეიცავდა. ახლა ჩვენი ჯერი იყო სიგრძეში სამმაგ ხტომაში. ავეჯის ხოხიალიც ერთგვარ ჰობად გვექცა იმ საღამოს, შემომატებული სტუმრები მეტ სივრცეს ითხოვდნენ და რა გვექნა? მაშ ასე, მთვრალი სტუმრები გააოცა ჩვენმა ახალგაზრდულმა ვნებამ და სულისკვეთებამ. მეგობრებმა მხარი აგვიბეს და დილამდე ვაზანზარეთ სამყარო.
დაბომბვის მერე მე-2 სართულიდან სიცოცხლის ნიშანწყალი აღარ მოდიოდა. ჩვენ ისინი გავმუსრეთ, დავუკარგეთ ყოველგვარი სურვილი ავოეს ძახილისა...
ასე გვეგონა მეორე დღის საღამომდე, როცა შევიტყეთ, რომ მტერს მე-4 სართული დაუქირავებია, ანუ კვლავ თავზე მოგვექცნენ. ახლავე გაიგე, ვინ ცხოვრობს მე-5 ზე, მივეცი დავალება ლიკას და ოთხშაბათ დილით იქ გადავბარგდით. მაგრამ მალევე მოწინააღმდეგე მე-6-ზე ავიდა და იქიდან დაგვცხო. სასწრაფოდ დავიქირავეთ მე-7 სართული და მაღლობიდან დავუშინეთ. ისინი უფრო მაღლა ავიდნენ მე-8-ზე და ჩვენი აჯანყება ჩაახშეს. მეტი სართული ზემოთ აღარ იყო. სახურავზე შეგვეძლო ასვლა და იქ „ჰეი ჯუდ“ გვემღერა, ღია კონცერტი ჩაგვეტარებინა, მაგრამ ამის დრო არ იყო, ვიღას ახსოვდა „ბითლზი“ და „ვუდსტოკი“.
რა ვქნათ, მკითხა ლიკამ.
პირველზე დავბრუნდეთ და იქ გავიტრუნოთ, ვუპასუხე.
პირველზე დავბრუნდით და იქ ვართ ახლა გატრუნულები
|
ანეგდოტები, უსათაუროელების იუმორი
